Szczerze przyznam, że nie pamiętam już czy pan Rochala stosuje ten "system"; w każdym razie na pewno monsieurs Jan S. a ostatnio także Bernard N. (nie będę wymieniał nazywisk  ) kultywują owo jakże nowatorskie i oryginalne podejście do źródeł...

Co to za nowa moda: ukrywanie nazwisk autorów... Połączenie z quizem jakimś? Jeżeli Ci chodzi o Bernarda Nowaczyka, to jego podejście do źródeł polega na prawie kompletnym braku ich analizy krytycznej. Jan S... Janusz Sikorski? Co masz mu do zarzucenia, jesli chodzi o podejście do źródeł?

Rada - przeczytaj cokolwiek innego o tej wojnie/kampanii/bitwie. Najlepiej Goldsworthy'ego albo Lazenby'ego,; Kęciek też zresztą jest lepszy od "Kann". Kilka powodów dla których nie można tej pracy traktować poważnie podał sargon tutaj: http://www.historycy.org/index.php?showtopic=17629&st=30

Dla mnie książka o starożytności, w której autor w przypisach do źródeł podaje numer strony współczesnego wydania () jest z miejsca "skreślona".

Tematu raczej nie "zgłębił", ale co drugiej części zdania - tych wojen inaczej opisać się nie da, bowiem źródeł ze strony kartagińskiej niet, a co najwyżej dotarły do nas pośrednio (Sosylos wykorzystany przez Polybiosa). Jakby się nie starac "wejść w buty" strony przeciwnej, będzie to opis wojen punickich (już sama nazwa podsumowuje temat).

Być może, ale za prawdziwością opisu Liwiusza przemawia jedna rzecz: Rzymianin, a przyznaje, że główną przyczyną niepowodzenia kampanii Hannibala był jego błąd (długi pobyt w Kapui) nie dzielność Rzymian. czyli jakby świadczył na niekorzyść swoich. Takich rzeczy się raczej nie zmyśla.

główną przyczyną niepowodzenia kampanii Hannibala był jego błąd

Nie na niekorzyść swoich, tylko jeśli już to pomija sposobność perorowania jaka to armia rzymska była gites - w sumie nic dziwnego, Livius mimo że ultrapatriota, jednak Florusem nie jest (nie był). Za to sposobności na przysranie nieprzyjacielskiemu wodzowi nie pomija.

podejrzewam, że ich pobratymcom z Północy oraz Celtyberom i Iberom było dość obojętne kogo i za co biją.

A co to za przysrywanie, gdy się przyznaje, choćby pośrednio, że żyć Rzymianom uratowała długotrwała bezczynność armii wroga?

Nie da rady. Nie mam Liwiusza ze sobą. Chodziło mi o to: Rzymianie są po trzech klęskach pod rząd, w których stracili (zginęło) ponad 100 tysięcy żołnierzy. Jest panika, że H. zdobędzie Rzym, ma zwycięską armię, do której przyłączają się dawni wrogowie Rzymu z Italii, a wódz kartagiński zamiast wykorzystać sukcesy robi sobie długotrwałego brejka i daje armii hollidej a Rzymowi czas, żeby wylizać rany... Czy to nie jest wskazanie na przyczynę niepowodzenia kampanii?

Z jakiego powodu Numidowie, Libijczycy czy Iberowie mieliby nienawidzić Rzymu? Zapewne większość z nich miała cokolwiek mgliste pojęcie o tym, co reprezentuje sobą to państwo.

To jest całkowicie błędne wyobrażenie o kartagińskich najemnikach. Z pewnością rzutuje na to wizerunek "psów wojny" na podobieństwo lancknechtów czy nawet oddziałów greckich hoplitów w basenie Morza Śródziemnego (vide bitwa nad Granikiem). Status najemnika brał się z dobrowolnego wstąpienia do armii w zamian za określone warunki służby. Nie ma więc mowy o doświadczeniu czy specyficznej mentalności, bo przecież można było przyjąć na żołd cały oddział, któego 90% składało się z młodych ludzi, bez dużego doświadczenia.

Błędem jest upatrywać w większości najemników latami walczących zabijaków, którzy oferowali usługi każdemu kto popadnie i znacznie przewyższali umiejętnościami wojowników z zaciągów milicyjnych.

Przecież ludy te nie żyły pod kloszem, tylko w określonej rzeczywistości politycznej. Większość z nich wspomagała Kartaginę w pierwszej wojnie z Rzymem, więc raczej miała pojęcie o tym "co reprezentuje sobą to państwo". Libiczykom, Numidom, Iberom było na pewno bliżej do Kartaginy, pod każdym względem - kulturowym, politycznym historycznym. A wojna toczyła się nie tylko o przyszłość samego miasta Kart Hadaszt, ale całego imperium, w skład którego wchodziły wspomniane narody.

A gdzie ja pisałem coś o doświadczeniu takiego wojownika? Chodziło tylko o fakt utrzymania dyscypliny. Skoro, jak sam piszesz, "status najemnika brał się z dobrowolnego wstąpienia do armii w zamian za określone warunki służby", to chyba jasne, że taki najemnik wiedział, na co się pisze i o ile druga strona wywiązywała się z umowy, czyli spełniała te określone warunki służby, to nie widzę powodu, dla którego najemnik miałby się przeciwko czemuś buntować.

Nic takiego nie twierdziłem. Dyskusja nie dotyczyła wartości bojowej i jakości poszczególnych rodzajów wojsk w armii Hannibala, tylko utrzymania w nich dyscypliny.

Po pierwsze: dyskusja dotyczy rzekomej nienawiści "większości" żołnierzy Hannibala do Rzymu, co jest oczywistym absurdem. Spodziewam się, że również nie będziesz bronił tak postawionej tezy.