Dwudziesty wiek wybuchł w 1914 roku w Sarajewie

Od wielu lat historycy przekonują, że druga wojna światowa była tylko dogrywką pierwszej. Nie da się zrozumieć nie tylko dziejów drugiej wojny światowej, ale i całej współczesnej historii Europy i świata bez znajomości Wielkiej Wojny – praprzyczyny wszystkich najważniejszych zjawisk naszych czasów. Na polach bitew pojawiły się wtedy mordercze wynalazki i technologie, a w okopach tej wojny dojrzewały idee systemów totalitarnych. W latach 1914-1918 na światową arenę wkroczyły Stany Zjednoczone i Japonia, a po zakończeniu wojny na mapie świata wyrosły nowe państwa, w tym Polska.

Andrzej Chwalba z epickim rozmachem, ale nie stroniąc też od anegdot, opisuje I wojnę światową chronologicznie - od tragicznie zakończonej wizyty cesarskiego bratanka w Sarajewie po 11 listopada 1918 roku. Osobne rozdziały autor poświęca specyfice wojny lądowej, morskiej i powietrznej oraz losom cywilów, w tym kobiet wchodzących z impetem w zdominowaną wcześniej przez mężczyzn historię.

W Polsce nie było od lat tak nowoczesnej, wnikliwej, a przy tym tak elektryzującej książki o I wojnie światowej. Samobójstwo Europy… to coś znacznie więcej niż rozprawa o przyczynach, przebiegu i skutkach Wielkiej Wojny. To rzecz, która przenosi czytelnika w epokę schyłku dawnych obyczajów, pozwala poczuć atmosferę przedwojennego, wielokulturowego Sarajewa i niemal zatańczyć na Trafalgar Square po podpisaniu rozejmu.

Same zachwyty czytam o tej książce, że merytorycznie bez zarzutu, że świetnym stylem napisana, a raz nawet, że to rewelacja. Ciekawość rośnie...

Tylko cobyście się nie zdziwili mając książkę w ręku - spis treści jest z tyłu.
Jak do tej pory przeczytałem tylko rozdział pierwszy, ale mam kilka spostrzeżeń.
Po pierwsze, naciąłem się trochę, gdyż książka pozbawiona jest aparatu naukowego - pozycja typowo popularnonaukowa.
Po drugie, za to jest pisana świetnym językiem i się super czyta.
Po trzecie, merytorycznie im dalej w las tym ciemniej. Nie jestem specjalistą od I WŚ, ale jak czytam rzeczy typu Wielka Brytania w 1914 r. nie posiadała regularnej armii lądowej, to oczy na wierzch wychodzą. Nie wspomnę tu o błędach, które wychwycą tylko historycy wojskowi czy też osoby znające się na społeczeństwie europejskim z początku XX wieku.
Po czwarte, nieprzyjemne jest ciągłe nazywanie cesarza Niemiec kajzerem. O ile w przypadku pisania obok siebie o władcach państw zaborczych dla ich rozróżnienia to nie powinno się robić tego cały czas.

Oczywiście WB nie miała regularnej armii w 194 r.

Proszę bardzo, wystarczy wejść na stronę wydawnictwa, link, z prawej strony ekranu zakładka "przeczytaj fragment", tam bedzie m.in. spis treści.