Odsyłam do linkowanego tematu.

"Monarchia absolutna Ludwika XIV. Nowe ścieżki badawcze" Paulina Grobelna, Studia Europaea Gnesnensia 10/2014
Odsyłam do artykułu. Można go ściągnąć. Generalnie jest tak, że Absolutyzm/Monarchia absolutna jako odmiana ustroju da się sprowadzić do charakterystycznych cech i trendów lecz trzeba jego potoczne rozumienie zweryfikować.

Sam ten tekst wyżej polecałem.

To o czym piszesz to jedno podejście, tzn. zostawiamy nazwę ale zmieniamy zawartość. Moim zdaniem jest to bez sensu, bo zawsze silniejsze będzie dawne skojarzenie.
Grobelna wspomina też o drugim nurcie- odrzucenie w ogóle terminu absolutyzm. Tego niestety nie rozwija, ale moim zdaniem to jest trafne podejście, skoro to co dawniej uznawano za cechy typowe dla absolutyzmu zostało negatywnie zweryfikowane przez nowsze badania, nie ma sensu utrzymywać błędnego terminu. Takie stanowisko zajmuje część historyków anglojęzycznych jak P. R. Campbell, J. B. Collins, R. Mettam.

Tyle, że zawartość den facto nie ulega zmianie, bo absolutyzm, jak każdy ustrój miał swoje lokalne uwarunkowania i także jak każdy ustrój  nie występował w wersji idealnej. Nie ma sensu mylić absolutyzmu z autokracją, bo są to rożne pojęcia. Istotą jest centralizacja, rozbudowana kadra urzędnicza i działania w oparciu o podstawy legalne w sensie prawnym. Nie było to państwo prawa, ale zaczęło  się opierać w regulacjach prawnych. Wynikało to z tego, że król będąc w centrum sytemu, nie mógł sprawować władzy osobiście i potrzebował regulacji prawnych za pomocą, których  urzędnicy w jego imieniu mogli sprawować wladzę. Do tego też służyła symbolika związana z osoba monarchy. To, że urzędnicy byli zqwiązani z tak lub innym klanem nie ma, aż takiego znaczenia, bo to była kwestia zagadnienia politycznego lub społecznego, a nie ustrojowego.

Może tak, absolutyzm jest pojęciem wtórnym, opisowym albo potocznym albo naukowym w zakresie filozofii politycznej, teorii ustroju, prawa, wreszcie historii. Pojawia się w początkach XIX w. w języku francuskim na określenie porządku starego ładu, w kontekście najpierw bardziej restauracji władzy Burbonów w Hiszpanii- jako takie pojęcie opisowe, publicystyczne, w prasie... Wywodzi się od przymiotnika absolutny, jak najbardziej stosowanego w różnych kontekstach dotyczących władców, ich władzy, w dyskursie politycznym, nie tylko naukowym, ale też propagandowym, deklaratywnym, prawnym, dyplomatycznym epoki nowożytnej, ale też epok wcześniejszych - tak naprawdę reminiscencja prerogatyw cesarza z prawa antycznego - "princeps legibus solutus" i tym podobnych. Zwrócę uwagę, że w samym piśmiennictwie politycznym Rzeczpospolitej można znaleźć np. przekonanie, że Rzeczpospolita od innych monarchii, szczególnie francuskiej, tym się różni, ze nie ma u nas "absolutum dominium"; zresztą "absolutum dominium" naród polityczny Rzeczpospolitej traktował jako zagrożenie.
Siłą rzeczy konkretna treść pojęcia absolutyzm będzie się różnić, w zależności od polityki danego władcy, warunków lokalnych, okresu itd.

Racja. Poza tym można zauważyć, że absolutyzm często utożsamiano (i nadal utożsamia się) ze skupieniem władzy (ustawodawczej, wykonawczej, sądowniczej) w rękach monarchy. Czyli absolutyzm był tam, gdzie monarcha mógł stanowić prawa, rządzić państwem oraz nominować sędziów (a czasem - wydawać wyroki) bez formalnej konieczności respektowania woli innych organów - w praktyce parlamentu/zgromadzenia stanowego. Albo dlatego, że go nie było, albo dlatego, że nie był już od dawna zwoływany.

Dlatego absolutyzmu nie było w Rzeczypospolitej czy w Anglii (poza okresem "jedenastoletniej tyranii" - bo Karol I rządził bez parlamentu), za to był we Francji, Prusach, Austrii czy Rosji.
A to że król Francji nie mógł zmienić zasad dziedziczenia tronu, pewnych przywilejów feudalnych, czy też był ograniczony prawami naturalnymi i boskimi nie ma w tym wypadku znaczenia.

Wybacz ale rzucasz hasła. Swoje stanowisko już wyraziłem i w świetle powyższego nie mam wiele do dodania. Cały czas dyskutowaliśmy o Francji. Oczywiście, że każdy kraj ma swoją specyfikę ale nie ma poszczególnych absolutyzmów, bo nie ma żadnego prawdziwego specyficznego dla tego terminu punktu wspólnego. Sugerowanie, że były różne absolutyzmy dowodzi tylko jak bardzo jest to słowo-wytrych albo worek, do którego wrzuca się cokolwiek ze względu na stereotypy, lenistwo i siłę inercji starej historiografii.

To nie tak, że nie istniał absolutyzm, co najwyżej jest to pojęcie niewygodne, bo niejednoznaczne tak naprawdę. Stary ład, na określenie którego ukuto słowo absolutyzm, jak najbardziej istniał na tle "nowego ładu" - republiki francuskiej i pokrewnych form państwowych, ewoluujących pod wpływem rewolucji. W swym pierwotnym znaczeniu chodziło zresztą o znaczenie pejoratywne, potocznie pejoratywnie władcę poza kontrolą społeczną. Ten sam obraz władcy nieograniczonego występował w pewnych nowożytnych wyobrażeniach o władcach o charakterze panegirycznym, programowym, natomiast w rzeczywistości wszędzie ci władcy podlegali jakimś ograniczeniom. Trzeba rozgraniczać propagandę od rzeczywistości. Pisze się o absolutyzmie Ludwika XIV, czy Burbonów we Francji; w odniesieniu do Anglii i Szkocji w otoczeniu Stuartów pojawiają się myśli o zastępstwie Boga na ziemi przez króla, i to dotyczy Jakuba I, Karola I, Karola II i Jakuba II. Czasami już na gruncie współczesnej historiografii pojęcie absolutyzmu rozciągano na Tudorów. W odniesieniu do Hiszpanii, mimo jej prawnego rozczłonkowania na Kastylię, Aragonię, Walencję, Niderlandy i kraje w Italii, pojawiało się słowo absolutyzm w znaczeniu pozytywnym - królowie deklarowali, że ich władza jest absolutna, w sensie ostateczna, ale też absolutyzm królów Hiszpanii służył jako zarzut ze strony historiografii anglosaskiej czy holenderskiej - absolutyzm hiszpańskich prześladowców. Wreszcie za przykład absolutyzmu oświeceniowego robi Hiszpania w wersji Burbońskiej. Nie wspominając o naszych ssiadach, na naszym gruncie pojawia się to absolutum dominium w większej perspektywie, tu zwrócę uwagę na nie tylko absolutum dominium w okresie Jana Kazimierza, rokoszu Lubomirskiego, czy kandydtur francuskich na tron, ale przecież w ciągu panowania Augusta II pojawia się motyw zagrożenia saskim absolutum dominium, co J. Gierowski ujął w postaci dylematu w tytule jednej ze swoich prac - między saskim absolutyzmem a złotą wolnością. Ale wśród historyków nikt nie twierdzi, że władza kurfuersta w Saksonii była absolutna, w sensie nieograniczona nawet instytucjonalnie na rzec społeczeństwa, natomiast na gruncie polskim tak ją postrzegano jako zagrożenie.

Zapominasz jednak o tym, że remonstracje parlamentu były ograniczone, bo król mógł przyjść do parlamentu osobiście, zasiąść na "łożu sprawiedliwości" i nakazać rejestrację ustawy. I to by było na tyle, jeżeli chodzi o władzę parlamentów.
Fiskalizm to jednak nadal sprawa władzy ustawodawczej, a już od połowy XV w. król nakładał nowe podatki bez zgody Stanów Generalnych. Stany były potrzebne tylko dla podatków bezpośrednich.

Cała administracja podlegała królowi i jego Radom, biurokracja się rozwijała, państwo stawało się coraz bardziej "policyjne". Sędziowie byli dziedziczni, a ich urzędy sprzedawalne, ale obok tego król tworzył inne sądy, a ponadto mógł - jeżeli chciał - rozstrzygnąć każdą sprawę sądową osobiście albo polecić to swojej Radzie.

Rozpatrywanie tych spraw poprzez pryzmat trójpodziału władzy nie jest anachronizmem, bo:
1. Samo wydzielenie trzech władz to już Arystoteles (zasługą Monteskiusza jest to, że wymyślił, że trzy władze powinny być podzielone między parlament, króla i sądy).
2. J. Bodin, filozof nazywany teoretykiem absolutyzmu twierdził, że istotą monarchii jest to, że władza króla jest niepodzielna.
3. Monteskiusz, jak i Locke swoje teorie "monarchii umiarkowanej" i podziału władzy traktowali jako opozycję do ustroju Francji XVII - XVIII wieku.

Dla teoretyków XVIII/XIX wieku właśnie istnienie parlamentu (w obecnym rozumieniu tego słowa) odróżniało monarchię (w domyśle - absolutną) od innych form państwa. Dla encyklopedystów RON, Szwecja czy Wielka Brytania to były "republiki", bo król był ograniczany w swej władzy przez istniejące tam zgromadzenia.

Owszem, to tak, że nie istniał absolutyzm.
Stary ład istniał jak najbardziej ale to nie jest w ogóle tożsame z absolutyzmem, nie rozumiem czemu wrzucać tu to pojęcie?
Jasne, że trzeba odgraniczać propagandę od realiów. Kiedyś brano jedno za drugie. Tak, było to określenie pejoratywne, dlatego pisałem o ideologiczności tego terminu. Wymyślono go żeby skrytykować stary porządek, a potem historycy XIX i XX w. dorobili do niego treść, która realnie wtedy nie istniała.