Dialog między ludźmi znajdującymi się poza Kościołem a nami, katolikami, chrześcijanami, jest sprawą nadzwyczaj pilną. Musimy za wszelką cenę pozostać wierni podstawowej zasadzie życia w wierze, która jest następstwem Logos, twórczego rozumu i zapewnia otwartość na wszystko, co prawdziwie racjonalne... doprowadzona do skrajności próba kształtowania spraw ludzkich z całkowitym wykluczeniem Boga prowadzi nas w coraz większym stopniu na skraj przepaści, prowadzi prosto do unicestwienia człowieka.

Kształt antropologii zależy od kształtu teologii. Antropologia bezbożna wypacza obraz człowieka; zerwanie relacji z Bogiem sprawia, że wszelkie dziedziny życia i ludzkiej aktywności ulegają deformacji i degradacji. Człowiek, wyrzekając się swojego Stwórcy i zależności od Niego, traci poczucie sensu i smaku życia. Neurotycznie po-szukując ich w innych przestrzeniach, zastępuje prawdziwe wartości substytutami, a prawdziwą rzeczywistość samodzielnie wykreowanymi rekwizytami. Ratzinger pokazuje, że utrata Boga i źle pojęta autonomia człowieka generuje smutek, pustkę i w efekcie bunt; wszystko w życiu staje się chore. Neognostycka mentalność, będąca mieszaniną antropologicznej frustracji, ślepej wiary w naukę oraz snobizmu elit; modne fascynacje zachodnimi wersjami dalekowschodnich religii wspierającymi w sumie nihilistyczne zapędy ponowoczesności; narcystycznie kreatywna kultura oraz relatywistyczna twórczość sytuowana – w imię tolerancji i pluralizmu – poza dobrem i złem stanowią, zdaniem J. Ratzingera/Benedykta XVI, najgroźniejsze dziś choroby kultury i duchowości. Lekarstwem może być tylko poznanie prawdziwego Boga i rozpoznanie w Nim źródła nadziei i miłości. Tylko z niego czerpiąc człowiek jest zdolny współtworzyć świat, w którym ostatnie słowo nie należy do śmierci.

Ratzinger pokazuje, że utrata Boga i źle pojęta autonomia człowieka generuje smutek, pustkę

ślepej wiary w naukę

oraz snobizmu elit

modne fascynacje zachodnimi wersjami dalekowschodnich religii

P.S. A propos moralności. Kogo wyżej oceniasz: ateistę, który jest porządnym człowiekiem, mimo, że jego zachowanie wynika tylko z wewnętrznego przekonania, czy katolika, który stara się być "w porządku" bo boi się Bożego gniewu?

Może dużo ciekawsza będzie tu opinia kilku dominikanów, którzy na co dzień zajmują się teologią. Otóż stwierdzili oni, że osoba niewierząca, która jest zgodnie z Twoim określeniem porządnym człowiekiem i żyje względem tego co uważa za słuszne, prędzej zostanie zbawiona

Ci bowiem, którzy bez własnej winy nie znając Ewangelii Chrystusowej i Kościoła Chrystusowego, szczerym sercem jednak szukają Boga i wolę Jego przez nakaz sumienia poznaną starają się pod wpływem łaski pełnić czynem, mogą osiągnąć wieczne zbawienie. Nie odmawia też Opatrzność Boża koniecznej do zbawienia pomocy takim, którzy bez własnej winy w ogóle nie doszli jeszcze do wyraźnego poznania Boga, a usiłują nie bez łaski Bożej, wieść uczciwe życie. Cokolwiek bowiem znajduje się w nich z dobra i prawdy, Kościół traktuje jako przygotowanie do Ewangelii i jako dane im przez Tego, który każdego człowieka oświeca, aby ostatecznie posiadł życie. Nieraz jednak ludzie, zwiedzeni przez Złego, znikczemnieli w myślach swoich i prawdę Bożą zamienili w kłamstwo, służąc raczej stworzeniu niż Stworzycielowi (por. Rz 1,21 i 25), albo też żyjąc i umierając na tym świecie bez Boga, narażeni są na rozpacz ostateczną. Toteż, aby przyczynić się do chwały Bożej i do zbawienia tych wszystkich, Kościół mając w pamięci słowa Pana, który powiedział: "Głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu" (Mk 16,16), pilnie troszczy się o wspieranie misji.

A co w ogóle na temat sposobu wyboru papieża mówi Biblia?

W Biblii występuje słowo "papież"?
O ile wiem, pierwszym człowiekiem, którego nazwano "papieżem" był Bonifacy III, początkiem VII w.