A gdyby tak utożsamić Marię z Wierzchosławą? Ruskie księżniczki o imieniu Maria często przyjeżdżając do Polski zmieniały imię (w Polsce imię Maria było zarezerwowane dla Matki Bożej), np. Dobroniega Maria, żona Kazimierza Odnowiciela

Nazwa secunda nie musi odnosić się do małżonki (coniunx secunda), lecz do Bolesława (secunda ducis).

Możliwe że zamiana "secundus" na "secunda" powstała przy sporządzaniu kopii dokumentu.

problem jest taki, że imię Maria NIE BYŁO zarezerwowane dla matki boskiej w średniowieczu a już na pewno nie za pierwszych Piastów. To jest totalny anachronizm zupełnie oderwany od źródeł.

A ja bym zadała pytanie: znamy jakąś Marię - Piastównę?

Nieszczęście rodu Andegawenów węgierskich wytępiło go doszczętnie. Starsza siostra Jadwigi, Maria, zmarła wcześniej, w roku 1395. Liczyła sobie wtedy około dwudziestu pięciu lat. Donosząc potomności o jej zgonie, Jan Długosz dał wyraz prastaremu i całkiem już zapomnianemu przesądowi polskiemu: „Ja tak mniemam - napisał - że nie godzi się żadnej niewieście, chociażby najdostojniejszej, przybierać imienia Maryi, które samej tylko Przenajchwalebniejszej Pani naszej służyć powinno.”
Jedyne Marie, jakie zna dawna historia Polski, to królowe z obcej krwi. Jeszcze teraz nie do pomyślenia jest u nas obyczaj hiszpański, dopuszczający nadawanie przy chrzcie imienia Jezusa. A teraz przypomnijmy sobie wywody Zygmunta Glogera z I tomu Encyklopedii staropolskiej:
Za panowania Piastów nad Wisłą i Wartą żaden szlachcic polski nie używa imienia: Ziemowit, Mieszek, Bolesław, Leszek, Kazimierz, Władysław (czyli Włodzisław), Ziemomysł i Przemysław. Tak samo na Pomorzu gdańskim, gdzie w rodzie książęcym ukazują się Świętopełki, Dambory, Mszczuje, Racibory i Warcisławy, żaden tamtejszy rycerz takiego imienia nie nosi.
To samo zjawisko występuje w dziejach Rusi i Czech, gdzie jeden tylko Wacław stanowi wyjątek, bo wcześnie trafił do kalendarza kościelnego. Nasz, czeski lub ruski rycerz może nosić imię właściwe sąsiedniej dynastii słowiańskiej, lecz nie waży się zapożyczać go od własnej.
Obyczaj odwiecznie przestrzegany wobec rodu książęcego przenieśli więc Polacy w sferę wiary. Ciekawa jest ta lokalna tradycja religijna, ów pełen dworskiej rewerencji dystans, któremu towarzyszy zdecydowana skłonność do nieprzejmowania się dogmatyczną stroną wyznania oraz do tolerancji wobec innowierców. A może i w tym znajdują odbicie losy społeczeństwa, które - już w pełni sformowane - otrzymało w X wieku nową religię jako akt woli panującego?

Chyba chodzi o to. Co sobie Jasienica wykoncypował. W "Polsce Jagiellonów"