|
|
Armia turecka w XIX wieku
|
|
|
|
Chciałbym odpowiedzi na pytanie : jak wyglądała armia turecka w XIX wieku ? Czy została zreformowana na wzór zachodni w sensie mundurów, jednostek i broni ?
|
|
|
|
|
|
|
|
Reformy podjął dopiero von der Goltz, po przegranej wojnie 1878.
|
|
|
|
|
|
|
doliwaq
|
|
|
I ranga |
|
|
|
Grupa: Użytkownik |
|
Postów: 35 |
|
Nr użytkownika: 82.867 |
|
|
|
Hubert Zacharzewski |
|
Zawód: student |
|
|
|
|
Sam bym chciał się czegoś więcej dowiedzieć na ten temat. Z tego co wiem reformy rozpoczął już Selim III pod koniec XVIII wieku, nazwano je "Nizam-ı Cedid" czyli nowy porządek. Były to ogólne reformy państwa, ale największy nacisk stawiano na armię. Nowa armia dowiodła swojej wartości bojowej walcząc z Napoleonem w Palestynie. Niestety jednak, janczarzy doprowadzili do wycofania reform i obalili sułtana Selima w 1807r. (który niedługo potem został zamordowany). Ostatecznie reformy kontynuował Mahmud II któremu udało się obalić janczarów w 1826 roku. Przez cały XIX wiek armia osmańska była reorganizowana, ale mimo to Imperium osmańskie prowadziło wojny ze zmiennym skutkiem, zwykle je przegrywając.
|
|
|
|
|
|
|
|
CODE Reformy podjął dopiero von der Goltz, po przegranej wojnie 1878. Reformy armii tureckiej podjęto już podczas reform tnazimatu. W praktyce najważniejsze nastąpiły po wojnie krymskiej. Za kilka miesięcy powinna się ukazać książka Russo-Turkish Naval War 1877-1878 (do zdobycia na Amazonie), gdzie wbrew tytułowi będzie też trochę o armii lądowej (i pokrótce opisane będą działania także na foncie lądowym - bałkańskim i kaukaskim). Po przegranej wojnie armia turecka specjalnie się nie zmieniła (bardziej zmieniła się przed wojną). Kolejne reformy przypadały już na okres bezpośrednio poprzedzający wybuch wojny Turcji z Włochami i wojen bałkańskich.
|
|
|
|
|
|
|
|
Gwoli próbki fragment tekstu dotyczący armii tureckiej (tylko armii lądowej): Armia osmańska, po reformach tanzimatu była podobnie jak armia rosyjska armią z poboru. Obowiązkowi służby wojskowej podlegali jednak wyłącznie muzułmanie (w praktyce głównie z części europejskiej oraz Azji Mniejszej – coroczny pobór obejmował 37,5 tys. osób w wieku 20-26 lat) – chrześcijanie i Żydzi byli z niej zwolnieni, musieli jednak w zamian płacić specjalny podatek. Służba w armii czynnej (nizam) trwała 4 lata (w kawalerii i artylerii 5 lat) zaś w rezerwie I stopnia (ithiat) - 2 lat (w kawalerii i artylerii - rok). Nizam i ithiat teoretycznie powinny po pełnej mobilizacji dać około 210 tys. żołnierzy, nie licząc 20 tys. korpusu żandarmów, który też był wliczany do nizamu. Osoby które ukończyły służbę w nizam i ithiat jak i te, które nie były z różnych względów powoływane do służby czynnej a spełniały niezbędne wymagania fizyczne, kierowano do rezerwy II stopnia (redif) podzielonej na dwie klasy (redif powinien po mobilizacji dostarczyć 190-200 tys. żołnierzy), w której spędzały 6 lat kwalifikując się ostatecznie do pospolitego ruszenia (mustaphiz) w którym służba trwała kolejne 8 lat (jego liczebność oceniano na ok. 300 tys.). Co istotne, rezerwami dla pierwszoliniowych oddziałów nizam byli jedynie rezerwiści z ithiat. Natomiast z rezerwy redif po mobilizacji formowano osobne bataliony wysyłane na front. W efekcie zauważyć można było spore problemy z uzupełnianiem w oddziałach osmańskich bieżących strat, co skutkowało tym iż poszczególne jednostki tureckie miały zazwyczaj znacznie niższe stany osobowe niż mieć powinny . Obok wojsk regularnych na czas wojny werbowano także oddziały nieregularne zarówno spośród Turków jak i plemion nietureckich zamieszkujących imperium, które albo przydzielano do wojsk polowych (baszybuzucy i czerkiesi) lub do służby garnizonowej (gwardia narodowa). Terytorium kraju podzielone było na 7 okręgów korpuśnych (dwa w części europejskiej i pięć w części azjatyckiej imperium), miały one jednak głównie znaczenie administracyjne. Teoretycznie w każdym z tych okręgów formowano dwie dywizje piechoty, w praktyce jednak organizacja armii osmańskiej była niejednolita i podstawową jednostką i organizacyjną i taktyczną był w piechocie batalion (tabor; liczący nominalnie 774 żołnierzy w praktyce rzadko przekraczał 650), w kawalerii szwadron (nominalnie liczące 143 jeźdźców rzadko przekraczał 100) a w artylerii 6-działowa bateria. W warunkach bojowych różne bataliony, szwadrony i baterie łączono w doraźnie tworzone brygady o różnej liczebności, które były potem podstawowymi jednostkami operacyjnymi. ¾ piechurów uzbrojonych było w bardzo dobre karabiny Peabody-Martin o kalibrze 11,43 mm, których zakupiono w sumie ponad 300 tys. sztuk, reszta zaś w karabiny Snidera kalibru 14,66 mm. Kawalaria (dragoni i część lansjerów) uzbrojona była w wielostrzałowe karabinki Winchestera kalibru 11,2 mm lub (pozostała część lansjerów) w lance i rewolwery. Wielostrzałowe karabiny Winchestera stanowiły też uzbrojenie części formacji nieregularnych. Wyposażenie artylerii stanowiły nowoczesne armaty Kruppa kalibru 8 cm (78,5mm, określane też jako 4-funtowe) i 9 cm (87 mm, określane jako 6-funtowe) oraz armaty górskie różnych wzorów. Artyleria ciężka składała się również z armat Kruppa kalibru 12 i 15 cm (wzory z 1873 roku). W praktyce, obok tych najnowocześniejszych armat, używano też sporo sprzętu starszego różnych modeli, szczególnie jako artylerii fortecznej . W kwestii wyszkolenia zauważyć można było różnicę pomiędzy batalionami nizamu i redifu (na niekorzyść tych drugich). Gorzej przedstawiał się stan wyszkolenia oficerów (poza oficerami artylerii i wojsk inżynieryjnych; odpowiednie szkolenie ukończyło nie więcej niż 10 procent korpusu oficerskiego). Tym niemniej uwzględniając wysokie morale trzeba było stwierdzić, że oddziały tureckie prezentowały dużą wartość bojową. Stosunkowo najsłabiej prezentowała się kawaleria, głównie z powodu problemów z pozyskaniem koni odpowiedniej jakości (w kawalerii pod wierzch). Piętą achillesową armii osmańskiej były służby zaopatrzeniowe. Kwestia dystrybucji zapasów, nawet jeżeli zgromadzono ich dostateczną ilość, sprawiała poważne problemy (poza systemem dystrybucji amunicji, który był zorganizowany całkiem dobrze). W efekcie każdy turecki dowódca większych samodzielnych jednostek próbował uporać się z nim na własny sposób, co przynosiło bardzo różne rezultaty. Wiosną 1877 roku po mobilizacji armia turecka liczyła 571 batalionów piechoty (z tego 181 batalionów nizamu), 147 szwadronów jazdy oraz 143 baterii artylerii, nie licząc 165 kompanii fortecznych i garnizonowych oraz jednostek pomocniczych . Ze względu na różny stan osobowy jednostek (oddziały walczące w Bośni i Hercegowinie były na ogół mniej liczne ze względu na poniesione straty, nie wszystkie jednostki redifu osiągnęły po mobilizacji wyznaczone stany etatowe) trudno precyzyjnie określić jej stan liczebny, na pewno jednak oddziały regularne osiągnęły cyfrę około 400 tys. żołnierzy do których należałoby doliczyć do 90 tys. żołnierzy formacji nieregularnych – baszybuzuków, czerkiesów i gwardii narodowej oraz posiłkowy kontyngent egipski złożony z 12 batalionów piechoty, 6 szwadronów kawalerii i 4 baterii artylerii .
Ten post był edytowany przez Napoleon7: 19/11/2015, 11:20
|
|
|
|
2 Użytkowników czyta ten temat (2 Gości i 0 Anonimowych użytkowników)
0 Zarejestrowanych:
Śledź ten temat
Dostarczaj powiadomienie na email, gdy w tym temacie dodano odpowiedź, a ty nie jesteś online na forum.
Subskrybuj to forum
Dostarczaj powiadomienie na email, gdy w tym forum tworzony jest nowy temat, a ty nie jesteś online na forum.
Ściągnij / Wydrukuj ten temat
Pobierz ten temat w innym formacie lub zobacz wersję 'do druku'.
|
|
|
|