Ukraińcy chcą przylączenia do Polski
https://www.otopress.pl/2018/11/27/ukraina-...hQp5kVMftoAyeGE

A mnie cieszy, że w większości komentarzy Polacy odcinają się od jakichkolwiek roszczeń terytorialnych, nawet do Lwowa. Widać osiągnęliśmy całkiem satysfakcjonujący poziom realizmu politycznego i społecznego.

https://southfront.org/new-ukrainian-book-r...-by-ukrainians/

A historical publication called “Ukraine is the ancestral home of humanity” claims that Ukrainians invented bow, numbers and also the English language, among other things. The book is written by Igor Tsar, a laureate of the Hero of Ukraine Stepan Bandera Prize. Consultant for the book was Volodymyr Duda-Dibcha.

Może w przyszłości dowiemy się jeszcze, że Ukraińcy wymyślili ogień i koło xD

Nie wiem, czy w tym temacie przejdzie poniższa dykteryjka. Ale spróbuję.
TVP1 HD od dłuższego czasu powtarza późną nocą cykl Notacje, w którym znani i mniej znani ludzie wspominają swoje osobiste spotkania z Wielką Historią.
W jednym z programów swoją historyjkę opowiadał reżyser Janusz Majewski, autor między innymi filmów Zaklęte rewiry i C.K. Dezerterzy.

Majewski przed wojną, jako chłopczyk mieszkał wraz z rodzicami w mieszkaniu w solidnej kamienicy we Lwowie. Dozorcą był tam prawdopodobnie Rusin, czyli Ukrainiec, bowiem żegnając się przykładał palce najpierw do prawego ramienia, ale jakoś się ze swoją narodowością nie obnosił. Rozmawiało się z nim zawsze tak po prostu, "po lwowsku".
Krótko po 17. września 1939, gdy w mieście stacjonowały już oddziały Armii Czerwonej, tenże dozorca objawił się państwu Majewskim z karabinem przewieszonym przez ramię oraz z czerwoną opaską na rękawie. Wstąpił właśnie do ochotniczej milicji robotniczej współdziałającej z nowymi władzami. Milicjant robotniczy wygłosił filipikę pod adresem "polskich panów" oraz tego, że nadszedł ich kres bo zaraz zrobi się z takimi krwiopijcami porządek. Istotnie, NKWD nie od razu, ale jednak zaczęła zaprowadzać swoje porządki. Ale Majewskim jakoś się upiekło. Przed czerwcem 1941 ich akurat fala represji nie zdążyła objąć. Żadnego uwięzienia, żadnej wywózki.
Nadszedł 22. czerwca. '41. Do Lwowa wkroczył Wehrmacht. I oto po paru dniach ten sam dozorca pojawił się znów z bronią oraz z opaską. Tym razem opaska była niebiesko-żółta. Dozorca znów zrobił się bardzo wymowny. Zapowiedział, że tu zaraz, w porozumieniu z Niemcami odrodzi się Samostijna Ukraina. A Polacy albo sami się wyniosą za San albo się ich wyreza. No ale w latach niemieckiej okupacji w samym mieście Lwowie na ogół panował względny Ordnung. Tutaj akurat Niemcy nie dopuścili by UPA wyczyniała to samo, co we wsiach na Wołyniu albo na wschodzie dawnej Galicji. Toteż Majewskim aż do roku 1945 nic się nie przydarzyło.
Kiedy jednak jasnym się stało, że powojenny Lwów już pozostanie miastem obwodowym Ukraińskiej SRR, rodzice Janusza z bólem postanowili opuścić swoje miasto by osiedlić się w nowych granicach Polski.

Po wielu latach, już po premierze Dezerterów, bardzo już dojrzały reżyser odważył się stawić czoła wspomnieniom i odwiedzić miasto dzieciństwa. Ciągle jeszcze trwał Związek Sowiecki, ale w latach gorbaczowowskiej Pieriestrojki ludziom żyło się coraz gorzej. Miasto wyglądało bardzo nieatrakcyjnie. Janusz Majewski odszukał dawną kamienicę rodziców. A tam na spotkanie wychodzi mu, bardzo już postarzały, tenże sam dozorca sprzed lat. Mężczyźni rozpoznali się. Majewski został zaproszony do dawnej stróżówki, gdzie gospodarz wciąż pomieszkiwał. Ex-dozorca, oczywiście już na emeryturze, żalił się, że nic mu się w życiu nie udało. Został sam po tym jak żona mu umarła, syn dorósł i ukończył studia, ale się ożenił i wyjechał do pracy gdzieś w głąb Wielkiego Związku Rad. Za to w kamienicy Rada Miejska zameldowała jakichś "dzikusów" z Azji Środkowej, z którymi wytrzymać się w ogóle nie dało. Człowiekowi żyło się po prostu bardzo biednie. Kamienica, od wielu lat nie remontowana, też jakby chyliła się ku upadkowi. Liczne fragmenty tynku poodpadały, instalacje ciągle się psuły, wody w rurach nie bywało przez wiele godzin każdego dnia, kanalizacja nieładnie pachniała - słowem obraz totalnego zaniedbania łamanego przez ruinę. Na koniec, starszy człowiek spojrzał na jakiś kafel z dawnego pieca  - który JM rozpoznał bezbłędnie po wzorku na nim umieszczonym: ten kafel został "uratowany" z dawnego mieszkania Majewskich. I wtedy emeryt westchnął: "I widzisz pan, Paniczu Janusz, jakie czasy nastały? Jak oni teraz tutaj NAS POLAKÓW traktują?!"