Drukowana wersja tematu

Konfederacja książąt marackich obejmowała w tym okresie rozległe terytoria położone w sercu Indii, na południe od Delhi, na zachód od Bengalu i na wschód od Bombaju. Był to przedziwny twór, przypominający raczej konfederację państewek rządzonych przez średniowiecznych raubritterów niż regularny organizm państwowy. Dochody poszczególnych księstw pochodziły z bezpośrednich podatków, a raczej danin wyciskanych z ludności wiejskiej, z haraczów narzucanych słabszym państwom sąsiednim, z opłat wymuszanych na sąsiadach z racji rzekomej ochrony przed obcym najazdem i wreszcie ze zwykłych łupów wojennych. Nietrudno sobie wyobrazić, jakie stosunki panowały w księstwach marackich. Wprawdzie ich władcy nie naruszali na ogół tradycyjnego, hinduskiego samorządu wiejskiego, tzw. panczajatów, okładali je tylko wysokimi podatkami, co utrudniało wsi wydobycie się ponad poziom zwykłej egzystencji, za to ich rządy doprowadziły do ruiny miast, rzemiosła i handlu. O stopniu zaniedbania świadczy to, że jedna z najsłynniejszych budowli świata, meczet Tadż Mahal w Agrze, została w tym okresie zamieniona na rezydencję jednego z marackich kacyków. Dobrze powodziło się tylko samym książętom i ich rodzinom, a także dowodzonym przez nich drużynom zbrojnym, które często bardziej przypominały bandyckie watahy niż armię, wyróżniały się za to bitnością, okrucieństwem i bezwzględnością.