Kulminacją tego były dwa żenujące akcenty dzisiejszej wizyty Orbána w Warszawie.
Pierwszy, gdy otoczenie pani premier dało do zrozumienia, że Ewa Kopacz skarciła węgierskiego premiera za rozbijanie jedności naszego regionu. Już samo zestawienie Orbána z Kopacz wypada druzgocąco dla tej ostatniej, a pomysł, że mogłaby ona Orbána stawiać do pionu, jest po prostu groteskowy. To tak, jakby szatniarz w „Małej ziemiańskiej” zaczął krytykować wiersze Wierzyńskiego.
Nie mniej groteskowa była demonstracyjna odmowa spotkania się z Orbánem przez Jarosława Kaczyńskiego. Ewentualny przyszły premier i przywódca największej partii opozycyjnej stracił w ten sposób okazję, aby swojemu potencjalnemu arcyważnemu partnerowi wskazać argumenty za zmianą kursu, pokazać swój punkt widzenia, dowiedzieć się z pierwszej ręki czegoś o jego motywacjach, a wreszcie po prostu podtrzymać ważny kontakt. Trzeba przy tym zauważyć, że dla Orbána ten gest nie znaczy literalnie nic. Innymi słowy – zamiast przedstawić węgierskiemu premierowi alternatywną wobec zbliżenia z Moskwą propozycję, polscy politycy, mogący się pochwalić jedną dziesiątą jego osiągnięć, postanowili wytargać Orbána za uszy. Tak żenującego spektaklu dawno nie oglądałem.