Wyposażono go w główne wejście oraz „tajne drzwi” od zamkniętego podwórza, jak również oddzielne izby mieszkalne dla kobiet i zagrodę dla bydła. W odróżnieniu od nieruchomości po drugiej stronie ulicy, nie posiadał własnej studni lub koła napędzanego wodą, lecz wyposażono go w kuchnie i wieżę wiatrową zapewniającą wentylację.
Drzwi wejściowe wykonano z drewna dobrej jakości, hol wejściowy wyłożono marmurem i mieściły się tam ławki dla odwiedzających. Dalej znajdował się korytarz, a następnie dwa pokoje gościnne naprzeciwko siebie, każdy z rzeźbionymi składanymi drzwiami. Jeden z nich posiadał rzeźbione panele drewniane, dużą szafę i wieżę wentylacyjną łapiącą wiatr z własnymi rzeźbionymi drzwiami, jak również wannę do mycia ze złoconym frontem, podczas gdy reszta ścian i podłogi była wyłożona marmurem, a sufit pomalowano „farbą olejną zgodnie ze stylem syryjskim”. Drugi pokój gościnny był bardzo podobny poza wanną, która została wykonana z wielokolorowego marmuru. Dwie kryte sofy lub ławki prawdopodobnie znajdowały się właśnie w tych pokojach. Dziedziniec wyposażony był w marmurową fontannę, podczas gdy podłoga i ściany ponownie były wyłożone marmurowymi panelami. Dziedziniec można było opuścić przez niewielkie pokoiki, z których każdy posiadał rzeźbione drzwi drewniane. Kuchnia i łazienka, wyłożone marmurem i z pokrytą stiukami kopułą, były również połączone z dziedzińcem, z którego na balkony prowadziły wykute w kamieniu schody. Powyżej znajdowała się zdobiona stiukami galeria, przy czym na górne piętro wchodziło się kamiennymi schodami w niewielkim korytarzu. To górne piętro składało się z trzech izb mieszkalnych, każda miała własne drzwi, pokoje do mycia oraz „inne wyposażenie”. Dach wyposażono w niski murek oraz drewnianą balustradę naokoło szczytu schodów, a dom posiadał własne ujście wody do miejskiego systemu kanalizacyjnego.