W sprzedaży pierwsza polemiczna publikacja popularnonaukowa dotycząca fenomenu teorii Wielkiej Lechii. Autor – doktorant na Wydziale Historii UW, dzienikarz, autor artykułów popularnonaukowych – poddaje analizie zjawisko popularności teorii wielkolechickich. Odnosząc się głównie do publikacji J. Bieszka, wykazuje błędy merytoryczne w interpretacji źródeł i przesłanek składających się na wyobrażenie Imperium Lechickiego. W książce znajdziemy też próbę analizy socjologicznej i odpowiedzi na pytania: kim są zwolennicy Wielkiej Lechii? Z czego wynika fenomen jej popularności?

Część zwolenników teorii Wielkiej Lechii pozostaje głucha na merytoryczne argumenty. Stąd wielu uczonych wątpi w sens polemizowania z nimi. Niektórzy uznają wręcz takowe działanie za niepotrzebne dowartościowywanie pseudonaukowców. Skala zjawiska jest na tyle duża, iż zasługuje ono na przyjrzenie mu się z uwagą. Fenomen Lechii mówi bowiem wiele interesujących rzeczy o naszych czasach – naszych aspiracjach, lękach i nadziejach.


Roman Żuchowicz (ur. 1990) – historyk, socjolog, dziennikarz. Prowadzi badania nad mentalnością i konfliktami religijnymi w starożytności. Doktoryzuje się na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego oraz Wydziale „Artes Liberales” UW.
Jako dziennikarz zajmuje się popularyzacją historii, teoriami pseudonaukowymi dotyczącymi przeszłości oraz bieżącą sytuacją jezydów. Publikuje artykuły w czołowych czasopismach popularnonaukowych.

Tę książkę powinni w księgarniach polecać w pakiecie do "twórczości" Szydłowskiego i trylogii Bieszka, jako pierwszą do przeczytania.

https://bialczynski.pl/wp-content/uploads/2...zki_Bieszka.jpg

Co jest warty fachowiec który się nie zna na czymś?
W przypadku Bieszka jest jednak inna sytuacja.
Pisze bajki, ale się do tego nie przyznaje.
Lubię te jego legendy, ze względu na to,
że się to fajnie czyta i podnosi ego.
Prawda jest zbyt przykra, aby ją czytać.
Sienkiewicz robił niegdyś podobnie.

I o to mi chodziło.
Oskarżyłeś tego twórcę.
Pociągnij zagadnienie dalej i złóż zawiadomienie
do prokuratury.

Odpowiedzialności karnej podlega ten tylko, kto popełnia czyn zabroniony pod groźbą kary przez ustawę obowiązującą w czasie jego popełnienia.

Gdybym był panem Bieszkiem, to bym się nie patyczkował.
Nazywanie kogoś kłamcą to poważny zarzut.
On udowodni że mu ubliżasz, a Ty nie będziesz w stanie wykazać że kłamie.
Bo tej danej dziedziny nauki nie rozpoznałeś.

Pisze bajki, ale się do tego nie przyznaje.

Wizja przeszłości, jaką prezentują książki Bieszka, to w nomenklaturze Claude Lévi-Straussa, dzieło umysłu w typie majsterkowicza, który cokolwiek usłyszy, zaadaptuje dla własnej teorii. Nie ważne, czy to będzie źródło średniowieczne, czy nazwa drogi rowerowej w alpejskim kurorcie. Najbardziej frustrujące dla mnie było to, że jako historyk, miałem poczucie, że mógłbym lepiej napisać pseudonaukową książkę o Lechitach czy Wandalach. Choćby pobieżna lektura klasycznej monografii Strzelczyka pt. Wandalowie i ich afrykańskie państwo, podsuwa namiary na więcej źródeł o Polakach jako Wandalach, niż ich używają turbosłowiańscy guru. Gdyby nie brzydzili się „oficjalną nauką” i sięgali po naukowe książki, znajdowaliby więcej domniemanych argumentów. Zresztą, nawet w sieci szperają dość słabo. Czemu nie wygrzebali, że port Koryntu nazywał się Lechaion, że niejaki Lachon z Keos wygrał w 452 r. p.n.e. w Olimpii, a Liber Suda podaje, że istniało scytyjskie miasto o (jakże prasłowiańskiej) nazwie Napis? Parafrazując Bieszka, czy to niewiedza, czy zamierzone działanie? (śmiech) Oczywiście żonglując w ten sposób źródłami, toponimami, nadinterpretacjami, można ulepić teorię dowodzącą czegokolwiek. Sam, czysto szkoleniowo, stworzyłem teorię pseudonaukową, że Polacy pochodzą od Etiopczyków. W końcu nazwa Warszawa pochodzi semickiego Bar Saba, czyli Syn Saby. Syn Saby, czyli Menelik, latorośl króla Salomona! Do dzisiaj w Warszawie mówimy menelik na osoby pijane, bo w starożytnej Etiopo-Polsce picie alkoholu przysługiwało tylko królowi i jego najbliższemu otoczeniu…. (śmiech).

No to proponuję jeszcze oskarżyć braci Grimm i Marię Konopnicką.

Człowiek rozsądny odróżni prawdę od fikcji.

Znany bredniopisarz Bieszk opublikował nowy wyrób książkopodobny, kontynuację poprzedniego gniota, pt. Chrześcijańscy królowie Lechii. Tak na marginesie, zastanawiam się na ile to „dzieło” samego Bieszka, bo ogranicza się chyba tylko do powtarzania tez brednioyoutubera Szydłowskiego. Nie, nie będę recenzował całego gniota Bieszka czy całych audycji Szydłowskiego, bo szkoda mi czasu na zapoznawanie się ze stekiem bzdur. Więc tylko o jednej sprawie.

Otóż Bieszk, za Szydłowskiem, utrzymuje, że Bolesław Chrobry był... cesarzem. Ba, cesarzem wschodu i zachodu zarazem (a czemuż tak skromnie, to cesarzem Japonii i Abisynii nie był?).

Bieszk, za Szydłowskim – który, przypomnijmy, zwierza się: Ja, niestety, trochę liznełem łaciny – taki ma dowód na cesarskość Chrobrego:

mieliśmy chrześcijańskiego władcę – cesarza, czyli króla królów (princeps, primus)

Skąd im się ubzdurało, że princeps oznacza cesarza? Szydłowski powołuje się na to, że antyczni cesarze rzymscy tytułowali się właśnie jako princeps. Jednak nie zauważa (względnie manipuluje), że tytułem nie było gołe princeps, lecz princeps senatus – pierwszy senator, najznamienitszy senator. Bo to właśnie oznacza słowo princeps: pierwszy, najznamienitszy.

Za każdym razem trzeba ustalić w jakim kontekście ten tytuł został użyty. Gdy Tacyt (I/II wiek) nazywał germańskich wodzów princeps (lub dux) to przecież nie miał na myśli tytułu cesarskiego!

Druga rzecz, że Szydłowski i Bieszk nie mają zielonego pojęcia o rozwoju łaciny. Nie widzą, że łacina używana w średniowieczu nie do końca jest tą samą łaciną, którą mówili starożytni. Dam przykład: gdy w tekście starożytnym ktoś określony jest jako nepos kogoś, tzn. że był jego wnukiem. Gdy takie samo określenie znajdziemy w tekście średniowiecznym, to niekoniecznie chodzi o wnuka, bo może chodzić o siostrzeńca, bratanka, ogólnie krewnego młodszego pokolenia.

To samo jest z tytułami princeps i dux. Ba, interesujący jest wzajemny stosunek tych tytułów. Oba, z grubsza rzecz biorąc, należy tłumaczyć jako „książę”. Ale nie do końca są synonimami. Kiedy książę Pomorza Wschodniego nazywany jest princeps, a w tym samym dokumencie Piastów określa się jako dux – princeps jest tytułem niższym, podkreśla podległość Pomorza wobec Polski, w tym przypadku princeps należy rozumieć jako „Pierwszy wśród Pomorzan”. Ale kiedy widzimy określenie princeps krakowski, to tytuł ma zupełnie inną wymowę – w tym przypadku należy go rozumieć jako „Pierwszy wśród Piastów”.

Podsumowując – w zależności od kontekstu princeps może być niższym, a może być wyższym tytułem książęcym. Princeps Pomorza miał niższą rangę od piastowskich duksów, ale princeps krakowski miał wyższą od duksów-współrodowców.

Ba, żeby zwiększyć tytularny galimatias, czasami princepsami zwano zwykłych możnych. Gall Anonim princepsem tytułuje Bolesława Krzywoustego (kolejny nasz cesarz wg bieszk-szydłowskich?), ale Sieciecha i Skarbimira nazywa milicie princeps, co odpowiada polskiemu tytułowi „wojewoda”. Inne źródła princepsami tytułują wojewodów Piotra Włostowica i Żyrę. Znane jest też grupowe określenie principum – tak nazywani są najważniejsi możni świeccy i duchowni.