.... Mamy zatem pozornie jakby pewnego rodzaju oddziaływanie rozchodzące się natychmiastowo na dowolną odległość. Tymczasem szczególna teoria względności zabrania przekazywania informacji z prędkością większą od prędkości światła. Z tego faktu EPR wywnioskowali, że zmienne kwantowe muszą mieć ustaloną wartość przed pomiarem, co z kolei prowadzi do wniosku, że mechanika kwantowa jest teorią niepełną (niezupełną) bo nie określa tych ustalonych wartości (a jedynie ich prawdopodobieństwa)....( http://pl.wikipedia.org/wiki/Paradoks_EPR)

......W 1982 roku miało miejsce znaczące wydarzenie. Na Uniwersytecie w Paryżu zespół, którym kierował fizyk Alain Aspekt dokonał istotnego eksperymentu. Może on okazać się jednym z najważniejszych eksperymentów XX wieku. Nie usłyszymy o tym zdarzeniu przy okazji wieczornych wiadomości dziennika TV. W rzeczywistości, jeżeli nie zaglądasz do naukowych czasopism, nazwisko Aspekt może być ci zupełnie nieznane. Niektórzy jednak są przekonani, iż jego odkrycie może zmienić oblicze nauki. Aspekt oraz jego zespół odkryli, iż w pewnych warunkach cząstki subatomowe, takie jak elektrony, są w stanie komunikować się ze sobą w natychmiastowy sposób, niezależnie od dzielącej je odległości. Nie ma to znaczenia, czy znajdują się one od siebie o 10 metrów czy też dzieli je dystans bilionów kilometrów. W jakiś sposób każda cząstka wydaję się zawsze wiedzieć, co robią inne cząstki. To odkrycie obala długo utrzymujące się twierdzenie Einsteina, iż żadna komunikacja nie może następować z prędkością większą niż szybkość światła. Poruszanie się obiektów z prędkością większą niż szybkość światła jest równoznaczne ze zniesieniem bariery czasu. Ta zagrażająca perspektywa spowodowała, iż pewni fizycy w wyrafinowany sposób próbowali odrzucić odkrycia Aspecta. Inni natomiast badacze zostali zainspirowani do tworzenia nawet bardziej radykalnych wyjaśnień. ... (Michael Talbot Holograficzny wszechświat, cytowane za http://dzogczen.medytacja.net/garuda/Biule...C5%9Bwiat.html)

...... Mianowicie zbadał, że odległość pomiędzy dwoma fotonami wynosiła dwanaście metrów. Jeden z fotonów „ustawowo“ od razu „wiedział“, jak zachować się wobec drugiego.  Do doświadczeń użyto specjalnych zegarów atomowych sprzężonych z detektorami rejestrującymi zachowania fotonów. Według Aspecta reakcja na informację pomiędzy fotonami wynosiła dziesięciomiliardową część sekundy. W tym czasie światło pokonuje odległość trzech centymetrów, ale nie dwunastu metrów...... (Bobry Bóg nie gra w kości, Michał Leśniewski  str.8-9 Miesięcznik Politechniki  Warszawskiej dostępny na http://www.mpw.pw.edu.pl/pdf/list4.pdf)

...... dokładniejsze doświadczenie przeprowadzono sześć lat później  w Genewie pod kierunkiem Nicolasa Gisina, gdzie Jeden z fotonów został wysłany poprzez włókno optyczne w kierunku północnym, drugi na południe. Sprzęt pomiarowy był oddalony od siebie o dziesięć kilometrów. Na końcu swojej drogi fotony miały pokonać specjalne rozgałęzienie, wybierając krótszą lub dłuższą drogę. Wyniki pomiarów były zaskakujące –za każdym razem fotony wybierały tę samą drogę. Autorzy eksperymentu potwierdzili, że cząstki nie mogą komunikować się ze sobą z prędkością światła. Różnica w rejestracji czasów reakcji wyniosła mniej niż trzy dziesięciomiliardowe części sekundy. W tym czasie światło mogło pokonać dziewięć centymetrów, ale  nie dziesięc kilometrów dzielących obydwa fotony. Rozwiązaniem tego zagadnienia wydaje się przypuszczenie, że jeden i drugi foton stanowią pewną całość, niezależnie od dzielącej je odległości.  Nawet jeśli znajdowałyby się na przeciwnych końcach Wszechświata. W tym momencie otwiera się pole do dalszych badań: czy fotony pozostają ze sobą w ścisłym, stałym kontakcie? Czy mamy do czynienia z nową, nie opisaną jeszcze siłą istniejącą we Wszechświecie?  Do chwili pojawienia się – w roku 1905 – prac Alberta Einsteina, niepodważalne wydawały się prawa fizyki sformułowane – w roku 1665 – przez Isaaca Newtona. Mówiąc żartem – następny przewrót w prawach fizyki powinien mieć miejsce za mniej więcej sto czterdzieści lat. Niestety, my świadkami tego wydarzenia już nie będziemy. Poważniej zaś mówiąc naukowcy dysponują coraz bardziej czułymi i dokładnymi instrumentami pomiarowymi. W czasach, gdy wszystkie dziedziny życia rozwijają się dynamicznie i niemal każdy dzień przynosi coraz bardziej zaskakujące odkrycia, powinniśmy być czujni. Kto wie, może już jutro pojawi się nowy Albert Einstein, który sprawi że będziemy musieli od nowa budować obraz Wszechświata, Ziemi i nas samych....? (Bobry Bóg nie gra w kości, Michał Leśniewski  str.8-9 Miesięcznik Politechniki  Warszawskiej dostępny na http://www.mpw.pw.edu.pl/pdf/list4.pdf ).

....doświadczenia te (jak i podobne) nie dotyczą "przekazywania informacji na odległość" tylko rozwiązania tzw "paradoksu splatania kwantowego..."

....Spośród podanych postulatów, najostrzejsze kontrowersje wzbudzał zawsze Postulat IV. Stwierdza on mianowicie, że z wyjątkiem szczególnych przypadków nie możemy przewidzieć wyniku pojedynczego pomiaru, a jedynie wartość średnią wielu pomiarów. Bardziej zaawansowane rozważania związane z Postulatem IV prowadzą np. do wniosku, że nie istnieje żadna metoda postępowania czy rozumowania, która pozwoliłaby przewidzieć, w jakiej chwili i w jakim kierunku atom będący w stanie wzbudzonym wypromieniuje foton [zob. kwant]. Wynika stąd, że mechanika kwantowa nie jest teorią deterministyczną. Wielu uczonych (w tym Einstein, de Broglie, i Schrödinger) nie mogło w związku z tym zaakceptować mechaniki kwantowej jako teorii, która w sposób kompletny opisuje rzeczywistość. Natomiast tzw. szkoła kopenhaska (Bohr, Heisenberg i in.) traktowała indeterminizm wprowadzany przez mechanikę kwantową jako własność materii. Spory o kompletność opisu rzeczywistości przez mechanikę kwantową toczą się po dzień dzisiejszy. Krytycy interpretacji kopenhaskiej (m.in. znani fizycy David Böhm i John S. Bell) rozwinęli konkurencyjne wobec mechaniki kwantowej tzw. teorie parametrów ukrytych, zapewniające deterministyczny opis mikroświata. W 1964 Bell przeprowadził głęboką analizę teorii parametrów ukrytych i sformułował tzw. nierówności Bella, które pozwalają na doświadczalne odróżnienie przewidywań tych teorii od przewidywań mechaniki kwantowej. Na początku lat 80. Alain Aspect i wsp. przeprowadzili bardzo precyzyjne eksperymenty w celu weryfikacji nierówności Bella. Wyniki tych eksperymentów okazały się w pełni zgodne z przewidywaniami mechaniki kwantowej, wykazując tym samym, że próby jej ulepszenia (nadania charakteru deterministycznego) przez wprowadzenie ,,ukrytych parametrów'' skazane są na niepowodzenie. Mechanika kwantowa jest obecnie powszechnie uważana za wiarygodną, wszechstronnie zweryfikowaną teorię, na której opiera się cała nasza wiedza o budowie materii. Jest ona m.in. podstawą teoretycznej fizyki atomowej i molekularnej oraz chemii kwantowej. Stworzone na jej podstawie modele pozwoliły zrozumieć strukturę i własności atomów i cząsteczek, naturę wiązania chemicznego i oddziaływań międzycząsteczkowych, zjawiska absorpcji i emisji promieniowania elektromagnetycznego przez materię, a także efekt nadprzewodnictwa, działanie lasera i wiele innych zjawisk. Odkrycie praw fizyki kwantowej było niewątpliwie jednym z największych osiągnięć poznawczych w historii nauki.

.....Zgodnie z twierdzeniem Bella albo mechanika kwantowa jest błędna, albo realizm lokalny nie zachodzi. Oryginalna nierówność Bella ma zastosowanie tylko do eksperymentów myślowych. Z racji tego w 1969 roku Clauser, Horne, Shimony i Holt wyprowadzili udoskonaloną formę nierówności (nazwaną od ich nazwisk CHSH), która może być poddana testowi eksperymentalnemu. Pierwszy eksperyment testujący nierówność CHSH przeprowadzili Freedman i Clauser w 1972. Ulepszone eksperymenty zostały przeprowadzone przez grupę Alaina Aspecta na początku lat osiemdziesiątych. Od tego czasu wielokrotnie przeprowadzono takie eksperymenty, gromadząc przytłaczające dowody przeciwko realizmowi lokalnemu. Jednak, jak dotąd nie przeprowadzono ani jednego idealnego eksperymentu Bella. Należy pamiętać, że łamanie nierówności Bella nie daje możliwości przekazywania informacji szybciej niż z prędkością światła, a więc doświadczenia te nie obalają szczególnej teorii względności. Co istotne, łamanie nierówności Bella oznacza, że połączenie realizmu i lokalności prowadzi do sprzeczności z mechanika kwantową. Zatem nie można stwierdzić która z tych hipotez, realizm czy lokalność, jest wykluczona z racji twierdzenia Bella....(cytowane za http://pl.wikipedia.org/wiki/Twierdzenie_Bella)

No nie wiem....z tego co przeczytałem wyraźnie wynika że pomiar jednej części zawiera dane odnośnie drugiej oddalonej nawet o krocie kilometrów od siebie, tak jakby one nadal stanowiły całość i takie były ustalenia Aspecta, wcześniej eksperymentu EPR a po Aspekcie doświadczeń z Genewy i Nicolasa Gisina....

Jak Natura to robi? - odpowiedź na to pytanie jest "pieśnią przyszłości".

przekazywanie decyzji umysłom ludzkim przez Umysł Transcendentny jest procesem nieczasoprzestrzennym. Dzieje się tak, ponieważ czasoprzestrzeń jest rzeczywistoscią wtórną w stosunku do przestrzeni Hilberta zbioru możliwości. Czasoprzestrzeń jest tylko rzeczywistością "rozpiętą" w naszych umysłach przez Umysł Transcendentny na skutek odpowiedniego przekazu idei.

Ulubionym jest słowo kwant - coraz to inny myśliciel podaje, iż opracował teorię kwantową tego czy owego - tylko wzorów jakoś brakuje..

....Mianowicie ewentualna informacja przekazana z prędkością większą niż c nie może wywołać u odbiorcy żadnego skutku - w przeciwnym wypadku możliwe by było dobranie takiego układu współrzędnych, że w tymże układzie skutek poprzedziłby przyczynę (wysłanie informacji) - zaburzyłoby to kauzalną (przyczynową) strukturę czasoprzestrzeni. A w jaki niby sposób przesłać jakąś użyteczną informację mierząc spin jednego elektronu i dzięki temu dowiadując się, że spin bliźniaczego jest przeciwny? Co to w ogóle znaczy, że elektron "wie" co się dzieje z jego odległym "bratem". Czy ta informacja może być w jakiś sposób użyteczna i wywoływać jakiś zdalny skutek? STW nie odrzuca możliwości istnienia cząstek i sygnałów poruszających się z prędkością większą niż c (np. tachiony), pod warunkiem, że nie mogą one przenosić informacji i oddziaływać ze zwykłą materią. Nie mogą wywoływać "skutku" (tachiony stanowią cząstki hipotetyczne. uwaga zam. przez Apollo)....

W czym leży problem...?

....doświadczenia te (jak i podobne) nie dotyczą "przekazywania informacji na odległość" tylko rozwiązania tzw "paradoksu splatania kwantowego..."

No nie wiem....

że jeden i drugi foton stanowią pewną całość, niezależnie od dzielącej je odległości

.....Może źle zrozumiałem, ale zabrzmiało to tak, jakbyś jednak uważał, że stan splątany elektronów i eksperymenty z nim związane, mogą posłużyć do natychmiastowego przekazywania użytecznej informacji. Moja odpowiedź była próbą wyjaśnienia, że to niemożliwe. Zwróciłem również uwagę na nielokalność QM, czyli właśnie na to co Ty napisałeś w ostatnim poście....

.....wraz z Martinem Buberem pracował nad metodą dialogu, która usiłuje przeciwstawić naukowemu dyskursowi (mającemu za cel tematyczną konwergencję) kreatywną, bazującą na wzajemnym zrozumieniu alternatywę (mającą na celu tematyczną dywergencję). W tym kontekście należy rozumieć jego dzieło "Wholeness And The Implicate Order" ("Ukryty porządek"). Podejmuje on w nim próbę skonfrontowania problemów, jakie niesie ze sobą mechanika kwantowa, z nowym obrazem świata, którego cechami są całościowość (holizm), zmienność (podległość procesom) i niepodzielność. Bohm obszernie wskazuje na możliwość rozumienia teorii kwantowej jako drogowskazu do poznania nowego porządku. Ten "ukryty porządek" Bohm porównuje z hologramem, w którym we wszystkich jego pojedynczych elementach odbija się niejako cały układ. Bohm nadał temu zjawisku nazwę "Holo-Movement".(cyt. za Wikipedia http://pl.wikipedia.org/wiki/David_Bohm)

A więc jedną sprawę mamy za sobą, tylko czy można wyciągnąć z stąd wniosek że wszystko jest w pewien sposób całością.