Wykluczone, na Thietmara nie ma co liczyć, on nienawidził Reginaldów jeszcze bardziej niż … Chrobrego. Oto co napisał po śmierci Lamberta z Luvein (syna Reginalda III) w 1015 r.: „Na zachodzie w starciu ze swoim wrogiem Gotfrydem poniósł klęskę i poległ syn Reginara Lambert wraz ze swoimi ludźmi. Wielu uważało go za wroga, albowiem nie było na tej ziemi gorszego odeń człowieka. Szereg osób kazał on powiesić w kościołach na sznurze od dzwonów, a nikt nie zdoła opisać, ilu ludzi pozbawił on majątku lub życia. Nigdy nie zadawał sobie trudu, aby odprawić pokutę za popełnione zbrodnie. Razem z bratem swoim Reginarem zabił on również Wirinhara i jego brata Reginalda. Ojciec Lamberta, wygnany przez Ottona do Czech, tamże zakończył życie. Dopóki żyli ci ludzie, bolała ojczyzna z ich powodu, radowała się natomiast, kiedy ich straciła. Nad tym tylko boleć nam należy, że z powodu tego jednego szkodnika tylu niewinnych ludzi zginęło w owym dniu po obu stornach walczących.” (tłum. Marian Zygmunt Jedlicki, cytat wg wydania UNIVERSITAS, Kraków 2002 str. 199).

Reginaldzi walczyli z Ludolfinami. W 939 r. książę Gizebert (syn Reginalda I z Hainaut wnuka cesarza Lothata) wziął udział w buncie książąt przeciwko Ottonowi I, zginął jednak po bitwie pod Andernach. Gdy Bruno brat Ottona został księciem Lotaryngii bunt podnieśli Reginald III i Rudolf (synowie Reginalda II brata Gizeberta). Zostali pokonani i pozbawieni majątków przed 958 r., następnie wygnani do Czech. Przypuszczalnie NN matka Emnildy mogła być właśnie córką Reginalda III i żoną „szlachetnego” Dobromira. Nadany Dobromirowi przydomek może wskazywać, że ożenił się z córką skazańca, a zatem w domyśle z osobą ubogą i bez posagu, co w ówczesnym czasach uchodziło za postępek nietypowy i wzniosły. Dopiero w 978 r. Reginald IV i Lambert (synowie banity Reginalda III) odzyskali majątki w Lotaryngii przy pomocy Karolingów francuskich.

Wykluczone, na Thietmara nie ma co liczyć, on nienawidził Reginaldów jeszcze bardziej niż … Chrobrego. Oto co napisał po śmierci Lamberta z Luvein (syna Reginalda III) w 1015 r.: „Na zachodzie w starciu ze swoim wrogiem Gotfrydem poniósł klęskę i poległ syn Reginara Lambert wraz ze swoimi ludźmi.

A może raczej nie było oczywiste pochodzenie synów Mendoga z prawego łoża?

Sądzisz, że mając od wielu lat żonę chciałby korony dla bękarta? Poza tym prędzej prosiłby w takim przypadku papieża o uznanie tychże dzieci za dzieci z prawego łoża. Przy czym nawet nie lubiący Mendoga autor kroniki halicko-włodzimierskiej nie nazywał dzieci Mendoga bękartami.

Cmentarzysko w Bodzi, a także duża ilość przedmiotów użytkowych wikińskiego pochodzenia znajdywanych przy szczątkach pochodzacych z Wielkopolski wskazuje na częste kontakty ze Skandynawami, zarówno wikingami jak i Waregami.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Wiki%C5%84ski_cmentarz_w_Bodzi

Dlatego uważam, że średniowieczny autor miał poprzez Gothorum na myśli wszystkich Skandynawów.

bardzo przekonujące jest prześledzenie przez Urbańczyka: powstanie terminu Polonorum podczas spisywania Żywotu św. Wojciecha w Rzymie, jego następnie pojawianie się w dokumentach klasztornych Niemiec i w końcu po dotarciu Radzima Gaudentego, użycie w Polsce. Ten termin wcześniej nie istniał, został przyjęty przez Chrobrego na oznaczenie Słowian piastowskich.

Naprawdę, jdel z jednego błędnie przełożonego słówka zrobił taki ciąg hipotez! Przy czym w tym ciągu ani punkt 2 nie wynika z punktu 1, ani punkty 3-4 nie wynikają z punktu 2. Nie wiem jak to nazwać - cyrk, fantasmagorie?

proszę o odpowiedź na pytanie postawione w pierwszym poście.

Jeśli fakty archeologiczne świadczą przeciw źródłom... tym gorzej dla faktów?

W mauzoleum w postaci ziemnego kurhanu, znajdującego się w dzisiejszej wsi Bodzi, pod k. X w. złożono przedstawiciela zbrojnej elity Mieszka I - uważa prof. Andrzej Buko. Dostojnik urodził się nad Wisłą, ale znaczną część życia spędzić miał w Skandynawii. Jego grób dał początek znanej nekropolii.


Prof. Andrzej Buko zaproponował nową interpretację początków tej nekropolii. W jego ocenie najpierw nie był to cmentarz, tylko grób - mauzoleum poświęcone wybitnemu przedstawicielowi elit państwa Mieszka I.

"Najstarszy i jednocześnie największy grób na nekropolii znajdował się na szczycie wzgórza. Dopiero w późniejszym czasie dostawiano kolejne groby, które swoją formą miały nawiązywać właśnie do mauzoleum" - mówi PAP prof. Andrzej Buko z Instytutu Archeologii i Etnologii PAN w Warszawie.

Mauzoleum wykonano w postaci obszernego ziemnego kurhanu o średnicy ok. 3 m. Nasyp zwieńczony był stelą - dużym kamieniem. Całość ogrodzono prostokątną palisadą. Wejście do grobowca wiodło od strony zachodniej. Ciało zmarłego – mężczyzny, w wieku 35-45 lat, złożono pod kurhanem w drewnianej trumnie. Jak opisuje prof. Buko, na ostatnią drogę wyposażono go w liczne dary. Do dziś zachowały się nawet fragmenty ubioru w postaci lnianej tkaniny, w którą obleczony był zmarły, ale też żelazne okucie końca rycerskiego pasa, nóż w skórzanej pochewce czy monety - jedna wybita w Saksonii a druga - w Czechach.

"Część zabytków odkrytych w grobie nosi zdobienia charakterystyczne dla ówczesnych kultur skandynawskich. Podobnie jest w przypadku części późniejszych grobów wokół mauzoleum" - mówi prof. Buko. Również forma grobowca i układ całego cmentarza, zdaniem naukowca, są zbliżone formą do podobnych założeń znanych z X-wiecznej Danii.

Z badań izotopów strontu zawartych w zębach zmarłego wynika, że urodził się on na terenie północnej Polski. "Jednak pochowany został zgodnie z rytuałami obcymi dla naszych ziem. Co więcej, w pobliżu, w późniejszych grobach pochowano osoby o obcym, najpewniej skandynawskim pochodzeniu" - dodaje archeolog.

Buko uważa, że zmarły pochowany w grobie-mauzoleum, co prawda urodził się na ziemiach polskich, ale znaczną część życia spędził w Skandynawii. Tam doszedł do wysokiej pozycji w drabinie hierarchii społecznej. W pewnym momencie swojego życia powrócił jednak do kraju swojego pochodzenia.

"Jeżeli moje przypuszczenia są słuszne, to mielibyśmy pierwszy poświadczony archeologicznie przypadek elit czasów Mieszka i Chrobrego, wywodzących się z ziem polskich, zdobywających życiowe doświadczenie i wysoki status społeczny za granicą, by w kraju urodzenia budować zręby polskiej państwowości i tutaj dokonać swego żywota" - mówi badacz.

Kim mogła być ta osoba? Prof. Buko twierdzi, że z pewnością była to postać charyzmatyczna, co wynika z faktu, że wzorzec jej grobowca był naśladowany przez innych pochowanych na cmentarzu w Bodzi. Trudno jednak poznać imię tej postaci ze względu na brak odpowiednich tekstów z epoki, które rzuciłyby na tę kwestie światło.

jak wynika z badań założyciel grupy rodowej z Bodzi był Słowianinem a jedynie przyjął kulturę skandynawską.

To jakieś żałosne brednie.