No cóż, historycy XVIII-wiecznego oświecenia by się raczej nie zgodzili. Już nawet powyższa zasada budzi podejrzenia: "nie czyń drugiemu co tobie niemiłe" to znaczy co innego niż "nie czyń drugiemu co JEMU niemiłe"
Innymi słowy - to nie jest liberalizm.

Tyle, że w historii ludzkości miłosierdzie wcale oczywistością nie było
Na tym polega ewolucja.

Ale to nie było tak, że dotychczas ludzie ignorowali istnienie biednych wdów i sierot, aż tu bach! Nagle powstaje chrześcijaństwo, które każe ich miłować. Troskę wykazywano już wcześniej, ale w odniesieniu do własnej grupy społecznej/plemiennej.

Bo jeśli początki chrześcijaństwa mają wskazywać na nakaz kochania każdego, nawet tego, co uderzył i jest obcy, to niestety jest to nie do udowodnienia. Na początku jest bezradność wobec większej siły (prześladowania chrześcijan), a potem bezwzględna siła w nawracaniu.

Idea uznania obcych za wartych miłosierdzia ma związek z koniecznością dotarcia chrześcijaństwa do nie-żydowskich odbiorców.

Ta idea i idąca za nią praktyka są obecna już w Nowym Testamencie i wśród pierwszych chrześcijan co bardzo dobrze widać w czasie prześladowań. Prześladowani chrześcijanie właśnie swoją postawą wobec prześladowców szokowali współczesnych do tego stopnia, że ci zaczęli się nawracać 

Jakie źródła lub chociaż historycy to potwierdzają?

Od wczesnego średniowiecza po oświecenie chrześcijaństwo nie nadstawiało policzka. Samo bywało agresorem.

Chrześcijaństwo nigdy nie nadstawiało drugiego policzka!

Czyli nie stosowało się do tez, które głosiło.
Gdzie tu jakiś przełom.
W historii świata jest pełno filozofów, którzy nie stosowali się do własnych zaleceń

Czyli nie stosowało się do tez, które głosiło.
Gdzie tu jakiś przełom.
W historii świata jest pełno filozofów, którzy nie stosowali się do własnych zaleceń

Jeśli chodzi o tą cała przypowieść z nadstawianiem drugiego policzka ( co bardzo istotne - chodzi o prawy policzek), to jej sens dzisiaj jest rozumiany zupełnie inaczej - niż rozumieli ją ówcześni Żydzi. Otóż w Izraelu był zwyczaj, że jeśli ktoś kogoś obraził, lub zrobił mu jakąś szkodę - to na znak zgody i przyznania się do winy - całował obrażoną/poszkodowaną osobę w prawy policzek. A osoba, która zgadzała się na przeprosiny - nadstawiała prawy policzek. I cały sens słów Jezusa - jeśli ktoś uderzy cię w lewy policzek - nadstaw mu prawy - znaczy tyle, że jeśli ktoś cię skrzywdzi - bądź gotów mu wybaczyć.

Podobna historia jest z wielbłądem i uchem igielnym. Jezusowi chodziło nie o igłę - ale o bardzo wąską bramę - nazywaną "ucho igielne", która istniała w ówczesnej Jerozolimie.

Na początku nie mieli innego wyjścia, bo i tak stali na najniższym szczeblu drabiny społecznej.
Kiedy okrzepli, ten policzek nadstawiały jedynie jednostki. A takich miłosiernych jednostek znajdziesz w każdej kulturze, bo to kwestia charakteru a nie religii.

Jeśli chodzi o tą cała przypowieść z nadstawianiem drugiego policzka ( co bardzo istotne - chodzi o prawy policzek), to jej sens dzisiaj jest rozumiany zupełnie inaczej - niż rozumieli ją ówcześni Żydzi. Otóż w Izraelu był zwyczaj, że jeśli ktoś kogoś obraził, lub zrobił mu jakąś szkodę - to na znak zgody i przyznania się do winy - całował obrażoną/poszkodowaną osobę w prawy policzek. A osoba, która zgadzała się na przeprosiny - nadstawiała prawy policzek. I cały sens słów Jezusa - jeśli ktoś uderzy cię w lewy policzek - nadstaw mu prawy - znaczy tyle, że jeśli ktoś cię skrzywdzi - bądź gotów mu wybaczyć.

Podobna historia jest z wielbłądem i uchem igielnym. Jezusowi chodziło nie o igłę - ale o bardzo wąską bramę - nazywaną "ucho igielne", która istniała w ówczesnej Jerozolimie.

Złota zasada Hillela "Nie czyń drugiemu co tobie niemiłe" (która sama w sobie nie jest zupełnie wyjątkowa dla judaizmu ani chrześcijaństwa) różni się jednak od przykazania miłości bliźniego (w tym wroga)... zwłaszcza jeśli weźmiemy pod uwagę nacjonalistyczny kontekst judaizmu - kto jest tym bliźnim którego trzeba miłować i komu nie można czynić tego co nam nie miłe?
...oczywistym jest też fakt, że chrześcijaństwo zawiera w sobie religię Starego Testamentu, więc powiązania i współzależności jak najbardziej na miejscu.

Nie ulega wątpliwości, że chrześcijaństwo mogło odkryć i głosić wielkość ubogich i odrzuconych przede wszystkim w odniesieniu do /…/ szalonego i niezrozumiałego Boga Jezusa Chrystusa. Ewangelia jest pod tym względem wynalazkiem ubogiego jako człowieka. Nikt nie przeczy, ze Grecja (Sokrates, Platon, Sofokles…) wspaniale mówiła o człowieku – obywatelu, bohaterze, o urodziwych i rozumnych mężczyznach i kobietach. Jednakże Grecja ani humanizm (z wyjątkiem Epikteta) nie mówiły, nie potrafiły mówić, nie mogły mówić o człowieku ubogim, wyniszczonym, odrzuconym, o człowieku, który dlatego że jest ekonomicznie bezużyteczny, fizycznie wyniszczony, uczuciowo nieważny czy na marginesie społecznym, musi być ignorowany, stawiany poza obrębem człowieczeństwa, zgodnie z wymogami czysto ludzkiej i racjonalnej mądrości, czysto ludzkiego i racjonalnego rozumowania, którym kierują się ci, którzy chcą rządzić społecznością zgodnie z zasadami porządku i skuteczności. /…/*

Stajemy tu wobec pewnego przełomu w cywilizacji. Geniusz judeochrześcijański niewątpliwie właśnie w tym miejscu najbardziej różni się od geniuszu greckiego. Podczas gdy Grecja myśli o człowieku w kategoriach metafizycznych, w kategoriach istoty (jakże łatwo na tej podstawie ludzie mogą być postrzegani jako różniący się istotą), chrześcijaństwo, myśląc o człowieku w kategoriach historii i przeznaczenia i widząc, że to przeznaczenie zostało obiecane i przyznane wszystkim ludziom, mogło zmienić spojrzenie na ubogiego. Potrzebne było do tego szaleństwo Niezrozumiałego, który uznaje ubogiego za zrozumiałego (podczas gdy ubogi jest niezrozumiały dla myśli). „Każda twarz jest górą Synaj, na której zakazuje się zabójstwa”.*