Maz stanu czy zdrajca? Bohater czy tchorz?

Tytus Attiusz Labienus, ekwita, optymata i zdolny wodz. Znajomy Pompejusza z okresu wojny domowej, przez szereg kolejnych lat wspoldzialal z Cezarem. Dowiedziawszy sie o marszu na Rzym, opuscil swojego dotychczasowego wodza, by walczyc o republike. Polegl w bitwie pod Munda, ale zanim zginal, zdolal zadac wojskom cezarianskim nie lada straty. Dosc powiedziec, ze Cezar stwierdzil, iz po raz pierwszy nie walczyl o zwyciestwo, ale o zycie.

Zapraszam do dyskusji nad ta postacia.

Mołg być takim zaufanym Pompejusza w Galii, tak jak Krassus wysłał swojego syna, a Cyceron brata. Stąd jego zachowanie i "odstepstwo" od Cezara.

Co do walki o życie Cezara powstaje pytanie na ile dowodził armia Pompejusz (junior), a na ile Labienus?

Ponadto to Labienus dowodził jazdą pod Farsalos, co należy zaliczyć mu na niekorzyść (być może jego błedy wynikały z faktu, że nigdy nie dowodził tak wielką ilościa konnicy).

Moim zdaniem to dosc mocna nadinterpretacja, albowiem nic nie wskazuje na to azeby syn Krassusa i brat Cycerona trafili do armii cezarianskiej w celu trzymania reki na pulsie.

Krassus wyslal swojego syna, by ten nauczyl sie wojaczki, a komu mial powierzyc spadkobierce jesli nie politycznemu partnerowi? Zreszta, Galia byla wowczas jedynym spektakularnym frontem walki.

Brat Cycerona uchodzil za mieczaka i pijaka i trafil do Cezara zeby sie zahartowac. O dziwo, udalo sie to.

Oczywiscie, ze obaj informowali czlonkow swoich rodzin o wydarzeniach. Jasnym jest, ze to przede wszystkim wzgledem nich odczuwali lojalnosc. Twierdzenie jednak, ze robili za agentow wydaje mi sie dosc smiale i nie znajdujace oparcia w zrodlach.

Może też być i tak, że Labienus był dobrym wykonawca rozkazów ale przeciętnym dowódcą gdy przyszło mu układać plan bitwy.

W Galii gdy wykonywał rozkazy Cezara był dobry, ale jak miał dam ułozyć plan bitwy i wygrać juz nie bardzo.

Labienus kilkukrotnie sprawdzil sie dowodzac samodzielnie w Galii. Zakladajac, ze do niego nalezalo faktyczne dowodztwo pod Munda, to rowniez, pomimo kleski, sprawil sie dobrze.

Ogolnie rzecz biorac, obok Treboniusza, byl to najlepszy oficer Cezara. Sam Cezar mial do niego duzy szacunek i z pewnoscia odczul jego odejscie jako duzy cios.

Z drugiej strony to walka o życie nie wynikała moim zdaniem z "genialnych" posunięć Labienusa (nawet jeśli on dowodził) tylko z faktu, że cezarianie parli pod górę, co wynikało ze zniecierpliwienia Cezara (a więc raczej jego błędu) i nie było łatwe zważywszy, że wróg miał przewagę liczebną (zatem pewnie miał głębszą formację).

Ale jeśli (co wg mnie bardziej prawdopodobne) kierował się tylko, albo w większości osobistymi sympatiami i antypatiami do określonych ludzi, ewentualnie nawet swoim klienctwem do Pompejusza, czy wręcz zdaniem, że Cezar jest na przegranej pozycji, to sądzę, że był po prostu zdrajcą.

Labienus blyskotliwym wodzem z pewnoscia nie byl, ale niejednokrotnie udowodnil, ze byl bardzo solidnym oficerem, ktory znal swoj fach.

Eksponujesz popelnienie bledow przez Cezara, ale nie dostrzegasz dobrego dowodzenia Labienusa. Zajal on lepsza pozycje przed bitwa, potrafil utrzymac swoich zolnierzy w ryzach, potrafil odpowiednio zareagowac na atak cezarian, a w trakcie bitwy reagowal w zaleznosci od zmieniajacych sie warunkow. Troche sprawiedliwosci w osadach Cezarze, wrog wrogiem, ale zrezygnujmy z propagadndy politycznej.

Z drugiej strony to walka o życie nie wynikała moim zdaniem z "genialnych" posunięć Labienusa (nawet jeśli on dowodził) tylko z faktu, że cezarianie parli pod górę, co wynikało ze zniecierpliwienia Cezara (a więc raczej jego błędu) i nie było łatwe zważywszy, że wróg miał przewagę liczebną (zatem pewnie miał głębszą formację).

Moim zdaniem jest to jawne pomniejszanie zaslug Labienusa i proba tlumaczenia jego dobrych posuniec bledami przeciwnika