|
|
Bretania, Przyczyny separatyzmu
|
|
|
|
Jak wiadomo pomimo licznych prób Karolingów mających na celu podporządkowanie Bretanii region ten tak naprawdę nigdy nie wszedł w orbitę cesarstwa stworzonego przez te dynastie. Co lezalo u podstaw separatyzmu Bretanii?
|
|
|
|
|
|
|
drop
|
|
|
Nowicjusz |
|
|
|
Grupa: Użytkownik |
|
Postów: 10 |
|
Nr użytkownika: 19.624 |
|
|
|
stanislaw drop |
|
Zawód: publicysta |
|
|
|
|
poczucie znacznej odrębności kulturowej i cywilizacyjnej, to bretonowie przecież obok mieszkańców wysp tworzyli najstarszą cywilizację europejską [ tak zwaną cywilizację maegalitów],
-zgoda inne ludy na terytorium Francji, Portugali,... tez były pochodzenia celtyckiego, moze więc właśnie to poczucie przynależności do starej cywilizacji.
A tak na marginesie, utrzymuje się ono do dziś,
|
|
|
|
|
|
|
|
Tak napisał drop przede wszystkim poczucie odrębności kulturowej. Co ciekawe Bretonowie przybyli do Bretanii (rzymskiej Armoryki) z Kornwalii wypierani przez Anglów i Sasów. Karol Wielki próbował ich ujarzmić tworząc na tym terenie marchię bretońską (margrabią był tutaj słynny Roland ten od Pieśni o Rolandzie). We wczesnym średniowieczu Bretania była hrabstwem, a od 1297 r. podniesiona do rangi księstwa. Ród książęcy w linii męskiej wymarł pod koniec XV w. Córka ostatniego księcia Anna poślubiła w 1491 r. najpierw Karola VIII, a po jego smierci w 1499 r. jego następcę Ludwika XII. W 1514 r. córka Anny, klaudia wyszła za mąż za późniejszego króla Francji Franiciszka I, który w 1532 r. formalnie włączył Bretanię do Korony francuskiej. Mimo tego niektóre odrębności jak np. własne stany prowincjonalne Bretania zachowała aż do rewolucji francuskiej oraz reformy administracji w 1790 r.
|
|
|
|
|
|
|
|
Rzeczywiscie Bretonia to bardzo ciekawy region, z dluga historia przepelniona poczuciem odrebnosci kulturalnej. Wiecej jak ostatnio wyczytalem u Verbruggena (2005), Bretonowie byli pierwszymi po Rzymianach, ktorzy wprowadzili ciezka konnice jako ich glowna sile.
J.F Verbruggen., 'The Role of the Cavalry in Medieval Warfare' Journal of Medieval Military History 3 (2005).
http://www.deremilitari.org/jmmh/jmmh.htm
|
|
|
|
|
|
|
|
Może krótki rys historyczny ułatwi zrozumienie separatyzmu Bretońskiego. Galijska Armoryka od V wieku stała się schronieniem dla celtyckich uchodźców z Bretanii, która w tym czasie była opanowywana przez germańskie plemiona Anglów, Sasów i Jutów. Ci chrześcijańscy uchodźcy osiadali na półwyspie całymi rodami {lub niewielkimi wspólnotami wiejskimi, które stanowiły jednocześnie parafie}. Osadnictwo to doprowadziło do receltyzacji Armoryki [zwanej Bretanią] w ciągu V - VI wieku. Proces ten był ułatwiony powierzchowną romanizacją tego regionu. Brytowie z Armoryki skupiali się w niewielkie jednostki polityczne pod władzą wodzów wybieranych z rodów, które cieszyły się specjalnym autorytetem. Zanikła rzymska organizacja kościelna, zaś Kościół bretoński był zorganizowany na wzór irlandzko-walijski, tzn nie miał ścisłej organizacji kościelnej; funkcje biskupów pełnili opaci klasztorów, spośród których największym autorytetem cieszył się klasztor w Dol { dzięki opatowi-biskupowi św. Samsonowi, który został póżniej patronem Bretanii}. Chlodwig i jego następcy podejmowali liczne wyprawy przeciwko poszczególnym książętom bretońskim; niektórym królom frankijskim udawało się uzyskać formalne zwierzchnictwo nad Bretończykami. Jednak nie pociągnęło to za sobą wchłonięcia Bretanii przez frankijską organizację państwową, a nawet nie zapobiegło ekspansji Bretończyków, którzy w 577 roku zdobyli starą siedzibę biskupią Vannes i stale zagrażali dwóm innym ośrodkom: Rennes i Nantes. Tylko rozbicie polityczne i rywalizacja książąt bretońskich zmniejszyła to niebezpieczeństwo. Karolingowie starali się narzucić Bretanii swój porządek. Pepin Mały odzyskał w 753 roku Vannes i założył na pograniczu marchie bretońską, na której czele stał m. in. Roland { o którym wspominał przedmówca }. Za Karola Wielkiego i Ludwika Pobożnego udawało się Frankom odnosić sukcesy w walce z poszczególnymi książętami bretońskimi i utrzymać ich w zależności. W 799 roku margrabia Wido przemierzył całą Bretanię odbierając przysięgi wierności dla Karola od regionalnych naczelników. Mimo tych przysiąg wybuchały liczne bunty. Po stłumieniu takiego buntu w 824 roku Ludwik Pobożny narzucił na księcia [ dux gentis ]całego plemienia, związanego ze sobą Nominoego. Z frankijską pomocą Nominoe podporządkował sobie cały kraj, a po śmierci Ludwika Pobożnego wykorzystał walki pomiędzy jego synami i odzyskał niezależność. W 845 roku zadał Karolowi Łysemu druzgocącą klęskę pod Ballon i zlikwidował marchię bretońską, włączając Rennes i Nantes do swojego państwa. Jego dzieło kontynuowali Erispoe [851-857] i Salomon[857-874], którzy czasem tytułowani byli nawet królami. Przeprowadzili oni reorganizację kościelną Bretanii, redukując liczbę biskupstw i wynosząc katedrę w Dol do stanowiska bretońskiej metropolii. Wprawdzie po zamordowaniu Salomona Bretania stała się znowu widownią walki pomiędzy książętami i rozpadła się na kilka władztw, a najazdy Normanów powiększały chaos, jednak niezależność Bretanii nie była właściwie zagrożona, a Bretończyków, odrębnych językiem i kulturą, posiadających własną organizację kościelną i państwową, nikt nie mógł uważać za "Franków".
źródło; B. Zientara, Świt narodów Europejskich.
|
|
|
|
|
|
|
|
Największą pomocą w utrzymaniu odrębności Bretanii od Francji było moim zdaniem pochodzenie Bretończyków (celtyckie różne od germańskich Franków) i odrębny język.
|
|
|
|
2 Użytkowników czyta ten temat (2 Gości i 0 Anonimowych użytkowników)
0 Zarejestrowanych:
Śledź ten temat
Dostarczaj powiadomienie na email, gdy w tym temacie dodano odpowiedź, a ty nie jesteś online na forum.
Subskrybuj to forum
Dostarczaj powiadomienie na email, gdy w tym forum tworzony jest nowy temat, a ty nie jesteś online na forum.
Ściągnij / Wydrukuj ten temat
Pobierz ten temat w innym formacie lub zobacz wersję 'do druku'.
|
|
|
|