Mam pytanie: czy ktoś przeczytał/zapoznał się z najnowszym dziełem Michałka traktującym o Bizancjum. Interesuje mnie szczególnie, czy informacje zawarte w pierwszej części (o wojskowości rzymskiej) są wiarygodne. Jeśli nie, to dlaczego.
Jeden chyba plus na pewno, że tym razem nie ma raczej powtórzeń z poprzednich książek.

ALE podstawowy problem z Michałkiem jest podobny do problemu z Jasienicą - zwykła ludzka ZAZDROŚĆ.
Czepianei się Michałka, że przypisów nie ma, że są niescisłości albo nawet i bzdury... Qrcze, cóż to jest wobec faktu, że dzięki temu facetowi tysiace ludzi dowiedziały się w ogóle o istnieniu Kaganatu Tureckiego?? Albo o Gwardii Wareskiej?? Walory edukacyjne książek Michałka są niezaprzeczalne, niezależnie od tego, czy pocisk z trebuszetu mógł przelecieć 100 czy 500 metrów.

Bo prawdziwy problem leży w tym, że Wy wszyscy, Panowie Historycy aż zgrzytacie zębami z zawiści. Wasze publikacje, pełne przypisów i napisane tak, że laikowi kiszki się wywrócą po przeczytaniu jednej strony, do końca świata pozostaną niszowe. A Michałka czytają tysiące. I za każdym razem, gdy się pojawi na Targach Książki w PEKINie, to wala do niego po autograf dziesiątki licealistów.

Jednak cały czas obaj - zarówno Miko jak i Ty Corvinusie unikacie jak ognia ustosunkowania się do jednej kwestji: czy lepiej, aby ludzie czytali Michałka czy żeby nie czytali nic??

Jak juz napisałem - Michałek może i robi błędy, ale jest wielkim popularyzatorem. I jest POPULARNY.