Zeiblemann podszedł do stołu i odsłonił jedną z tac, aby popatrzeć na starannie ułożoną kolekcję, równocześnie z roztargnieniem mamrocząc do siebie.
- Dalsze skrobacze krzemienne, rozumiem... Mmm... To może być toporek. Tak, sądzę, że tak jest... Odłamki żuchwy, ludzkiej... Wygląda na to, że będą do siebie pasowały. Kość ciemieniowa... Kościany grot dzidy... Mmm. - Podniósł materiał z drugiej tacy i zaczął niedbale przebiegać wzrokiem jej zawartość. Nagle jego głowa znieruchomiała; zaczął się uparcie przyglądać czemuś na jej skraju. Jego twarz wykrzywił grymas niedowierzania.
- A co to, u diabła, ma być?! - ryknął. Wyprostował się i podszedł do piecyka, trzymając przed sobą przedmiot, który go zgorszył.
Magendorf wzruszył ramionami i skrzywił się.
- Uważałem, że lepiej będzie, jeśli to obejrzysz - zauważył, a potem dodał: - Jomatto mówi, że to znajdowało się wraz z całą resztą.
- Jomatto mówi, że co? - Głos Zeiblemanna wzniósł się wyżej, gdy profesor popatrzył najpierw na Magendorfa, a potem znów na trzymany w ręku przedmiot. - Och, na litość boską! Ten człowiek powinien mieć odrobinę rozsądku. To jest poważna ekspedycja naukowa... - Znów popatrzył na przedmiot, nozdrza drżały mu z oburzenia. - Oczywiście któryś z chłopców chciał zrobić głupi kawał czy coś podobnego.
Przedmiot miał rozmiary dużej paczki papierosów, nie licząc bransolety, a na swej górnej powierzchni miał cztery okienka, które mogły być przeznaczone na miniaturowe ekraniki elektroniczne. Wyglądał na chronometr lub kalkulator, a może na obie te rzeczy naraz. Tylnej ścianki i zawartości brakowało, pozostała tylko metalowa obudowa, nieco zniszczona i powyginana, ale zaskakująco mało naruszona przez korozję.
- Jest zabawny napis na bransolecie - powiedział Magendorf, drapiąc się w nos z powątpiewaniem. - Nigdy w życiu nie widziałem takiego alfabetu.
Zeiblemann prychnął i przelotnie rzucił okiem na napis.
- Phi! Rosyjski czy coś podobnego. - Na jego twarzy pojawił się odcień jeszcze różowszy niż wywołany sudańskim słońcem. - Marnować cenny czas na... na groszowe świecidełka!
Zamachnął się do tyłu i cisnął urządzenie naręczne wysoko nad strumieniem. Na moment błysnęło w słońcu, a potem spadło do błota na brzegu wody. Profesor patrzył za nim przez chwilę, a później zwrócił się do Magendorfa, oddychając już spokojniej. Magendorf podał mu kubek pełen parującego, brązowego płynu.
- Ach, wspaniale - powiedział Zeiblemann miłym nagle głosem. - To jest to. - Ulokował się na składanym płóciennym krześle i z ochotą przyjął podawany kubek. - Powiem ci, co wygląda interesująco, Ruddi - kontynuował, kiwając głową w kierunku stołu. - Ten kawałek czaszki na pierwszej tacy... numer dziewiętnaście. Czy zwróciłeś uwagę na budowę łuków brwiowych? No, więc to może być przykładem...

W błocie, na brzegu strumienia pod nimi, urządzenie naręczne kołysało się w takt zmarszczek na wodzie, które co parę sekund tworzyły się, naruszając nietrwałą równowagę pozycji, w jakiej się znalazło. Po chwili skiba piasku pod nim została wymyta, więc wpadło do zagłębienia, gdzie ugrzęzło w wirującej, błotnistej wodzie. Gdy zapadła noc, dolna część obudowy już się zagłębiła w mule. Następnego dnia zagłębienie znikło. Został tylko jeden segment bransolety, wystający z piasku pod zmarszczoną powierzchnią wody. Na segmencie znajdował się napis, który po przetłumaczeniu brzmiałby: KORIEL.

w Mezopotamii bynajmniej nie występowała tylko pustynia.