(...)
A poza tym: z tego, co pamiętam - koronę Chrobry to akurat otrzymał od Ottona III...

Miał inne problemy na głowie w międzyczasie, szczególnie niezbyt przychylnego następcę Ottona III Niestety Kakofonixie, jedyne uchwytne źródłowo stosunki Polski i Bizancjum są nacechowane bardzo sporą rezerwą.

Ps. Kakofonixie, czasem jak Cię czytam, to mam wrażenie, jakbym bawił się w głuchy telefon, najpierw trzeba domyśleć się przekazu, potem poprawić/zdementować, piszesz coś takiego:

Więc może tak: mamy jedną wzmiankę - mianowicie w dziele Jana Skylitzesa jeden z archontów Turków (na nasze Węgrów) Gyula przybywa do Konstantynopola, zostaje ochrzczony przez Konstantyna VII (przed tym było jeszcze przynajmniej dwóch książąt węgierskich w podobnym charakterze w Konstantynopolu), odjeżdża, ale z nim zostaje wysłany mnich Hierotheos, którego patriarcha Teofylakt wyświęcił był na metropolitę Tourkii. Cóż to takiego ta Tourkia - romejska Turcja, w X w. nazwa bizantyńska Węgier ogólnie. Więc Twym zdaniem Kakofonixie wyczyny Gyuli w Konstantynopolu ok. 950 r. mają być dowodem na bizantyńską infiltrację ca. 1025. Wolne żarty

koronę Chrobry to akurat otrzymał od Ottona III...

szapur II

Owszem, Otton III włożył swój diadem na skronie Chrobrego. Ale to wiązało sie bardziej z wizją świata Ottona III, z wizją Sclavinii. Natomiast koronacja w 1025 roku odbyła się już w zupełnie innych warunkach. Z tego co czytałem, to właśnie Jan XIX o tym zdecydował. jakie źródła to potwierdzają? Zapytuję się lepiej zorientownaych.

szapur II

Owszem, Otton III włożył swój diadem na skronie Chrobrego. Ale to wiązało sie bardziej z wizją świata Ottona III, z wizją Sclavinii. Natomiast koronacja w 1025 roku odbyła się już w zupełnie innych warunkach. Z tego co czytałem, to właśnie Jan XIX o tym zdecydował. jakie źródła to potwierdzają? Zapytuję się lepiej zorientownaych.

Największym wrogiem historyków jest anachronizm. Dzisiaj patrzymy na koronę, kościelne obrzędy koronacyjne i prawo do używania tytułu „król”, jak na pewną nierozerwalną całość. To jednak tylko anachronizm, gdyż taki obraz koronacji/korony/tytułu królewskiego został wypracowany w rozwiniętym i późnym średniowieczu. W X w. i na początku XI w. obrzęd koronacyjny nie był jeszcze w pełni ukształtowany, ani tym bardziej związany z tytułem królewskim (tj. używaniem tytułu „król”), co więcej korona czy koronacja nie oznaczała niezależności politycznej (można napisać: suwerenności, ale to też byłby anachronizm). Chociaż koronacje były praktykowane przez Longobardów, Wizygotów i w państwie Karolingów, to jeszcze w X w. obrzęd koronacji nie był powszechnie praktykowany przy objęciu władzy. Pierwsi królowie Niemiec (Franków Wschodnich) Konrad I i Henryk Ptasznik nie zostali koronowani. Mimo tego używali bez przeszkód tytułu królewskiego (rex). Świadczy to, że tytuł króla nie był jeszcze połączony z koroną i obrzędem koronacji. Podobnie było w Anglii, chociaż Athelstan został namaszczony jeszcze w X w., ale obrządek koronacji koroną, jako atrybutem króla, zaczęto praktykować dopiero od 1066 r. W Niemczech obyczaj koronacji królewskiej rozpoczął dopiero Otto Wielki w 936 r. (w nawiązaniu do tradycji Karolingów). Zanim ten obrządek koronacji został zawłaszczony przez Kk (koronacja przez arcybiskupa), do wyboru na króla wystarczyło podniesienie na tarczy lub ubranie diademu. Działo się to bez potrzeby udziału hierarchów Kościoła, którzy początkowo tylko namaszczali władcę olejami świętymi, a zatem korona i koronacja nie stanowiła jeszcze niezbędnego insygnium/obrzędu do korzystania z tytułu królewskiego.

Jeżeli chodzi o Polskę, to wydaje się słuszne zdanie tych historyków, którzy uważają, że tytuł królewski został nadany Chrobremu przez Ottona III w 1000 r. Do używania tytułu królewskiego nie była jeszcze wówczas potrzebna korona i koronacja. Był to tytuł króla – władcy królestwa Sclavinia (Słowiańszczyzny) zobrazowanego m.in. na miniaturze z Richenau, w którym jest zaprezentowane obok królestw: Germanii, Galii i Romy w hołdzie przed cesarzem rzymskim. Chrobry z całą pewnością używał tytułu królewskiego na długo przed swoja koronacją w 1025 r., wiadomo to z numizmatów. W takiej sytuacji można domyślać się, że koronacja Chrobrego w 1025 r. nie oznaczała ustanowienia nowego królestwa, ale miała wyłącznie cel dynastyczny. Chrobremu chodziło o to, aby mógł przekazać dziedzicowi tytuł królewski bez potrzeby udziału króla rzymsko-niemieckiego (nominacji), ale przez dziedziczenie insygnium koronacyjnego. Dlatego przypuszczam, że nie miał w tym udziału ani Bazyli II ani Jan XIX, Chrobry wzorował się na Ottonie I Wielkim, a przecież ten nie dostał korony w 936 r. ani od papieża, ani od cesarza (bizantyjskiego, innego wówczas oczywiście jeszcze nie było).

Największym wrogiem historyków jest anachronizm. Dzisiaj patrzymy na koronę, kościelne obrzędy koronacyjne i prawo do używania tytułu „król”, jak na pewną nierozerwalną całość. To jednak tylko anachronizm, gdyż taki obraz koronacji/korony/tytułu królewskiego został wypracowany w rozwiniętym i późnym średniowieczu. W X w. i na początku XI w. obrzęd koronacyjny nie był jeszcze w pełni ukształtowany, ani tym bardziej związany z tytułem królewskim (tj. używaniem tytułu „król”), co więcej korona czy koronacja nie oznaczała niezależności politycznej (można napisać: suwerenności, ale to też byłby anachronizm).

W grece "basileus" oznaczało cesarza rzymskiego przed Herakliuszem, tylko za Herakliusza stało się czymś w rodzaju oficjalnego, protokolarnego tytułu.

Tak oznaczało ale w mowie potocznej.

Ale też król, kral - w znaczeniu władca po prostu. Poza tym zdarzało się jednak, że używano w kręgu łącińskojęzycznym w IX, X w. słowa rex czyli król w stosunku do władcy niekoronowanego, ba krajów słowiańskich.