Jeszcze w grudniu 1926 roku powstał obóz koncentracyjny w Worniach – w kwietniu kolejnego roku było tam już 112 osadzonych. Narodowcy przystępowali do cementowania zdobytej władzy. Początkowo zamachowcy sprawiali wrażenie respektowania konstytucji oraz demokratycznego ustroju państwa, pozostając nawet chwilowo w koalicji z niewielką Partią Rolników i chadekami, w rzeczywistości wypatrując jednak okazji do dalszych działań. Pierwsze posiedzenie Sejmu po puczu odbyło się dopiero 25 lutego 1927 roku na skutek protestów opozycji. Zgłoszono wówczas wotum nieufności dla rządu, wniosek nie uzyskał jednak poparcia mniejszości narodowych. Przeciwko rządowi zawiązał się spisek pod przewodnictwem ludowca Juozasa Pajaujisa, który to po jego wykryciu wraz z innymi spiskowcami został osadzony w więzieniu. Jego sprawa urosła do symbolu walki o zachowanie władzy Sejmu i demokracji, co pociągnęło za sobą wspólne działanie ludowców, socjaldemokratów i mniejszości narodowych.

Wniosek o wotum nieufności dla rządu Voldemarasa zgłoszony został 17 kwietnia 1927 roku i tym razem przeszedł, zyskując 45 głosów. Tego samego dnia prezydent Smetona rozwiązał Sejm. Wydarzenia te były więc dopełnieniem i logiczną konsekwencją wcześniejszych działań tautininków, którzy dążyli do skumulowania w swoich rękach jak największej władzy. W lipcu 1927 roku policja dostała zadanie zdławienia kampanii antyrządowej opozycji, a w końcu zakazano jakichkolwiek zgromadzań o charakterze politycznym. Opozycja zdawała sobie sprawę z faktu, że walka o władzę nie może już odbywać się za pomocą legalnych środków. Termin przewrotu wyznaczono na noc z 8 na 9 września 1927 roku. Spisek został jednak zdekonspirowany, jedynie w Taurogach grupy powstańców przystąpiły do rozbrajania posterunków policji, jednak już po kilku godzinach powstanie zostało zdławione przez wojsko. Wydano 9 wyroków śmierci. Liczba ta byłaby dużo większa, gdyby nie petycje, które słane były do Smetony i które podpisywane były również przez członków Związku Narodowców.