Straty dywizji prowadzonej bez głowy i niewyszkolonej, były podobne ,jak w rewelacyjnie i kompetentnie przygotowanej bitwie pod Cassino . Czy to można zrozumieć.? A straty Niemców ? Porównajcie.Mam jeszcze dodatkowe pytanie. Czy etatowo i faktycznie dywizja kosciuszkowska miała większą , czy mniejszą siłę ognia od dywizji np. Karpackiej? Dało by to obraz , jak nas wyposażyli sojusznicy?

Co gorsza, 1 kompania w prawie pełnym składzie dała dyla na stronę niemiecką, stąd w naszych stratach tak duża liczba "zaginionych".

Inne szacunki dezercji w artykule M.Korkucia,
http://tygodnik.onet.pl/35,0,15819,5,artykul.html

512 zabitych, 1776 rannych i zaginionych - to 25% stanu, masakra po prostu.

Czyli standard dla Armii Czerwonej w ataku....

Wystarczy porównać straty wojsk aliantów podczas szturmu na Monte Cassino, a potem mówić o jakiejś masakrze.

Trzseba też brać poprawkę na to, że 2/3 rannych wraca po wyleczeniu do dywizji, więc Lenino nie było "masakrą".

Wskaż ile dywizji alianckich miało w ciągu paru dni straty sięgające znacznie ponad 20% stanu i będzie w temacie jasność.

Chyba nie do końca zrozumiałeś omawiany tu problem. Tu chodzi o to, że średnio co czwarty żołnierz dywizji w ciągu paru dni został zabity, ranny lub zaginął. Biorąc zaś pod uwagę, że w oczywisty sposób gros tych strat przypadł na jednostki piechoty i ich bezpośrednie wsparcie, gdyż służby tyłowe i artyleria uczestniczyły w walkach w sposób ograniczony, można spokojnie mówić o masakrze, ponieważ utraciły one średnio znacznie więcej niż 23,5% składu.
Chodzi też o straty odniesione w krótkim czasie, potem nie tylko część rannych wraca do szeregów ale przede wszystkim wciela się uzupełnienia.

Na powodzeniu tej bitwy zależało samemu Stalinowi. Starannie dobrano miejsce ataku, by rokowało powodzenie. Termin ataku przesunięto, by nie pokrywał się z ostatnią bitwą kampanii wrześniowej (wiadomo dlaczego). I Dywizja była dużo silniejsza od swoich radzieckich sąsiadek. Miała pełną obsadę etatową, czyli ok. 12 tys. ludzi. To był ewenement. Natomiast zawiodło dowództwo polskiej dywizji a w szczególności Z. Berling. Spóźnił się na odprawę do d-cy korpusu i na dodatek zachowywał się arogancko. Nie chciał uzgodnić współdziałania z d-cami dywizji sąsiadujących. Nie pofatygował się, by rozpoznać przedpole przyszłej bitwy. To dlatego nasze T-34 potopiły się w nadrzecznych mokradłach, bo ich nie rozpoznano, a żołnierzom w krytycznym momencie brakło wsparcia pancernego. Zawiodła logistyka do tego stopnia, że brakowało amunicji na I linii, a pomocy rannym udzielali radzieccy sanitariusze. Na domiar złego niemcy szybko się pokapowali co to za jednostka stoi naprzeciw nich i zrobili wszystko by nie dopuścić polaków do przełamania, co stanowiłoby o propagandowym sukcesie. Co gorsza, 1 kompania w prawie pełnym składzie dała dyla na stronę niemiecką, stąd w naszych stratach tak duża liczba "zaginionych".Więc nie dziwi, że po bitwie szybciutko wycofano kościuszkowców na tyły. Na front prędko nie wrócili.

Straty były rekordowe - nawet straty w atakach pod MC (choćby 36 DP) nie dochodziły do tak wysokich odsetków a przecież tam były pozycje "uzbrojone po zęby" a tutaj dość skromne siły niemieckie. Z drugiej strony - Sowieci się stratami nie przejmowali u nikogo...