Witaj GOŚCIU ( Zaloguj się | Rejestracja )
 
4 Strony « < 2 3 4 
Reply to this topicStart new topicStart Poll

> Koreańska Armia Ochotnicza, Koreańscy komuniści w walce
     
terrorite
 

III ranga
***
Grupa: Użytkownik
Postów: 174
Nr użytkownika: 79.974

Stopień akademicki: Perpendykularysta
Zawód: Przytulator
 
 
post 26/01/2019, 17:08 Quote Post

Koreańska Partyzantka cz. V. Japońskie operacje antypartyzanckie w Mandżurii 1937-1941r.

Powody dla których Japończycy zdecydowali się przeprowadzić operacje antypartyzanckie w Mandżurii były co najmniej dwa. Po pierwsze w roku 1938 i 1939 doszło do walk między wojskami japońskimi i radzieckimi w Mandżurii, co znacznie podniosło morale partyzantów i zwiększyło japońską determinację by "spacyfikować tyły".

Drugim powodem, dla którego Japończycy zwracali szczególną uwagę na tereny okupowane przez partyzantów, były bogate złoża zasobów naturalnych jakie tam występowały. Japończycy zakładali iż wojna ze Związkiem Radzieckim wybuchnąć może w roku 1940 lub 1941, co wymagało szybkiego uprzemysłowienia Mandżurii.[1]. Terytorium Tungpientao, na którym działała Pierwsza Armia, było bogate w takie zasoby naturalne jak drewno, żelazo i węgiel. Dwie kopalnie węgla eksploatowano już przed przybyciem Japończyków na ten obszar, ale po 1938 roku Japończycy odkryli kilka innych złóż węgla o łącznej szacowanej rezerwie 590 milionów ton.[2] Japończycy wiedzieli także o kopalniach żelaza wykorzystywanych przez Koreańczyków w regionie podczas dynastii Ch'ing, a idąc tym tropem odkryli wiele miejsc, z których wydobycie rudy żelaza byłoby opłacalne. Później, w roku 1942 reżim Mandżukuo ogłosił, że złoża rud żelaza w regionie Tungpientao wynoszą 440 milionów ton.[3] Podobnie w Mishan, w pobliżu granicy radzieckiej (na północny zachód od jeziora Khanka), Japończycy odkryli bogate pokłady węgla, szacowane na 1389 milionów ton.[4] Eksploatacja tych zasobów wymagała pacyfikacji tych terytoriów, co oczywiście oznaczało eksterminację antyjapońskich partyzantów.

Japończycy w walce partyzantami w Mandżurii mieli wiele atutów których brakowało im w Północnych Chinach. Japonia od roku 1894 była zaangażowana w wojny w Mandżurii i po pokonaniu Rosjan w roku 1905 i utworzeniu Południowo Mandżurskiej Kompanii Kolejowej South Manchuria Railway Company (SMR) w roku 1906, aktywnie realizowała swoje programy kolonizacyjne. Z tego powodu, w dużej mierze dzięki działowi badawczemu SMR, Japończycy zdobyli gruntowną wiedzę o prawie każdym aspekcie Mandżurii. Jak pokazują niektóre źródła cytowane w niniejszym badaniu, badania SMR dotyczyły m.in. ekonomii, socjologii, etnografii, biznesu, polityki, geografii, geologii, rolnictwa, botaniki, meteorologii i wielu innych dziedzin, które uznane zostały za przydatne w zarządzaniu Mandżurią i w jej rozwoju.[5] Oczywiście działalność badawcza SMR nie ograniczała się do Mandżurii.
Chiny i Syberia cieszyły się dużym zainteresowaniem Japonii, dlatego też wiele badań, w tym dotyczących strategii wojskowej, zostało przeprowadzonych przez naukowców z firmy, których w pewnym okresie było około 300.[6] Do 1941 roku, kiedy to policja wojskowa rozpoczęłą przesłuchania japońskich intelektualistów zebranych w dziale badawczym SMR oraz różnych rządowych i innych agendach w Mandżurii, z powodu podejrzeń o angażowanie się w "ruch komunistyczny", stworzyli oni "jeden z największych zasobów wiedzy o dwudziestowiecznej Azji"[7]

Ta tradycja badań przygotowawczych lub działania opartego na dogłębnej wiedzy została zastosowana do zwalczania antyjapońskich partyzantów w Mandżurii. Różne organizacje japońskie, w tym dział badań SMR, opublikowały raporty o organizacjach komunistycznych i ich działalności w Mandżurii, ale w roku 1935 r. Departament Doradców Wojskowych Ministerstwa Obrony Mandżukuo, w którym pracowali japońscy oficerowie z Armii Kwantung, opracowało i uruchomiło ogromny projekt badawczy. W tym celu do wszystkich mandżurskich stref wojennych rozesłano personel badawczy w celu zebrania informacji. Dwa lata intensywnej pracy zaowocowały dwoma ogromnymi tomami: Manshu kyôsanhi no kenkyû Studium komunistycznych bandytów w Mandżurii (Study of Communist Bandits in Manchuria) i Kokunai chian taisaku no kenkyû Badanie krajowych środków bezpieczeństwa (Study of Domestic Security Measures). Obie te księgi przeznaczone były wyłącznie do użytku wewnętrznego, pierwszy tom obejmował takie tematy jak, warunki społeczno-ekonomiczne i geograficzne "obszarów opanowanych przez partyzantów", historia ruchów komunistycznych, pochodzenie oraz inne szczegóły dotyczące ich przywódców, strategie KPCh, warunki wewnętrzne różnych uzbrojonych grup i relacji między ludem a partyzantami oraz przedstawił wiele innych informacji związanych z operacjami antypartyzanckimi. W drugim tomie przedstawiono szczegółowe analizy różnych środków pacyfikacyjnych stosowanych przez Japończyków w Mandżurii, w tym program "kolektywnych wiosek" i operacje "nakłaniania do kapitulacji". Oba te opracowania zostały szeroko cytowane w niniejszym badaniu.

Tak więc uzbrojeni w silne postanowienie eksterminacji partyzantów i szczegółową wiedzę o sile i słabości każdej jednostki sił antyjapońskich, Japończycy szybko doprowadzili do wprowadzenia w życie kampanii pacyfikacyjnych. Doświadczenia zdobyte podczas tych ogromnych badań zostały po raz pierwszy zastosowane w północnym regionie Tungpientao, w tym Huinan, Chinchuan, Liuho, Tunghua, Mengchiang, Chian, Fusung, Linchiang i Changpai hsien, obszarze, w którym operował Południowy Prowincjonalny Komitet Mandżurski i Pierwsza Armia.
Jak można się było spodziewać, całą "operacją bezpieczeństwa", obejmującą działania wojskowe, ekonomiczne i polityczne, dowodził jeden człowiek, generał dywizji Sasaki Toichi, najwyższy doradca w Ministerstwie Obrony Mandżukuo. Głównymi celami tej operacji były eksterminacja partyzantów i zniechęcenie do działania, będących "pół-rolnikami/pół-bandytami", lokalnych mieszkańców.

Aby osiągnąć te cele, reżim Mandżukuo przeznaczył fundusze na budowę większej liczby kolektywnych wiosek, obiektów telefonicznych i telegraficznych, na ulgi dla ubogich oraz na rolnictwo, żywność i poprawę warunków mieszkaniowych. Nacisk położono również na rozwój gospodarczy i propagandę.[8]
Od strony militarnej Japończycy po raz pierwszy starali się polegać wyłącznie na jednostkach Armii Mandżukuo bez udziału japońskiej Armii Kwantung. Zostało to uznane za test niezawodności i skuteczności oddziałów Mandżukuo.[9] Dla generała Sasaki, który od samego początku nadzorował tworzenie marionetkowej armii, było to również test osobisty. Łączna liczba wojsk Mandżukuo zaangażowanych w kampanii wynosiła 16 000; partyzantów 2280, w tym 1500 komunistów.[10] Kampania rozpoczęła się w październiku 1936r., a zakończyła się w marcu 1937r., ale na niewielką skalę operacje antypartyzanckie prowadzono nadal.

Wyniki kampanii były mieszane. Od października 1936r. do lutego 1937r. odbyło się 528 walk pomiędzy oddziałami Mandżukuo a 17 463 partyzantami w których zabito lub schwytano 2030 partyzantów.[11] 27 marca 1937r. udało się też schwytać Wang Feng-ko, szefa Big Sword Society i przywódcę niekomunistycznych grup nacjonalistycznych w Tungpientao.[12] Chociaż Japończycy zniszczyli większość grup niekomunistycznych, nie odnieśli sukcesu w "całkowitym obaleniu fundamentów armii komunistycznej".[13] W rzeczywistości partyzanci komunistyczni nadal nękali Japończyków. Japończykom jednak udało się w dniu 7 listopada 1936r., zabić Wang Te-t'ai, dowódcę Drugiej Armii Sprzymierzonej i, 24 kwietnia 1937r., Chou Shu-tung, który zastąpił Wanga jako dowódca.[14] W lutym 1938r., pojmano też kilku czołowych komunistycznych działaczy, takich jak Feng Chien-ying (przewodniczący komitetu KPCh Liuho Hsien) i An Kwang-hun (szef sztabu Pierwszej Armii), oraz Hu Kuo-ch'en (szef logistyki Pierwszej Armii, oraz w czerwcu 1938r., Ch'eng Pin, dowódcę pierwszej dywizji Pierwszej Armii, co później okazało się bardzo szkodliwe dla partyzantki komunistycznej, ponieważ ludzie ci, po ich schwytaniu, zdecydowali się na współpracę z Japończykami. Oczywiście znali oni wszystkie sekrety Armii Sprzymierzonej, w tym jej strategie i taktyki, źródła broni i zaopatrzenia oraz kryjówki. Fakt, że nie zostali oni zabici natychmiast po ich pojmaniu, wynikał z nowej polityki japońskiej (przyjętej dopiero pod koniec 1936r. lub na początku 1937r., po rozpoczęciu kampanii w północnym Tungpientao), mającej na celu nakłonienie partyzantów do poddania się, co mogło doprowadzić do rozpadu wielu grup partyzanckich. Do tego czasu japońska Armia Kwantung nakazywała swoim żołnierzom egzekucję wszystkich komunistycznych "bandytów" którzy zostali schwytani, a ci, którzy się poddali, byli traktowani równie surowo.[15]
Niewojskowe aspekty tych działań antypartyzanckich niewiele różniły się od poprzednich kampanii. Prowadzono losowy werbunek ludzi, zwierzęta hodowlane i materiały były tak samo jak poprzednio, losowo przejmowane na potrzeby kampanii wojskowej, kolektywne wioski uległy podobnym zniszczeniom, szeroko rozprzestrzeniały się epidemie, ubóstwo i głód nadal dominowały, a wielu mieszkańców torturowano i zabijano pod zarzutem pomocy partyzantom.[16]
Armia Mandżukuo ewidentnie poniosła znaczne straty, szczególnie z powodu kontrataków przeprowadzonych przez kilkusetosobowe grupy dowodzone przez Kim Il Sunga i Ch'oe Hyona.[17] Żołnierze Mandżukuo nie byli szkoleni do tego rodzaju działań wojennych, które zmuszeni byli wykonywać. Partyzanci, najwyraźniej jako sposob na przetrwanie, wykorzystywali zasadzki w ciemnościach.

W regionie Sanchiang lub tzw. Trójrzecza (Amur, Ussuri i Sungari), gdzie zgromadzono większość sił antyjapońskich, w listopadzie 1937r. Japończycy rozpoczęli kolejną masową kampanię eksterminacyjną, kontynuując ją do marca 1939r.[18] W tej kampanii japońska Armia Kwantung wysłała swój własny oddział i zmobilizowała 25 000 żołnierzy Armii Mandżukuo. Niestety, szczegóły tej kampanii nie są dostępne, chociaż zarys "planu pacyfikacji" przyjętego w lipcu 1937r. jest identyczny z tym używanym w północnym Tungpientao.[19] Chou Paochung, dowódca Drugiej Armii, wspominał to później że:

...między zimą 1938 roku a całym rokiem 1939[sic], Antyjapońska Armia Sprzymierzona poniosła wielkie straty w wyniku ataku absolutnie przeważających sił wroga. Kiedy wróg napotkał masy chińskie uznane za mające związki z Armią Sprzymierzoną, stosowano jednolitą politykę terroru, "paląc wszystko i zabijając wszystkich". W Fuyuan Hsien było 5000 do 6000 domów, ale wróg zniszczył je wszystkie i zamienił to miejsce w ziemię niczyją. W marionetkowych prowincjach Sanchiang i Mutanchiang spłonęło ponad 600 000 domów, a całkowite straty sięgnęy kilkuset milionów juanów.
Ponadto japońscy rabusie budowali "kolektywne wioski", budując wysokie mury i kopiąc głębokie rowy. Wzmocnili swoją służbę specjalną, aby zniszczyć związki naszej armii z masami. Zbrojny opor w Mandżurii wkroczył w niezwykle trudny okres. Większość naszej armii została zmuszona do życia w odległych górach i głębokich lasach w lodowatym powietrzu i na pokrytej śniegiem ziemi...
[20]
Jak więc widać, Druga Armia która powstała w grudniu 1937r., z połączenia Czwartej, Siódmej, Ósmej i Dziesiątej Armii (dowódcy odpowiednio: Li Yen-p'ing, Ching Lo-t'ing, Hsieh Wen-tung, Wang Ya-ch'en), była teraz pod zmasowanym atakiem sił japońskich.[21]

Oczywistym jest więc iż siły antyjapońskie poniosły ciężkie straty. Chao Shang-chih, założyciel i dowódca Trzeciej Armii, zginął w akcji. Li Yen-p'ing, szef Czwartej Armii, został zabity w Shulan.[22] Ch'ai Shih-jung, który objął stanowisko dowódcy Piątej Armii po tym, jak Chou Pao-chung został awansowany na stanowisko Drugiej Armii[22], został zabity w Ilan.[23] Najbardziej znani z poddających się to: Hsieh Wen-tung, bohater rewolty Tulungshan w Tangyuan Hsien i dowódca Ósmej Armii, który został nakłoniony do poddania się 20 marca 1939r.,[25] Li Hua-t'ang, szef Dziewiątej Armii i Cheng Luyen, dowódca Czwartej Dywizji Czwartej Armii. Poddało się również wielu innych dowódców dywizji.[26] Nie ulega wątpliwości, że śmierć, schwytanie czy poddanie się tych dowódców poprzedziły poważne straty w szeregach ich podwładnych. Jak zauważyliśmy w tabeli 19, partyzanci w całej Mandżurii poniesli łącznie, w roku 1937 - 14 203 strat (z czego 7663 zabitych); w roku 1938 - 7368 strat (z czego 3693 zabitych); i w roku 1939 - 5417 strat (z czego 3168 zabitych). Nie jest możliwe określenie ile z tych strat pochodziło z regionu Sanchiang, ale z tych statystyk można łatwo wnioskować, że w głębi Mandżurii toczono zacięte walki.

Ograniczona liczba relacji występująca zarówno w źródłach japońskich, jak i chińskich wskazuje, że pozostałości sił antyjapońskich porzuciły swoje obszary bazowe w prowincji Sanchiang i przeniosły się w góry Małego Khingan na północnym zachodzie. Japońskie źródło wskazuje, że pozostałości Trzeciej Armii utworzyły swoją bazę w Nanpeihoyuan, położonym bezpośrednio na wschód od Peian i na północ od Tiehli i wznowiły swoją działalność. Trzecia Armia odnosi się do sił, które były pod dowództwem Chao Shang-chih, dowódcy Ludowej Antyjapońskiej Armii Sprzymierzonej. Zostały one zreorganizowane w sierpniu 1938r.[27] W roku 1940 japońskie oddziały utworzyły swoją kwaterę główną w Peian i Hailun i kontynuowały walkę z partyzantami. Z drugiej strony Feng Chung-yun, jedna z kluczowych postaci z kadry Trzeciej Armii, mówił o Antyjapońskich Stowarzyszeniach Ocalenia Narodowego w Noho, Tetu, Peian i Keshan, które były organizowane pod kierunkiem Trzeciej Armii, oraz o atakach Trzeciej Armii na takie miasta jak Noho, Koshan i Peihsingchen.[27] Były to miasta położone na północno-zachodnim krańcu Mandżurii wzdłuż granicy Mongolii Wewnętrznej, za którymi leżą niegościnne góry Wielkiego Khingan. Przynajmniej jedna mała grupa partyzantów pod dowództwem Wang Ming-kuei, w okresie od listopada 1939r. do wiosny 1940r., przekraczała granicę Mongolii Wewnętrznej "poruszając się jak istoty nadprzyrodzone", atakując posterunki policji, napadając na japońskie obozowiska wyrębowe i siejąc zamęt wśród ścigających ich Japończyków. Jednostka Wanga była widywana w Putehachi, Ajungchi, Kannan, Koshan itd.[28]

Inne niedobitki Trzeciej Armii również zapuszczały się w latach 1940-1941 na równiny na zachód od Harbin i wywołując zaniepokojenie Japończyków. Te wydarzenia są znane pod wspólną nazwą incydentów "Trzech Chao", ponieważ ataki miały miejsce w Chaotung, Chaochou i Chaoyuan Hsien. Chociaż ostatnia z nich została włączona do Mongolii Wewnętrznej i znana była oficjalnie jako Houkouerhlossu, Chińczycy w regionie nadal nazywali ją Chaoyuan. W każdym razie niewielka grupa partyzantów, około 50 mężczyzn, pod dowództwem Tai Hung-pin, dowódcą Pierwszej Dywizji Szóstej Armii, w sierpniu 1940 roku, zaatakowała Fenglochen, małe miasteczko w Chaochou Hsien.

Kolejna grupa 100 mężczyzn pod dowództwem Han Yu-shu wyprawiła się w dniu 11 października na Chaoyuan i starła z oddziałem Armii Manchukuo. Następnie, 28 grudnia, grupa pod dowództwem Hsu Tse-min, będącego dowódcą dwunastego oddziału Trzeciej Armii, zaatakowała miasto Chaoyuan, podpalając mongolski sztandar rządowy, masakrując japońskich urzędników i ich rodziny, i zabierając broń, amunicję, odzież i zboże.[29] 4 stycznia następnego roku około 100 lotników Sił Powietrznych Mandżukuo stacjonujących w Wangkang na południowych obrzeżach Harbin zbuntowało się przeciwko Japończykom. Po zamordowaniu japońskich oficerów oraz personelu uciekli w trzech ciężarówkach do Szuchan w Chaoyuan Hsien, zamierzając dołączyć do sił Hsu Tse-min.[30] Lotnicy zostali schwytani, zanim dołączyli do partyzantów i zostali postawieni przed sądem wojennym.

Według japońskiego sprawozdania incydenty te wywołały wiele sympatii wśród Chińczyków. Grupy komunistyczne działały aktywnie w organizowaniu mas, a ich operacje wśród żołnierzy Manchukuo były również skuteczne. Rozprowadzono też wiele ulotek z hasłem "Chińczycy nie zabijają Chińczyków", a "slogan ten niósł w sobie olbrzymi potencjał zniszczenia".[31]

Japoński odwet był oczywiście bardzo szybki. Japońskie i mandżurskie oddziały i jednostki policyjne zostały wysłane by zniszczyć partyzantów. Japońska żandarmeria i policja Mandżukuo poszukiwały współsprawców, aresztując kilkuset mieszkańców, a Hsu Tse-min została ostatecznie aresztowany w Chaochou.[32] Według Feng Chung-yuna, ludność z Chaoyuan, która przyjęła i dołączyła do partyzantów Hsu Tse-min by napaść na rządowe spichlerze, poniosła ciężkie konsekwencje. Japończycy oddelegowali Yeh Yung-Naga, głównego detektywa w Urzędzie Policji Harbin, który wysłał prawie 1000 osób do "lodowych jaskiń" przy rzece Sungari.[33] Nie znamy tej formy kary wymienianej przez Feng Chung-yun, ale jasne jest, że ucierpiała ogromna liczba ludzi. Japońskie źródło stwierdza również, że ponad dziesięciu komunistycznych agentów zatrzymanych w Chaochou zostało zamordowanych w drodze do Harbin.[34] Następnie, w celu "uspokojenia" regionu, sprowadzono japońskich ekspertów od pacyfikacji z Tungpientao. Były to ostatnie z "równinnych operacji" Trzeciej Armii.

Od października 1939r. do marca 1941r. Japończycy przeprowadzili kolejną masową kampanię eksterminacyjną na całym południowym obrzeżu Mandżurii, rozciągającą się od Chientao na wschodzie do regionu Tungpientao na zachodzie. Przyczyny japońskiego niepokoju i cele kampanii były oczywiste. Władze ustanowiły nagrody pieniężne w wysokości od 3000 do 10 000 juanów[35] za głowy głównych przywódców wojskowych i politycznych w regionie.

10.000 juanów:
• Yang Ching-yu: generalny dowódca Pierwszej Armii i dowódca Pierwszej Armii.
• Ts'ao Ya-fan: dowódca Pierwszej Armii Frontowej; jednocześnie szef Drugiej Dywizji Pierwszej Armii.
• Kim Il-Sung: dowódca Drugiej Armii Frontowej.[36]
• Ch'en Han-chang: dowódca Trzeciej Armii Frontowej.
• Ch'oe Hyon: dowódca pułku, Druga Armia.

5000 juanów:
• Pak Tuk-pom: dowódca pułku
• Fang Chen-sheng: szef sztabu. Pierwsza Armia.

3000 juanów:
• Wei Cheng-min: przewodniczący. Południowo Mandżurski Komitet Prowincjalny, KPCh
• Chon Kwang: komisarz polityczny, Druga Armia.

Pomimo że w regionie Tungpientao, przeprowadzono wiele operacji eksterminacyjnych, w tym kampanię pomiędzy rokiem 1936 a 1938, około 3000 partyzantów pod dowództwem różnych przywódców komunistycznych nie tylko przeżyło atak japońskich i mandżurskich sił, ale wyrządziło im poważne szkody. Z japońskiego opisu kampanii wynika, że partyzanci powrócili również do regionu Chientao na wschodzie.

Około 3000 komunistycznych żołnierzy i bandytów pod dowództwem Yang Ching-yu (uzbrojonych w moździerze, ciężkie i lekkie karabiny maszynowe i pistolety) niszczyło region [Chientao, Kirin i Tunghua], w wyniku czego dotarcie tam władz rządowych było utrudnione a bezpieczeństwo publiczne było w całkowitym chaosie. Najbardziej wyróżniającymi się działaniami były te prowadzone przez Kim Il Sunga i Ch'oe Hyon. Dowiedzieliśmy się też, że w 1939r. odbyła w pewnym miejscu konferencja oficerów Antyjapońskiej Armii Sprzymierzonej na której zdecydowano, że partyzanci powinni skupić się na utrudnianiu działań wojsk japońskich i mandżurskich poprzez [koncentrację] na niszczeniu obiektów wojskowych, urządzeń transportu i komunikacji i blokady linii wroga, nawet jeśli wymagało to w pewnym stopniu poświęcenia działań ukierunkowanych na masy.[37]

Armia Kwantung najwyraźniej uważała, że ​​znaczna część niepokojów została spowodowana przez "doborowe oddziały" wyszkolone i wysłane przez Związek Radziecki i ma to związek z napięciami radziecko-japońskimi po incydencie w Changkufeng w lecie 1938r. Japończycy doszukiwali się także ścisłego związeku między wzmożoną działalnością partyzancką a wojną w Nomonhan trwająca od maja do września 1939r.[38] Chociaż nie ma żadnych dowodów na istnienie takich więzi, partyzanci najwyraźniej dowiedzieli się o radziecko-japońskich starciach z lokalnych gazet[39] i zdwoili swoje wysiłki przeciwko Japończykom. Oficjalni historycy jednostek Kim Il Sunga odnoszą się do licznych ataków na dużo silniejsze oddziały wroga, wysłanych celem zniszczenia partyzantów. Yim Ch'un-ch'u chwalił się nawet, że w 1939r. partyzanci zabili, ranili lub pojmali ponad 30,000 żołnierzy wroga, w tym członków policji i samoobrony.[40] Sama jednostka Ch'oe Hyon, według Yima, po sierpniu 1937r,. zdobyła na wrogu ponad 3000 karabinów i karabinów maszynowych.[41] Chociaż cytowane liczby wyglądają na mocno przesadzone, nie ma wątpliwości że partyzanci byli źródłem ogromnych problemów Japończyków. Słabo bronione kolektywne wioski, obozy na wycince i placówki Mandżukuo wydawały się być ulubionymi celami partyzantów. Jednostka Yang Ching-yu atakowała również kopalnie węgla, miejsca na których prowadzono budowlane prace kolejowe i inne posterunki. W samym 1938 roku, zgodnie z raportem rządu prowincji Tunghua, "grupa Yang dokonała 80 takich ataków, a ze względu na ich zaciekłość musiano porzucić część Chian Hsien wzdłuż granicy koreańskiej".[42] Najwyraźniej propaganda tej grupy była skuteczna: 15 czerwca 1938 roku, gdy jego grupa zaatakowała prace związane z budową kolei, ponad 300 chińskich robotników przyłączyło się do partyzantów. Jego oddział był dobrze uzbrojony, w 1938r. miał do dyspozycji m.in. 90 lekkich karabinów maszynowych.[43]

Źródło północnokoreańskie rzuca również nieco światła na konferencję dowódców Armii Sprzymierzonej wspomnianą powyżej. Według Yim Ch'un-ch'u, konferencja liderów armii i partii, w tym Yang Ching-yu, Wei Cheng-min i Kim Il Sung, odbyła się w listopadzie 1938r. w Nanpaitzu, Mengchiang Hsien. Głównymi punktami porządku obrad były strategie wojskowe, mające na celu przeciwdziałanie prowadzonym na dużą skalę atakom wroga oraz organizowanie armii, partii i ludzi na terytorium okupowanym przez wroga. Zdecydowano że, ze względu na wzmocnienie uzbrojenia w kolektywnych wioskach, należy przeprowadzać duże, złożone z kilkuset ludzi ataki; w przeciwnym razie partyzanci nie mogliby zdobyć żywności, odzieży i innych potrzebnych zapasów. Pierwsza Armia została również podzielona na trzy armie frontowe (fang-mien-chun). Partia natomiast miała rozszerzyć swoją działalność polityczną skierowaną do mas.[44]

Japończycy natomiast starannie opracowali plan kampanii eksterminacyjnej. Pułkownik Kitabe Kunio, doświadczony żołnierz, który walczył przeciwko siłom antyjapońskim od 1932r., i kierował kampanią w rejonie Sanchiang, służył jako główny oficer sztabowy generała majora Nozoe Shotoku. Kitabe zażądał 30 milionów juanów na kampanię, w przeciwieństwie do 3 milionów juanów zaproponowanych przez kwaterę główną Armii Kwantung i sporządził dokładny plan. Przyjmuje się że zmobilizowano od 6000 do 7000 japońskich żołnierzy, 15 000 do 20 000 żołnierzy Mandżukuo i 1000 jednostek bojowych policji.[45] Oprócz wcześniej zbudowanych "autostrad bezpieczeństwa", Kitabe rozpoczął budowę większej ich liczby. Obie strony autostrad i linii kolejowych zostały oczyszczone na szerokości 200 do 500 metrów z drzew i wysokich upraw, takich jak kukurydza i sorgo, a obiekty telefoniczne i telegraficzne zostały wzmocnione. Japończycy zainwestowali w te przygotowania 15 milionów juanów, czyli połowę budżetu przeznaczonego na kampanię. Budowa autostrad miała zostać zakończona do września 1940 r.[46] Siły japońskie i Mandżukuo zostały podzielone na "jednostki partyzanckie" w sile batalionu (dla Japończyków) i pułku (siły Mandżukuo), z których każdy miała za zadanie zidentyfikować główny wrogi cel i ścigać go do końca.[47]

Miejsca pod nowe kolektywne wioski zostały starannie wybrane pod kątem lepszych warunków życia dla rolników i lepszej obrony. Wokół osad wykopano duże fosy (o głębokości i szerokości od 4 do 5 metrów), postawiono trudne do zdobycia mury, a w czterech rogach budowano wysokie wieże strażnicze. wieloma karabinami dozbrojono też jednostki obrony. Kolektywne wioski były sytuowane w odległości dwóch godzin marszu od siebie, tak że jednostki policji i samoobrony z jednej lub więcej wiosek mogły zapewnić posiłki w przypadku ataku partyzanckiego.[48] Przepływ osób i towarów został poddany ściślejszej kontroli w celu odizolowania partyzantów. Pod dowództwem japońskich oficerów zorganizowano dwa oddziały "operacji specjalnych", ich celem było nakłanienie partyzantów do poddania się. Jeden oddział składał się wyłącznie z byłych partyzantów; drugi z personelu policji. Schwytani lub poddający się partyzanci mieli być traktowani bardzo łagodnie.[50] W planie powołano również programy ulg, kapitału hodowlanego, zboża żywnościowego oraz programy propagandowe, których celem było pozyskanie wsparcia mas.

Należy zauważyć, że wszystkie główne operacje antypartyzanckie rozpoczęto pod koniec roku, tuż przed nadejściem zimy. Duże mrozy w Mandżurii są dobrze znane a partyzanci z konieczności działali w regionach górzystych, w których temperatury były jeszcze niższe. W takich warunkach potrzebowali ciepłej odzieży i znacznych zapasów jedzenia, aby przetrzymać zimę; ponieważ jednak program kolektywnych wiosek stawał się coraz bardziej skuteczny, partyzanci znajdowali się w coraz trudniejszej pozycji. Strategia jednostek antypartyzanckich, aby przylgnąć do przeciwnika i podążać za nim do końca, nazywana przez Japończyków strategią da-ni ("kleszcz") również okazała się skuteczna. Partyzanci nie mogli przeprowadzać ataków na otoczone murami wioski i inne cele, które mogły im zapewnić jedzenie i odzież. Nie dano im też wytchnienia. Ulepszone systemy autostrad i komunikacji pozwoliły Japończykom na wystawianie dodatkowych jednostek wsparcia w zależności od potrzeb.

Yang Ching-yu i Kim Il Sung byli ścigani przez jednostki specjalne policji prowincji Tunghua już przed rozpoczęciem kampanii. Jednostka policyjna składająca się ze 150 ludzi, w tym Ch'eng Pin, byłego dowódcy pierwszej dywizji Yanga, a także kilku jego byłych podwładnych, przez sześć miesięcy roku 1938 uparcie śledziła Yanga, przechodząc z Chian Hsien do Tunghua, Linchiang, Chinchuan, Mengchiang, Fusung i Huatien Hsien dziewięciokrotnie angażowała się w walki z jego oddziałęm.[50] Kolejna jednostka składająca się z pięćdziesięciu ludzi, dawnych partyzantów, śledziła 200 osobowy oddział Kim Il Sunga, przemieszczając się pomiędzy Fusung, Changpai i Linchiang Hsien.[51] Natomiast po rozpoczęciu kampanii każda grupa partyzancka została poddana tej samej strategii. Prawdopodobnie strategia ta pomogła japończykom odkryć i zniszczyć więcej chat i szałasów wybudowanych przez partyzantów jako kryjówki, niż w innych przypadkach. Od 1 października 1939r. do 19 marca 1941r. siły antypartyzanckie zniszczyły 2223 takie kryjówki. W tym samym okresie zostało skonfiskowane 8148 koku (40 430 buszli) ryżu i 3123 koku (15 496 buszli) innych zbóż oraz 531 845 kati, (catty, caddy, kati - tradycyjna jednostka wagi używana w niektórych krajach w Azji Wschodniej), (265 922 kilogramów lub 526 253 funtów) warzyw.[52] Jeśli przyjmiemy że koku to mniej więcej 150 kilogramów lub 330 funtów, to daje nam to 1690 ton lub 3 719 430 funtów zboża. Każdy z 3000 partyzantów otrzymałby więc 2,4 funta zboża oraz ponad 1/3 funta warzyw dziennie dziennie przez okres siedemnastu miesięcy.

Nic dziwnego, że historia mandżurskich partyzantów wypełniona jest opowieściami o jedzeniu lub jego braku. Wraz z zacieśnianiem się okrążenia, partyzanci nie mogli gotować, nawet gdyby mieli do dyspozycji jedzenie, wznoszący się dym był pewnym zaproszeniem dla wroga, ponieważ siły japońskie przeznaczyły niewielką liczbę samolotów do wykrywania obozowisk. W tych warunkach siły partyzanckie poniosły ciężkie straty. Do połowy października 1940r., kiedy rozpoczęto się drugi etap operacji eksterminacyjnej, w regionie pozostało tylko około 300 partyzantów.[53] Do 19 marca 1941r. Centrala kampanii odnotowała następujące wyniki: [54]

Porzucone zwłoki - 1282
Poddało się - 1040
Więźniowie schwytani - 896
Łączne straty partyzantów - 3218

Wśród zabitych, schwytanych i poddających się było kilku z głównych przywódców. Yang Ching-yu, generalny dowódca Pierwszej Armii, który przewodził komunistycznemu ruchowi partyzanckemu od jego powstania w 1932r., został zabity 23 lutego 1940r. i został przez Japończyków pochowany z honorami.[55] Ts'ao Ya-fan, dowódca Pierwszej Armii Frontowej, został zabity 4 kwietnia. Ch'en Han-chang, dowódca Trzeciej Armii Frontowej, zginął 8 grudnia. Fang Chen-sheng, szef sztabu Pierwszej Armii, i Pak Tuk-pom, dowódca pułku, zostali schwytani. Wei Cheng-min, przewodniczący Południowo Mandżurskiego Komitetu Prowincjalnego i zastępca dowódcy Armii, przetrwał pozostałych, ale zginął 8 marca 1941r. Chon Kwang, komisarz polityczny Drugiej Armii, poddał się 30 stycznia 1941r.[56] Z dziewięciu głównych przywódców, za których Japończycy wyznaczyli nagrody pieniężne, tylko Kim Il Sung i Ch'oe Hyon pozostali na wolności. Japończycy dowiedzieli się w lutym 1941 roku, że Kim, raz z sześcioma innymi mężczyznami, uciekł na Radziecki Daleki Wschód.[57] Japończykom nigdy nie udało się ustalić miejsca pobytu Ch'oe Hyon, który przez wiele lat szerzył terror w Mandżurii i granicznych miastach Korei.

Tak więc w roku 1941 nastąpił koniec zorganizowanej partyzantki komunistycznej i nacjonalistycznej w południowej Mandżurii. Według źródeł północnokoreańskich byli partyzanci zostali podzieleni na małe grupy, i zaangażowali się w działalność podziemną w głębi Mandżurii i w Korei.[58]

Spuścizna komunistycznych partyzantów w Mandżurii odegrała ważną rolę w późniejszej historii Chin. Jak wiadomo, siły komunistyczne pod dowództwem Lin Piao w latach 1946-1947 przegrupowały się i umocniły w północnej części Mandżurii, w regionie w którym wcześniej działali mandżurscy partyzanci, zanim rozpoczęły ostateczny atak przeciwko siłom Kuomintangu w grudniu 1947r. Partyzancka spuścizna prawdopodobnie dobrze służyła komunistom w ich nowym programie rekrutacyjnym. Czwarta armia generała Lin Piao przekroczyła Wielki Mur w północnych Chinach w grudniu 1948 roku i pokonała ostatnie niedobitki sił Kuomintangu na tropikalnej wyspie Hainan w kwietniu 1950 roku.

Załączony obrazekZałączony obrazek







[1] Manshukokushi Hensan Kankokai (Editorial and Publication Committee of the History of Manchukuo), Manshukokushi [History of Manchukuo] (Tokyo, 1971), vol. l,pp. 528-532.
[2] Manshu kaihatsu yonjunen-shi, vol. 2, pp. 198-201.
[3] Ibid., pp. 233-235.
[4]1bid., pp. 202-206.
[5] See John Young, The Research Activities of the South Manchurian Railway Company, 1907-1945: A History and Bibliography (New York, 1966). Young's 678-page work lists 6,284 items published by the company and located by him in the 1950s and 1960s. Undoubtedly, there are many more items to be located.
[6] Ibid., p. 1
[7] Ibid. The details of the arrest and investigation of the Japanese intellectuals are available in Kanto Kempeitai Shireibu (Kwantung Army Military Police Headquarters), Zai-Man Nikkei kyosanshugi undo [The Communist Movement among the Japanese in Manchuria) (Dairen[?], 1934), passim. The Japanese intellectuals did not engage in any organized activities. They were charged with crimes and punished for taking Marxist viewpoints in analyzing the conditions of the Chinese workers and farmers in Manchuria. There was no relationship of any kind between these Japanese Marxists and the CCP in Manchuria. For a personal account of his experience in the research department of the railway company between 1920 and 1945, including his prison life for ten months, see Ito Takeo, Mantetsu ni ikite (Life in the South Manchuria Railway Company) (Tokyo, 1964).
[8] A detailed report of this campaign is available in Kokunai chian taisaku, pp. 233-438.
[9] Ibid., pp. 234, 247 (quoting from General Sasaki's speech of November 24, 1936).
[10] Ibid., p. 236. In the Tungpientao region as a whole, there were 5,520 guerrillas, including 2,590 Communist guerrillas.
[11] Ibid., pp. 284-285.
[12] Manshukokugun, p. 350. Wang was executed on the following day with his wife and his small child who had accompanied him.
[13] Ibid., p. 351.
[14] Ibid., p. 350.
[15] Ibid., pp. 343, 355; Manshukoku-shi, vol. 2, pp. 336-337.
[16] Manshukokugun, pp. 353-354; Kokunai chian taisaku, p. 260.
[17] Manshukokugun, pp. 350, 354-355, 361. On November 13, 1937, a company of the Manchukuo Army ambushed and killed a man identified as "Commander Kim." Believing the killed man to be Kim Il-Sung, the commander of the Kwantung Army and the Manchukuo minister of public security awarded 10,000 yuan to the company. It was discovered later, however, that Kim Il-Sung was still alive. See ibid., pp. 372-373. For a Korean account of this period, see Yim Ch'un-ch'u, Hang-Il mujang t'ujaeng shigi rul hoesang hayo (Recalling the Period of the Anti-Japanese Armed Struggle] (Pyongyang, 1960), pp. 64-173.
[18] Manshukokugun, pp. 382-399, and Manshukoku-shi, vol. 2, pp. 320-321.
[19] Manshukokugun, pp. 395-396.
[20] Feng Chung-yun, Tung-pei K'ang-Jih Lien-chun, p. 62.
[21] Imoto Taikichi, "Recent Communist Movement in Manchukuo," dated October 1939, in Shihosho, Keiji-kyoku [Bureau of Criminal Affairs, Ministry of Justice, Japan], Shiso josei shisatsu hokokushu, 8 [Reports of Inspection Tours of Ideological Conditions, 8] (Tokyo, 1940), pp. 33-36, 50-54. Based on the testimony of Sung I-fu, former political commissar of the Fifth Army and the commander of the Second Division of the same army who surrendered to the Harbin Police on August 25, 1938.
[22] Li Yen-lu, the original head of the Fourth Army, was reportedly in China proper at this time; Li Yen-p'ing was his younger brother. See Feng Chung-yun, Tung-pei K'ang-Jih Lien-chun, pp. 26-27.
[23] Ibid., p. 28.
[24] Manshukokugun, p. 385.
[25] Ibid. The Japanese officer in the Manchukuo Army who undertook the risky task of singlehandedly going to Hsieh Wen-tung's hideout to persuade Hsieh was awarded 100 yuan by the minister of public security (p. 3931. This was in sharp contrast to the award of 10,000 yuan to the company that killed "Commander Kim". The same officer had induced the surrender of some of the division commanders of the Eighth Army.
[26] Manshukokugun, p. 385. Manshukoku-shi, vol. 2, p. 321.
[27] Feng Chung-yun, Tung-pei K'ang-Jih Lien-cMn, pp. 38-39. A Japanese report of 1940 also says that the North Manchurian Provisional Provincial Committee established a large new guerrilla district in Lungchiang Province and a part of East Hsingan Province in the summer of 1939. See Gaimusho, To-a-kyoku (East Asia Bureau, Ministry of Foreign Affairs, Japan), Shina oyobi Manshu ni okeru kyosan undo gaisetsu [Outline of the Communist Movement in China and Manchuria] (Tokyo, 1940), p. 75.
[28] Ibid., p. 39; Manshukokugun, pp. 393-394.
[29] Manshukoku-shi, vol. 2, p. 325.
[30] Manshukokugun, p. 419.
[31] Ibid., p. 418.
[32] Ibid., pp. 419-420; also see Manshukoku-shi, vol. 2, p. 419.
[33] Feng Chung-yun, Tung-pei K'ang-fih Lien-chun, p. 39.
[34] Manshukokugun, p. 420.
[35] Ibid., p. 402.
[36] According to Yim Ch'un-ch'u, a North Korean veteran of the guerrilla wars, Kim Il-Sung had been the commander and political commissar of the Sixth Division of the Second Army since March 1936. But after Wang Te-t'ai was killed (in November 1936, and presumably after Chou Shu-tung, known to the Japanese to have been the acting commander of the Second Army, was killed in April 1937), Kim Il-Sung served as the acting commander of the Second Army. In November 1938, at the Nanpaitzu conference in Mengchiang Province, Kim was designated the commander of the Second Army. This conference also divided the First Route Army into three front armies [fang-mien-chun] and appointed Kim as the commander of the Second Front Army. Yim Ch'un-ch'u, Hang-Il Mujangshigi, p. 152.
[37] Manshukokugun, p. 400. The information provided here is based on materials provided by Kitabe Kunio, lieutenant colonel in the Kwantung Army, who served as the principal braintrust in the extermination campaigns of the Sanchiang region between 1937 and 1939 and in Kirin, Chientao, and Tunghua provinces between 1939 and 1941. In 1968 Kitabe wrote about the latter campaign: Manshukoku-shi, vol. 2, p. 338, lists "Kichirin Kanto Tsuka Sansho chian shuksei no gaikyo" [Pacification of the Three Provinces of Kirin, Chientao, and Tunghua], march 1968; but I have not been able to consult his manuscript.
[38] Manshukokugun, p. 400; Manshukoku-shi, vol. 2, p. 321.
[39] Yim Ch'un-ch'u, Hang-Il mujang shigi, p. 216.
[40] Ibid., p. 224.
[41] Ibid., p. 219.
[42] Tsuka Shokosho (Tunghua Provincial Government), "Report on the Result of the Reconstruction Operation in 1938" Sembu geppo, vol. 4, no. 4 (April 1936), p. 184. For an English translation of this report, see Chong-Sik Lee, Counterinsurgency in Manchuria, pp. 271-306. See also Chi Yun-lung, Yang Ching-yu ho K'ang-lien Ti-i-chun [Yang Ching-yu and the First Anti-Japanese Allied Army] (n.p., 1946), pp. 54-60.
[43] Tsuka Shokosho (Tunghua Provincial Government), "Report on the Result of the Reconstruction Operation in 1938", p. 184.
[44] Yim Ch'un-ch'u, Hang-Il mujang shigi, pp. 222-227. The conference was held on or about January 12, 1939, near Shihpaitzu (Tunghua provincial government report, loc. cit., p. 185).
[45] The number of troops is my estimate based on information provided in Manshukokushi, vol. 1, pp. 323-324. These figures may be low.
[46] Manshukokugun, pp. 403, 413; Manshukokushi, vol. 2, p. 332.
[47] Manshukokugun, p. 402.
[48] Manshukokushi, vol. 1, pp. 333-334.
[49] Manshukokugun, pp. 404-405.
[50] Tunghua provincial government report, loc. cit., p. 186.
[51] Ibid., p. 187.
[52] Nozoe Tobatsu Shireibu (Nozoe Subjugation Headquarters), "Kichirin, Kanto, Tsuka Sansho tobatsu shuyo senka ichiranhyo" (Table of Principal Results of Subjugation in Kirin, Chientao, and Tunghua Provinces (October 1, 1939- March 19, 1941)|(March, 1941); available at the Office of War History, Defense Institute, Japanese Defense Agency. Also see Manshukokugun, p. 411.
[53] "Manshukoku tonan sansho ni okeru Nozoe Tobatsutai sakumei tsuzuri" [File of Operation Orders of the Nozoe Subjugation Unit in the Three Southeastern Provinces of Manchuria], September 1940-March 1941. No pagination. Manshukokugun, p. 405, presents the same information.
[54] Manshukokugun, pp. 411-412.
[55] Ibid., p. 407. For the last hours of Yang Ching-yu, see ibid., pp. 415-417, quoting from Morizaki Minoru, To-hen-do [Tungpientao] (no other information given, but evidently published before 19451. Yang's death can be attributed to starvation and fatigue. After fleeing from continuous enemy pursuit for 90 days and finally separated from all of his subordinates except two bodyguards, Yang asked two woodcutters he encountered to sell him food and clothing. Yang had 6,660 yuan with him. The woodcutters were sent to fetch food and clothing, but they suspected Yang to be a major guerrilla leader (with rewards on his head! and reported him to the police. Yang was surrounded and was urged repeatedly to surrender, but he chose to fight to the end. Chi Yun-lung, Yang Ching-yu, pp. 90- 101, and idem, "Brief Account of the Great National Fiero Yang Ching-yu," Chihshih [Knowledge], no. 4 (September 1946), p. 8, present an identical account, as Chi used the same work by Morizaki. Yu Lien-shui provides a similar account in "General Yang Ching-yu Fights from White Mountain to Black Waters," Hung-ch'i P'iao-p'iao [The Red Flag Waves], no. 5 (December 15, 1957), pp. 124-131, but with some differences in detail. For example, Yu claims that Yang shot himself to death and that his body was subjected to an autopsy in Mengchiang. Max Perleberg, ed., Who's Who in Modern China (Hong Kong, 1954), p. 243, also speaks of an autopsy that revealed grass in Yang's bowels. Yang's final encounter took place in Mengchiang Hsien, and hence Mengchiang was renamed Ching-yu. For Yang's earlier activities in the Fushun mines, when he used the name Chang Kuan-i, see chapter 4, p. 105, above.
[56] For a map showing where and when these leaders were killed or captured, see Manshukokugun, p. 406.
[57] Manshukokushi. vol. 2, p. 325.
[58] Yim Ch'un-ch'u, Hang-Il muiang shigi, pp. 287-303.

Ten post był edytowany przez terrorite: 26/01/2019, 18:35
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #46

     
terrorite
 

III ranga
***
Grupa: Użytkownik
Postów: 174
Nr użytkownika: 79.974

Stopień akademicki: Perpendykularysta
Zawód: Przytulator
 
 
post 28/01/2019, 13:06 Quote Post

Nie dawała mi spokoju sprawa z nagrodą za głowę Kima więc pogrzebałem trochę i, moim zdaniem, na japońskiej wiki jest błąd. Pierwsza sprawa to ile to było 20,000 jenów. A było to całkiem dużo, chyba za dużo jak na nagrodę za jednego człowieka.
Po pierwsze:
Even more impressive, at a time when many Japanese earned just 1 yen for a day's work, the kokubo kenkin drive yielded 10,500,000 yen over a two-year period. By September 1933, the Army Ministry had used these donations to purchase 100 airplanes (at a cost of between 70,000 and 80,000 yen each); numerous bombers (200,000 yen), tanks (80,000 yen), and machine guns (1,600 yen) and many metal helmets (13,50 yen), winter coats (19 yen), winter boots (8 yen), and winter hats (5 yen).[1]
[1] Tokyo Nichinichi (17 September 1933), in "Shinbun shiryo kosei," p. 284; Fujii, p. 1.8; Nakajima Kinji, p. 28.

CODE
Jeszcze bardziej imponującym jest, że w czasach, gdy wielu Japończyków zarabiało tylko 1 jena dziennie, kampania kokubo kenkin przyniosła, ciągu dwóch lat, 10,500,000 jenów. Do września 1933 r. Ministerstwo Wojskowe wykorzystało te darowizny na zakup 100 samolotów (po kosztach od 70,000 do 80,000 jenów), licznych bombowców (200,000 jenów), czołgów (80,000 jenów), karabinów maszynowych (1,600 jenów), wiele hełmów (13,50 jenów), zimowych płaszczy (19 jenów), zimowych butów (8 jenów) i zimowych czapek (5 jenów).


A więc ta nagroda, 20,000 jenów to byłoby 1/4 czołgu albo samolotu. Po drugie, nagroda za Kima w kampanii 1939-41 wyznaczona była w yuanach a nie jenach. Inni oficerom również wypłacano nagrody w yuanach. A skoro już w 1931 przelicznik juana do jena wynosił 134,83, to nagroda wynosiłaby ok. 150 jenów, co i tak jest całkiem sporo.

No i jeszcze te 4000 jenów zrabowanych podobno w Pochombo. Jeśli, (dane dotyczą nowych wiosek zakładanych przez Japończyków w Mandżurii)
Aid granted in 1936 by the Colonial Ministry alone budgeted 250 yen per household for transportation and another 650 yen for other expenditures, intended to support several families for their first year. The village as a whole received a one-time payment of 4,750 yen and another 14,733 yen per year for three years to defray the expenses for experts and directors. It also was granted 8,750 yen to build and staff a medical clinic, which was given an operating budget of 14,733 yen per year for a ten-year period.[2]
[2] South Manchurian Railway Company, p. 130; Manshu kaitakushi kankokai, pp. 182-183,
CODE
Pomoc przyznana w 1936r. przez samo Ministerstwo Spraw Kolonialnych przewidywała 250 jenów na gospodarstwo domowe na transport i kolejne 650 jenów na inne wydatki, przeznaczone na wsparcie dla kilku rodzin przez pierwszy rok. Wioska jako całość otrzymała jednorazową wypłatę w wysokości 4,750 jenów i kolejne 14,733 jenów rocznie przez trzy lata, aby pokryć wydatki na ekspertów i dyrektorów. Otrzymano również 8,750 jenów na budowę i obsługę kliniki medycznej, która otrzymywała budżet operacyjny w wysokości 14,733 jenów rocznie przez okres dziesięciu lat.


wybudowanie, wyposażenie i obsadzenie kliniki (no, powiedzmy że raczej przychodni) wiejskiej kosztowało 8,750 jenów, to "zrabowanie z kilku domów" 4 tysięcy jenów wydaje się mało prawdopodobne, bardziej to mi wygląda na propagandę NK, tym bardziej że przeciętne miesięczne wynagrodzenie (Japończyka) w tamtym okresie to ok. 48 jenów. Koreańczycy zarabiali mniej więcej połowę tego.

I tu prośba do Tajnego Agenta Piegziu czy mógłby na japońskiej wiki sprawdzić czy oni podali źródła swoich informacji.

Cyferki w tabelkach jeśli to kogoś interesuje smile.gif
Kurs głównych walut Mandżurii 1912-1931
Załączony obrazek
Dzienne zarobki pracowników japońskich i koreańskich 1929-1937
Załączony obrazek

Ten post był edytowany przez terrorite: 28/01/2019, 13:24
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #47

     
wysoki
 

X ranga
**********
Grupa: Supermoderator
Postów: 20.848
Nr użytkownika: 72.513

Rafal Mazur
Stopień akademicki: magazynier
 
 
post 28/01/2019, 13:57 Quote Post

QUOTE(terrorite @ 28/01/2019, 14:06)
Nie dawała mi spokoju sprawa z nagrodą za głowę Kima więc pogrzebałem trochę i, moim zdaniem, na japońskiej wiki jest błąd.  Pierwsza sprawa to ile to było 20,000 jenów. A było to całkiem dużo, chyba za dużo jak na nagrodę za jednego człowieka.

(...)

I tu prośba do Tajnego Agenta Piegziu czy mógłby na japońskiej wiki sprawdzić czy oni podali źródła swoich informacji.

(...)
*


Piegziu w poście nr 21 tak przełożył info z wiki:
QUOTE
Japońskie władze wyznaczyły później list gończy z nagrodą 2000 jenów (za Kima), która ostatecznie została zwiększona do 20 000 jenów (za całą grupę).
 
User is offline  PMMini Profile Post #48

     
terrorite
 

III ranga
***
Grupa: Użytkownik
Postów: 174
Nr użytkownika: 79.974

Stopień akademicki: Perpendykularysta
Zawód: Przytulator
 
 
post 28/01/2019, 14:13 Quote Post

No ale nawet te 2000 jest mało prawdopodobne, Dlatego jestem ciekaw skąd japońska wiki ma te 2000/20000 jenów. Bo za to mamy:
Manshukokugun, pp. 350, 354-355, 361. On November 13, 1937, a company of the Manchukuo Army ambushed and killed a man identified as "Commander Kim." Believing the killed man to be Kim Il-Sung, the commander of the Kwantung Army and the Manchukuo minister of public security awarded 10,000 yuan to the company. It was discovered later, however, that Kim Il-Sung was still alive.

The Japanese officer in the Manchukuo Army who undertook the risky task of singlehandedly going to Hsieh Wen-tung's hideout to persuade Hsieh was awarded 100 yuan by the minister of public security.


czyli 100/10000 ale juanów. Nota bene te nagrody były wypłacane przez urzędy mandżurskie a nie japońskie więc tym bardziej w juanach.

Poza tym, ta nagroda z 13 listopada 1937r. wygląda właśnie na tę wyznaczoną za Kima po Pochombo.

Ten post był edytowany przez terrorite: 28/01/2019, 14:20
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #49

     
terrorite
 

III ranga
***
Grupa: Użytkownik
Postów: 174
Nr użytkownika: 79.974

Stopień akademicki: Perpendykularysta
Zawód: Przytulator
 
 
post 28/02/2019, 22:13 Quote Post

Odświeżę troszkę temat, bo znalazłem taki dokument CIA, The Korean Labor Party and the Kim Il-song Regime - History of the Party from 1925 to date
i mamy tu np. taką informację, że faktycznie Ch'oe Hyon był jako pierwszy brany pod uwagę jako dowódca 6 Dywizji, a nim nie został, bo był... analfabetą i taki bardziej "simple-minded".
Czyli, gdyby się chłopak uczył, historia mogła by się potoczyć inaczej smile.gif

Strona 30.
From around 1935, Kim Il-song (Kim Song-ju) devoted himself to partisan struggles under orders from the Chinese Communist Party. When Sino-Japanese incident broke out in 1937, Communist China immediately reorganized Chinese-Korean combined armed units. The armed units organized by Communist China was headed by Yang Ching-yu of Communist China. The Korean units were assembled under 6th Division, and Korean was decided to be appointed as the division commander. The first choice was Ch'oe Hyon, who was long active in the partisan movement in Manchuria, but since he was totally illiterate and simple-minded, Kim Song-ju (present Kim Il-sung), who attended school up to the second grade in middle school, was appointed commander of the 6th Division. Kim Song-ju formally became Kim Il-song from this time.
Od około 1935r. Kim Il-sung (Kim Song-ju) poświęcił się walkom partyzanckim pod rozkazami Komunistycznej Partii Chin. Po wybuchu incydentu chińsko-japońskiego w 1937r. Komunistyczne Chiny natychmiast zreorganizowały połączone siły chińsko-koreańskie. Oddziały zbrojne Komunistycznych Chin były dowodzone przez Yang Ching-yu. Oddziały koreańskie zostały zorganizowane w 6 Dywizję, a Koreańczyk został wybrany na dowódcę dywizji. Pierwszym wyborem był, długo aktywny w ruchu partyzanckim w Mandżurii, Ch'oe Hyon, ale ponieważ był całkowicie niepiśmienny i ograniczony, Kim Song-ju (obecnie Kim Il-sung), który uczęszczał do szkoły aż do drugiego stopnia w gimnazjum, został mianowany dowódcą 6 Dywizji. Kim Song-ju, od tego czasu, formalnie stał się Kim Il-songiem.
Ale!, nie zgadza się za to zupełnie z tym, co podał kolega wysoki:
QUOTE(wysoki @ 8/01/2019, 15:32)
Zostali przywiezieni później, i skierowani jako pomocnicy/asystenci radzieckich komendantów danych miast w Korei. Kima, jako najwyższego rangą, wysłano do stolicy. Przybył do Korei w końcu września na pokładzie parowca "Pugaczow" przez Władywostok i Wonsan.

bo wg. tego opracowania wyglądało to tak,
Strona 43.
North Korea Immediately After Liberation
North Korea differed from South Korea and was occupied by the Soviet Army after the Soviet Army fought the Japanese Army in one part of the region. As the US fostered Syngman Rhee, so did the Soviet foster Kim Il-sung. The Soviet Army put the uniform of a Soviet Army major on Kim Il-sung and brought him on a military plane as Major Kim Song-ju.
Korea Północna różniła się od Korei Południowej i była okupowana przez wojska radzieckie po walkach jakie Armia Czerwona stoczyła z Armią Japońską w tej części regionu. Podczas gdy USA wspierały Syngmana Rhee, Rosjanie wspierali Kim Il-sunga. Armia Radziecka ubrała Kim Il-sunga w mundur majora Armii Czerwonej i przewiozła go samolotem wojskowym jako majora Kim Song-ju.
i zabronili mu używać imienia Kim Il-sung aż do połowy października 1945r.
Strona 31.
When Kim Il-Sung was brought to Pyongyang in August 1945 by the Soviet Army, he could not use the name of Kim Il-Sung and came as Kim Song-ju. He formally took the name of Kim Il-sung in Korea in mid October when he appeared for the first time before the masses at the Pyongyang Municipal People's Assembly.
Kiedy Kim Il-Sung został przewieziony do Pyongyang w sierpniu 1945r. przez Armię Radziecką, nie mógł używać imienia Kim Il-Sung i przyjechał jako Kim Song-ju. Formalnie przyjął imię Kim Il-sung w Korei w połowie października, kiedy pojawił się po raz pierwszy przed masami podczas Miejskiego Zgromadzenia Ludowego w Pyongyang.

Przybył w sierpniu a nie we wrześniu i nie statkiem a samolotem. Nie mam zupełnie pojęcia skąd takie rozbieżności i która wersja jest prawdziwa.

Dokument ciekawy bo zawiera także "who-is-who" w różnych okresach działalności Kima i komunistów koreańskich, ich struktury, opisuje rozgrywki personalne i sposób w jaki Kim dochodził do władzy. Ale czyta się koszmarnie bo jakość jest fatalna.

Ten post był edytowany przez terrorite: 28/02/2019, 22:21
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #50

     
wysoki
 

X ranga
**********
Grupa: Supermoderator
Postów: 20.848
Nr użytkownika: 72.513

Rafal Mazur
Stopień akademicki: magazynier
 
 
post 1/03/2019, 12:49 Quote Post

Z tym opisem przybycia Kima do Korei opierałem się jak podałem na książce Ланьковa А.Н., Ким Ир Сен: попытка биографического очерка. Wierzył bym bardziej jej, niż źródłom CIA, choć oczywiście można by się zastanowić czy był sens, po tym, jak okazało się, że dotarcie do Korei samochodem nie jest możliwe, wieźć Kima do Władywostoku. Ale tutaj nie wiem gdzie dokładnie znajdował się ów wysadzony Andoński most, przez który miano przejechać.
Teoretycznie obie wersje można by pogodzić - Kim przybył do Korei na statku, a z Wosan podrzucono go do Pyongyangu samolotem. Niby odległość nie jest wielka, ze 150-200 km, ale jest to możliwe.

Problem jest z datą, bo różnica wynosi co najmniej miesiąc, ale tutaj ponownie bardziej wierzył bym książce - jest tam sporo konkretów, np. to, iż Kim w "niewiele/kilka dni" ("несколько дней") po przybyciu do Pyongyangu wziął udział 14 października w mityngu na tamtejszym stadionie, który zorganizował dowódca 25. Armii gen. Czistiakow (to na pewno owo spotkanie z "masami" z tekstu CIA).
 
User is offline  PMMini Profile Post #51

     
terrorite
 

III ranga
***
Grupa: Użytkownik
Postów: 174
Nr użytkownika: 79.974

Stopień akademicki: Perpendykularysta
Zawód: Przytulator
 
 
post 1/03/2019, 17:28 Quote Post

Gdyby przyjąć datę sierpniową, to Kim nie mógłby przybyć na Pugaczowie nawet do Wŏnsan. Sprawdziłem ten statek. To był wybudowany w 43r. w Oregonie statek typu Liberty, nr. kadłuba 1624, Louis Agassiz ukończony jako Emilian Pugaczow. Najpierw pływał 44-45 na trasie Vancouver - rosyjski daleki wschód i jako jeden z niewielu zaliczył 5 takich rejsów. Później natomiast brał udział 18.08-01.09 w desancie na Kuryle z bazy w Pietropawłowsku, a Rosjanie zakończyli operację kwantuńską 24 sierpnia. Więc sierpień to albo samolotem, albo wcale. Poszukam czegoś więcej na ten temat.

Chyba, że właśnie dlatego się przesiadł bo Pugaczow był potrzebny na Kurylach.

Ten post był edytowany przez terrorite: 1/03/2019, 17:33
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #52

4 Strony « < 2 3 4 
2 Użytkowników czyta ten temat (2 Gości i 0 Anonimowych użytkowników)
0 Zarejestrowanych:


Topic Options
Reply to this topicStart new topic

 

 
Copyright © 2003 - 2023 Historycy.org
historycy@historycy.org, tel: 12 346-54-06

Kolokacja serwera, łącza internetowe:
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej