| |
|
|
 Bitwa o Atlantyk, Seria z kotwiczką ale nie tylko...
| |
|
|
|
|
Postanowiłem po wspomnieniach niemieckich, polskich i amerykańskich zabrać się za Nippon.
Autorem książki jest Mochitsura Hashimoto, sprawca głośnej tragedii krążownika ciężkiego USS Indianapolis która odbiła się głośnym echem tak pod względem ładunku który ów krążownik przewoził w poprzednim rejsie jak i masakry rozbitków za sprawą rekinów. Premiera książki miała miejsce w 1954 kiedy nie wszystkie dokumenty strony alianckiej były dostępne autorowi, lecz są fragmenty które nawet biorąc to pod uwagę budzą wątpliwości. A nie wszystkie sytuacje są prostowane przypisami od redakcji.
Uwagi:
- Uszkodzona USS Saratoga 11 stycznia 1942 jest ciągle tylko lotniskowcem typu Lexington.
- Autor opisuje operację tankowania dużych łodzi latających "typu II" (zapewne chodzi o Kawanishi H6K Mavis) które dokonały nocnego nalotu na Pearl Harbor 5 marca 1942. Ponieważ podawana jest data dniowa, muszę poszukać informacji o tym nieznanym mi bliżej wydarzeniu.
- Trudności w zatapianiu zbiornikowców zrodziło wśród japońskich dowódców okrętów podwodnych przekonanie że nie można ich zatopić używając tylko broni torpedowej. Wobec rozpoczętej w tym samym czasie rzezi na wschodnim wybrzeżu USA musi dziwić taki wniosek, autor nie próbuje wyciągnąć żadnych innych nawet w 1954.
- Bitwa koło wyspy Savo umiejscowiona we wrześniu 1942, raptem dwa akapity wcześniej sukces adm. Mikawy jest dobrze umiejscowiony w sierpniu.
- Przy opisie sławnej salwy I-19 15 września 1942 w przypisie brak informacji o zatopieniu niszczyciela USS O'Brien.
- Podczas czerwcowych walk o Saipan w 1944 RO-115 wystrzelił salwę 4 torped do lotniskowca "typu Wasp". Taka informacja w 1954 trochę dziwi.
- Dostarczanie czołgów na Guam także na pokładach okrętów podwodnych (które podczas rejsu zanurzały się). No no...
- Podczas opisu ataku na I-165 mamy info o tym iż japońscy marynarze zapobiegali wyciekom ropy naftowej pod wodą "stosując specjalne urządzenie zainstalowane w tym celu". Szkoda że o tym nigdy wcześniej i później nikt kompetentny nie wspomniał.
- Rozpoczęcie lądowania sił amerykańskich na Iwo Jimie umiejscowione 29 lutego 1944...
- Przy jednym z opisów prób ataku przy pomocy kaitenów, dziwi wzmianka o charakterystycznych odgłosach poruszających się wodnosamolotów zamocowanych na górnym pokładzie podczas pływania pod wodą. Jeśli już to zamocowane były w hangarze, ale bardziej dziwi fakt że jednocześnie wożono i kaiteny i wodnosamoloty. O użyciu tychże samolotów podczas ostatnich rejsów z kaitenami autor także już nie wspomina.
- Zaskakujący opis używania radaru obserwacji przestrzeni powietrznej spod wody (gdy już takie w końcu znalazły się na pokładach o.p.)
- Przypis który uszczegóławia skład TF-58 pod Saipanem w czerwcu 1944 zaskakująco przydziela lotniskowce lekkie typu Independence do klasy lotniskowców eskortowych.
- W bitwie na Morzu Filipińskim według autora Japonia straciła m.in lotniskowiec Hitaka. Nie znam.
- Bywają błędnie podpisane fotografie na końcu książki. Wobec braku numeracji stron wspomnę tylko o RO-58 choć na kiosku wyraźnie widać że to RO-63 (a z R0-58 jest prawidłowo podpisana fotografia powyżej)
Ogólnie praca opisuje działalność japońskich okrętów podwodnych od Pearla Harbor po kapitulację z japońskiego punktu widzenia. Autor często jest zmuszony ukazywać powody braku sukcesów. Przeplatane jest to własnymi wspomnieniami z rejsów bojowych, zaopatrzeniowych, ewakuacyjnych. Ciekawym fragmentem są starania Hashimoto na montowanie radarów na pokładach jednostek podwodnych. Dość długi fragment dotyczy wspomnianego na wstępie zatopienia krążownika USS Indianapolis. Całość napisana w atmosferze defetyzmu który przypomina mi pod tym względem czytaną wcześniej http://ecsmedia.pl/c/boski-wiatr-japonskie...ext35762128.jpg. Bardzo pomocne są załączniki o szczegółach technicznych poszczególnych jednostek, japońskich zgłoszonych sukcesów, o stratach własnych. Na koniec okładka. Widoczny na niej ukazany I-400 choćby tylko po numerze na kiosku widać że jest lustrzanym odbiciem. To wydawnictwu, tak mocno związanemu z marynistyką, nie powinno się już zdarzać... Ogólnie wielkiego zachwytu nie ma (wiele wspomnianych przez autora sukcesów było tylko chciejstwem strony przegrywającej), lecz poznanie japońskiego punktu widzenia uważam za cenne.
Aby do końca nie odjechać od głównego wątku tematu powracam do zapomnianej obietnicy:
QUOTE(Gajusz Mariusz TW @ 27/05/2017, 12:05) dzisiaj chciałbym przybliżyć pozycję Mariusza Borowiaka U-booty typu II - Podwodne drapieżniki Hitlera.  Pozycja bliźniacza do dwutomowej, poświęconej typowi VII tegoż autora (o niej innym razem).
No wiec po 5 miesiącach wracam do dwutomowej pracy Mariusz Borowiak Żelazne rekiny Dönitza
Podobnie do omawianej wtedy monografii typu II tom 1 omawia wyczerpująco konstrukcję U-boota typu VII, poszczególne jego wersje, używaną na jego pokładzie zależnie od wersji i roku służby broń torpedową, artyleryjską, minową. Jest także omówienie urządzeń hydroakustycznych, radiolokacyjnych, łączności. Autor nie zapomina także o standardowych malowaniach i kamuflażach zależnie od akwenu. Przybliża nam także bazy U-bootwaffe. Wszystko bogato ilustrowane z licznymi tabelkami, ciekawostkami etc.
Drugi tom jest o wiele pojemniejszy (liczba stron: 240 vs 685) który muszę przyznać, w odróżnieniu od tomu 1 - nie czytałem  Traktuję go niczym książkę telefoniczną i korzystam gdy szukam wiedzy o konkretnym U-boocie tego typu. Drugi tom to po prostu kompendium typu encyklopedycznego wszystkich jednostek od U-27 po U-1038. Szczegółowy opis działalności każdego U-boota gdzie znajdujemy kolejno: numer poczty polowej, stocznię która go zbudowała, daty podpisania umowy, położenia stępki, wodowania, wejścia do służby, numer stoczniowy, flotylle w których służył (z datami dniowymi od - do), listę dowódców (daty tak jak poprzednio), datę i okoliczności zatopienia (samozatopienia), pozycję zatopienia (geograficzną jak i numer kwadratu niemieckich map), straty załogi (jeżeli były), los wraku (podniesiony, odnaleziony itd), ilość patroli bojowych i lista sukcesów z takimi danymi jak: data zatopienia (uszkodzenia) często godzinowa, jeżeli z konwoju, podany jego symbol, nazwa i bandera ofiary, jej tonaż lub pojemność brutto, pozycja geograficzna. Ponadto mamy listę wszystkich jednostek zamówionych lecz nieukończonych. Autor nie zapomniał o przybliżeniu Flotylli w których służyły omawiane jednostki. Na końcu mamy reprodukcje 20 niemieckich map morskich z okresu IIwś z naniesioną charakterystyczną dla Kriegsmarine siatką kwadratów.
Oba tomy oczywiście gorąco polecam! Dla tych którzy obie monografie (typ II i VII) mają na półce mam dobrą wiadomość: wyglądajcie początku przyszłego roku na rynku wydawniczym 
Pozdrawiam!
U-995
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
Tym razem znowu coś spoza serii.
Philip Kaplan U-booty Podwodna armia Hitlera.
http://www.nowastrategia.org.pl/philip-kap...tlera-recenzja/
http://pulchralibra.blogspot.com/2015/07/p...y-podwodna.html
Trochę miałem obaw co do tej pozycji. Autor był swego czasu związany z... Playboyem  . No ale dostałem jako prezent, przeleżała swoje na regale więc nadszedł moment lektury. I... szybko poszło. Pozycja nie jest napisana w formie chronologicznych wydarzeń, nie "częstuje" nas setkami nazw U-bootów, ich ofiar i zwycięzców. Raczej skacząc z zagadnienia na zagadnienie przybliża U-bootwaffe w sposób strawny dla wchodzących w temat. Chyba najmocniejszą stroną są wspomnienia weteranów obu stron tej najdłuższej bitwy IIwś. To nie znaczy że maruda Gajusz nie ma uwag. Tych się trochę nazbierało (muszę zaznaczyć że miałem do dyspozycji wyd I więc w przytoczonej pod okładką jako pierwsza recenzji niektóre z nich mogą być nieaktualne). A więc:
- VIII - (pierwszych kilka stron jest ponumerowanych cyframi rzymskimi, nie wiedzieć czemu...) Wśród przymiotów które cechowały członków załóg U-bootów mamy i taki:
QUOTE (...) nie przejmowali się tym ze z braku ruchu zanikają im mięśnie.
Nie wiem o czym autor pisze. 
- str 11 - S-141 nie był jednostką klasy torpedowiec. Był Schnellbootem a więc dużym, szybkim kutrem torpedowo-artyleryjskim.
- str 16 - Osąd autora że jednostki nawodne Kriegsmarine od początku 1944 były "w zasadzie już niepotrzebne". Być może autorowi chodziło o jednostki najcięższe, traktowane jako źródło rekrutacji dla nowych U-bootów po odejściu Raedera. Lecz w kontekście chociażby ostatniego roku wojny na Bałtyku (i nie tylko) jest to pogląd przynajmniej nietrafiony.
- str 50-51 - Przy opisie U-boota typu VII mamy podaną maksymalną prędkość podwodną raz jako 7 zaraz potem jako 4 węzły.
- str 52 - Dalszy opis tego typu. Nie było dwóch toalet przy pomieszczeniach oficerskich w przedniej części okrętu. Tam była jedna (na prawej burcie), druga była umiejscowiona na rufie, obok kuchni (która była na początku rejsu zapasowym magazynem prowiantowym - korzystano wtedy tylko z tej pierwszej).
- Cały rozdział poświęcony Lusitanii (7, str 55-72). Rozumiem potraktowanie go jako wstęp do rozdziału o Athenii, ale chyba ciut za dużo miejsca temu poświęcono patrząc na tytuł książki.
- str 76 - Nieoczekiwana ciekawostka związana z zatopieniem Athenii. Jedną z uratowanych była nieletnia córka niemiecko-amerykańskiego reżysera filmowego Ernsta Lubitscha, Carmen Silvera. Właściwie nic nam to nie mówi, lecz lata później cały (no, prawie) świat poznał ją jako Edith w "Allo, Allo!"
- str 92-93 - Wśród przytoczonych relacji jest np i tak mało wiarygodna (nie podpisana!) z lotu jednej z załóg B-17 o nazwie własnej Banshee pod dowództwem por. Williama Caseya na bombardowanie niemieckich baz na wybrzeżu francuskim. Pomiędzy 13:28 a 13:40 załoga zestrzeliła (najczęściej ofiary rozpadały się rzecz jasna w powietrzu) 7 FW-190.... Na osiem atakujących, ponoć z JG2. Jest podana data 23 listopada 1942. Spróbuję to w wolnym czasie zweryfikować lecz na 99% jestem pewien że to tylko pomroczność jasna strzelających z browningów...
- str 124 - Informacja jakoby nie dano rady namówić Priena i Kretschmera do napisania wspomnień przed końcem wojny. Jest taka książka: Moja droga do Scapa Flow.
Co prawda jej lektura dopiero przede mną ale ten pierwszy miał z nią dużo wspólnego...
- str 140 - Podczas opisu walki w obronie PQ-13 krążownik Trinidad nie wiedzieć czemu nagle dwa razy zmienia nazwę na... Murmańsk 
- str 158 - Ponoć masa głowicy bojowej w torpedach G7a i G7e to prawie 400kg. Nieprawda, 280kg.
- str 187 - Opisanie podwodnych zaopatrzeniowców - "mlecznych krów" jako większych U-bootów typu IX, ze specjalnie wbudowanymi zbiornikami jest bardzo amatorskie. Tak prosto z typem XIV nie było.
- str 219 - W opisie Operacji Pedestal w podsumowaniu 11 sierpnia mamy informację iż dzień zakończył się bez straconej a nawet uszkodzonej jednostki - ani okrętu ani statku. I nie przeszkadza autorowi w tym podsumowaniu opisane raptem kilka akapitów wcześniej zatopienie lotniskowca Eagle...
- str 220-223 - Opisywanym anonimowo, bez kryptonimu, konwojem arktycznym jest PQ-18 a nie nazwanym lotniskowcem Avenger
- str 228 - Mimo braku podanych jakichkolwiek nazwisk, autor ku mojemu zaskoczeniu rzetelnie opisał polski wkład w złamaniu Enigmy. Brawo!
- str 242 - Pomyłka autora w sprawie wycofania samolotów pokładowych z lotniskowców Royal Navy oprócz tych ze zmienna geometrią skrzydeł. W rzeczywistości chodziło o samoloty V/STOL, czyli sławne Harriery.
Ogólnie praca przybliża nam w kolejnych rozdziałach wybrane przez autora aspekty dotyczące U-bootów podczas IIwś. I jest w tym trochę chaosu. Np w klasycznej pracy gdy poprzedni rozdział kończy się tymi słowami:
QUOTE Jednakże wkrótce do wojny przystąpiła Ameryka. Po japońskim ataku na flotę amerykańskich pancerników w Pearl Harbor 7 grudnia Stany Zjednoczone znalazły się w stanie wojny z Japonią i jej sprzymierzeńcami z "osi" - Niemcami i Włochami. W poszukiwaniu nowych i bardziej atrakcyjnych od Morza Śródziemnego i Północnego Atlantyku "terenów łowieckich" Dönitz postanowił urządzić polowanie na niestrzeżone najczęściej statki, kursujące wzdłuż amerykańskiego wschodniego wybrzeża, od Nowej Szkocji po Amerykę Płd. Jego okręty wyruszyły dalej na zachód.
normalnie kolejny dotyczyłby tych działań rozpoczętych Operacją Paukenschlag. Tutaj mamy konwoje arktyczne... Zaś masakra przy wschodnim wybrzeżu gdzieś tam ledwie wspomniana przy innej okazji. Czy jest to słaba pozycja? Dałbym 6/10 a w nich cały punkt za sześciostronicowy słowniczek który bardzo mi się spodobał. Niekiedy przystaję przy okładce. Jest tak i tym razem. Zamiast typowego zdjęcia/rysunku U-boota mamy klimatyczną fotografię "ogródka zimowego" U-100 (ponoć, nie znałem wcześniej zdjęcia) (typu VIIB) datowaną na wrzesień 1940, zrobioną w okolicach Lorient. A postaciami widzianymi na niej to: sam Kapitänleutnant Joachim Schepke (co nie powinno zaskoczyć wyjadaczy tematu znając już numer U-boota) i jego pierwszy oficer. Błędów w podpisach być może niezbyt licznych lecz równie ciekawych zdjęć nie wyłapałem.
Pozdrawiam!
U-Boot Typ VII C
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
Kolejna pozycja w serii- Wolfgang Hirschfeld Ostatni U-boot.
Trochę tą pozycję widziałem pod kątem nazbyt sensacyjnego tytułu. A ponieważ już czytałem o faktycznie ostatnim U-boocie (U-977 post 27) jakoś omijałem książkę o kolejnym, tym razem U-234. A tu niespodzianka! Mamy opis 6 patroli U-109 a dopiero na sam koniec ostatniego rejsu U-234 do Japonii. Ale od początku.
Autorem jest podoficer-radiotelegrafista Wolfgang Hirschfeld
który robił notatki podczas patroli doskonale wiedząc co za to grozi. A że z racji specyfiki jak i miejsca pracy miał możliwość szerokiej obserwacji i zdobywania wiedzy co się dzieje na okręcie mamy obraz wydarzeń z pierwszej ręki. Autor nie od razu trafił na okręty podwodne. Służąc na torpedowcu polował we wrześniu 1939 na Orła którego ponoć namierzyli, lecz ze względu na wody szwedzkie odstąpili od ataku. Później trafił na pokład nowego U-boota U-109 (typ IXB) gdzie służył pod dowództwem jednego z asów Korvettenkapitana Heinricha "Ajaxa" Bleichrodta.
Dzięki temu wziął udział w pierwszej fali ataku na USA. Po dłuższej służbie na lądzie trafił w końcu na pokład U-234 (typ XB) który przygotowywał się do rejsu do Japonii. Mając na pokładzie m.in. rudę uranu, ponoć rozmontowany (tu są sprzeczne informacje) Me-262, pasażerów (oficerów i naukowców, w tym Japończyków) dowódca U-boota poddał się Amerykanom 14 maja 1945.
Japończycy przed tym faktem popełnili samobójstwo. Jak pisałem wcześniej, na szczęście autor bardziej koncentruje się na patrolach bojowych U-109 (lecz zdarza się i opis pijatyk, szczególnie utkwiła mi w pamięci scena powrotu do portu po imprezie z zaśnieżonej Gdyni  ). Spotykamy także starego znajomego - Maxa Valentinera! (post 34) Pod jego okiem załoga U-234 uczyła się obsługi chrap. By ukazać niebezpieczeństwo ich używania rozkazał zanurzyć chrapy pod powierzchnię wody co spowodowało pobieranie przez diesle powietrza z wnętrza okrętu. Po takim szkoleniu nikt już nie lekceważył tego zagrożenia.
Uwagi:
- str 33 i informacja iż pokładowe działo 105mm zostało zamontowane w Szczecinie po powrocie ze szkolenia w Trójmieście. Zamieszczone w książce zdjęcie z U-109 w zamarzniętym basenie portowym w Gdańsku styczeń-luty 1941 ukazuje je już na swoim miejscu.
- str 46 i informacja w przypisie jakoby w Pearl Harbor zginęło 4575 Amerykanów. Lekka przesada.
- str 94 i padająca informacja o 31 torpedach na pokładzie. Oczywiście nastąpiła pomyłka (podczas tłumaczenia?), było ich 21. Zresztą kilka stron dalej mamy informację iż po pobraniu w Kadyksie z zaopatrzeniowca 3 torped było ich razem 24.
- str 155 Podczas wymieniania U-bootów biorących udział w pierwszej fazie ataku na wschodnie wybrzeże USA autor wymienia tylko 4 U-booty. Brakuje piątego, U-125.
Ponieważ większość wspomnień dostępnych w Polsce napisali kapitanowie, lub oficerowie, ta napisana z punktu widzenia podoficera jest tym cenniejsza. Bardzo charakterystyczny jest np opis niezrozumienia, lekceważenia awaryjnej elektroniki przez Bleichrodta. Widzimy zabobonność członków załogi jak i świadomość coraz szybszego starzenia się jednostek typu IX wobec wprowadzanych przez aliantów coraz to nowszych jednostek eskortowych wyposażanych w coraz doskonalsze systemy wykrywania nawodnego i podwodnego. Cennym dodatkiem książki są dwa załączniki. Jeden opisuje karierę Heinricha Bleichrodta, drugi kwestię ładunku tlenku uranu na pokładzie U-234. Minusem jest określanie pojemności BRT jako wyporność co zawsze mnie drażni a wydawnictwu o takim profilu nie wypada tego przeoczyć. Ogólnie ocena bardzo wysoka, u mnie 8/10. Polecam!
Pozdrawiam!
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
Tym razem kolejna, druga już z rzędu lektura opisująca aliancką stronę Bitwy o Atlantyk (patrząc na poprzednie posty - nie bardzo - ale wyjaśnię to na koniec ).
Dan V. Gallery Na stanowiska startowe!
http://www.ubootwaffe.pl/recenzje/ksiazki/...owiska-startowe
Autorem jest Kontradmirał Daniel V. Gallery
dla nas w temacie najważniejszym z kariery jest fakt iż dowodził lotniskowcem eskortowym Guadalcanal. Na wstępie jesteśmy uprzedzeni:
QUOTE Admirał Gallery, jak wielu innych wysokich rangą amerykańskich wojskowych, napisał swoją książkę w dość kolokwialnym i barwnym stylu.
I to nie są czcze słowa. Pierwsza część książki gdzie autor opowiada o urządzaniu dowodzonej przez niego bazy lotnictwa US Navy na Islandii to "niezłe kino". Zdrowa jak i złośliwa rywalizacja z bazami RAF-u, Royal Navy czy nawet US Army ukazana na przykładach raz po raz sprawiała że miałem niezły ubaw. Rozbrajanie "miny morskiej" (str 36) czy list marynarza z powodem prośby o przedłużenie przepustki o kolejne 5 dni (str 64) to chyba wisienki na torcie. Są i rzeczy poważniejsze jak planowana akcja miejscowych sił lotniczych w razie podjęcia przez Tirpitza próby wyjścia na Atlantyk. Bardzo ciekawie (w ustach wysokiej rangi oficera marynarki) brzmi przekonanie że wojnę wygrała produkcja przemysłowa. Kolejny rozdział to opis jak skomplikowanym organizmem był lotniskowiec eskortowy z załogą. Tym bardziej gdy większość załogi to poborowi często widzący pierwszy raz morza i oceany po rozpoczęciu służby. Poznajemy przyczyny tarć miedzy lotnikami a załogą okrętu. Np taka przytoczona uwaga przedstawiciela tych ostatnich na wieść że lotnicy otrzymują dodatkowo 50% żołdu za służbę w powietrzu:
QUOTE Cóż, wiem za co wy, airedales, dostajecie te dodatkowe 50%, ale za co, do diabła, dostajecie swoja podstawową wypłatę?!
Poznajemy punkty widzenia marynarzy najróżniejszych specjalności i stopni. Tu choćby pomocników (dla jasności, jak przyznaje sam Gallery - kolorowych) mesy:
QUOTE Siedym lat we flocie cyścisz buty... Cyścisz białe buty, cyścisz carne buty, cyścisz bronzowe buty lotników... Pancyrniki som takie same jak lotniskowce, tylko ni ma tylu bronzowych butów.
Ogólnie rozdział poświęcony załodze, próbom lotniskowca, jego początkowi służby jest ku mojemu zdziwieniu i chyba lekkiemu rozczarowaniu (mimo wspomnianego barwnego opisu) najbardziej rozbudowany bo akurat najwięcej sobie obiecywałem po opisie rejsów bojowych. Gdy już je czytamy siłą rzeczy najwięcej miejsca Gallery poświęca najgłośniejszemu sukcesowi jakim był fakt zdobycia U-505 choć chwilami wydawało się że jednak zatonie.
Ciekawie także wygląda punkt widzenia autora w sprawie Henkego (post 17). Co do zdobycia U-505. Nic nie umniejszając niewątpliwemu sukcesowi autor zbytnio przecenia fakt jego zdobycia pod względem wywiadu i Enigmy. W czerwcu 1944 zagrożenie stwarzane przez U-booty było skutecznie niwelowane dzięki dotychczasowej pracy Bletchley Park oraz samej przewagi ilościowej jak i technologicznej aliantów. Choćby wspomniane dalej (w uwagach) zatopienie U-544 było zainicjowane informacją z Bletchley Park o czym Gallery nie wspomina.
Uwagi:
- str 21 - informacja o pokładowym działku kal 30mm na jednej z PBY Catalina. Nie słyszałem do tej pory o takim uzbrojeniu strzeleckim na pokładzie tego typu łodzi latającej.
- str 99 - Trochę dziwi (w kontekście wojny podwodnej na Atlantyku) wiernopoddańczy ton opisu admirała Kinga. Coś niecoś miał za uszami w pierwszych miesiącach aktywnej (i już oficjalnej) fazy działań US Navy od stycznia 1942 przez kilka bardzo długich miesięcy u wybrzeży USA, najpierw dowodząc Flotą Atlantyku a później całą marynarką USA.
- str 107 - Szturm na wyspę Saipan w 1942. Nie, ten fakt miał miejsce w 1944.
- str 168 - Uznanie przez Gallery'ego zatopienia dwóch U-bootów (w tym "mleczną krowę") w jednym ataku przez lotników z własnej grupy lotniczej. Dziwnie to wygląda
a - ponieważ książka ukazała się w 1951 a nazwy U-bootów w tym wypadku nie padają choć archiwa Kriegsmarine nie były niedostępne tak wysokiemu oficerowi US Navy. Fakt zatopienia jednocześnie dwóch U-bootów był na tyle rzadki że szybko by go potwierdził (lub nie...) znając datę wydarzenia przy kwerendzie dokumentów.
b - mleczne krowy czyli typ XIV były na tyle rzadkie że szybko by odnalazł jego konkretną nazwę.
c - raptem cztery strony wcześniej sam opisuje jak trzeba być ostrożnym w stosunku do zgłaszanych przez lotników sukcesów choćby z prozaicznej przyczyny jakim był w 9 na 10 przypadków naturalnie zanurzający się U-boot w reakcji na atak lotniczy.
Podsumowując, faktyczną i jedyną ofiarą w tym ataku był U-544 typ IXC/40 który (trzeba przyznać) podawał w trybie alarmowym ropę dwóm innym U-bootom (U-129 i U-516).
- str 187 - uwaga iż załoga okrętu podwodnego nie ma świadomości poszukiwania sonarem, nie słyszy fal ultradźwiękowych wysyłanych przez niszczyciele w poszukiwaniu echa. No jakże zaskakująco to przyjąłem do wiadomości. Chyba nie ma takich wspomnień członka U-boota który by nie zawierały opisu reakcji załogi na "pingowanie"...
- str 198 - opinia autora iż Henke popełnił samobójstwo gdy dowiedział się w jaki sposób został wykorzystany do zmuszenia swojej załogi do mówienia. Nie. Popełnił samobójstwo gdy Amerykanie do końca grali przed nim szopkę by uwierzył że oddają go Kanadyjczykom (czyli w praktyce podróż do Anglii). O co chodziło i czego się bał napisałem we wspomnianym poście nr 17.
Ogólnie książka jak najbardziej do polecenia. Mimo lekkiego zawiedzenia faktem iż opis rejsów Guadalcanal na Atlantyku to jakieś 25% objętości książka jest b. dobrą odskocznią od punktu widzenia z pokładu U-boota który seria z kotwiczką serwuje nam od lat, jednocześnie ciągle mając kontakt z Bitwą o Atlantyk.
Obiecałem na wstępie że wyjaśnię pierwsze zdanie tego postu. Otóż czytałem monografię Johnnie Walkera pióra Łukasza Grześkowiaka: http://www.historycy.org/index.php?showtopic=166704 A tu nie wstawiłem gdyż jako książka Bellony ma swoje miejsce w sąsiednim dziale. Wszystkich zainteresowanych oczywiście zapraszam do rzucenia wzrokiem na te kilka zdań. Może kogoś zainteresuje lektura?
Na zakończenie: U-505 dziś https://www.youtube.com/watch?v=ELJpRmemh-s
Pozdrawiam!
Autor na kiosku zdobytego U-boota U-505
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
Tym razem prezent gwiazdkowy lepszej połowy zakupiony w antykwariacie.
Jack Currie, Philip Kaplan Wilcze stado. U-Booty w II wojnie światowej.
http://www.ubootwaffe.pl/recenzje/ksiazki/...ojnie-swiatowej
Pozycja wydana przed laty, jednak jakoś do tej pory skutecznie się omijaliśmy. Już po pierwszym rozdziale dało się zauważyć że jest wczesną wersją całkiem niedawno przeczytanej przeze mnie innej pozycji jednego z autorów (post 36). Część rozdziałów była tożsama, jednak dawał się zauważyć brak tych poświęconych Iwś. Jednocześnie widać że wspomniana, późniejsza wersja jest bogatsza w opisy, część błędów nie powtarza się, zostały dodane rozdziały. Wracając do Wilczego stada. Różni się także na plus, ale to zostawię na koniec. Wśród "kwiatków" które można wyłapać w trakcie lektury są m.in:
str 22 - kadłub sztywny o grubości prawie 170mm. Jako tło podrzucę info iż wzmocniony kadłub sztywny typu VIIC/41 miał 21,5mm (wobec 18,5 w VIIC) a wersji której przedstawiciel nigdy nie wszedł do służby - typu VIIC/42 aż 28mm, ale do prawie 170mm jeszcze daleko... Także 20mm działka p-lot to nie Oerlikony. I choć u marynarzy alianckich ta nazwa była faktycznie ich synonimem, we współczesnej książce o U-Bootach to spora niespodzianka.
str 32 - W czerwcu 1942 U-Booty nie zatopiły u wybrzeży USA i na Karaibach ponad 300 statków. Mimo rzezi tamtejszych frachtowców autora trochę poniosło. Na całym Atlantyku w tym miesiącu U-Booty zatopiły 110 frachtowców.
str 37 - U-Booty typu XXIII to nie jednostki dalekiego zasięgu!
str 38 - Trybunał w Norymberdze ponoć oprócz Dönitza, Speera i Hessa pozostałych skazał na KS-a. Autor piszący o U-Bootach przynajmniej powinien mieć odmienne wiadomości o Raederze.
str 43 - Fragment meldunku Priena zawiera informację o nastawieniu torpedy na bieg na głębokości... 32,6m, gdy kolejnej na 4,5m. Pewnie powinno być 3,6m (3,2?) Na tej samej stronie mamy ogólną informację o jakości torped gdy zaczynała się IIwś. Podana informacja że posiadała własny system naprowadzania jest stanowczo przedwczesna.
str 57 - Informacja iż Swordfishom brakowało odpowiedniego zasięgu, uzbrojenia i skutecznego radaru by tropić i zwalczać U-booty. No, niezupełnie... https://pl.wikipedia.org/wiki/Lista_okr%C4%...airey_Swordfish
str 68 - U-Booty Typu VII nie wywodziły się z pierwszowojennej "serii U-18" ! Z jednostek typu UB-III
str 191 - Brytyjczycy nie zdobyli w lutym 1940 U-33 a go zatopili zdobywając (co faktycznie się zgadza i jest w tekście) przy okazji m.in. trzy rotory do morskiej wersji Enigmy.
str 200 - Dziwne przesunięcie w czasie: Dönitz wiedział od czasu zatopienia Tirpitza (przypominam - listopad 1944) że jednostki nawodne nie odegrają już większej roli w odparciu desantu we Francji...
str 221 - Podsumowanie sukcesów U-Bootów jest podkreślone ilością zatopionych jednostek i ich wypornością wielkości... 145 mln ton Brakło przecinka po czwórce (o myleniu wyporności z pojemnością nawet nie wytknę, za często o tym piszę).
Ok, pomarudziliśmy to przejdźmy do tej różnicy na plus. Książka to przede wszystkim bardzo klimatyczny album w formacie A4 (tu wspomogę się podsumowaniem z IV strony okładki, nie sprawdzałem liczb ale wyglądają na wiarygodne):
QUOTE 130 czarno-białych i 115 kolorowych rewelacyjnych zdjęć, obrazy, rysunki i ryciny.
W dużej mierze te zdjęcia, nawet ukazujące życie pod pokładem, są podpisane konkretnym U-bootem. Sporą część stanowią fotografie schronów U-bootów w Bordeaux, La Pallice, Saint Nazaire, Lorient i Breście. A wszystko co rusz okraszone wyjątkami z listów, dzienników, wspomnień, prozy i poezji obu stron (będzie na koniec przykład). Tak, wiem że w dzisiejszych czasach wszechobecnego internetu książka będąca w dużej mierze albumem to nie jest jakaś gratka, ale została wydana w 1998 (rok po wydaniu oryginału) i zapewne z powodu kosztów (59,80 PLN) musiałem ją sobie wtedy odpuścić. Teraz jest do upolowania za pół ceny. I mimo narzekań Gajusza Marudy, sądzę że warto je wydać.
Tym razem zakończę jednym ze wspomnianych fragmentów, autorstwa Daniela V. Gallery'ego (tak, to ten uwieczniony na kiosku zdobycznego U-505 post wyżej ) str 29:
QUOTE Dönitz... był człowiekiem sprawiającym wrażenie zgorzkniałego. Przypominał Calvina Coolidge'a i jak Coolidge miał ukryte poczucie humoru. Opowiadano, że w jego kwaterze głównej wisiał morski pejzaż, na którym widać było jedynie białe grzywy fal. Gdy goście pytali, co przedstawia obraz, odpowiadał: "Paradę floty w 1955 roku". Kiedy mówili: "Ale nie widać tu żadnych okrętów", wyjaśniał: "Są ich setki - to okręty podwodne, które płyną w zanurzeniu".
Fragment z Twenty Milion Tons Under The Sea (1956)
Ok, po chwili namysłu kończę innym zamieszczonym fragmentem na str 58-59:
QUOTE Niewątpliwie w czasie wojny na morzu najtrudniejsze życie mieli szyprowie i oficerowie pokładowi trampów. Ich statki były wolne i manewrowały jak niezgrabne barki. Utrzymanie pozycji w konwoju wymagało ogromnego wysiłku. W ciemne bezksiężycowe noce trzeba było mieć nerwy ze stali i koci wzrok. W czasie złej widoczności albo sztormowej pogody statki te odpadały z konwoju, schodziły z kursu, myszkowały, stając się najłatwiejszymi celami U-Bootów. Ludzie w maszynowni znosili tortury, nigdy nie wiedząc, czy torpeda nie rozerwie cienkich płyt poszycia, posyłając ich statek na dno, zanim zdołają dobiec do pierwszego szczebla trapu. Obciążone ładunkiem, tonęły jak przedziurawione puszki wypełnione ołowiem. Dla tych, którzy trafili do szalup lub na tratwy, proces umierania trwał dłużej. Nie chronieni niczym przed słońcem i falami, starając się przetrwać na skąpo wydzielanym prowiancie, przemarznięci, głodni i spragnieni nie wytrzymywali tego zarówno fizycznie, jak i psychicznie.
Bernard Edward The Merchant Navy Goes To War.
Czemu tym fragmentem? Odpowiedź nastąpi niebawem.
Pozdrawiam!
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
Zdjęcie znajomej pary od razu przyciągnęło mi wzrok , a informacja zafascynowała:
QUOTE - str 76 - Nieoczekiwana ciekawostka związana z zatopieniem Athenii. Jedną z uratowanych była nieletnia córka niemiecko-amerykańskiego reżysera filmowego Ernsta Lubitscha, Carmen Silvera. Właściwie nic nam to nie mówi, lecz lata później cały (no, prawie) świat poznał ją jako Edith w "Allo, Allo!"
Ale na angielskiej wiki jest napisane tak: QUOTE During World War II, Silvera was evacuated to Montreal and narrowly escaped death when, at the last minute, her name was taken off the passenger list of troopship SS Athenia that was sunk by the enemy shortly afterwards
https://en.wikipedia.org/wiki/Carmen_Silvera#Life_and_career
Tu też to samo info: http://www.chortle.co.uk/features/2017/12/...are_they_now%3F
Tu spis VIP-ów z Athenii: https://en.wikipedia.org/wiki/SS_Athenia_(1...ividuals_aboard i jej nie ma (chyba, że autorzy nie uznali jej za VIP-a).
Jest jakieś miejsce, gdzie to można ustalić?
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
Niestety Rafale, nie znam odpowiedzi. 
Ok, a za mną kolejna pozycja z serii, W kręgu U-bootów 2
Tak jak w tomie pierwszym (post 16) także i tutaj treść zbudowana jest wokół kilku wspomnień niemieckich podwodniaków z obu światowych zawieruch. Na pierwszy ogień idzie sam Dönitz. O ile wiem nie jest to częścią "10 lat..." a zupełnie nowym tekstem - wspomnieniem I wś i pobytu w niewoli.
Część druga to wspomnienia asa I wś - Otto Schulze mającego na koncie 53 statki i krążownik Falmouth pływając na U-63 https://en.wikipedia.org/wiki/Otto_Schultze
Cała reszta tej kotwiczki to wydane już podczas wojny wspomnienia Wernera Hartmanna https://pl.wikipedia.org/wiki/Werner_Hartmann stanowiącymi 75% objętości a zarazem całą resztę książki. I jak to ze wspomnieniami wydanymi w nazistowskiej Rzeszy, od początku musimy zmagać się z fragmentami propagandowymi które dla mniej obeznanych są sygnalizowane i omawiane w przypisach. Na szczęście gros tekstu to opis patroli U-37
więc nie jest tak źle, mimo iż dobrze jest konfrontować sukcesy wynikające z tekstu z tymi faktycznymi, choćby przy pomocy http://www.ubootwaffe.pl/forum/viewtopic?t=917 Jedną z ciekawostek na które trafiamy jest ta gdy Hartmann niedwuznacznie przypisuje sobie pomysł zabudowania tak charakterystycznego falochronu mniej więcej w połowie kiosku na U-Bootach.
Chwali się że to po jego raporcie z przedwojennego rejsu przez sztormową Zatokę Biskajską (na "patrol neutralności" podczas wojny domowej w Hiszpanii) zdecydowano o tym, choć jak zastrzega, nie ma osobiście żadnej pewności co do tego (lecz między wierszami słabo to ukrywa )
Uwagi: BRT to jednostki... wyporności. Ehhh, szkoda strzępić klawiaturę. Niekiedy brwi unoszą się nam do góry jak na str 145 gdy czytamy jak podczas obrywania pod wodą od okrętów eskorty Hartman otrzymywał meldunki od wachtowych... na górze lub gdy ten sam oficer wychodził na powierzchnię (str 147) przez szasowanie zaraz po ataku bez wcześniejszego przeglądania okolicy peryskopem, mimo że operator szumonamiernika wyraźnie zaznaczył że nie słyszy już śrub, lecz eskortowce mogły stanąć w dryfie czekając na ruch U-boota. Ponieważ Hartmann przeżył wojnę, jakoś wątpię by tak nierozważnie postępował. No ale jak pisałem, to tekst wojenny i skierowany głównie dla podbudowania nastrojów rodaków, więc i pewne uproszczenia są oczywiste. Tyle że teraz irytują.
Wiem czym skończyłem swój poprzedni post, lecz lektura "W kręgu..." poszła mi szybciej niż sądziłem. I do zaległej sprawy oczywiście wrócimy, obiecuję. Natomiast dość przypadkowo wyjaśniła się inna zaległa sprawa:
QUOTE(Gajusz Mariusz TW @ 31/10/2017, 12:56) - Autor opisuje operację tankowania dużych łodzi latających "typu II" (zapewne chodzi o Kawanishi H6K Mavis) które dokonały nocnego nalotu na Pearl Harbor 5 marca 1942. Ponieważ podawana jest data dniowa, muszę poszukać informacji o tym nieznanym mi bliżej wydarzeniu.
W artykule z najnowszego numeru TW-H http://www.magnum-x.pl/artykul/obustronne-...bitwie-o-midway jest o tej operacji napisane kilka zdań. A więc to nie były H6K Mavis tylko 2 prototypowe H8K1 Emily. Każda niosła po 4 bomby 250kg, a celem był suchy dok w Pearl Harbor. Nie trafiły w cel, lecz obie powróciły bezpiecznie. Jedna z nich spędziła w powietrzu łącznie prawie 32 godziny pokonując 7600km w obie strony!
Pozdrawiam!
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
QUOTE(Gajusz Mariusz TW @ 3/02/2018, 18:30) Niestety Rafale, nie znam odpowiedzi.
A to nie ma problemu, bo sam znalazłem. Poszedłem tropem rodziców.
QUOTE jedną z uratowanych była nieletnia córka niemiecko-amerykańskiego reżysera filmowego Ernsta Lubitscha, Carmen Silvera
Na angielskiej wiki można też przeczytać:
QUOTE Her Jamaican-born father, Roland Silvera (1895–1986), was a well-known flat-green bowls player and a member of Stoke Bowling Club, Coventry. After emigrating to Canada in 1910 and becoming a ship hand, Roland fought for the Canadian Expeditionary Force in World War I.
https://en.wikipedia.org/wiki/Carmen_Silvera#Family
No to poszukałem dalej.
Lubitsch miał jedną córkę, ale nazywała się Nicola Anne Patricia Lubitsch.
I tutaj bingo, na pokładzie "Athenii" był taki ktoś: QUOTE Nicola Lubitsch, the ten-month-old daughter of film director Ernst Lubitsch (accompanied by a nurse)
Dałem ten spis wyżej .
https://en.wikipedia.org/wiki/SS_Athenia_(1...ividuals_aboard
Carmen Silvera urodziła się w 1922 roku.
Także gdzieś dzwoniło, ale nie w tym kościele, jak to się kiedyś mówiło .
Jako ciekawostkę można za to podać, iż Nikola jest może ostatnią żyjącą pasażerką .
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
A więc ciekawostka wyjaśniona, choć inaczej niż chciałby autor.
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
QUOTE(Gajusz Mariusz TW @ 30/11/2017, 17:52) Kolejna pozycja w serii- Wolfgang Hirschfeld Ostatni U-boot.
Czytałem. Świetne! Nie mogłem się oderwać od niej.
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
QUOTE(redbaron @ 3/02/2018, 21:30) Czytałem. Świetne! Nie mogłem się oderwać od niej.
No to jest nas dwóch . Ale ruch w temacie, nie przyzwyczajony jestem .
Ok, dziś wracam, jak obiecałem, do cytatu Bernarda Edwardsa.
QUOTE Niewątpliwie w czasie wojny na morzu najtrudniejsze życie mieli szyprowie i oficerowie pokładowi trampów. Ich statki były wolne i manewrowały jak niezgrabne barki. Utrzymanie pozycji w konwoju wymagało ogromnego wysiłku. W ciemne bezksiężycowe noce trzeba było mieć nerwy ze stali i koci wzrok. W czasie złej widoczności albo sztormowej pogody statki te odpadały z konwoju, schodziły z kursu, myszkowały, stając się najłatwiejszymi celami U-Bootów. Ludzie w maszynowni znosili tortury, nigdy nie wiedząc, czy torpeda nie rozerwie cienkich płyt poszycia, posyłając ich statek na dno, zanim zdołają dobiec do pierwszego szczebla trapu. Obciążone ładunkiem, tonęły jak przedziurawione puszki wypełnione ołowiem. Dla tych, którzy trafili do szalup lub na tratwy, proces umierania trwał dłużej. Nie chronieni niczym przed słońcem i falami, starając się przetrwać na skąpo wydzielanym prowiancie, przemarznięci, głodni i spragnieni nie wytrzymywali tego zarówno fizycznie, jak i psychicznie.
Bernard Edward The Merchant Navy Goes To War.
Otóż patrząc na krótką listę w mojej osobistej poczekalni nie widziałem nic nawiązującego do tematu więc planowałem przybliżyć ciekawe książki które czytałem już jakiś czas temu. I ten cytat w omawianej powyżej książce (post 39) mi o tym przypomniał. Ale to się zmieniło!
Nie do końca, bo do Edwardsa wrócimy, ale całkiem niedawno trochę przypadkowo trafiła do mnie taka 76-stronicowa broszura:
Hel 1939-1945 Roberta Paseckiego
wydana przez helskie Muzeum Obrony Wybrzeża (z miejsca zapraszam do jego odwiedzin wszystkich udających się na wypoczynek na półwyspie lub w okolicach) i nie mogłem się powstrzymać . Niby słabo się trzyma ram tematu już i tak rozciągniętego przeze mnie, lecz chyba to żadna tajemnica że południowy Bałtyk w latach IIwś to wylęgarnia i akwen szkolny dla szarych wilków. Lekturę zaczynamy od opisu fortyfikacji planowanych i zrealizowanych podczas okresu międzywojennego oraz roli portu wojennego. Po krótkim opisie września 1939 czytamy z kolei o tych samych działaniach niemieckiego okupanta. Dodatkowo o takich samych działaniach w obszarze całej Zatoki Gdańskiej jak i np o nadajniku w Baranowie pod Warszawą, umożliwiającym łączność z zanurzonymi U-Bootami na Bałtyku nawet do 60m. Kolejny rozdział - Techniczna Grupa Szkoleniowa U-Bootów w Helu jest wykorzystany do opisania (obok rzecz jasna tytułowej jednostki) całego szkolnictwa niemieckich podwodniaków na tym akwenie. O szkoleniu w samym Helu jest kolejny - poświęcony 18 Flotylli Szkolnej U-Bootów. Mamy sporo ciekawych informacji o poszczególnych jednostkach, także tych od zabezpieczenia szkoleń, o próbach podwodnego tankowania z "mlecznej krowy" (konkretnie z U-490 typu XIV), o badaniu nowych technologii, w tym o jednostkach z napędem Waltera. W końcu udział okrętów podwodnych jak i Helu jako bazy-portu w Operacji Hannibal https://pl.wikipedia.org/wiki/Operacja_Hannibal Czy były wpadki? Oczywiście znana forma podawania tonażu BRT jako wyporności.  Trochę podejrzanie wygląda także informacja o wykorzystywaniu w próbach torped lotniczych (o działalności gdyńskiej torpedowni także jest!) obok He-111 takich samolotów jak Ju-52, Me-108 i FW-189... Ogólnie pozycja jak najbardziej do polecenia zainteresowanym fortyfikacjami Helu, szkolnictwem szarych wilków oraz działalności portu jako bazy Kriegsmarine. Do znalezienia za ok. 10 zł (w łódzkiej księgarni Odkrywcy, gdzie kupiłem, za 9!)
Wracamy do meritum. Bernard Edwards. Autor trzech książek, które myślę że przypadną do gustu zainteresowanym tematyką. Zaczynamy od
Dönitz i wilcze stada
Książka analizująca działania U-bootwaffe podczas IIwś. O ile dobrze pamiętam, nie wyróżniająca się jakoś na plus lub minus od innych tego typu opracowań. Natomiast pozycje na które chciałbym zwrócić większą uwagę to:
Śmierć w otchłani. Nieznane epizody bitwy o Atlantyk
http://www.ubootwaffe.pl/recenzje/ksiazki/...ierc-w-otchlani
Autor opisuje działania niemieckich i włoskich okrętów podwodnych na trasie Cape Town - Freetown, głównie koncentrując się na Zatoce Gwinejskiej
oraz Wojna U-Bootów
gdzie także czytamy o bezlitosnej podwodnej wojnie lecz tym razem na wielu akwenach. Obie książki łączy jedno: poznajemy historię po obu stronach frontu, lecz ze szczególnym naciskiem na losy załóg frachtowców. Po zatopieniu jednostki nie pędzimy w fabule ku kolejnej konfrontacji, autor zamiast tego opisuje dzieje ewakuowanych, niekiedy trwającą całe tygodnie walkę z naturą, pragnieniem, głodem, psychiką - tak często przegraną. Bernard Edwards, sam będący kapitanem brytyjskiej marynarki handlowej, doskonale oddaje historię, tych bezimiennych w innych książkach, załogantów i pasażerów. Od oficerów po palaczy i przydzielonych artylerzystów. I tutaj zapewne znajdą się wpadki i błędy autora lub tłumacza, lecz polecam ze względu na ten inny punkt ciężkości jak na tematykę. Polecam!
Pozdrawiam!
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
Sprawdzilem na Amazon: ksiazka ma swietne opinie (this is a great book, Excellent read!, Very well written and easy to understand!,Great book on this little know subject.) . Troche pozno w Polsce wydana (9 lat po pierwszym nakladzie) - ale jest.
N_S
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
Przeglądając nowo zakupioną monografię typu IX http://napoleonv.pl/p/26/1040/u-booty-typu...napoleon-v.html przypomniało mi się że tuż przed Świętami przeczytałem pozycję której bohaterem zbiorowym w 95% był właśnie ów typ U-Boota (te pozostałe 5% to typy XB i VIIF). Nie miałem wtedy głowy by dwoma palcami (jak Tolkien ) napisać o niej w temacie. Lepiej późno niż wcale a więc moi drodzy dziś kilka zdań o:
Lawrence Paterson Szare wilki Hitlera, U-Booty na Oceanie Indyjskim
http://portal.strategie.net.pl/index.php?o...azek&Itemid=112
Temat równie skrajnie egzotyczny wobec głównego teatru działań U-Bootwaffe co ogromnie ciekawy. Oczywiście zazwyczaj obecny w ogólnych pracach, lecz to chyba jedyna książka do dostania w naszych księgarniach (teraz raczej już w antykwariatach) w której działalność U-Bootów na Oceanie Indyjskim jest tematem tytułowym. Już na wstępie zadzwonił mi dzwonek alarmowy że najwyższa pora przeczytać 10 lat i 20 dni (tak, ciągle w poczekalni...) bo gdzie indziej znajdę kwestię o której czytam po raz pierwszy - otóż Raeder (nie pamiętam by o tym wspomniał w Moje życie) w 1939 liczył na wypożyczenie kilku oceanicznych okrętów podwodnych od Japończyków by móc przy mizernej liczbie dostępnych własnych U-Bootów działać na dalekich akwenach przeciwko brytyjskiej (i sojuszniczej) żegludze! Zanim zaczniemy czytać o działalności U-Bootów na Oceanie Indyjskim autor w skrócie przybliża nam obecność okrętów Kriegsmarine na tym obszarze przybliżając nam tak ciekawe informacje jak zdobycie 11 listopada 1940 roku tajnych dokumentów przez Atlantisa na brytyjskim statku Automedon, na tyle pomocnych Japończykom (według Andrzeja Perepeczki były to plany pól minowych, nowe tablice kodowe, "War Cabinet Raport" z podaniem rozmieszczenia alianckich oddziałów, punktów obrony, lotnisk, magazynów itp - Konie trojańskie III Rzeszy) że ci uhonorowali kapitana tegoż korsarza - Bernharda Rogge - mieczem samurajskim, ponoć jednym z zaledwie trzech przyznanych w czasie wojny (nie ma niestety ścisłości czy chodzi o uhonorowanych Niemców, ale tak to póki co odczytuję). Co do samych Japończyków - niestety losy japońskich okrętów podwodnych I-16 i I-20 ukazanych przy okazji opisu inwazji na Madagaskar po prostu mijają się z prawdą. Na szczęście nie o japońskich okrętach podwodnych jest ta książka... Kontrowersyjną dla mnie oceną autora jest to iż upadek Singapuru był klęską na tak niespotykana skalę, iż zapewne większą niż klęska we Francji. Na kolejnych stronach czytamy o działalności łamaczy blokady kursującymi pomiędzy zasobnym w surowce Dalekim Wschodem a atlantyckimi portami okupowanej Francji. A gdy czytamy o działalności U-Bootów na wymienionym akwenie Paterson nie ogranicza się tylko do wojny podwodnej. Więc poznajemy kulisy alianckiej akcji specjalnej 9 marca 1943 roku w Marmagao w Goa mającej na celu zniszczenie niemieckiej działalności szpiegowskiej która tak skutecznie informowała kapitanów U-Bootów o miejscowej żegludze alianckiej, czytamy o tajnej akcji przerzucenia na pokładzie U-180 hinduskiego nacjonalisty Subhasa Chandra Bose wraz z przywódcą arabskich nacjonalistów - doktorem Habidem Hassanem - obaj mieli wywołać niepokoje na tyłach imperium brytyjskiego, o niedoszłej akcji brandenburczyków w Durbanie (przewożący ich U-Boot U-200 został wcześniej zatopiony). Kolejną ciekawostką w którą, przyznaję, nie do końca wierzę jest podany fakt jakoby wzięty do niewoli przez U-178 drugi oficer City of Canton Reginald Harry Broadbent tak chętnie przystosował się do życia na U-Boocie (najbardziej narzekał na brak papierosów) iż w końcu pozwolono mu nawet pełnić obowiązki... obserwatora na kiosku (sic!). Czy kapitan i załoga powierzyła by swoje życie komuś kto mógł zdecydować się poświęcić by zemścić się na sprawcy zatopienia swego frachtowca? Hmmm... No i w końcu sama działalność bojowa U-Bootów typu IX którym dane było działać na Oceanie Indyjskim. O tym w jak skrajnie trudnych warunkach działały załogi i ich okręty wystarczy wspomnieć że od kiedy zaczęły mijać Afrykę Południową dekryptaż Enigmy pozwalał aliantom na ich śledzenie, zmieniano trasy konwojom by je omijały. Używany przez U-Booty system szyfrowania "Triton" został złamany pod koniec 1942. Jednostki zaopatrzenia i U-Booty stacjonujące na Dalekim Wschodzie co prawda zastosowały inny system kodowania znany sprzymierzonym jako "Sunfish" (niemiecki właściwy kryptonim to "Tibet") ale również i on został złamany przez aliantów którzy, co prawda z przerwami, mogli czytać szyfrowaną nim korespondencję od sierpnia 1943 do końca wojny. Złamany został również szyfr "Bertok" używany w komunikacji pomiędzy OKM a niemieckim attache morskim w Tokio. Wilgotność i upał drastycznie obniżał wydajność baterii akumulatorów jak i torped elektrycznych. Problemy z dostępnością odpowiednich smarów, zabójcza dla okrętów podwodnych fluorescencja wody to kolejna codzienność. Załogi trapiły infekcje skóry i wysypki tropikalne. Bardzo dokładnie opisano warunki istnienia baz U-Bootów w Penangu, Dżakarcie, Surabai, kontakty z nieufnym sojusznikiem, mającą wpływ na działalność niemieckich podwodniaków wszechobecną rywalizację armii i marynarki japońskiej. Brak oczekiwanej infrastruktury stoczniowej i portowej, ta w Singapurze (np niezbędne doki do przeglądów kadłubów) była rzadko udostępniana wraz z czasem coraz rzadziej gdy uszkodzone okręty japońskiej marynarki regularnie blokowały je gdyż miały priorytet (co nie dziwi). Wobec braku wykwalifikowanych robotników większość prac wykonywały załogi. Trudna dostępność części zamiennych, słabej jakości miejscowe zamienniki (bardzo ciekawy opis gdy Japończycy podziwiali precyzję wykonania Arado Ar-196) Na tym tle widzimy rajskie warunki odpoczynku jakie serwowały zarekwirowane ośrodki wczasowe byłym władzom kolonialnym (co obrazują także bardzo liczne zdjęcia). Wobec innych wymagań kulinarnych niemieckich załóg Niemcy otrzymali od Japończyków plantacje które dostarczały owoce i warzywa (szczególnie ulubione przez Niemców kartofle), założono piekarnie wypiekające żytni chleb, zaczęto hodować zwierzęta. Ratowano się także w inny sposób - gdy korsarz Thor w maju 1942 zdobył chłodniowiec Nanking, ten resztę wojny wojny spędził zacumowany w Penangu dostarczając Niemcom m.in - 42000 skrzynek z konserwami mięsnymi, 28000 skrzynek z owocami i 800 ton mąki a także świeże masło, mięso i bekon. Czytamy także o oburzeniu wśród niemieckich załóg na widok traktowania przez Japończyków brytyjskich i holenderskich jeńców. Wszystko to na tle ogromnego zagrożenia tyfusem, malarią (w pewnym momencie 25% chorego personelu) i cholerą, o chorobach wenerycznych nie wspominając. Jako ciekawostkę wspomnę o oburzającym Niemców pobłażliwym podejściu do homoseksualnych zachowań niektórych członków załóg japońskich okrętów podwodnych podczas rejsów tych ostatnich z Niemcami na (a raczej pod) pokładem. Trochę dyskusyjną kwestia jest niechęć wobec Japończyków jeżeli chodzi o udostępnienie tajemnic torped z naprowadzaniem akustycznym (T-V). Gdy U-510 podchodził do Penangu po rejsie z Europy otrzymał ponoć rozkaz od BdU (czyli rzecz jasna Dönitza) by wyrzucił do morza niewykorzystane egzemplarze torped Zaunkönig. Kolejnym tego typu przypadkiem jest chociażby przykład U-1062 (typ VIIF) który transportując z Europy specjalnie dla dalekowschodnich "dziewiątek" zapas 29 torped w tym 9 T-V kilka godzin przed wejściem do portu otrzymał rozkaz wyrzucenia tych ostatnich za burtę. Ponoć dwa tygodnie później Dönitz odwołał ten rozkaz i pozwolił by Zaunkönigi zostały dostarczone do portu. Lecz jakoś nie widzi mi się by przez ten czas U-Boot stał na redzie... (dziwi mnie to wobec dostarczania Japończykom o wiele bardziej rewolucyjnych technologii, jak i trudności z dostarczeniem drogocennych torped które od początku przecież były kierowane docelowo na Daleki Wschód...) Kolejnym budzącym moje wątpliwości jest opis zatopienia ostatniego U-Boota typu XIV czyli U-490. Już do legendy przeszły zdolności głębokiego zanurzania się U-Bootów, ale 300m dla mlecznej krowy - no chyba "ciut" za dużo... Otrzymujemy także opis jedynej udowodnionej zbrodni na rozbitkach której dokonała załoga U-Boota. Tym okrętem jest U-852. Trochę na marginesie poznajemy losy załóg włoskich okrętów podwodnych obecnych na Dalekim Wschodzie w roli podwodnych łamaczy blokady po kapitulacji Włoch a także losy załóg niemieckich U-Bootów (a także okrętów) po kapitulacji III Rzeszy. Koniec końców mamy rzetelny materiał do udzielenia samemu sobie odpowiedzi - czy w tych warunkach zatopienie 133 statków o pojemności 687500 BRT to mało czy... dużo? Nawet wyliczając kontrowersyjne fragmenty książka jako całość jest dla mnie fantastyczną lekturą godną polecenia każdemu "szaremu wilkowi", nawet w kapciach. 9,5/10. Ocenę do góry podbiły wspomniane już liczne zdjęcia, jak i dołączone załączniki:
1. U-Booty na Oceanie Indyjskim
A. Wyjścia U-Bootów z Europy do działań na Oceanie Indyjskim (z wyszczególnionymi: nazwą okrętu, datą i nazwą portu wyjścia, datą i nazwą portu powrotu)
B. Wyjścia U-Bootów z portów na Dalekim Wschodzie (dane jak wyżej)
2. Transport U-Bootami ludzi i ładunków pomiędzy Europą a Dalekim Wschodem 1944-1945
A wyporność w... BRT? Przestaję walczyć z wiatrakami [co ciekawe - w bardzo zgrabnym słowniku na wstępie pod hasłem BRT stoi czarno na białym: Tona rejestrowa brutto, standardowa metoda określania pojemności statku (tona rejestrowa = 100 stóp sześciennych = 2,83 metra sześciennego). Wystarczyło się trzymać wskazówek skierowanych do czytelnika...]
Teraz trochę prywaty Swego czasu sporo "pływałem" na tym akwenie dzięki https://www.gry-online.pl/S016.asp?ID=10683 . Chyba przyszła pora na przypomnienie sobie jak się patroluje Cieśninę Ormuz
Pozdrawiam!
30 X 1943, pierwsze U-Booty grupy "Monsun" cumują w Penang. Na pierwszym planie U-183, a za nim U-188 i U-532. W głębi - zakotwiczony dalej od brzegu japoński okręt podwodny (podpis z książki, w internecie można odnaleźć odmienne nazwy U-Bootów lecz owego dnia tylko te 3 dopłyneły)
|
| |
|
|
2 Użytkowników czyta ten temat (2 Gości i 0 Anonimowych użytkowników)
0 Zarejestrowanych:
Śledź ten temat
Dostarczaj powiadomienie na email, gdy w tym temacie dodano odpowiedź, a ty nie jesteś online na forum.
Subskrybuj to forum
Dostarczaj powiadomienie na email, gdy w tym forum tworzony jest nowy temat, a ty nie jesteś online na forum.
Ściągnij / Wydrukuj ten temat
Pobierz ten temat w innym formacie lub zobacz wersję 'do druku'.
|
|
|
|
|
historycy.org > Biblioteka Cyfrowa Historycy.org > Książki historyczne > Książki historyczne – II wojna światowa
31/10/2017, 12:56
