Odnoszę wrażenie, że Gall próbuje tu opisywać jaką wyuczoną taktykę, a nie improwizację wojów w odpowiedzi na jakąś nieoczekiwaną zmianę losów bitwy. To tak, jakby z braku łuczników używano oszczepów do obrzucenia wroga przed walką.

to nie widzę konfliktu ze znaleziskami podlinkowanymi przez Świętosława - jedne i drugie służyły do rzucania (tylko że jedne miały w tym celu rzemień, który pełnił funkcję czegoś w rodzaju dźwigni - a drugie miały lżejsze groty, by zwiększyć zasięg rzuconej broni)

to samo, jak mi się zdaje, tyczy się ciskania ciężką włócznią.

3) czy miecz nie jest lżejszy od siekiery, co tym samym dawałoby mu status najdoskonalszej broni rąbiącej na polu walki? A to nie byle co - wojownik z odrąbaną ręką mniej jest wart, niż pchnięty włócznią/oszczepem w kolczugę.

z czego trzy pierwsze związane są bezpośrednio z różnicą wagi - zatem łatwo wydedukować, że oszczepy były lżejsze od włóczni, gdyż w przeciwieństwie do nich służyły głównie do rzucania. Amentum - czy sobie przywiążesz, czy nie - też służy do rzucania. Gdzie tu konflikt? confused1.gif

Linkowany grot z Czerska, wnioskując po "oszczepowej" długości żeleźca wydaje się oszczepem mimo grubego drzewca

Poza tym, czy w poprzednim poście nie chodziło Ci przypadkiem o zmniejszanie "ciężaru grotu", a nie o "zwiększanie"? confused1.gif I czy nie byłoby to zależne głównie od długości drzewca (a więc od proporcji ciężaru między nimi), którą notabene w przypadku wykopalisk rzadko kiedy poznajemy?

Aha, przy okazji, czym się różnił topór od siekiery? smile.gif

Bo co do tego, że miecz rąbał, nie mam większych wątpliwości. Polecam słownik PWN, choćby tutaj, punkt 3:

Tylko że to nie chodzi tylko o wagę, bo waga jako taka jest bardzo ważna w oszczepie, ale przy włóczni bardzo ważna jest grubość drzewc i rodzaj drewna.

we wczesnym średniowieczu występuje coś takiego jak coś co może być włócznią lub oszczepem i jest po prostu nie wiadomo czym.

Do tego nie drzewca (to nie władca pierścieni) ale drzewc.

Swoją drogą tutaj jest przykład o tym o czym piszę cały czas, powołujesz się na encyklopedię PWN i jej przykłady literackie, które pokazuje tylko język powszechny i powszechne sformułowania.
A ja odnoszę się do konkretnych znaczeń, bo cięcie nie jest tym samym co rąbanie, co widać na przykładzie cięcia nie wiem warzyw noże i rąbania tasakiem jakiegoś grubszego mięsa.
Bo mechanika cięcia i rąbania jest inna.

W dużym ścisku jaki można zobaczyć chociażby przy walce ścian tarcz, zadaje się po prostu ciosy z góry, nie ma tam szermierki czy coś jest po prostu rąbanie.

Okej, ale skoro włócznie musiały mieć grubsze drzewce, by się od razu nie złamać, to przełożenie na kategorię wagi jest i tak bezpośrednie, więc summa sumarum wychodzi na jedno.

Obawiam się, że powyższe stwierdzenie kompromituje naukowość dotychczasowych definicji. Być może należałoby zmienić te definicje w taki sposób, by nie pozostawiać desygnatów wspólnych dla dwu róznych zbiorów, bo to stawia pod znakiem zapytania sens - oraz profesjonalizm - takiego kategoryzowania.

Zły przykład wybrałeś, ponieważ "Gemb. Uzbr. 291" z przytoczonej definicji rąbania, punkt 3 oznacza: Bronisław Gembarzewski, "Uzbrojenie i rodzaje broni", s. 291. Gembarzewski był historykiem wojskowości i dyr. Muzeum Wojska w Wa-wie.

Zresztą, Ty sam opisywałeś niedawno walkę mieczami w bitwie jako rąbaninę:

Ponadto, jeśli mowa o pozbawianiu wojowników kończyn na polu bitwy, to moim zdaniem czasownik 'rąbać' pasuje do miecza bardziej niż 'ciąć'.

. Miecz był efektywny do "rąbania" i mówimy o rąbaniu mieczem zwłaszcza wtedy, kiedy egzemplarz jest przeważony na klingę (tzn. środek ciężkości leży dość daleko od jelca w stronę ostrza - dość daleko to jest już 10 cm i więcej, bo przy tak daleko położonym środku ciężkości bezwładność (obrotowy moment bezwładności dokładniej) jest bardzo duży i obrócenie ostrza siłą dłoni (jak wskazówki zegarka) jest zbyt powolne aby dało się takim mieczem skutecznie i szybko zasłonić (wyprowadzić gardę) a więc fechtować. Miecze późniejsze mają dłuższą rękojeść niż wczesne (dalej odsunięta głowica), często też większą głowicę a lżejszą klingę i środek ciężkości wypada kilka cm nad jelcem, dzięki czemu są one zdatne do szermierki. Szermierkę / fechtunek upowszechnił się wraz z tak "odchudzonym" zbroczami ostrzem. Dlatego chociaż ruch "rąbiący" można wykonać każdym mieczem, jednakże egzemplarzem bardziej masywnym lub za mocno przeważonym na ostrze można wykonać w zasadzie TYLKO ruch rąbiący, dlatego mówimy o starszych mieczach że służyły do rąbania. Przy ostrzach rozwiniętych mieczy nazywamy to rąbanie zwykle cięciem, choć tak naprawdę cięcie osiąga swój pełny kształt i największą efektywność przy ostrzach typu szabli, gdzie do uderzenia ostrzem prostopade w "materiał" (ciało, zbroję) jak przy rąbaniu siekierą dokładamy ruch posuwisty ostrza, jak przy nożu krojącym chleb.

Może pieszy tak też przenosił np. topór - przywiązany do nogi?

Może w takim razie inne pytanie: czy dwie włócznie mogłyby wytrzymać ciężar człowieka, tzn. czy mozliwe byłoby używanie ich, oczywiście awaryjnie, do transportu rannego jako rodzaj włók, noszy wleczonych za koniem?