Twórcy scenariusza „Czarnego czwartku” przyznają, że pierwotnie chcieli nakręcić film dokumentalny o wydarzeniach grudnia'70, okraszony fabularnymi dokrętkami. I choć wydaje im się, że zmienili koncepcję – to właśnie ten pierwotny zamysł zrealizowali.
Niewątpliwym plusem filmu (też zresztą wziętym z warsztatu dokumentalistów) jest pomysł pokazania kilku ostatnich dni życia prawdziwej ofiary masakry w Gdyni – nie opozycjonisty, przywódcy protestu, tylko zwykłego stoczniowca, który chciałby jeszcze tylko spłacić meble i malutkie mieszkanie, kupić warszawę i jeździć na taksówce. Również wyraźne oddzielenie wydarzeń gdyńskich od zamieszek w Gdańsku, czy Szczecinie – niekoniecznie zgodnie z kanoniczną legendą „Grudnia” - podkreśla, że nie mieliśmy do czynienia z żadnym „powstaniem antykomunistycznym”, a jedynie z wystąpieniem na tle socjalnym zdezorientowanych robotników, którzy słysząc stale, że są wiodącą klasą społeczną – chcieli waloryzacji pensji powyżej poziomu podwyżek żywności. Ten element wywołuje zresztą dość oczywisty dysonans przy dzisiejszym odbiorze tamtych wydarzeń – film w założeniu miał się wszak wpisywać w ethos władzy post-solidarnościowej, rzekomo „wyrosłej z protestu”. Tymczasem słuchając Pszoniaka imitującego na ekranie Gomułkę trudno oprzeć się podobieństwu jego argumentów o politycznym charakterze wystąpień - do deklaracji i działań kolejnych solidarnościowych ekip np. wobec protestujących rolników już od 1990r., czy manifestujących pracowników zamykanych zakładów (nb. ze stoczniowcami włącznie). Nieprzypadkowo zresztą chyba Kazik Staszewski śpiewając pod napisy końcowe „Balladę o Janku z Gdyni” zmienia jej tekst – zamiast o powiewającym nie na darmo nad Stocznią sztandarze z czerwoną kokardą (jak w najbardziej znanej wersji) słyszymy o kokardzie czarnej. Tymczasem przed 30 laty podkreślano w ten sposób nie żałobę – ale socjalność, by nie rzec socjalistyczność protestów. Mamy więc do czynienia z paradoksem – post-Solidarność chciałaby utrzymywać mit, że zachowała ciągłość z tamtymi strajkującymi robotnikami, tymczasem pragmatyka władzy nakazywała i nakazuje dotąd kolejnym rządom czerpać raczej z doświadczenia Gomułki i Kliszki.

Oczywiście, film próbuje bronić się przed takimi skojarzeniami pokazując członków komunistycznej władzy w stylu przypominającym „Rozmowy w Tłoku” Szymona Majewskiego. Pszoniak nie tyle gra, co parodiuje Gomułkę, pozostali całkiem przyzwoici przecież aktorzy (Witold Dębicki jako Moczar, Piotr Garlicki jako Cyrankiewicz) robią miny stłoczeni przy okrągłym stoliczku dokładnie nie wiedząc co w zasadzie mają przedstawiać, poza kontrastem do tragedii ofiar. Z filmu nie dowiemy się nic ani o oficjalnych, ani domniemanych ukrytych motywach, które doprowadziły do wydarzeń grudniowych. Pojawiający się znienacka motyw prowokacji mającej doprowadzić do masakry w Gdyni wisi w próżni i jest to chyba dowód na coś więcej, niż tylko na ostrożność scenarzystów. Podczas jednego z pokazów przedpremierowych Michał Pruski (współautor scenariusza) przyznał, że nie interesowały go „motywy oprawców”, a więc ani racje władz, ani np. relacje żołnierzy czy milicjantów. Ci ostatni pojawiają się więc w filmie niczym Niemcy we wczesnych produkcjach wojennych – jako ciemna, jednolita masa obsługująca broń palną i bijąca „naszych”.

Cała reszta „Czarnego czwartku” jest właściwie tylko przejmującą ilustracją. Początkowy nadmiar kadrów dokumentalnych (z nagrań MO i SB) ustępuje w końcu długiej i ciężkiej inscenizacji wydarzeń 17 grudnia. Obserwując reakcje widzów trzeba przyznać, że sceny te wywołują zamierzone wrażenie, choć próbuje to nieco utrudnić nie najlepsza tym razem muzyka starego wyjadacza – Michała Lorenca. Obraz ciała Zbyszka Godlewskiego noszonego po Gdyni z rzadka przerywają dialogi (a kiedy tak się dzieje – to z wyraźną stratą dla dramaturgii). W ogóle zresztą pomysł powierzenia głównych ról aktorom mniej opatrzonym wydawał się dość oczywisty – gdyby jeszcze dano im coś do grania, a nie zmuszono do wygłaszania w delikatesach uwag krytykujących politykę cenową Partii na odcinku zaopatrzenia w mięso i wpływu tego na pożycie rodzin robotniczych. Przemieszanie aktorów słabiej znanych i serialowych nie pozwoliło zresztą twórcom uniknąć pułapki, zgodnie z którą „facet z >Na Wspólnej< nie może być zły”...

Odrębne nieporozumienie – to upór producentów w nadawaniu dość skromnym i poważnym filmom pompatycznych i pretensjonalnych tytułów, z czym mieliśmy do czynienia już w przypadku „Popiełuszko. Wolność jest w nas”. „Czarny czwartek. Janek Wiśniewski padł” jest z tej samej parafii, psując wrażenie prostej historii o zwykłych ludziach, podobnie jak cała otoczka filmu „najbardziej oczekiwanego”, „przełomowego” itd. - czym z pewnością produkt Antoniego Krauzego nie jest. Co więcej, choć film jest bez wątpienia oskarżeniem władz PRL – to i tak z punktu widzenia współczesnych niepodległościowców chyba zbyt słabym, co już jest rekompensowane szopką z kręceniem nosem przez PiS na patronat prezydenta Komorowskiego (skądinąd faktycznie „Czarnemu czwartkowi” zbędny).

Generalnie jest „Czarny czwartek” rzetelną, acz powierzchowną ilustracją wydarzeń gdyńskich – i jako taki będzie pewnie obowiązkowym punktem programów telewizyjnych na kolejne grudnie. Jest bez wątpienia filmem lepszym niż „Poznań 56” Bajona, nie ma w nim też tyle fałszywej batalistyki, co w „Śmierci jak kromka chleba” Kutza. Twórcy filmu pytani (acz w oględnej formie) po co właściwie go zrobili tłumaczyli raczej dlaczego – dla dania świadectwa, upamiętnienia ofiar itd. I to – dość proste zadanie – w sumie im się udało. Jednocześnie na żadne poważniejsze pytanie o „Grudzień” film nie odpowiada – ani też go nie zadaje.