[...] duża część polskich monarchów równiez miała obce korzenie.

Piłsudski gdyby ktoś mu powiedział ze jest może Białorusinem to chyba by zabił na miejscu

Z tego co wiem, Piłsudski napewno nie cierpiał etnicznych Polaków. Twierdził, że jedyne co lubi u Polaków, to szacunek dla starszych. Problem wynika z braku nazewnictwa rozgraniczającego pojęcia Angielski-Brytyjski. U nas można być Polakiem (etnicznym) i w XIX w byli Polacy - d. obywatele RON, np. Litwini, Białorusini, Ukraińcy. Problem z różnym nazewnictwem powstaje, gdy dawne pojęcie "Polski" próbujemy "wcisnąć" w pojęcie obecne, etniczno-endeckie. Z naszego punktu widzenia Mickiewicz, Kościuszko itd. NIE BYLI POLAKAMI. Nie możemy twierdzić, że Długosz był Włochem, bo pisał po łacinie.  .

Jedynie Białoruś ("Litwa Zachodnia" wg. naszych marzeń z lat 20-tych), może dodatkowo zamieszać. Ale ówczesna Litwa, to obecna Litwa i obecna Białoruś.

Amerykanie zaś dziękując Polakom za Kościuszkę wykazują się kolejnym dowodem braku oriętacji w świecie. 

Zwyczajnie zawłaszczamy cudzy dorobek opierając się na języku literackim używanym w całym ówczesnym państwie. Dodatkowo w trakcie rozbiorów duża część osób uważała się za obywateli "dawnej Polski" nie zawsze będąc Polakami w sęsie etnicznym.
W 1921 roku ostatecznie ukształtowała się Polska ani etniczna, ani wielonarodościowa. W czsach wojujących nacjonalizmów ostatecznie całkowicie zdominowana przez etnicznych Polaków. Jeżeli obecnie można mówić o niemal jednorodnym etnicznie kraju - to nie zawłaszczajmy sobie praw do nieporównywalnie bogatszego i większego kraju - jakim była dawna "Polska". Kiedyś go współtworzyliśmy, ale nie tylko my. Dlatego nie dziwmy się, jeżeli Białoruska opozycja obchodzi rocznicę bitwy pod Orszą, czy Powstania Kościuszkowskiego- jako ich ostatniego zrywu przeciwko Rosyjskiej dominacji.

Zastanawiam się, jak byłby określany czeski pisarz, który w wieku 40 lat osiedliłby się w Polsce i tu pisał. Oj, wydaje mi się, że nikt u nas nie śmiałby go nazwać "polskim pisarzem".

Podczas czytania tego wątku przypomniało mi się hasło z francuskiego słownika na temat pisarza Milana Kundery. Zaczynało się ono tak: "Milan Kundera - pisarz francuski pochodzenia czeskiego..." Kundera urodził się w Czechach, zaczął pisać żyjąc w Czechosłowacji, a do Francji wyjechał gdy miał około czterdziestki, po inwazji wojsk Układu Warszawskiego w 1968 roku.
[...]... Jeśli ktoś taki pisze po francusku, to Francuzi po prostu się cieszą, że wzbogaca ich kulturę i uznają go za swojego.

Oczywiście rozumiem różnicę między Polską a Francją. Nasze sto lat niewoli, rozbiory, inwazje, wynarodowienie, rusyfikacja, germanizacja... to wszystko sprawiło, że Polacy są często mniej otwarci i wyluzowani w tych sprawach.