| |
|
|
 Więziennictwo w II RP,
| |
|
|
|
|
Przeglądając okres II RP nie znalazłem tematu odnośnie jednej ze sfer naszego życia społecznego a mianowicie tematu wymiaru sprawiedliwości. A w zasadzie etapu wykonania kary w więzieniach.
Parę zdań na temat polskiego więziennictwa międzywojennego będzie dla jednych ciekawostką dla innych uzupełnieniem wiedzy o tym okresie a dla innych możliwością podzielenia się swoją wiedzą na ten temat. Zapraszam wszystkich zainteresowanych do dzielenia się wiedzą, udziału w dyskusji oraz o poprawki tam gdzie się pomylę.
Zapraszam.
Powstanie i organizacja
Największym problemem odradzającej się Rzeczypospolitej było praktycznie we wszystkich sferach rozczłonkowanie pomiędzy trzech zaborców. Również i ten problem był jednym z pierwszych i podstawową trudnością w odbudowie a w zasadzie powstaniu od nowa więziennictwa w Polsce. Pierwsze elementy powstawania systemu penitencjarnego w Polsce należy upatrywać w roku 1917 w momencie przekazywania przez władze okupacyjne (niemieckie i austriackie) niektórych dziedzin życia społecznego. W Warszawie w Departamencie Sprawiedliwości powołano Wydział Więzienny następnie podporządkowany Wydziałowi Administracyjnemu. W maju 1918 roku Wydział Więzienny się usamodzielnił i zmienił nazwę na Sekcję Więzienną. Ponieważ w tym okresie zarząd nad więzieniami sprawowali zaborcy sekcja zajmowała się pozyskiwaniem i szkoleniem (w skrytości) kadr na potrzeby przyszłej obsady więzień.
1 listopada po załamaniu się austriackich struktur władzy okupacyjnej w dniu 4 listopada na czele z Janem Zakrzewskim oddelegowano do Lublina delegację z Sekcji Więziennej w celu przejmowania więzień. W zasadzie przejęto przez oddziały POW większość więzień w nie naruszonym stanie ( z więźniami) jedynie największe więzienie w Lublinie zostało rozbite przez więźniów i przez nich opuszczone. Po podpisaniu aktu kapitulacji w Compiegne oddziały POW w nocy z 11/12 listopada wkraczają i przejmują obiekty więzienne na terenie okupacji niemieckiej. Tak więc w dniu 12 listopada praktycznie wszystkie więzienia na terenie tzw "Kongresówki" są w dyspozycji Polaków. W sumie przejęto 68 więzień i aresztów.
Pod koniec 1918 roku stan posiadania polskiego więziennictwa wyglądał następująco:
- tereny byłej "Kongresówki" 68 więzień w tym 21 I klasy, 31 II klasy oraz 17 klasy III w których przebywało 6 529 więźniów.
- były zabór austriacki to 4 więzienia, 18 domów więziennych oraz 195 aresztów powiatowych (przy sądach powiatowych).
Pierwszym aktem prawnym regulującym powstanie polskiego więziennictwa był dekret z dnia 8 lutego 1919 roku mówiący o strukturze zarządzania w resorcie. Był to dekret tymczasowy (w sprawie tymczasowych przepisów) mający wyłącznie charakter porządkowy. Ponieważ większość przejętych więzień i aresztów znajdowała się pod administracją carską, dekret oparto na rosyjskim modelu zarządzania jednostkami penitencjarnymi. Władzę w więzieniu sprawował naczelnik mając do pomocy kancelistów, starszych dozorców i dozorców. 7 lutego 1919 Marszałek podpisał dekret o powołaniu okręgowych dyrekcji więziennych. Była to instytucja która miała być łącznikiem między Ministerstwem Sprawiedliwości a jednostkami penitencjarnymi. Powołano pięć okręgów - Warszawa, Mokotów (później Siedlce)Łódź, Lublin i Kielce.
Dyrekcje okręgowe wzorowane na rosyjskich "Gubernialnianych inspekcjach więziennych" zajmowały się regulaminem życia więziennego oraz kontrolą więzień w zakresie finansów, administracji i gospodarki. W okresie kształtowania się granic Rzeczypospolitej przyłączano nowe jednostki. I tak po wybuchu Powstania Wielkopolskiego przejęto 82 jednostki w tym 67 aresztów powiatowych. Początkowo zarząd nad jednostkami objął Wydział Administracji i Sądownictwa Komisariatu Naczelnej Rady Ludowej, natomiast jesienią 1919 administrację przejęło Ministerstwo Dzielnicy Pruskiej.
Natomiast po rozstrzygnięciu walk o Małopolskę Wschodnią przejęto 217 jednostek (w tym 4 więzienia, 18 domów więziennych i 195 aresztów przy sądach powiatowych).
W 1921 roku przejęto więzienia na ziemiach wschodnich a w 1922 więzienia z terenu Górnego Śląska (12 więzień i 7 aresztów).
W okresie 1918-22 władze polskie przejęły 400 jednostek penitencjarnych w tym 33 duże więzienia, 98 mniejsze oraz 269 aresztów przy sądach powiatowych.
Centralą resortu więziennictwa była w okresie powstawania (1918 rok ) była Sekcja Więzienna Ministerstwa Sprawiedliwości która w 1921 roku została przekształcona na Departament Więzienny a następnie Departament Karny. Początkowo Departament składał się z trzech wydziałów: administracji więzień i pracy więźniów, służbowy i kancelarii a później (koniec lat trzydziestych)z wydziałów: administracji więzień, penitencjarnego oraz pracy więźniów.
W 1924 roku w celu sprawnej kontroli więzień powołano trzy okręgi rewizyjne, natomiast w 1930 roku utworzono 5 grup inspekcyjnych.
Dopiero 7 marca 1928 roku Prezydent RP wydał rozporządzenie w sprawie organizacji więziennictwa. Akt określał zadania więzień a w szczególności ujednolicenie sposobów wykonania kary pozbawienia wolności na terenie całego państwa. Głównym zadaniem więzień było wykonanie kary pozbawienia wolności orzeczonej przez sądy powszechne i wojskowe oraz przetrzymywanie osób tymczasowo aresztowanych pod zarzutem popełnienie przestępstwa. Na mocy rozporządzenia ze względu na to że niektóre jednostki nie posiadały odpowiednich obiektów uległy likwidacji. I tak zlikwidowano między innymi więzienie dla kobiet we Lwowie czy więzienie w Chęcinach a w większości areszty przy sądach powiatowych. Po wkroczeniu WP na Zaolzie tamtejsze więzienia zostały dostosowane do polskiego systemu penitencjarnego.
Do wybuchu wojny w Polsce funkcjonowało 342 jednostki penitencjarne różnych kategorii. I tak: 118 więzień oraz 8 fili i 8 kolonii ro9lnych, 4 zakłady zabezpieczające oraz 204 więzień karno - śledczych przy sądach grodzkich. W grupie więzień samodzielnych funkcjonowało 14 więzień izolacyjnych oraz więzienie specjalne dla niebezpiecznych przestępców na Świętym Krzyżu. Miejsce odosobnienie w Berezie Kartuskiej nie podlegało władzom więziennym.
cdn
Post powstał na podstawie artykułu R.Maleszyka "Więziennictwo polskie na tle dziejów państwa w latach 1918-1956"
PRZEGLĄD WIĘZIENNICTWA POLSKIEGO Nr 62-63 Warszawa 2009
Dziękuję.
Ten post był edytowany przez gtsw64: 18/01/2015, 19:41
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
Kadry i przepisy
Pierwszym aktem prawnym regulującym przepisy (tymczasowo)odnośnie funkcjonowania więzień w niepodległej Polsce był "Dekret w sprawie tymczasowych przepisów więziennych" wydany 8 lutego 1919 roku i podpisany przez Naczelnika Państwa J. Piłsudskiego, Prezydenta Ministrów I.J. Paderewskiego oraz Ministra Sprawiedliwości Supińskiego. Dekret stanowił że więzienia i zakłady wychowawczo - poprawcze podlegają zarządowi Ministra Sprawiedliwości. Zdefiniowano przeznaczenie więzień oraz strukturę kierowania nimi. Zawarto uprawnienia naczelnika do karania personelu oraz określono władzę dyscyplinarną nad więźniami. Wyznaczono również nadzór dyscyplinarny i penitencjarny nad naczelnikami (więzieniami). Dalsze uregulowania prawne odnośnie organizacji, dyscypliny, porządku wewnętrznego oraz gospodarki więziennej miało opracować Ministerstwo Sprawiedliwości.
Były to przepisy niezbędne do prawidłowego funkcjonowania jednostek penitencjarnych które rozmieszczone w trzech zaborach oparte były na różnych regulaminach. Na przepisy unifikacyjne niestety trzeba było czekać do roku 1931. 20 czerwca 1931 roku ogłoszono Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości w sprawie regulaminu więziennego podpisane przez Ministra Sprawiedliwości Czesława Michałowskiego. Poprzedni Dekret składający się z 12 artykułów był jedynie namiastką regulaminu. Natomiast rozporządzenie było pierwszym z prawdziwego zdarzenia regulaminem, dokładnie regulujący wszystkie sprawy związane z funkcjonowaniem więzienia. Np część I - Skład osobowy więzień i obowiązki funkcjonarjuszów więziennych (pisownia oryginalna).
Następnym aktem prawnym była już Ustawa Sejmowa z dnia 26 lipca 1939 o organizacji więziennictwa podpisana przez Prezydenta Rzeczypospolitej: I. Mościckiego, Prezesa Rady Ministrów: S. Składkowskiego oraz Ministra Sprawiedliwości: W. Grabskiego.
Ustawa miała wejść w życie z dniem ogłoszenia ale z powodu wybuchu wojny nie została wdrożona.
W późniejszych postach postaram się przybliżyć zawartość prezentowanych aktów.
W dekrecie Marszałka -" na czele więzienia stoi jego naczelnik". W większych więzieniach zatrudniano ponadto pomocników naczelnika, inspektorów, urzędników rachunkowych, technicznych, gospodarczych i kancelaryjnych. W mniejszych więzieniach i aresztach funkcję naczelnika mógł również pełnić starszy dozorca. Personel więzienny składał się z: starszych dozorców, dozorców, starszych dozorczyń oraz dozorczyń.
W rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości 1931 roku więzieniem miał kierować: naczelnik jako kierownik. Do pomocy przydzielono: pomocnicy naczelnika i asystenci, personel kancelaryjny, niżsi funkcjonarjusze (oryginalna pisownia): starsi dozorcy i starsze dozorczynie oraz dozorcy i dozorczynie, pracownicy kontraktowi: kapelani, lekarze, nauczyciele i inni.
W Ustawie z 1939 roku skład osobowy administracji więzień i aresztów wyglądał następująco: naczelnicy więzień i aresztów, wyżsi i niżsi funkcjonariusze straży więziennej, kapelani i nauczyciele więzienni, lekarze i sanitariusze więzienni, personel pomocniczy oraz pracownicy kontraktowi.
W 1921 r. Sekcję Więzienną przekształcono w Departament Więzienny, a później przemianowano go na Departament Karny. Początkowo składał się on z trzech wydziałów: służbowego, administracji więzień i pracy więźniów oraz kancelarii. Taki stan struktury administracyjnej funkcjonował do września 1939 r. Pracami Departamentu kierowali w kolejności: Jan Zakrzewski do 1923 r., Franciszek Głowacki w latach 1924-1925, w 1927 r. Witold Paszkowski, Zygmunt Głowacki i Władysław Augustynowicz. W latach 1927-1931 Departamentem kierował Lucjan Jaxa – Maleszewski, w latach 1931-1934 Michał Lorentowicz a po 1934 r. Tadeusz Krychowski.
Ponieważ zaborcy nie zatrudniali polaków jako dozorców więziennych z naborem kadr do służby były duże problemy. Urzędnicy zatrudnieni w Sekcji Więziennej szkoleni potajemnie oczywiści nie byli w stanie zaspokoić wszystkich potrzeb. W pierwszym okresie po przejęciu więzień dozorcami stali się żołnierze z POW. W późniejszym okresie wielu naczelników i dozorców wywodziła się z szeregów Legionów czy wojska. Zresztą jednym z wymogów zostania funkcjonariuszem było przeszkolenie wojskowe. Dopiero w 1923 roku za sprawą Zygmunta Bugajskiego (byłego naczelnika kilku więzień) wówczas kierownika Sekcji Szkoleniowej Departamentu Więziennictwa MS powołano 10 września Centralną Szkołę zlokalizowaną na terenie Pawiaka. Była to szkoła dla naczelników oraz kandydatów na te stanowiska jednak w miarę możliwości organizowano kursy doszkalające dla dozorców. Szkoła zakończyła działalność w 1933 roku. Na jej miejsce również na Pawiaku powołano we wrześniu 1933 roku Szkołę dla Niższych Funkcjonariuszy SW (szkoła podoficerska). Komendantem szkoły a jednocześnie naczelnikiem Pawiaka był Stanisław Jankowski.
Odpowiednik szkoły oficerskiej - Szkoła dla Wyższych Funkcjonariuszy SW powstała na terenie więzienia Warszawa - Arsenał. Jej komendantem i jednocześnie naczelnikiem więzienia był Bronisław Hałubko. Obie szkoły zostały rozwiązane w roku 1935 z powodu uruchomienia Szkoły Straży Więziennej. Szkoła powstała na terenie Pawiaka a jej komendantem został komisarz Roman Sadowski, naczelnik więzienia na Pawiaku.
cdn
Ten post był edytowany przez gtsw64: 19/01/2015, 19:41
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
"Dekret w sprawie tymczasowych przepisów więziennych"
wydany 8 lutego 1919 roku i podpisany przez Naczelnika Państwa J. Piłsudskiego, Prezydenta Ministrów I.J. Paderewskiego oraz Ministra Sprawiedliwości Supińskiego.
Dekret spisany niesłychanie pośpiesznie, można rzec: spisany na kolanie. Zawierał jedynie dwanaście artykułów bardzo ogólnie odnoszących się do spraw więziennictwa. Spraw które sankcjonowały najistotniejsze zagadnienia o przeznaczeniu, zadaniach i funkcjonowaniu więzień. Dalsze przepisy miało wydać w późniejszym terminie Ministerstwo Sprawiedliwości. Niestety sprawy wiązane z kształtowaniem się granic Rzeczypospolitej oraz wojna polsko - bolszewicka ujednolicenie przepisów oddaliła na dalszy termin. Niestety trwało to aż dwanaście lat do roku 1931 w którym to doczekaliśmy się w miarę spójnych przepisów. Było to jednak tylko Zarządzenie Ministerstwa Sprawiedliwości a dokument wyższej rangi, ustawę sejmową uchwalono w 1939 roku. Ciężar funkcjonowania więzień spadł na barki naczelników oraz funkcjonariuszy i personelu więziennego. Również i w tym zakresie były ogromne braki oraz niesłychanie niski poziom wyszkolenia. Zaborcy nie zatrudniali Polaków jako dozorców a tym bardziej jako naczelników. Dlatego też dozorcy byli jedynie po krótkim przeszkoleniu bez doświadczeń. Również kadra kierownicza nie miała doświadczenia w kierowaniu specyficznymi jednostkami. Brak jednolitych przepisów oraz problem z rozczłonkowaniem na tereny po zaborcze w których istniały różne systemy karne.
Co zawierał dekret.
Przede wszystkim stwierdzał że w Polsce będą jedynie więzienia państwowe podlegające Ministerstwu Sprawiedliwości. Nie przewidziano więzień prywatnych czy prowadzonych przez organizacje społeczne. Zdefiniowano przeznaczenie więzień i innych placówek oraz w ogólnym zarysie przedstawiono strukturę administracyjną.
Na czele więzienia stoi jego naczelnik. W większych więzieniach zatrudniano ponadto pomocników naczelnika, inspektorów, urzędników rachunkowych, technicznych, gospodarczych i kancelaryjnych. W mniejszych więzieniach i aresztach funkcję naczelnika mógł również pełnić starszy dozorca. Personel więzienny składał się z: starszych dozorców, dozorców, starszych dozorczyń oraz dozorczyń. Naczelnik kieruje administracją więzienną oraz stosuje kary zarówno w stosunku do administracji jak i więźniów. Jakie to były kary - administracja:
Część artykułu szóstego (cytat w oryginale):
Naczelnik więzienia mocen jest stosować do podległych mu urzędników kary upomnienia, ostrzeżenia, nagany i grzywny do 20 marek a do niższych funkcjonariuszy także karę aresztu do dni 3 -ch.
Niektóre kary dla więźniów: c) post, d) pozbawienie pościeli na czas jednego tygodnia, e)zamknięcie w samotności na czas do 6 tygodni, f) ściemnienie celi na czas do 2 dni, h)zwiększenie ilości przymusowej pracy lub zmniejszenie przyznanego za pracę wynagrodzenia.
Fragment: Względem więźniów, którzy nie skończyli 17-go roku życia, nie wolno stosować kary, wymienionej pod literą f) oraz kary postu, dłużej niż na czas do 2 tygodni. Względem kobiet idzieci do lat 14-tu nie wolno stosować nałożenia kajdan.
Artykuł 9 przedstawiał instytucje nadzorcze nad więzieniami (naczelnikami). I tak w sferze dyscyplinarnym i penitencjarnym nadzór sprawował w okręgu Sąd Apelacyjny poprzez prokuratora apelacyjnego. Nad poszczególnymi więzieniami ten nadzór sprawowali prokuratorzy, podprokuratorzy ( w miejscowościach gdzie niema w/w) z mocy Ministra sędzia śledczy lub sędzia pokoju.
Istotą odbywania kary (zawartą w dekrecie) była praca oraz nauka. Więźniowi z mocy dekretu nie wolno było odmówić wykonywania pracy, a nieletnim odmowy nauki religii i nauki świeckiej na poziomie szkoły ludowej. Również obowiązek nauki mieli analfabeci.
Służba w więzieniach była pełniona w/g rygoru wojskowego.
Cały tekst dekretu: http://isap.sejm.gov.pl/DetailsServlet?id=WDU19190150199
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości w sprawie regulaminu więziennego
z dnia 20 czerwca 1931 roku podpisane przez Ministra Sprawiedliwości Czesława Michałowskiego.
Dopiero po dwunastu latach Ministerstwo Sprawiedliwości wydało rozporządzenie w sprawie jednego z najważniejszych elementów funkcjonowania więzienia a mianowicie regulaminu więziennego. Regulamin jest dość obszerny i reguluje szczegółowo funkcjonowanie więzień. Postaram się omówić każdą część i nie wiem czy zmieszczę w jednym poście.
Część I,
Dział I - Skład osobowy więzień i obowiązki funkcjonarjuszów więziennych. (pisownia oryginalna)
Rozdział I - Skład osobowy więzień.
1)Skład osobowy więzień stanowią:
a)naczelnik więzienia jako kierownik,
b)pomocnicy naczelnika więzienia i asystenci
c)personel kancelaryjny
d)niżsi funkcjonarjusze: starsi dozorcy i starsze dozorczynie, dozorcy i dozorczynie,
e)pracownicy kontraktowi: kapelani, lekarze, nauczyciele i inni
Rozdział II - Ogólne przepisy o obowiązkach funkcjonarjuszów więziennych.
Podstawowym obowiązkiem f - szy było wykonywanie czynności zgodnie z przepisami, dbanie o moralną poprawę więźniów oraz niedopuszczanie do ucieczki. Następnie przepisy stanowiły o rygorze wzmożonym. Rygor nakładał na f - szy bezwzględne wykonywanie postanowień prawnych jak również ścisłe i natychmiastowe wykonywanie rozkazów przełożonych, sumienne i gorliwe wykonywanie obowiązków służbowych oraz niepozostawienie przewinień podwładnych bezkarnie. Ponadto zawarto sposoby zachowania się względem przełożonych czy wizytujących oraz sposób postępowania poza służbą f - sza jak i jego rodziny. W szczególności w sprawach kontaktu z osadzonymi oraz ich rodzin.
Do skazanych zwracano się w trzeciej osobie.
W czasie pełnienie służby nie wolno było jeść palić i zajmować się sprawami "osobistemi".
Rozdział III Obowiązki naczelników więzień.
Naczelnik był przełożonym więzienia i kierował wszystkimi działami służby oraz miał prawo nakładania kar na f - szy jak i więźniów. Poza tym ma obowiązek dbać o oszczędne wydawanie sum pieniężnych, nadzorować prowadzenie biurokracji oraz sprawowania nadzoru nad sprawami gospodarczymi i socjalnymi więzienia i więźniów. Naczelnik dokonuje podziału czynności między f - szami oraz dokonuje inspekcji dziennych i nocnych.
Rozdział IV Obowiązki pomocników naczelnika więzienia, asystentów i urzędników kancelaryjnych.
Więzienie składało się z czterech działów: administracyjny, wychowawczy, pracy więźniów i gospodarczy. Na czele działów stali pomocnicy naczelnika. Rozdział zawiera szczegółowe zadania jakie musiał wykonywać i za nie był odpowiedzialny pomocnik naczelnika. Poza tym każdy pomocnik ma obowiązek pełnienie dyżuru w ciągu doby.
Rozdział IV Obowiązki starszych dozorców.
To stanowisko było stanowiskiem pośrednim między zwykłymi dozorcami a pomocnikiem naczelnika i naczelnikiem. Starsi dozorcy również pełnili służbę w czterech działach. Rozdział zawiera szczegółowe obowiązki starszych dozorców w poszczególnych działach.
Rozdział VI Obowiązki dozorców więziennych.
Był to najniższy szczebel administracji więziennej. Podlegali bezpośrednio starszym dozorcom i pełnili służbę jako: dozorcy odźwierni, oddziałowi, gospodarczy, sanitarni,kuchenni oraz dozorcy piekarni, pralni, łaźni i działu pracy.
Rozdział zawiera obowiązki na poszczególnych stanowiskach.
Przedstawię obowiązki dozorcy oddziałowego który był w bezpośrednim kontakcie z więźniami: (na oddział składa się pewna ilość cel)
a)zapoznanie się z cechami indywidualnemi każdego więźnia;
b)zachęcanie więźniów do nauki i pracy oraz do dobrego zachowania się;
c)stały nadzór nad więźniami, w celu uniemożliwienia im ucieczki i porozumiewania się z innemi osobami lub z więźniami z innych cel;
d)pilne zwracanie uwagi na ogólną liczbę więźniów w powierzonym oddziale, jak w każdej poszczególnej cel;
e)prowadzenie wykazu liczbowego ruchu więźniów swego oddziału;
f)dokładne przeliczanie i rewidowanie więźniów w każdym przypadku opuszczenie przez nich oddziału i powracania do celi;
g)dostarczanie więźniom pożywienia do cel i rozdawanie porcyj żywnościowych;
h)troska o czystość więźniów, ich odzieży, bielizny oraz dobry stan ich zdrowia, a w wypadku zasłabnięcia więźnia, meldowanie o tem przełożonemu i przedstawienie chorych lekarzowi, a w razie jego nieobecności - sanitariuszowi;
i)podawanie do wiadomości przełożonym wszelkich próśb, zażaleń i skarg więźniów;
j)niezwłoczne przybywanie do drzwi cel, w razie wezwania przez więźniów;
k)ścisłe przestrzeganie porządku życia więziennego, niedopuszczanie do niedozwolonych gier, krzyków, śpiewów, bijatyk, kłótni i wogóle do złego zachowania się więźniów;
l)meldowanie niezwłocznie przełożonym o wszelkich przewinieniach więźniów;
m)dbałość o całość inwentarza oddziału;
n)dbałość o czystość cel i pomieszczeń oddziału oraz posłań i naczyń;
o)dbałość o odpowiednią temperaturę powietrza w celach, o należyte funkcjonowanie ogrzewania i o przewietrzanie cel i korytarzy;
p)codzienne rewidowanie celi i pomieszczeń oddziału;
r)codzienne sprawdzanie krat okiennych i sprawność działania zamków w pomieszczeniach i celach i pomieszczeniach oddziału oraz dokonywanie w razie potrzeby rewizji osobistej więźniów.
To były obowiązki w porze dziennej.
Teraz obowiązki w porze nocnej:
- sprawdzić zdatność do użytku zegarów kontrolujących, telefonów,broni i przyrządów sygnałowych;
- sprawdzenie należytego zamknięcia cel, pomieszczeń i korytarzy więziennych;
- najczęstsze obchodzenie korytarzy i zaglądania do cel przez okienko aby przekonać się, co czynią i jak się zachowują więźniowie.
W czasie nocnej służby nie wolno dozorcy otwierać samemu celi lub wchodzić do niej, gdy zaś zachodzi potrzeba, winien on wezwać dyżurnego pomocnika naczelnika lub starszego dozorcę.
Spanie w czasie służby jest wzbronione
cdn
Ten post był edytowany przez gtsw64: 22/01/2015, 18:28
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości w sprawie regulaminu więziennego cd
Dział II
Komitety więzienne.
W wyznaczonych więzieniach (oprócz więzień najcięższych III klasy i izolacyjnych) w celu współpracy administracji ze społeczeństwem organizowano komitety więzienne. W skład komitetu wchodziło pięć osób: prokurator okręgowy, naczelnik więzienie oraz trzy osoby mianowane przez ministerstwo. Do podstawowych zadań należało organizowanie i udostępnianie nauk moralnych i pociechy religijnej, organizowanie oświaty szkolnej i pozaszkolnej, wychowania fizycznego czy biblioteki jak również organizowanie zatrudnienia więźniów czy nauki zawodu.
Ponadto komitet składał opinię co do przedterminowego zwolnienia lub ułaskawienia.
Część II
Postępowanie wykonawcze ogólne.
Dział I
Zaludnienie więzień zmiany w jego stanie.
Rozdział I
Przyjmowanie więźniów
Przyjęcia więźniów odbywały się codziennie od godziny 8 do 18 natomiast więźniów z transportu lub zarządzeń prokuratorskich i sądowych o każdej porze. Przyjęcie następowało na podstawie pisemnego nakazu wydanego przez prokuratora , sąd, policję oraz władze administracyjne lub wojskowe. Do więzienie nie przyjmowano osób z chorobami zakaźnymi jak również osób które wymagały natychmiastowego zabiegu chirurgicznego. Do więzienia nie przyjmowano z dziećmi jedynie z niemowlętami do osiemnastego miesiąca życia i mogły przebywać do wieku dwóch lat.
Osoby przybywające do więzienia oraz ich rzeczy podlegały szczegółowej rewizji. Rewizji kobiet mogła dokonać dozorczyni kobieta lub gdy takowej nie było kobieta godna zaufania. Rzeczy osobiste, wartościowe, dokumenty tożsamości lub inne dokumenty oddawano do depozytu. Każdy więzień kwitował podpisem a osoby niepiśmienne składały odcisk dużego palca lewej ręki. Bieliznę i odzież przed oddaniem do składnicy dezynfekowano a dwa razy w ciągu roku rzeczy przewietrzano i czyszczono. Najdalej w ciągu doby należało założyć akta osobowe więźnia oraz zapisać do księgi przybywających i ubywających, skorowidza alfabetycznego oraz księgi głównej a skazanych prawomocnym wyrokiem również do kalendarza terminowego zwolnień. Po przyjęciu niezwłocznie więźnia kąpano, ważono i poddawano badaniu lekarskiemu a następnie umieszczano na okres dwóch miesięcy w osobnej celi obserwacyjnej (obecnie cela przejściowa). Więźnia należało również zaznajomić z przepisami o karach, ulgach i zasadach obchodzenia się z urządzeniami w celi.
Rozdział II
Zwolnienie więźniów.
Zwolnienie więźnia następuje:
-po odbyciu kary
-na mocy właściwych władz prokuratorskich lub sądowych
-na skutek przerwy w obywaniu kary
-na skutek zwolnienia przedterminowego
-na skutek ułaskawienia lub amnestii
Do problemu zwolnienia podchodzono z niezwykłą starannością. Może o tym świadczyć chociażby fakt że zwolnienia dokonywał naczelnik oraz kilka szczegółowych przepisów regulujących postępowanie w tym zakresie. Naczelnik miał obowiązek powiadamiania władz policyjnych o zwalnianiu: skazanych za przestępstwa przeciwko własności, za działalność przeciwpaństwową oraz przestępców zawodowych, obywateli obcych państw oraz ulegających po odbyciu kary ograniczeniom wolności osobistej. Osobie zwalnianej oddawano wszystkie rzeczy zostawione w depozycie oraz dbano aby zwalniany był ubrany z uwzględnieniem stanu zdrowia i pory roku. Jeśli więzień nie posiadał odpowiedniego ubrania a posiadał pieniądze mógł zlecić uszycie odpowiedniego w pracowni więziennej. Jeśli nie posiadał pieniędzy naczelnik z urzędu występował do opieki społecznej lub Towarzystwa Patronatu Więziennego o odpowiedni ubiór. Jeśli takowe nie zostało dostarczone ubranie wydawano z zasobów więziennych. W razie choroby zwalnianego na jego prośbę za zezwoleniem władz prokuratorskich zezwalano na przedłużenie leczenia w więzieniu. Za okres leczenia zwalniany ponosił koszty. Psychicznie chorzy, niebezpieczni dla otoczenia w chwili zwolnienia byli przekazywani władzom policyjnym.
Rozdział III
Eskortowanie i transport więźniów.
Eskortowanie i transport poza murami więzienia realizowała straż więzienna oraz policja (do momentu stworzenia straży konwojowej).
Transporty między więzieniami realizowała policja natomiast większość eskortowań (przeważnie w drodze do pracy lub w czasie pracy poza murami) realizowali funkcjonariusze. Do eskortowania dwóch więźniów należało wyznaczyć co najmniej dwóch dozorców. Ta sama liczba dozorców była wyznaczana do eskortowania do dwudziestu więźniów, tak że dozorca w grupie powinien dozorować najwięcej 8 -10 skazanych. Akta osobowe, depozyty wykazy więźniów, książki robocze otrzymywał komendant transportu. Rzeczy osobiste skazany zabierał z sobą lub mógł wysłać do nowego więzienia pocztą lub koleją na własny koszt lub oddać osobom trzecim. Koszty transportu ponosiło więzienie które transport wysyłało. Więźniowie mogli na koszt własny przenieść się do innego więzienia, wtedy płacili za koszt przewozu i konwoju.
Więźniowie, skazani na karę twierdzy, kobiety, nieletni i duchowni byli transportowani oddzielnie od innych więźniów.
Rozdział IV
Wypadki narodzin i śmierci w więzieniu.
W wypadku narodzin jest tylko jeden paragraf stwierdzający że naczelnik ma obowiązek w ciągu trzech dni zawiadomić odpowiedni urząd stanu cywilnego oraz Ministerstwo Sprawiedliwości.
W przypadku śmierci naczelnik ma obowiązek zawiadomienia:
-rodzinę więźnia
-właściwy urząd stanu cywilnego
-właściwego prokuratora
-Ministerstwo Sprawiedliwości
-właściwe władze, prowadzące rejestry skazanych
-ponadto, w razie śmierci więźnia śledczego - właściwe władze sądowe lub prokuratorskie.
W razie śmierci więźnia lekarz więzienny ma obowiązek skonstatowania śmierci i jej przyczyn. Jeśli jest śmierć nagła lub samobójstwo lekarz sporządza protokół. Bez zezwolenia prokuratora nie wolno grzebać ani wydawać zwłok. Jeśli względy publiczne nie stoją na przeszkodzie zwłoki można było wydać rodzinie. Zwłoki nie zabrane przez rodzinę grzebane są staraniem więzienia lub przekazywane innym władzom lub instytucjom.
cdn
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości w sprawie regulaminu więziennego cd
Dział II
Segregacja więźniów
Rozdział I
Rozmieszczenie więźniów
Więźniów umieszczamy w odpowiednich więzieniach, oddziałach i celach. Więźniów: płci żeńskiej, nieletnich do lat 17, śledczych i recydywistów należy rozmieszczać w oddzielnych więzieniach. Jeśli jest to niemożliwe należy ich umieszczać w oddzielnych oddziałach. Ponadto w więzieniach należy wyodrębnić oddziały dla skazanych na kary: ciężkiego więzienia, więzienia zastępującego dom poprawczy, więzienia.
Decyzję o umieszczeniu więźnia w celi jednoosobowej lub wieloosobowej podejmuje naczelnik więzienia. W tym celu naczelnik zapoznaje się z aktami osobowymi, charakterem przestępstwa oraz przez obserwację ( w czasie pobytu w celi obserwacyjnej[dwa tygodnie]).
Rozdział II
Rozmieszczenie więźniów w celach.
W celu rozmieszczenia w celi więźnia należy wziąć pod uwagę następujące fakty: wiek, rodzaj przestępstwa, wysokość kary oraz poziom moralny i stanowisko społeczne. Nie należy razem osadzać recydywistów oraz więźniów skazanych za przestępstwa z niskich pobudek z innymi więźniami ponieważ mogli by działać demoralizująco. Osoby pierwszy raz karane powinny być osadzane oddzielnie.
Paragraf 98 W celu zapobieżenia zboczeniom płciowym, cele wspólne winny być zajęte przynajmniej przez trzech skazanych.
W oddziałach dla kobiet nie wolno osadzać w tej samej celi matek mających przy sobie dzieci z kobietami skazanymi za nierząd.
Rozdział III
Umieszczenie więźniów w celach jednoosobowych.
W celi jednoosobowej osadza się jednego więźnia.
Osadzenie w takiej celi należy stosować w szczególności do skazanych
a)do duchownych świeckich i zakonników, niezależnie od wyznania, skazanych na karę pozbawienia wolności inną niż ciężkie więzienie
b)do więźniów śledczych - na żądanie właściwych władz sądowych lub prokuratorskich
c)z mocy wyroku
Umieszczenie w celi jednoosobowej mogło również nastąpić:
a) w stosunku do recydywistów, więźniów niebezpiecznych, zdradzających chęć ucieczki i wyjątkowo zdemoralizowanych mający zły wpływ na innych
b)jako kara dyscyplinarna, w/g postanowień regulaminu
c) w stosunku do recydywistów, odbywających karę w/g zasad systemu progresywnego, w pierwszym okresie obserwacyjnym
d)w stosunku do więźniów, umieszczonych w więzieniach izolacyjnych
Zamknięcie w celi jednoosobowej wiązało się również z izolacją w czasie przechadzki (spaceru) pracy, nauki, nabożeństw i innych czynności.
Dział III
Przepisy porządkowe
Rozdział I
Zachowanie się więźniów wobec władz
Więzień obowiązany był do zachowania się zgodnie z regulaminem oraz zachowywać się w stosunku do przełożonych (wszystkie osoby sprawujące nadzór nad więźniem)z należytym szacunkiem.
Rozdział II
Porządek dzienny.
Porządek dzienny (obecnie Porządek wewnętrzny) regulował i sankcjonował zachowanie więźnia w ciągu dnia. Na podstawie tych paragrafów tworzono dodatkowe przepisy regulujące codzienne życie więźnia. Myślę że najlepszym wyjściem będzie zacytowanie wszystkich paragrafów tego rozdziału co naświetli znakomicie pogląd na codzienne życie więźnia w ówczesnym więzieniu.
104. Więzień winny wstawać w dnie powszednie o godzinie 6-ej rano, zaś w niedzielę i dnie świąteczne o godzinie 7-ej; winien kłaść się spać w okresie od 1IV do 30 IX o godzinie 21-ej a od 1X do 31III o godzinie 20-ej (obecnie pora wstawania jest taka sama natomiast cisza nocna obowiązuje od godziny 22)
105. O oznaczonej godzinie rannej na dany sygnał następuje apel; więzień wstaje, poczem ściele swe łóżko, czyści ubranie i obuwie, myje się, czesze i ubiera, następnie sprząta celę i wynosi z niej naczynie nocne, starannie je myje i stawia na oznaczonym miejscu.
W pół godziny po pierwszym następuje drugi sygnał - do modlitwy, na który wszyscy więźniowie odmawiają modlitwę swego wyznania - w oznaczonym miejscu, pod nadzorem dozorców więziennych. Po skończonej modlitwie otrzymują posiłek ranny.
W pół godziny po modlitwie więźniowie udają się do pracy lub na przechadzkę.
106. Obiad należy więźniom wydać o godz. 12-tej - Kwadrans przed obiadem, na dany sygnał, wszyscy więźniowie, zatrudnieni w pracach, jak również zajmujący się robotami na dziedzińcach, winni być wprowadzeni do swoich cel, w których, po umyciu się, otrzymują posiłek obiadowy. Po posiłku więźniowie myją naczynia i czyszczą starannie naczynia stołowe i kuchenne, poczem ustawiają je w oznaczonym miejscu.
Więźniowie pracujący z dala od głównego gmachu więziennego lub poza obrębem więzienia, mogą otrzymać i spożywać obiad w miejscu swego zatrudnienia.
Po skończonym obiedzie więźniowie pozostają w swoich celach od wypoczynku. Przerwa w pracy, łącznie z obiadem, ma trwać 1 do 1 1/2 godziny. Podczas wypoczynku więźniowie, przebywający w celach lub na zewnątrz budynków, mogą za zezwoleniem naczelnika, czytać, pisać listy, grać w dozwolone gry, naprawiać soje ubranie i bieliznę; nie dotyczy to jednak więźniów, spożywających obiad w pracowniach - którzy mogą w tym czasie korzystać z przechadzki.
107. Wieczorem, po skończonej pracy, więźniowie umieszczani są na noc w celach, w których po umyciu się, otrzymują posiłek wieczorny między godz.17 1/2 a 18-tą. Po wieczerzy więźniów wypuszcza się grupami (8 do 10 osób ) do ustępów. Po powrocie więźniowie przygotowują sobie pościel, poczem następuje apel. Następnie odbywa się modlitwa wieczorna, po której więźniowie, z wyjątkiem uczęszczających do szkoły w porze wieczorowej, rozbierają się, składają swą odzież w oznaczonym miejscu i kładą się spać.
W okresie czasu między apelem wieczornym, a udaniem się więźniów na spoczynek, należy zająć ich nauką (o ile ta nie może odbywać się we dnie, lekturą, ćwiczeniami fizycznemi, rozrywkami umysłowemi, albo zatrudnić ich tak, jak podczas wypoczynku poobiedniego.
108. W dni świąteczne więźniowie udają się na nabożeństwo do kaplicy więziennej; po nabożeństwie mogą przysłuchiwać się pogadankom i audycjom radjowym, korzystać z czytelni oraz z innych rozrywek kulturalnych.
W dni świąteczne więźniowie mogą być używani do pracy tylko w celu wykonania czynności niezbędnych w gospodarce więziennej.
cdn
Ten post był edytowany przez gtsw64: 26/01/2015, 21:02
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości w sprawie regulaminu więziennego cd
Rozdział III
Przechadzka więźniów.
W/g rozporządzenia czas przechadzki (obecnie spaceru) trwał minimum 30 minut (obecnie 60). Jeśli warunki pogodowe pozwalają można było przedłużyć przechadzkę do 60 minut zimą i 2 godzin latem. Lekarz może przedłużyć przechadzkę ze względu na stan zdrowie. Więźniowie z wyjątkiem więźniów skazanych na karę aresztu lub twierdzy winni chodzić każdy osobno w odległości 3-5 kroków jeden od drugiego. Jeżeli więźniowie zakłócali spokój i porządek przechadzkę natychmiast przerywano.
Rozdział IV
Współżycie więźniów.
Oczywiście nie chodzi o współżycie seksualne które było tępione ze szczególną starannością (pamiętacie że w celi wieloosobowej należało rozmieścić przynajmniej trzech osadzonych).
Osadzeni winni w stosunkach między sobą żyć w zgodzie i szacunku. Zabraniano w szczególności: przeszkadzania sobie w pracy, nauce odbywaniu praktyk religijnych, porozumiewania się z więźniami w innych celach (utajnionego pisma,umownych znaków czy pukania).
Co ciekawe zezwalano np na wszelkiego rodzaju interesy między więźniami jak:kupno, sprzedaż, zamiana, zaciąganie lub udzielanie pożyczek, dawanie lub przyjmowanie podarunków za zezwoleniem naczelnika więzienie (obecnie zabronione). Natomiast zabraniano takich powiązań między więźniami a funkcjonariuszami (oraz rodzinami).
Rozdział V
Gry i palenie tytoniu.
Zabraniano więźniom palenia tytoniu w czasie nauki, pracy w celi, przechadzki i w celi w porze nocnej. Wyróżniającym się więźniom w nagrodę naczelnik mógł zezwolić na palenie tytoniu jedynie w wyznaczonych miejscach.
Zabraniano uprawiania gier mających na celu osiągnięcie zysku materialnego. Natomiast zezwalano na grę w szczególności w szachy, domino czy warcaby z zastrzeżeniem: osiągania zysku, zakłócenia porządku i spokoju i jedynie w czasie wolnym.
Rozdział VI
Przestrzegania spokoju i porządku w więzieniu.
W celi i pomieszczeniach więziennych powinna panować cisza, porządek i wzorowa czystość.
Czego nie wolno było robić więźniowi:
-śpiewać, krzyczeć, gwizdać lub hałasować
-robić nieporządek oraz przesuwać sprzęty w celi stawać na nich
-wyglądać przez okno
-korzystać z łóżka w porze dziennej
-plucie na podłogę lub zanieczyszczanie pomieszczeń w inny sposób
-pisanie lub rysowanie na ścianach, książkach lub sprzętach
Za wyrządzone szkody więzień ponosił odpowiedzialność materialną jak również dyscyplinarną jak i sądową.
Rozdział VII
Składanie przez więźniów próśb, zażaleń i środków odwoławczych.
Więźniom przysługiwało prawo wnoszenia próśb, i zażaleń do władz więziennych, prokuratorskich i sądowych. Wniesienie nieuzasadnionego zażalenia było karane dyscyplinarnie. Zabronione było również wnoszenie skarg w imieniu innego więźnia lub grupy więźniów.
W kilku paragrafach przedstawiono szczegółowy tryb postępowania w razie złożenia pisma do odpowiednich instytucji.
Rozdział VIII
Korzystanie z przedmiotów codziennego użytku.
Więzień może posiadać bez zezwolenia w celi:
-książki do nabożeństwa, pismo święte, obrazki treści religijnej i patrjotycznej
-kubek, łyżkę imbryk do herbaty
-grzebień, mydło, proszek i szczoteczkę do zębów
-pastę i szczotkę do obuwia
Ponadto naczelnik mógł zezwolić na inne przedmioty np codziennego użytku lub pamiątkowych ale nie takich które mogły posłużyć w zamachu na życie lub służyć do ucieczki. Za złe sprawowanie w/w przedmioty można było skazanemu odebrać.
Nie wolno było posiadać w więzieniu (przy sobie lub w celi) pieniędzy, kosztowności, przedmiotów ciężkich lub ostrych, sznurów, kart i kości do gry. Przedmioty te bezwzględnie odbierano i oprócz pieniędzy i kosztowności przechodziły one na skarb państwa.
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości w sprawie regulaminu więziennego cd
Dział IV
Żywienie więźniów
Żywienie więźniów odbywało się na koszt państwa ale również można było żywić się na własny koszt. Norma dzienna powinna zapewnić warunki do utrzymania zdrowia oraz zdolność do pracy i nauki i powinna zwierać dla skazanych nie pracujących 2400 kal, dla kobiet ciężarnych i karmiących 3000 kal a dla więźniów chorych 4000 kal.
Normy powinny być wydawane przy temperaturze nie mniejszej niż 14 C i wilgotności nie większej niż 75%. Poza tym ogólnie dostępna powinna być woda do picia a w czasie letnim często zmieniana.
W/g normy w stanie gotowym do spożycia w ciągu tygodnia było pożywienie o gramaturze :
chleb - 2800gr
kartofle - 7000gr
mąka pytlowa - 350gr
tłuszcze - 245gr
mięsa - 100gr
groch - 175gr
kaszy - 350gr
marchwi - 1000gr
buraków - 800gr
kapusty kwaszonej i surowej - 1000gr
cukru - 70gr
twarogu - 150gr
warzyw suszonych - 120gr
przypraw - 70gr
soli - 175gr
herbaty - 7gr
Rozdział I
Odżywianie więźniów na koszt państwa.
Pożywienie jest podawane trzy razy dziennie (śniadanie, obiad, kolacja). W dni świąteczne ilość i jakość posiłku mogą być polepszone. Poza tym raz lub dwa razy dziennie podaje się wrzątek do zaparzenia herbaty lub kawy.
Jadłospis zatwierdza na okres czterech tygodni naczelnik więzienia uwzględniając porę roku oraz zwyczaje miejscowe, starając się aby jedna potrawa nie była podawana częściej niż 2 - 3 razy w tygodniu.
Jadłospis dla więźniów chorych sporządzał lekarz i mógł za zgodą naczelnika ustalać jadłospis dla poszczególnych więźniów jak również przekraczający normy kaloryczności.
Rozdział II
Odżywianie się więźniów na koszt własny.
Jednak nie wszyscy więźniowie mogli korzystać z tego przywileju.
Do grona szczęśliwców należeli więźniowie odbywający karę aresztu lub twierdzy tacy jak: duchowni świeccy i zakonnicy wszystkich wyznań, skazani na karę pozbawienia wolności inną niż ciężkie więzienie natomiast więźniowie śledczy tylko za zgodą naczelnika i władz prokuratorskich i sądowych.
Naczelnik ustalał porę dostarczania więźniowi pożywienia przez rodzinę, natomiast posiłek nie nie powinien przekraczać przyzwoitej wielkości oraz potrawy nie powinny być "zbytkowne".
Rozdział III
Przygotowanie pożywienia.
Nad przygotowaniem pożywienia czuwał dyżurny urzędnik. Do jego obowiązków należało sprawdzenie ilości zużytych produktów ich jakości, ilość wydanych porcji. O nieprawidłowościach należało powiadomić naczelnika. Poza tym nad jakością posiłku czuwał lekarz więzienny oraz nad stanem składów żywnościowych, sposobem przechowywania produktów. Pracownicy kuchni i piekarni musieli być przepisowo ubrani, kąpani oraz dwa razy w tygodniu badani przez lekarza.
Rozdział IV
Dożywianie więźniów.
Jak obecnie również i w okresie międzywojennym można więźniom było dostarczać paczki oraz mogli robić zakupy w kantynie dwa razy w miesiącu za zapracowane lub zdeponowane pieniądze. Można było dostarczyć lub zakupić w "granicach umiarkowania" ( nie podawano ciężaru paczki lub zakupów) następujące produkty: chleb, bułki, suchary, cukier, kawa, herbata, kakao, mleko, ser,słoninę, masło, wędliny, owoce, jarzyny, czekoladę, tytoń i papierosy.
Nie wolno było robić zakupów czy też otrzymywać paczek więźniom:
a) skazanym na karę więzienia powyżej 1 roku lub więzienia zastępującego dom poprawczy w ciągu pierwszego miesiąca,
b ) skazanych na karę ciężkiego więzienia, w ciągu trzech pierwszych miesięcy ich odbywania,
c) recydywistom, skazanym na karę więzienia, więzienia zastępującego dom poprawczy, w ciągu pierwszych sześciu miesięcy ich odbywania.
Wykazy artykułów jakie mógł więzień zakupić wisiały w każdej celi a wykazy artykułów jakie mogły dostarczać osoby trzecie wieszano na bramach więziennych oraz w salach przeznaczonych na odwiedziny.
Więźniom wyznania mojżeszowego może być dostarczone w dni świąteczne pożywienie rytualne. Takie zezwolenie wydawał naczelnik a nie regulowało to zarządzenie.
Ten post był edytowany przez gtsw64: 1/02/2015, 21:05
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości w sprawie regulaminu więziennego cd
Dział V
Odzież, bielizna, pościel.
Rozdział I
Użytkowanie i przechowywanie odzieży, bielizny i pościeli skarbowej.
Wszyscy więźniowie otrzymywali odzież, bieliznę i pościel na koszt Skarbu Państwa (tzw kadzienne), poza więźniami niżej wymienionymi w (Rozdział II). Więzienie powinno posiadać: 3 zmiany bielizny na każdego więźnia oraz 2 ręczniki, 2 prześcieradła, 2 powłoczki 1 poduszkę i 1 koc. Więźniowie bieliznę osobistą wymieniają raz na tydzień zaś pościel raz w miesiącu, natomiast sienniki raz na 3 miesiące.
Bielizna i odzież dla więźnia składała się z: marynarki, kamizelki, spodni, czapki, kalesonów, koszuli, pary trzewików, chustki do nosa i pary skarpetek lub onuc.
Kobieta otrzymywała: kaftanik wierzchni i spodni, spódnicę wierzchnią i spodnią, chustkę na głowę, chustkę do nosa, fartuch, koszula, para majtek, para pończoch i obuwia. W porze zimowej więźniowie otrzymywali ciepłe okrycia wierzchnie.
Rozdział II
Korzystanie z odzieży i bielizny własnej.
Więźniowie za zezwoleniem naczelnika po zapoznaniu się z opinią lekarza mogli korzystać z odzieży i bielizny własnej, jeśli była ona czysta. Byli to więźniowie: śledczy oraz odbywający karę aresztu i twierdzy, duchowni świeccy i zakonnicy skazani na karę inną niż karę ciężkiego więzienia oraz więźniowie innych kategorii. Duchowni mogli używać ubrania świeckiego za zezwoleniem ordynariusza.
W następujących sytuacjach więzień musiał korzystać z bielizny i odzieży skarbowej:
a) jeśli więzień zatrudniony jest pracą na zewnątrz więzienia, jak również jeśli prosi o to więzień zatrudniony w obrębie więzienia;
b ) jeśli ubranie własne więźnia jest nieczyste lub zniszczone, albo nie ochrania go dostatecznie od chłodu;
c)jeśli po oddaniu własnego ubrania lub bielizny do prania lub naprawy, więzień nie ma drugiej zmiany
d) w razie uzasadnionego podejrzenia, iż noszenie własnego ubrania ułatwi ucieczkę.
Dział VI
Komunikowanie się więźniów ze światem zewnętrznym.
Więźniowie mieli prawo do odwiedzin osób najbliższych oraz do prowadzenia korespondencji. W stosunku do więźniów śledczych zezwoleń wydawały właściwe władze sądowe lub prokuratorskie, a w stosunku do wojskowych odpowiednie władze wojskowe. Więźniowie mogli zostać tego prawa pozbawieni tytułem kary dyscyplinarnej a więźniowie śledczy na zlecenie prokuratora lub sędziego. Wszystkie inne przypadki zezwoleń udzielał naczelnik. Inne sposoby komunikowania się były zabronione.
Rozdział I
Odwiedzanie więźniów
Więźniowie skazani na karę aresztu lub twierdzy mogli być odwiedzani raz w tygodniu, natomiast pozostali więźniowie raz w miesiącu. W ramach nagrody naczelnik mógł zlecić częstsze odwiedziny. Więźniowie śledczy korzystali z odwiedzin za zezwoleniem władz sądowych lub prokuratorskich. Widzenia odbywały się w dni i godziny wyznaczone przez naczelnika pod nadzorem f - szy w rozmównicy bez kontaktu (przez siatkę) w jezyku zrozumiałym dla f - sza. Za dobre sprawowanie widzenie mogło się odbywać bez siatki.
W dniu więzień mógł być odwiedzany tylko raz przez dwie osoby a czas odwiedzin nie mógł przekroczyć 15 -20 minut. W razie zakłócenia regulaminu kończono odwiedziny a więzień pozbawiony zostawał prawa do takowych.Więźniów mogły odwiedzać (oprócz osób bliskich) Członkowie Towarzystwa Patronatu Więziennego po uzyskaniu zezwolenia z Ministerstwa Sprawiedliwości w dni i godzinie ustalonych przez naczelnika w obecności samego naczelnika lub jego pomocnika.
W razie choroby więźnia naczelnik mógł zezwolić na odwiedziny w celi lub szpitalu więziennym.
Więźniowie karni pozostający w bliskim stopniu pokrewieństwa (rodzicie, dzieci, dziadkowie, wnuki , rodzeństwa, małżonkowie) przebywający w tym samym więzieniu lub w różnych więzieniach w tej samej miejscowości za zezwoleniem naczelnika mogli się wzajemnie odwiedzać.
Rozdział II
Korespondencja więźniów.
Więzień miał prawo wysłać jeden a otrzymać dwa listy w miesiącu. Więźniowie skazani na karę aresztu lub twierdzy oraz więźniowie śledczy mogli wysyłać i otrzymywać jeden list na tydzień. Listy wysyłane i otrzymywane przez więźniów karnych były kontrolowane przez władze więzienne a więźniów śledczych przez władze sądowe i prokuratorskie. Korespondencji nieczytelnej lub zawierającej umówione znaki nie wysyła się ani nie dostarcza, natomiast dołączana jest do akt osobowych.
Pisanie korespondencji odbywa się w wyznaczonym miejscu i czasie. Przede wszystkim w niedziele, dni świąteczne lub czasie wolnym od zajęć obowiązkowych. Korespondencję więźniów niepiśmiennych sporządza nauczyciel, duchowny lub urzędnik więzienny. Przyjmowanie wynagrodzenia za załatwienie korespondencji było zabronione. Korespondencja w języku niezrozumiałym dla naczelnika mogła być wysłana lub otrzymana po przetłumaczeniu. Można było dostarczać lub przesyłać książki i czasopisma.
Więźniowie piszący do Ministerstwa Sprawiedliwości lub władz sądowych czy prokuratorskich otrzymywali artykuły piśmienne od władz więzienia, natomiast koszty wysłania ponosili więźniowie. Jeśli więzień nie posiadał funduszy na artykuły piśmienne oraz na opłatę pocztową naczelnik mógł zezwolić na koszt więzienia.
Ten post był edytowany przez gtsw64: 2/02/2015, 14:08
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości w sprawie regulaminu więziennego cd
Dział VII
Zapobieganie ucieczkom i zakłócaniu porządku publicznego
Rozdział I
Ogólne środki zapobiegawcze
Wszystkie wejścia na podwórza więzienne, do budynków, korytarzy, cel i innych pomieszczeń powinny być stale zamknięte. Otwierane tylko na niezbędny czas i wolno otworzyć tylko jedne drzwi w ciągu komunikacyjnym. Wieczorem cele można było otworzyć jedynie za zgodą dyżurnego przez dwóch f - szy. Więźniom na czas spoczynku odbierano obuwie oraz odzież i składowano po za celą (tzw kostka).
Zamykano również drzwiczki do pieców, kominów i dezynfektorów.
Funkcjonariuszowi nie wolno było wypuszczać klucza z ręki, pozostawiać go w zamku a tym bardziej dawać więźniowi nawet w celu doręczenie innemu f - szowi. Po zakończeniu pracy klucze były przechowywane w zamkniętym pomieszczeniu niedostępnym dla więźniów.
Również w niedostępnym i zamkniętym pomieszczeniu przechowywano przedmioty mogące ułatwić lub umożliwić ucieczkę lub napad (drabiny, siekiery,wozy, paki, liny).
Broń i amunicja winna być przechowywana w specjalnym zamkniętym i suchym pomieszczeniu. Istniała możliwość za zgodą naczelnika do przechowywania broni w mieszkaniach służbowych f - szy.
Dozorcy oddziałowi oraz dozorcy na posterunkach niezabezpieczonych pełnili służbę bez broni ( w bezpośrednim kontakcie z więźniem).
Zmiana warty na posterunkach wewnętrznych i zewnętrznych odbywała się co godzina lub dwie w zależności od warunków atmosferycznych.
Rozdział II
Rewizje (kiedyś przeszukania obecnie kontrole)
Funkcjonariusze dokonywali rewizji codziennie w różnych porach dnia o ile było możliwe bez obecności więźniów. Rewidowano pomieszczenia gdzie przebywali cały czas lub czasowo więźniowie takie jak: cele, sale pracy i nauki, rozmównicy. Sprawdzano stan okien, drzwi, ścian, podłog, krat, wyposażenia celi i innych pomieszczeń, narzędzi , maszyn.
Więźniowie podlegali rewizji osobistej w następujących sytuacjach:
-po przybyciu do więzienia
-przed każdorazowym wyprowadzeniem do łaźni, pracy, rozmównicy oraz po powrocie
-przed każdorazowym opuszczeniem więzienia oraz po powrocie
-w razie gdy istnieje podejrzenie posiadania niedozwolonego przedmiotu
-przy zwalnianiu z więzienia.
Artykuły przemysłowe dostarczane więźniom oraz rzeczy wwożone do więzienia podlegały szczegółowej rewizji.
Rozdział III
Stosowanie szczególnych środków zapobiegawczych (obecnie szczególne środki przymusu bezpośredniego)
Tych środków zapobiegawczych były tylko dwa:
-przenoszenie z celi wspólnej do jednoosobowej lub odwrotnie
-założenie kajdan
Obecnie śpb jest w służbie więziennej stosowane około 20.
Ostrzejszy środek stosowano gdy lżejszy nie odnosił skutku i tylko na czas grożącego niebezpieczeństwa.
Więźniów zdradzających chęć samobójstwa z cel jednoosobowych umieszczano w celach wspólnych a zdradzających ochotę ucieczki lub agresywnych w celach jednoosobowych.
Kajdany zakładano jedynie w razie niebezpieczeństwa usiłowania ucieczki, targnięcia się na życie innych osób, niszczenia mienia i urządzeń. Kobietom ciężarnym, karmiącym i więźniom którzy nie ukończyli 17 roku życia kajdan nie zakładano. Decyzję o zastosowaniu środka podejmował naczelnik natomiast w razie nagłego niebezpieczeństwa mógł zastosować poszczególny f- sz. Decyzję o dalszym stosowaniu podejmował naczelnik.
Rozdział IV
Postępowanie w razie ucieczki.
Funkcjonariusz gdy spostrzeże ucieczkę więźnia lub jej próbę wszczyna natychmiast alarm, a w razie konieczności może użyć broni palnej. Niezwłocznie również zarządza się poszukiwania oraz powiadamia o ucieczce miejscowe władze policyjne podając rysopis.
Również niezwłocznie naczelnik wszczyna dochodzenie w celu ustalenia sposobu ucieczki lub jej usiłowania oraz ujawnienia wspólników oraz czy f- sze pełnili należycie obowiązki.
cdn
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości w sprawie regulaminu więziennego cd
Dział VIII
Postanowienia dyscyplinarne
Rozdział I
Nakładanie kar
Kary nakłada naczelnik za przekroczenie porządku więziennego i rygoru w zależności od stopnia winy, okoliczności i indywidualnych cech charakteru więźnia. Karama administracyjna nie zwalniała więźnia od odpowiedzialności karnej (sądowej).
Karami dyscyplinarnymi były:
- nagana;
-pozbawienie ulg;
-pozbawienie prawa korzystania z książek na czas do dwóch tygodni;
-pozbawienie najwyżej 4-krotnego prawa komunikowania się osobistego i listowego z rodziną-na przeciąg nie dłuższy ogółem ponad 3 miesiące;
-pozbawienie prawa otrzymywania posyłek żywnościowych na czas do 4 tygodni;
-pozbawienie prawa rozporządzania zarobkami na przeciąg 4 tygodni;
-pozbawienie pracy zarobkowej na przeciąg 2 tygodni;
-zmniejszenie porcji żywnościowej na czas do 2 tygodni;
-post o chlebie i wodzie w dniach przez inne przegrodzonych: ogólna liczba postu, wymierzonych jednorazowo, nie może przekraczać 7 dni;
-samotne zamknięcie w jednoosobowej celi, na to przeznaczonej, na czas do 2 tygodni;
-pozbawienie pościeli (twarde łoże) na czas do 1 tygodnia;
-zamknięcie w ciemnej celi na czas 48 godzin;
-degradacja do klasy niższej;
-przeniesienie do więzienia izolacyjnego.
(autentyczna pisownia)
W paragrafach 166 - 171 wymieniono przewinienia i rodzaj kary za nie wymierzane (na końcu omawiania Zarządzenia zamieszczę link do kopii dokumentu w którym jeśli, ktoś będzie szczegółowo zainteresowany tą kwestią znajdzie cały tekst w/w paragrafów).
Przed nałożeniem kary naczelnik wysłuchuje wyjaśnień więźnia, na skutek opinii lekarza o złym stanie zdrowie karę można odroczyć lub przerwać. Więzień może się odwołać od decyzji nałożenia kary do naczelnika który niezwłocznie zażalenie przekazuje prokuratorowi który orzeka bezzwłocznie i ostatecznie. Odwołanie nie wstrzymuje wykonania kary.
Rozdział II
Udzielanie więźniom ulg i nagród.
Więźniom wyróżniającym się w pracy, nauce czy zachowaniu można udzielić następujących ulg i nagród:
-pochwała na osobności lub w obecności więźniów albo komitetu więziennego;
-możność otrzymania książek z poza bibljoteki więziennej;
-pozwolenie na częstsze korzystanie z bibljoteki więziennej;
-pozwolenia na otrzymywanie do celi kajetów, przyborów piśmiennych i podręczników szkolnych;
-bezpłatne udzielenie pocztówek,papieru listowego, kopert i znaczków pocztowych;
-pozwolenie na przyjmowanie odwiedzających w pomieszczeniach bez siatki w obecności funkcjonarjuszów więziennych;
-możność dopomagania rodzinie pieniędzmi zarobionemi w więzieniu;
-zwiększenie zarobku;
-pozwolenie na zakup artykułów żywnościowych za pieniądze, złożone do depozytu lub otrzymane za pracę;
-dłuższe korzystanie ze światła;
-nagrodzenie za postępy w nauce-książkami,a za pilność w pracy-narzędziami rzemieślniczymi;
-zezwolenie na uczęszczanie na organizowane w więzieniu koncerty, przedstawienia teatralne, audycje radjowe i wyświetlanie obrazów;
-możność korzystania z dłuższego spaceru;
-zatrudnienie w bibljotece, pracę biurową lub w charakterze pomocnika nauczyciela w szkole;
-pozwolenia na palenie tytoniu;
-bezpłatne otrzymywanie tytoniu;
-możność noszenia przy sobie i umieszczania w celi przedmiotów, należących do zwykłego użytku osobistego;
-mianowanie starszym celi lub pomocnikiem instruktora warsztatowego;
-przedstawienie do ułaskawienia;
-otrzymanie zapomogi przy zwolnieniu.
(oryginalna pisownia)
W/w nagrody i ulgi otrzymywali więźniowie niezależnie od ulg dla poszczególnych kategorii więźniów.
Część III
Zasady organizacji pracy wychowawczej w więzieniu
Środki wychowawczo-poprawcze stosowane względem więźniów:
-opieka duchowa
-działalność kulturalno-oświatowa
-organizacja pracy
-wychowanie fizyczne.
Opieka duchowa umożliwiała czerpanie nauk moralnych i pociechy religijnej. Działalność kulturalno-oświatowa skupiała się przede wszystkim na zwalczaniu analfabetyzmu, rozwoju horyzontu umysłowego oraz podnoszenia poziomu etycznego i poczucia obywatelskiego.
Zatrudnienie miało na celu wpajanie zamiłowania do pracy, nauka zawodu oraz przystosowanie do życia na wolności. Wychowanie fizyczne miało uczyć dyscypliny oraz wpływać na zmniejszenie ujemnych wpływów zdrowotnych z powodu pozbawienia wolności.
cdn
Ten post był edytowany przez gtsw64: 5/02/2015, 19:33
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
Naprawdę dużo pracy włożyłeś w ten artykuł.
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
QUOTE(nicityle @ 5/02/2015, 19:27) Naprawdę dużo pracy włożyłeś w ten artykuł.
Dzięki 
Ponieważ postanowiłem nieco więcej dowiedzieć się o tej problematyce postanowiłem że z wiedzą którą przyswajam podzielę się z innymi. Poza tym może to komuś się przyda.
Ten post był edytowany przez gtsw64: 5/02/2015, 19:36
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości w sprawie regulaminu więziennego cd
Część III
Zasady organizacji pracy wychowawczej w więzieniu.
Środki wychowawczo-poprawcze stosowane względem więźniów:
-opieka duchowa
-działalność kulturalno-oświatowa
-organizacja pracy
-wychowanie fizyczne.
Opieka duchowa umożliwiała czerpanie nauk moralnych i pociechy religijnej. Działalność kulturalno-oświatowa skupiała się przede wszystkim na zwalczaniu analfabetyzmu, rozwoju horyzontu umysłowego oraz podnoszenia poziomu etycznego i poczucia obywatelskiego.
Zatrudnienie miało na celu wpajanie zamiłowania do pracy, nauka zawodu oraz przystosowanie do życia na wolności. Wychowanie fizyczne miało uczyć dyscypliny oraz wpływać na zmniejszenie ujemnych wpływów zdrowotnych z powodu pozbawienia wolności.
Dział I
Opieka duchowa.
Duchowni podlegali regulaminowi obowiązującemu w więzieniu a do ich obowiązków należało:
-odprawianie nabożeństw i wygłaszanie nauk w niedziele i święta;
-odwiedzanie więźniów w ich celach dla niesienia im pomocy i pociechy religijnej;
-wykładanie nauki religii w szkole więziennej;
-urządzanie pogadanek religijnych;
-udzielanie wszelkich posług religijnych według zasad danego wyznania.
Uczestnictwo w nabożeństwach było dobrowolne i korzystać mogli również więźniowie ukarani. Duchowni wyznań którzy nie są personelem więzienia za zgodą naczelnika i w jego obecności mogli odwiedzić więźnia w celi a ich rozmowa powinna ograniczyć się do tematów religijno-moralnych. Więzień może bywać na nabożeństwach innego wyznania lub spotykać się z duchownym innego wyznania za zgodą władz sądowych lub prokuratorskich w przypadkach wyjątkowych.
Co roku w okresie wielkanocnym odbywały się rekolekcje i spowiedź natomiast nic nie wspomniano o świętach Bożego Narodzenia. Zezwolenie na zawarcie ślubu w więzieniu wydawało Ministerstwo Sprawiedliwości a więźniom śledczym sąd lub prokurator.
Dział II
Działalność kulturalno-oświatowa.
Rozdział I
Personel nauczycielski i inspekcje szkolne.
Działalność kulturalno oświatową prowadzono w specjalnych salach a nauczyciele więzienni oprócz wymagań wykształcenia w zawodzie musieli posiadać kwalifikacje w dziedzinie nauk penitencjarnych. Poziom wiedzy sprawdzany był przez Ministerstwo Sprawiedliwości. Oprócz stałego personelu pedagogicznego więzienia dopuszczano możliwość wygłaszania pogadanek osobom z ramienia Towarzystw Patronatu więziennego oraz instytucji kulturalno-oświatowych za zgodą Ministerstwa Sprawiedliwości.
Rozdział II
Nauczanie szkolne.
Najszczuplejszy zakres nauki szkolnej powinien obejmować: naukę religii, czytania, pisania i rachunków oraz wiadomości o ustroju Polski. Pełny zakres nauczania składał się z następujących przedmiotów: naukę religii, czytania, pisania i rachunków,geometrii, historii, geografii Polski, nauki o Polsce współczesnej, nauki przyrody a w miarę możliwości naukę rzemiosł. Oprócz szkół więziennych organizowano kursy specjalistyczne o wyższym poziomie nauczania lub kursy zawodowe (ogrodnicze, rolnicze, przemysłowe czy rzemieślnicze). Więźniów dzielono na zespoły ze względu na poziom wiedzy. Zespoły analfabetów powinny być jak najmniejsze (do 25 więźniów) pozostałe do 50 ciu. Nauczanie zespołu uczniowskiego powinno trwać: pierwszego-8 godzin,drugiego i trzeciego-6 a dla zespołów wyższych 4 godziny tygodniowo. Przy czym zajęcia każdego zespołu nie mogą trwać dłużej niż 2-3 godziny dziennie.
Obowiązkowi nauczania podlegali:
-nieletni;
-dorośli, skazani na karę pozbawienia wolności ponad 6 m - cy, którzy nie przekroczyli wieku 40 lat i nie posiadają świadectwa ukończenia 4 klas szkoły powszechnej. Więzień przechodząc z oddziału do oddziału (zdawanie z klasy do klasy) oraz po ukończeniu szkoły zdawali egzamin i otrzymywali odpowiednie świadectwo. Więźniowie wykazujący pilność i postępy w nauce otrzymywali odznaki na rękawie lub kołnierzu co dawało podstawę do otrzymania ulgi lub nagrody. Natomiast więźniowie zakłócający porządek byli usuwani z pomieszczenia szkolnego i byli karani dyscyplinarnie.
Rozdział III
Oświata pozaszkolna.
Oświata pozaszkolna polegała na organizowaniu dla więźniów: odczytów, pogadanek, organizowaniu kółek dokształcających i muzycznych, urządzania przedstawień teatralnych, kinematograficznych, koncertów i audycji radiowych oraz na krzewieniu wśród więźniów czytelnictwa.
Rozdział IV
Czytelnictwo.
Potrzeby czytelnictwa zaspokajała Centralna Biblioteka Więzienna Ministerstwa Sprawiedliwości która rotacyjnie zaopatrywała w książki biblioteki więzienne. W zbiorach biblioteki znajdowały się książki i pisma zakupione przez Ministerstwo Sprawiedliwości oraz książki ofiarowane przez instytucje lub osoby prywatne. Zbiory bibliotek więziennych zawierały zbiory dla więźniów ale również i dla personelu więziennego. Zbiory dla więźniów były zaopatrzone w pozycje o tematyce religijnej, beletrystycznej, naukowej zaś szkoły w podręczniki i materiały do pogadanek i odczytów.
Książki powinno wypożyczać się raz na tydzień, a więźniowie osadzeni w celach jednoosobowych otrzymywali dwie książki o tematyce naukowej i dwie o beletrystycznej. Natomiast w celach wieloosobowych przysługiwała jedna książka o tematyce naukowej i beletrystycznej.
Więźniowie chorzy na gruźlicę lub choroby zakaźne, korzystali z wydzielonej puli książek tylko dla nich przeznaczonych.
Więźniowie mogą korzystać za zezwoleniem naczelnika z książek i czasopism z poza więzienia. Jeśli ich treść mogą wywołać zakłócenie normalnego trybu więziennego naczelnik nie wydaje zgody na posiadanie. Jeśli w czasopiśmie znajdują się tylko pojedyncze artykuły były przed doręczeniem usuwane. Więzień mógł otrzymać jedno czasopismo dziennie na okres trzech dni.
Dział III
Wychowanie fizyczne.
Zakres ćwiczeń był ustalany przez naczelnika po konsultacji z lekarzem więziennym który również klasyfikował więźniów mogących wykonywać ustalone ćwiczenia. ćwiczenia przeprowadzano w salach gimnastycznych lub na wyodrębnionym terenie do takich ćwiczeń pod kierunkiem wykwalifikowanego f - sza pod nadzorem lekarza. ćwiczenia winny odbywać się codziennie pod odpowiednio wzmocnionym nadzorze.
Dział IV.
Praca więźniów.
Więźniów zatrudniano przy pracach dochodowych i niedochodowych w szczególności:
-w warsztatach i zakładach przemysłowych więziennych;
-w gospodarstwach rolnych i ogrodach;
-za pomocą wynajmu, jako siła robocza.
Więźniowie karni podlegali obowiązkowi pracy z mocy przepisów.
Przy wyznaczaniu więźniom odpowiedniego rodzaju pracy uwzględniano: rodzaj i wymiar kary, wiek, płeć, stan zdrowia, stopień wykształcenia zawodowego i ogólnego, inteligencję, dotychczasowe zajęcie na wolności oraz zamierzoną pracę po opuszczeniu więzienia oraz zamiłowanie do zawodu. Więźniowie którzy na wolności prowadzili pracę naukową naczelnik mógł zezwolić na dalsze prowadzenie prac z wyjątkiem prac wymagających odpowiednich urządzeń i maszyn.
Nieletnich do 17 roku życia nie zatrudniano przy ciężkich pracach fizycznych a kobiet od 7-go miesiąca ciąży do 2 miesiąca po urodzeniu nie zatrudniano w ogóle. O zdolności więźnia do ciężkiej pracy fizycznej jak też do poszczególnych rodzai pracy decydował naczelnik po zasięgnięciu opinii lekarza.
Czas pracy więźnia były ustalane na podstawie ogólnego ustawodawstwa pracy. Natomiast wynagrodzenie było ustalane na podstawie stosunku wykonanej pracy, kwalifikacji zawodowych oraz sprawowania i postępów w szkoleniu. Więźniowie pracujący ponad normę otrzymywali dodatkowe wynagrodzenie oraz oprócz ustawowego wynagrodzenia mogli otrzymywać premie. Wynagrodzenie dzielone jest na dwie części. Jedną więzień mógł wykorzystać do własnych bieżących potrzeb zgodnie z regulaminem natomiast druga była odkładana na tzw kapitał żelazny przeznaczony dla więźnia po zwolnieniu (obecnie tzw żelazna kasa). Za zezwoleniem Ministerstwa Sprawiedliwości więzień mógł skorzystać z sum z żelaznego kapitału. Organizacja pracy w więzieniu podlegała ogólnym przepisom sanitarnym, higienicznym i bezpieczeństwa.
cdn
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości w sprawie regulaminu więziennego cd
Część IV
Postępowanie wykonawcze szczegółowe.
Dział I
Postępowanie szczegółowe w stosunku do więźniów karnych.
Rozdział I
Odbywanie kary aresztu i twierdzy.
Osoby skazane na karę aresztu (nie mylić z obecnym aresztem śledczym który nie jest karą a środkiem zapobiegawczym) jak również kary twierdzy, odbywają kary w specjalnych oddziałach a jeśli warunki na to nie pozwalają należy osadzić w oddzielnych celach. Mimo że kara twierdzy brzmi groźnie to osoby na nią skazane korzystały ze znacznie większej ilości ulg niż więźniowie innych kategorii.
Ulgi z jakich korzystali więźniowie skazani na karę aresztu:
-uprawnienie do korzystania z własnej odzieży, bielizny, obuwia i pościeli stosowanie do postanowień regulaminu;
-odżywiać się na koszt własny lub zakupować żywność dodatkową w granicach umiarkowania;
-być odwiedzani raz na tydzień;
-przyjmować i wysyłać jeden list na tydzień;
-podczas przechadzki mogą chodzić w grupach 5 osób;
-nosić dowolny zarost i uczesanie;
-palić tytoń;
-prawo wyboru rodzaju pracy.
Dodatkowe uprawnienia skazanych na karę twierdzy poza w/w:
-posługiwać się w celi własnymi przedmiotami osobistymi;
-przyjmować odwiedziny w pomieszczeniu bez siatki;
-korzystać z przechadzki do 2 godzin;
-nie mogą być wykorzystywani do prac gospodarczych;
-nie mogą być karani niektórymi karami.
Rozdział II
Odbywanie kary według zasad systemu progresywnego.
System progresywny ma na celu stopniowe przygotowanie więźnia do normalnego trybu życia na wolności i był wykonywany gdy orzeczona kara była dłuższa niż trzy lata. Karę odbywano w specjalnych więzieniach.
Środki jakie stosowano aby uzyskać zamierzony cel w stosunku do więźniów:
-segregacja więźniów i osadzanie ich w różnych więzieniach, w zależności od cech indywidualnych, wieku, pobudek przestępstwa, poprzedniej karalności i czasu trwania kary;
-podział na klasy-ze stopniowym polepszaniem warunków życia więziennego i rozszerzaniem ulg dla więźniów, w zależności od stopnia wykazanej poprawy;
-praca obowiązkowa,kształcenie ogólne i zawodowe oraz wychowanie moralne i religijne.
Więźniowie nowo przybyli rozpoczynają odbywanie kary w klasie pierwszej i jeśli są pierwszy raz karani to przebywają w niej co najmniej sześć miesięcy. Recydywiści przebywają dwanaście miesięcy i jeśli jest to możliwe to pierwsze trzy w celi jednoosobowej. Od pozostałego okresu odlicza się okres tymczasowego aresztowania (zaliczony na poczet kary), trzecią część kary orzeczonej przez sąd, na późniejsze ewentualne przedterminowe zwolnienie oraz okres przebywania w klasie pierwszej, pozostały czas dzieli się na połowę i jest to czas przebywania w dwóch pozostałych klasach.
Przeniesienie więźnia do klasy wyższej następuje w drodze awansu a przeniesienie do klasy niższej drogą degradacji. Wyznacznikiem awansu lub degradacji była liczba punktów jaką skazany otrzymywał (lub mu odbierano) w czasie tygodnia odbywania kary. Punkty przyznawał lub odbierał naczelnik po konsultacji z pomocnikiem z działu wychowawczego, kapelanem, nauczycielem i pozostałymi pomocnikami naczelnika. O awansie lub degradacji decydował naczelnik. Więźniowie w trzeciej klasie po odbyciu 2/3 kary mogli zostać zakwalifikowani do przedterminowego zwolnienia. Natomiast skazani zdegradowani mogli zostać przeniesieni do więzienia izolacyjnego.
Więźniowie klasy pierwszej nie korzystali z żadnych ulg regulaminowych korzystali jedynie z uprawnień więźniów osadzonych w więzieniach zwykłych.
Więźniowie klasy drugiej korzystali z określonych ulg regulaminowych oraz z:
-przyjmowania odwiedzin raz na dwa tygodniu (jak pamiętamy regulaminowo przysługiwało jedno widzenie na miesiąc);
-wysyłanie i otrzymywanie listu raz na dwa tygodnie;
-korzystanie z jednogodzinnej przechadzki.
Dodatkowe ulgi dla więźniów trzeciej klasy:
-przyjmowanie odwiedzin w pomieszczeniu bez siatki;
-wysyłanie i otrzymywanie jednego listu tygodniowo;
-korzystanie z dwugodzinnej przechadzki;
-korzystanie z oświetlenia do godziny 22-giej;
-korzystanie z dogodniejszych cel,lepszego ubrania i pożywienia;
-prenumerowanie gazet i czasopism, oraz zakupowanie książek z funduszów, złożonych do depozytu lub otrzymanych za pracę;
-noszenie dowolnego uczesania i zarostu;
-korzystanie z własnej odzieży, bielizny, obuwia i pościeli.
Więźniowie różnych klas powinni odbywać karę w innych oddziałach lub celach. Awansowanie o dwie klasy jest niemożliwe a degradacja w wyjątkowych przypadkach.
Rozdział III
Odbywanie kary w więzieniach izolacyjnych.
W więzieniach izolacyjnych umieszcza się zawodowych i nałogowych przestępców, recydywistów oraz ukaranych dyscyplinarnie których wpływ na innych więźniów był szkodliwy. O przeniesieniu do więzienia izolacyjnego decydował Minister Sprawiedliwości na wniosek naczelnika lub prokuratora. W takich więzieniach nie umieszczano: duchownych, kobiet, skazanych na areszt i twierdzę oraz więźniów którzy nie ukończyli 21 roku życia.
Więzienie izolacyjne dzieli się na dwie klasy. Więzień przybyły trafiał do klasy pierwszej przynajmniej na trzy miesiące. Przeniesienie do klasy drugiej następowało w drodze awansu i w klasie drugiej mógł przebywać minimum dziewięć miesięcy. Do więzienia zwykłego mógł zostać przeniesiony gdy do odbycia pozostało co najmniej sześć miesięcy. Do klasy niższej więźniowie byli degradowani.
Zasady odbywania kary w klasie pierwszej:
-więźniowie umieszczani są, w miarę możliwości, w celach jednoosobowych;
-nie korzystają z ulg i nagród regulaminowych;
-nie korzystają z prawa komunikowania się listowego lub osobistego z rodziną w przeciągu trzech miesięcy;
-nie otrzymują posyłek żywnościowych nie mogą zakupywać żywności za pieniądze złożone do depozytu lub otrzymane tytułem wynagrodzenia za pracę.
Więźniowie klasy drugiej:
-mogą komunikować się listownie lub osobiście raz na dwa miesiące;
-mogą zakupować dodatkową żywność z pieniędzy zarobionych;
-mogą korzystać z niektórych ulg;
-nie mogą rozporządzać pieniędzmi, złożonymi przez nich lub osoby trzecie.
W stosunku do więźniów w więzieniach izolacyjnych niektóre kary regulaminowe mogą być podwajane.
Rozdział IV
Odbywanie kary przez duchownych i zakonników.
Duchowni świeccy i zakonnicy obrządku łacińskiego,greko-katolickiego, ormiańskiego skazani na karę więzienia zwykłego, twierdzy, aresztu, więzienia zastępującego dom poprawczy korzystali z następujących ulg jeśli nie zostali pozbawieni godności kościelnych:
-umieszczani byli w celach jednoosobowych;
-byli uprawnieni do odprawiania Mszy Świętej za pozwoleniem ordynariusza w kaplicy więziennej bez obecności więźniów;
-mogli posiadać własną pościel, bieliznę, ubranie cywilne i duchowne;
-mogli żywić się na koszt własny lub korzystać z zakupów dodatkowej żywności z funduszy złożonych do depozytu więziennego lub otrzymanych za wynagrodzenie za pracę;
-korzystania z brewiarza, książek, gazet, pism o treści religijnej, a także ogólnej w granicach regulaminu;
-karani mogą być jedynie karą nagany;
-nie mogą być zatrudnieni przy pracach uwłaczających im godności, w szczególności zaś nie mogą być używani do robót gospodarczych; w miarę możliwości powinni być zatrudniani w bibliotece czy pracach kancelaryjnych;
-transportowani byli osobno od innych więźniów, natomiast prowadzenie ulicą w stroju duchownym w kajdanach było zabronione.
Duchowni innych wyznań jeśli nie zostali skazani na karę ciężkiego więzienia posiadali podobne przywileje.
Rozdział V
Odbywanie kary w oddziałach dla nieletnich.
Nieletni do 17 roku życia nie mogli odbywać kary na oddziałach z dorosłymi. Więzień który w czasie odbywania kary ukończył 17 lat mógł dalej odbywać karę jednak tylko do uzyskania pełnoletności. Zadaniem oddziałów było nauczanie ogólne i zawodowe, wychowanie fizyczne i moralne oraz wdrożenie zawodowe. Do w/w oddziałów kierowano f - szy posiadających najlepsze kwalifikacje służbowe i moralne.
Na nauczanie szkolne przeznaczano co najmniej dwie godziny w porze rannej, natomiast łączny czas nauki i pracy nie mógł przekroczyć 8 godzin. Czas wolny od pracy i nauki był zużywany na pogadanki, wychowanie fizyczne czy stosowanie przepisów regulaminu.
Nieletni nie znający rzemiosła winni być zatrudnieni w ogrodzie, gospodarstwie rolnym lub powinni rozpocząć naukę rzemiosła. Nieletnie więźniarki zaznajamiano w szczególności z pracami z zakresu gospodarstwa domowego, robotami ręcznymi a następnie z rzemiosłami kobiecymi. Do prac wyznaczał naczelnik po konsultacji z lekarzem więziennym. Za zezwoleniem naczelnika nieletni mogli komunikować się osobiście lub listownie bez ograniczeń ustalonych dla więźniów dorosłych. Odwiedziny odbywały się w pomieszczeniu bez siatki.
Rozkład dnia w oddziale dla nieletnich:
-6,00 - wstawanie
-6 - 6,45 - mycie się , ubranie, sprzątanie
-6,45 - 7 - modlitwa
-7 - 7,30 - gimnastyka, przechadzka
-7,30 - 8 - śniadanie
-8 - 10,30 - nauka
-10,30 - 12,30 - praca
-12,30 - 13 - obiad
-13 - 14 - przechadzka
-14 - 17 - praca
-17 - 1730 - przechadzka
-17,30 - 18 - kolacja
-18 - 20 - wolne zajęcia
-20 - 20,15 - gimnastyka
-20,15 - 20,30 - modlitwa
-20,30 - 21 - przygotowanie do snu, mycie się
-21 - spoczynek.
cdn
|
| |
|
|
1 Użytkowników czyta ten temat (1 Gości i 0 Anonimowych użytkowników)
0 Zarejestrowanych:
Śledź ten temat
Dostarczaj powiadomienie na email, gdy w tym temacie dodano odpowiedź, a ty nie jesteś online na forum.
Subskrybuj to forum
Dostarczaj powiadomienie na email, gdy w tym forum tworzony jest nowy temat, a ty nie jesteś online na forum.
Ściągnij / Wydrukuj ten temat
Pobierz ten temat w innym formacie lub zobacz wersję 'do druku'.
|
|
|
|
|
18/01/2015, 19:25
