"iż opieszałość w działaniu, brak pewności itp. wynikały w większej części z określonych poglądów politycznych niż z braku umiejętności. Przy silnym kierownictwu wojskowym i jasnych celach strategicznych oraz operacyjnych generalicja ta z powodzeniem mogła spełnić swoje obowiązki."

Henryk Dembiński w swych pamiętnikach oskarża Prądzyńskiego, którego trzeba przyznać szczerze nie cierpiał, o zmowę Z Krukowieckim.

Koledzy, proste pytanie. Jak można oczekiwać silnego kierownictwa wojskowego do Prądzyńskiego, który był generałem raptem od czterech miesięcy. Nie wiem kim musiałby być żeby wymusić posłuszeństwo na reszcie generałów bijących go starszeństwem o głowę. Mianowanie go NW (niezależnie od jego zdolności) to dowód jakiejś aberracji psychicznej i straszliwej mizerii kadrowej. To z definicji nie mogło zadziałać.

Koledzy, proste pytanie. Jak można oczekiwać silnego kierownictwa wojskowego do Prądzyńskiego, który był generałem raptem od czterech miesięcy. Nie wiem kim musiałby być żeby wymusić posłuszeństwo na reszcie generałów bijących go starszeństwem o głowę. Mianowanie go NW (niezależnie od jego zdolności) to dowód jakiejś aberracji psychicznej i straszliwej mizerii kadrowej. To z definicji nie mogło zadziałać.

W tym układzie kształtowanie oficerów sztabowych w mądrości względem doktryn wojny i działań na wysokim szczeblu, nie było wskazane, a na pewno nie stanowiło dominanty.

To nie w tym rzecz, że Prądzyński był generalskim gołowąsem, bo Skrzyneckiego przecież słuchano a wiele więcej doświadczenia on nie miał. Skrzynecki stwarzał wrażenie profesjonalisty i właśnie dlatego miał poparcie wśród generalicji. Sam Prądzyński pisał, że był zwolennikiem kandydatury Skrzyneckiego na wodza powstania. Widocznie Prądzyński był widziany inaczej.

Cóż, są ludzie stworzeni do dowodzenia i są ludzie stworzeni do tworzenia planów. Nie mamy możliwości zobaczenia czy wsłuchania Prądzyńskiego ale wygląda na to, że przy wybitnym intelekcie nie miał lwiego pazura.

Czyżby kolejny facet, który napisał pamiętniki nie w celu zachowania wydarzeń w pamięci lecz w celu budowania mitu swojej osoby?

Druga sprawa to to, ze może zbyt wiele od nich wymagamy. Kto by poradził sobie lepiej przy takiej przewadze potencjałów Rosji

Na polu bitwy nie liczy się ogólny potencjał państw, ale siły zgromadzone tu i teraz, które należy pokonać lub zniszczyć.

Rosjan można było pobić na polu bitwy i należało ich pobić.

Tak na marginesie - jeśli dobrze pamiętam we wrześniu mieliśmy stosunek sił korzystniejszy niż na początku powstania. I nie udało się zebrać sił choćby na powtórkę Grochowa?

Właściwie najbardziej negatywnie wśród współczesnych przejawiły się dwie jego cechy. Bardzo negatywne oceniona w armii, a przynajmniej w jego części została ocenione jego "nielojalność" do przełożonych, objawiająca się na próbach nacisku na Wodzów Naczelnych, przez bezpośrednie kontakty z rządem. Była ona efektem bezsilności, wobec ich kunktatorstwa w sposobie prowadzenia wojny. U żołnierzy widoczna była jako klasyczne donosicielstwo. I tak to opisywał Dembiński. Powodowało to, że pomimo posiadanego talentu i ilości przedstawionych planów strategicznych, jego pozycja w armii była słaba.

Czyżby kolejny facet, który napisał pamiętniki nie w celu zachowania wydarzeń w pamięci lecz w celu budowania mitu swojej osoby? W tej chwili nie jestem w stanie odnieść się merytorycznie ale przykro mi to czytać. Choć nie takie rzeczy widziałem... sad.gif

I dlatego mamy słowo przeciwko słowu, bo Prądzyński w swoich Pamiętnikach posądzał o to samo Dembińskiego .

Powodowało, że naczelne dowództwo mogło sobie pozwolić na krytykę jego planów, wiedząc, że wyciągnie coś z zanadrza. Najlepszy przykład to brak zgody na uderzenie na gwardię cesarska w dniu 17.05. Zamiast postawić sprawę twardo i zarządzać wydania rozkazów, a w przypadku braku zgody spakować i wyjechać. On nie dość, że nic nie zrobił, to jeszcze podpisał rozkazy, zmieniające jego plan całkowicie, przez co brał odpowiedzialność za ewentualne niepowodzenie.