(...) Wracając do mojej klasy - dzieci pochodzenia żydowskiego trzymały się razem. Nie wynikało to ze świadomej kalkulacji, że ktoś był mi jakoś bliższy, bo też był Żydem i miał podobne przeżycia. W moim przypadku też to się tak jakoś ułożyło - bez udziału świadomości, bez dzielenia na tych i innych - po prostu bliżej przyjaźniłem się tylko z Żydami. Mogę wymienić nazwiska najbliższych kolegów i oni wszyscy byli Żydami z pochodzenia. Gdybym miał to uzupełnić o jakąś bliską znajomość z kimś, kto nie był Żydem, to - w okresie przed ZMP - bym nie potrafił. Grały tu rolę jakieś nieświadome skłonności do doboru towarzyskiego, przy czym myśmy w ogóle nie mówili o swoim żydostwie, nie rozważaliśmy tożsamości... To była jakaś taka skłonność nieuświadomiona, widoczna dopiero z retrospektywy... Na lekcjach też zresztą nie podejmowano w ogóle kwestii żydowskich, okupacyjnych, one po prostu nie istniały. Nauka historii dotyczyła czasów odległych i nie zahaczała o współczesność. (...)

(...) gdyby odtworzyć dziś mapę towarzyską mojej klasy, okaże się, że my, dzieci pochodzenia żydowskiego, nieświadomie garnęliśmy się do siebie. Myśmy tego sobie nie uświadamiali, ja zresztą z pewnością nie różnicowałem ludzi w ten sposób... (...)

(...) Skupianie się towarzyskie chłopców o żydowskich korzeniach nie było stosowanym z rozmysłem kryterium etnicznym. Mówimy teraz o dwóch rzeczach: o stanie mojej ówczesnej świadomości - nie przypominam sobie, bym wtedy uświadamiał sobie, że przyjaźnię się prawie tylko z Żydami - i o tym, co uświadamiam sobie po latach... "Zwąchiwaliśmy" się ze sobą z powodu nieuchwytnych odrębności tradycji i podobieństwa okupacyjnych losów, a też łączącego nas niedookreślenia tożsamości. (...)

A kiedy pan zrozumiał, że w tamtym okresie faktycznie zadawał się pan niemal wyłącznie z osobami pochodzenia żydowskiego?

Z pewnością post factum, kiedy poznałem dalsze losy tej grupy

(...) Spostrzeżenie to nie odnosi się, oczywiście, do krewnych pierwszego i drugiego stopnia.

Sukces reprodukcyjny stawał się natomiast udziałem dalszego kuzynostwa.

Już wcześniej były na to dowody, nie dało się jednak stwierdzić, czy większa liczba dzieci to wynik podobieństw genetycznych, czy zjawisko powszechne w społeczeństwach pochwalających małżeństwa wewnątrz rodziny. Islandczycy dysponowali danymi genetycznymi ze 165 lat, które obejmowały ponad 160 tys. par, mogli więc rozstrzygnąć ten spór. Sprawę ułatwiała homogeniczność socjoekonomiczno-kulturowa populacji.

Pomiędzy 1800 a 1824 rokiem pary kuzynów trzeciego stopnia miały 4,04 dziecka i 9,17 wnuka, a pary kuzynów 8. i wyższych stopni 3,34 dziecka i 7,31 wnuka. Podobne proporcje stwierdzono pomiędzy 1924 a 1949 rokiem. Pokrewieństwo czwartego stopnia także wiązało się z większą "dzietnością", ale już nie związki w bliższej rodzinie. Ostatni przypadek odzwierciedla zapewne genetyczne minusy, wynikające z rozmnażania się ludzi zbyt blisko spokrewnionych. Takie pary również miały więcej dzieci, ale umierały one młodo, nie doczekawszy się jeszcze własnego potomstwa. (...)

[Domen,24/03/2020, 18:37]
Ciekawe czy to co powiedział Jerzy Urban o "podświadomym zwąchiwaniu się" dzieci pochodzenia żydowskiego w jego szkole mogło mieć coś wspólnego z ich pokrewieństwem biologicznym (w obrębie Aszkenazyjczyków w ogóle):

(może m.in. z tego wynikał wysoki przyrost naturalny Żydów?)

Z kolei badania genetyków z Islandii pokazały, że średnio najwięcej wnuków (jakby największy sukces reprodukcyjny) jest ze związków między dalszymi kuzynami :

Ale jeśli powodem umieszczenie tej informacji w tym wątku jest brak semickiej hydronimii to będziesz tu też umieszczał info o Australii, Ameryce czy np. Islandii?

Nie pojmuję tej logiki.