"Jak to możliwe, że buddyzm czy taoizm, z ich wysublimowanymi ideami, może współżyć bezkolizyjnie - jeszcze w naszych czasach, z pradawnym szamanizmem."

Szaman kojarzy nam się z osobą w poszarpanych dziwnych szatach [...] Weźmy jednak pod uwagę, że te szaty nosi jedynie dla odróżnienia od reszty współplemieńców a dla jego funkcji jest bardziej istotne, co dzieje się z jego psychiką.

Zacznijmy może jednak od problemu - skąd w starożytnym Egipcie wzięli się właściwie bogowie z głowami zwierząt!? Byli oni wyśmiewani często przez późniejszych Greków jako produkty barbarzyńskiej imaginacji.

Narazie muszę lecieć do portu do dźwigu ale wrócę dziś jeszcze do tematu... Sorry; dziś nie zdołam z powodu braku sił.

Blyy z jego tematem o grzybach halucynogennych w średniowiecznym chrześcijaństwie : http://www.historycy.org/index.php?showtopic=147745 uruchomił u mnie łańcuch rozważań prowadzących właśnie do tej zagadki. Brzmi ona - "Jak to możliwe, że buddyzm czy taoizm, z ich wysublimowanymi ideami, może współżyć bezkolizyjnie - jeszcze w naszych czasach, z pradawnym szamanizmem."

Formy antropomorficzne i miksantropiczne są chronologicznie póżniejsze a jeżeli miałyby być pochodną pierwotnego szamanizmu powinny być pierwotnymi.

Zresztą powiązane są prawie zawsze z osobą króla. Prawie zawsze bóstwo o ludzkim ciele i zwierzęcej głowie występuje w charakterystycznym stroju faraona i dzierży jego atrybuty.

– b, meaning "Bâ" (soul); the character is the traditional representation of a "bâ" (a bird with a human head)

Część uczonych francuskich jak Moret czy Loret wiązała to z jakimiś pozostałościami totemizmu ale też nie do końca pasuje bo brak w Egipcie jakichkolwiek śladów wiary w reinkarnację tak charakterystyczną dla totemizmu ale i także szamanizmu.

Takie czy inne relikty pasujące do pierwotnych wierzeń znajdziemy wszędzie. Mój protest wzbudziło twierdzenie o szamańskim pochodzeniu owych miksantropicznych przedstawień bogów egipskich. Po pierwsze są one póżniejsze czasami nawet o tysiąclecia od pierwotnych bogów egipskich przedstawianych w postaci fetyszów lub ludzkiej..

Co do mitu ozyriańskiego i jego pochodzenia bardziej przemawia do mnie jego znaczenie agrarne związane z cyklem przyrody. Jest też faktem iż jest to jednak kult póżniejszy niż pierwotny panteon. Podlegał zresztą ewolucji o której się to nie ma po co rozpisywać.

Część uczonych francuskich jak Moret czy Loret wiązała to z jakimiś pozostałościami totemizmu ale też nie do końca pasuje bo brak w Egipcie jakichkolwiek śladów wiary w reinkarnację tak charakterystyczną dla totemizmu ale i także szamanizmu.

Jeśli mówisz o "wierze" w reinkarnację, to masz na myśli szerokie rzesze. Wpajanie tej wiary masom najczęściej nie leżało w interesie rządzących warstw.

Jedną z ważniejszych przesłanek do stwierdzenia istnienia reliktów szamanizmu w religii starożytnego Egiptu jest dla mnie mit o rozczłonkowaniu Ozyrysa i jego scaleniu-zmartwychwstaniu. Rozczłonkowanie-scalenie jest podstawą szamańskiej inicjacji na całym świecie. Ku mojemu zaskoczeniu motyw ten pojawia się nawet w kinowej wersji Simpsonów w niedługiej skądinąd scenie z inuicką szamanką, co chyba dowodzi, jak bardzo jest swoisty dla szamanizmu.

Anubis, Bastet, Sobek czy Chnum i Apis miały także swoich zwierzęcych "przedstawicieli w danym okręgu świątynnym. To chyba jednak coś bardziej skomplikowane niż narkotyczne wizje

zaś para, której ikonografię pokazałeś to sądząc po szczegółach dopiero 20-21 dynastia.

Co do mitu ozyriańskiego i jego pochodzenia bardziej przemawia do mnie jego znaczenie agrarne związane z cyklem przyrody.

Schemat poćwiartowania ciała i jego rekonstrukcji jest na tyle często umieszczany w mitach, że należy dopatrywać się w nim echa przeżyć inicjacyjnych. W Egipcie Ozyrys, pokonany przez złowrogiego brata - Seta, zostaje pocięty na kawałki, rozrzucone po wszystkich nomach Egiptu. Izyda, siostra i żona Ozyrysa, zbiera wszystkie kawałki w jedną całość i doprowadza do zmartwychwstania swego małżonka, które odtąd stanie się wzorem dla egipskiego rozumienia odrodzenia. Wystarczy zajrzeć do Kalevali, by przekonać się, że podobne wzorce inicjacji szamańskiej znali także Finowie. Śmierć i zmartwychwstanie Lemminkainena odbywają się zgodnie z opisanym schematem rozczłonkowania.

W rękach swych bowiem trzyma bogini klucze i do wrótni piekielnych, i do bram zbawienia, a samo oddanie się jej jest jakby święceniem dobrowolnej śmierci, aby życie z jej ręki jako łaskę otrzymać
[...]
dobył ze skrytki miejsca najświętszego jakieś księgi, znakami mi nie znanymi pisane. Były tam wszelkiego rodzaju wyobrażenia zwierząt podające w skrótach słowa tajemnej mowy
[...]
wziął mnie kapłan – surową lnianą szatą okrytego – za rękę i zawiódł w głąb samego przybytku świętego.
  Czytelniku życzliwy! Spytasz może z pewnym niepokojem, co następnie słyszałem, co ze mną robiono? [...] Do granicy śmierci doszedłem i progów Prozerpiny dotknąłem a wróciłem przez bezdnie wszystkich żywiołów. W głębokiej nocy widziałem słońce ślepiącym blaskiem jaśniejące, patrzyłem w oczy potęgom piekielnym i niebieskim potęgom