Uważał ich za „szalbierzy", którzy — jak mówił —
„sami nie wierzą W; legendy, jakie opowiadają"

Dla każdego, kto patrzy na świat okiem nacjonalisty, każda wyrwa w istnieniu cywilizacji ludzkiej, powodowana przez zniszczenie rasy, która ją podtrzymuje, będzie się wydawać w tym świetle przeklętą zbrodnią. Ktokolwiek śmie kłaść swoją rękę na najszlachetniejszą podobiznę Boga, grzeszy przeciwko łaskawemu Stwórcy tego cudu i zasługuje na wypędzenie z raju.

Po drugie - tej wyższej klasie brakuje podstawowej siły woli, która jest zawsze słabsza pośród inteligencji niż w
prymitywnych masach. Bóg wie, że my, Niemcy, nigdy nie zawiedliśmy w dziedzinie wiedzy, ale zawiedliśmy jako naród najwięcej, jeżeli chodzi o siłę woli i determinację.

Georg Schönerer nie uznawał połowicznych rozwiązań. Podjął walkę z kościołem w przekonaniu, że właśnie on może uratować naród niemiecki. Ruch " Uwalniania się od Rzymu" (Los von Rom) okazał się najmocniejszą, chociaż najtrudniejszą formą ataku, związaną z pogrzebaniem w ruinach wrogiego Hofburga. Gdyby to się powiodło, nieszczęsny podział kościoła w Niemczech zostałby osiągnięty na zawsze, także zwycięstwo byłoby korzystne dla wewnętrznych sił imperium i narodu niemieckiego. Ale jego założenia i taktyka walki były błędne.

Badanie stosunków religijnych przed wojną pokazuje, jak wszystko znalazło się w stanie rozbicia. Nawet w tej dziedzinie miały miejsce wielkie podziały narodu, co spowodowało całkowitą utratę jednolitości przekonań. Ci, którzy byli w otwartym konflikcie z kościołem, odgrywali mniejszą rolę niż ci, którzy byli po prostu obojętni. Obydwa wyznania prowadzą misję w Azji i Afryce, w celu przyciągnięcia nowych wyznawców - praktyka ta daje
bardzo umiarkowane rezultaty w porównaniu z rozwojem wiary mahometańskiej - gdy tymczasem w Europie tracą miliony prawdziwych wyznawców, których całkowicie zraża się do religijnego życia albo którzy po prostu idą swoją własną drogą. Konsekwencje, z moralnego punktu widzenia, nie są dobre.
Jest wiele oznak walki, z dnia na dzień coraz gwałtowniejszej, przeciwko dogmatycznym zasadom różnych kościołów, bez których w praktyce wiara religijna byłaby na tym świecie nieprawdopodobna. Szerokie masy narodów nie składają się z filozofów; wiara
jest dla nich przeważnie jedyną podstawą moralnych poglądów na życie. Różne próby znalezienia środków zastępczych nie okazały się właściwe ani pomyślne, nie powiodło się także wprowadzenie ich na miejsce dawnych wyznań religijnych. Jeżeli nauka i wiara
religijna naprawdę opanują szerokie rzesze społeczeństwa, absolutny autorytet tej wiary będzie całkowitą podstawą jego skuteczności. Tym, czym obyczaj dla życia, jest dla państwa prawo, a dla religii dogmat. To i tylko to może pokonać chwiejne, ciągle kwestionowane
intelektualne koncepcje i nadać im kształt, bez którego wiara nie może istnieć. W innym wypadku koncepcja metafizycznego poglądu na życie - innymi słowy filozoficznej opinii - nigdy z tego nie wyrosłaby. Dlatego atak przeciwko dogmatom jest bardzo podobny do walki przeciwko powszechnym, prawnym podstawom państwa i prowadzi do kompletnej anarchii, aż znajdzie swój koniec w beznadziejnym, religijnym nihilizmie. Polityk jednak musi ocenić wartość religii, niekoniecznie w odniesieniu do błędów w niej tkwiących, ale pod kątem korzyści płynących z niej jako ze środka zastępczego. Dokąd
będą istnieć jakieś środki zastępcze, tylko głupcy i kryminaliści będą je niszczyć. Fakt, że wielu ludzi w przedwojennych Niemczech czuło niechęć do życia religijnego, należy przypisać błędom popełnionym przez tak zwaną partię "chrześcijańską" i
bezwstydnym próbom identyfikacji wiary katolickiej z polityczną partią. To fatalne odchylenie dawało korzyści znacznej części bezwartościowych członków parlamentu i spowodowało szkody w Kościele. Konsekwencje musiał ponosić cały naród, bo w rezultacie doprowadziło to do osłabienia życia religijnego i tradycyjnych zasad moralnych w okresie, gdy wszystko zaczynało upadać.

Postawienie problemu alpejskiego i wynikające z tego spory, które mu towarzyszyły, były jedyną możliwością zwrócenia uwagi ogółu na inne problemy po to, aby powstrzymać skoncentrowany atak na Żydów. Ludzie, którzy zarazili nasz naród takim problemem, nigdy
nie mogą naprawić zła, jakie mu wyrządzili. Żydowi z pewnością powiodło się w jego zamiarze jest zachwycony widząc katolików i protestantów walczących z sobą. Wróg ludności aryjskiej i całego chrześcijaństwa śmieje się w kułak. Dwa kościoły chrześcijańskie patrzą obojętnymi oczami na to skażenie i zepsucie szlachetnej i jedynej egzystencji nadanej przez szczodrość Bożą na tej ziemi. Jakkolwiek dla przyszłości świata nie jest ważne, czy protestancki, ale czy aryjski człowiek przetrzyma, czy wymrze.
...Żarliwi protestanci mogli stać ramię w ramię z żarliwymi katolikami w naszych szeregach bez najmniej szych niepokojów sumienia związanych z ich religijnymi przekonaniami.

Może prywatnie takie miał zdanie na temat księży,
Natomiast jego wypowiedzi

...świadczą o tym, iż kościoły chrześciajańsie oraz religię traktował w sposób instrumentalny, co w pełni odpowiada temu, co napisał Mawr

Czy Hitler lub Himmler , wystąpili kiedykolwiek oficjalnie z Kościoła katolickiego ?
Czy tez regularnie uiszczali podatek kościelny ?

Lecz dużo filmów jakoś przetrwało z tego co wiem. Przecież ciągle pokazują filmy kręcone przez Ewe.

Znając niechęć do KK niektórych hierarchów III Rzeszy można jedynie przypuszczać że niektórzy nie płacili. Przecież w latach czterdziestych zniesiono podatek Kirchensteuer w niektórych landach.
Trudno powiedzieć czy Hitler w ogóle płacił podatek.

Hitler chyba od czasu, gdy został Kanclerzem zupełnie nie płacił podatków, co do podejścia do kościoła, to przynajmniej z lektury Irvinga, to Himmler robi wrażenie przeciwnika kościoła, Hitlera do tego podchodzi zupełnie pragmatycznie, nie chcą wdawać się w konflikt z kościołem, chociaż sam nie miał najlepszego zdania o kościele.

Wszystkie właściwie relacje z rozmów z Hitlerem są zgodne, że chrześcijaństwo uważał on za religie, która uposledza ludzkość i miał zamiar rozprawić się z księżmi (i pastorami) jak tylko wojna się skończy.

Witam . Chciałem się w tym poście zapytać o rzeczy Hitlera. Co się z nimi stało? Dokąd trafiły?Nie pytam o bunkier bo go pewnie rozkradli ale w Obelzalzbergu? Chodzi mi dokładnie o jego prywatne filmy,a mówiąc konkretnie o jeden. Gdzieś słyszałem że ci co brali udział w zamachu zostali powieszeni na strunie fortepianowej a film z tej egzekucji miał Hitler w swoich zbiorach i często go oglądał. i stąd moje pytanie. Można ten film gdzieś znaleźć?

"Zgodnie ze ścisłą instrukcją Hitlera cała ósemka została przewieziona do więzienia Plotzensee, a następnie wprowadzona do małego pomieszczenia z hakami na mięso dyndającymi u sufitu. Obnażono ich do pasa i powieszono na pętlach wykonanych ze strun od fortepianu. Ich przedśmiertne drgawki utrwalono na taśmie filmowej i jeszcze tego wieczoru przekazano w Wilczym Szańcu. Według Speera Hitler uwielbiał ten film i kazał go sobie wielokrotnie pokazywać, ale adiutant von Below i inni z najbliższego otoczenia Furhera do dziś powtarzają, że Hitler go nigdy nie oglądał".