Ogólnie rzecz ujmując Czajkowski jest najpopularniejszym kompozytorem rosyjskim. I pewnie słusznie, bowiem pisał piękne i liryczne melodie. Był twórcą najpopularniejszych baletów klasycznych. Nie ma melomana który by nie słyszał jego I Koncertu fortepianowego b-moll, Koncertu skrzypcowego i chociażby trzech ostatnich symfonii. Jego utwory sa nacechowane wirtuozostwem i przedewszystkim skrajna ekspresyjnością, a to czyni twórczość Czajkowskiego kiczowatą. Tak-kiczowatą. Już współcześni mu kompozytorzy zwracali mu uwagę na przesiąkniecie wielu jego dzieł baletem, tzn.stylem muzyki baletowej. Pierwiastków rosyjskich też nie jest tam tak dużo jak u kompozytorow "Potężnej Gromadki", choć i tak więcej niż pierwiastków polskich w muzyce Szopena.

Wydaje sie mi że "Potężna Gromadka", tworzyła bardziej "rosyjskie" dzieła, ale niejestem znawcą i moge się myklić. Chociaż lubię Czajkowskiego, należy podejść do niego (jak i każdego) obiektywnie i krytycznie np.Koncert w b-moll (fortepianowy) nie jest sztandarowym dziełem gatunku w XIX wieku. Ponoć tylko "Romeo i Julia" jest dziełem niezwykle wybitnym.
     

Możesz to tak nazwać. Ale ja bym to ujął w inny sposób. Czajkowski eksonuje taki klimat rosyjski, natomiast PN ekspounją dosłowne obrazki, cytaty z muzyki rosyjskiej.

Samo przesiąkanie "stylem muzyki baletowej" kompozycji Czajkowskiego, nie budzi u mnie uczucia kiczowatości. Musisz tutaj podać inne argumenty. Moim zdaniem Czajkowski był wybitnym kompozytorem i ani trochę kiczowatym. Znakomita specyficzna instrumentacja, szczególny dar inwencji melodycznej, znakomita harmonia i jej zastosowanie - te cechy eksponują rosyjskość, a raczej jej klimat.

Kiczowatością można nazwać łączenie pięknych, lirycznych melodji, łatwo wpadających w ucho, z burzą dźwięków, z nadmierną ekspresją.

Nieumiał się dystansować, bardziej obiektywizować jak Brahms. Był zbyt dobry w wyrażaniu uczuć, aż nazbyt subiektywny. Brak mu było obiektywizmu, absolutu! Niepotrafił połączyć emocji z mistrzostwem, jak Chopin i Brahms. Choć był wielkim kompozytorem, to arcydzieł wielu nie napisał. Uczucia potrafi wyrazić byle jaki muzyk, ale je zobiektywizować-niewielu.

Podaj jakieś przykłady - bo dla mnie wszystko jest dobrze stonowane. Np. wspaniałe melodie z IV, V( genialna druga część!) oraz VI Symfonii są bardzo dobrze spropocjonowane z wolumenem brzmienia.

Podaj jakieś przykłady - bo dla mnie wszystko jest dobrze stonowane. Np. wspaniałe melodie z IV, V( genialna druga część!) oraz VI Symfonii są bardzo dobrze spropocjonowane z wolumenem brzmienia.

Rozumiem, możesz go jednak nie lubić. Każdy ma swój gust. Niektórzy Mozarta nie lubią  ...

Dobrze. Miałem na myśli głównie koncert b-moll, kyóry właśnie nie wiem dlaczego jest tak podziwiany.

Wolumen brzmienia niema nic wspólnego z nadmiernym eksponowaniem uczuć. Brahms poprostu dysponował ciężkim brzmieniem, ale jego muzyka nielicząc koncertu d-moll i zaledwie kilku innych dzieł niema podtekstów autobiograkicznych. To on a nie Czajkowski był wielkim przedstawicielem muzyki absolutnej!

Każdy ma prawo nie lubić nawet Mozarta, chociaż akurat z tego powodu jest mi przykro, ale to Czjkowski był twórcą słów że im dłużej żyje, tym bardziej kocha Mozarta.

A ja wiem. Tam też nie ma przerostu formy nad treścią. Wszystko mieści się w granicach (przynajmniej mojego) smaku i gustu.

Nie wiem, skąd wniosek że muzyka Piotra Ilicza ma jakieś podteksty auto biograficze. To że miał rozstroje nerwowe, chyba nie wpływa na jego muzykę - zresztą pisałem jak sam Czajkowski postrzegał kompozycje. Oczywiście nie jestem aż tak wielkim specem od biografi Czajkowskiego, tk więc jak wiesz coś więcej to chętnie wysłucham

Rimski-Korsakow też zdaje się przynależał do Potężnej Gromadki. Był on mistrzem instrumentaci, i to jednym z najlepszych w XIX wieku. Pod tym wzgłędem nieustępował on Czajkowskiemu. Warsztatem kompozytorskim też mu dorównywał, ale już nie melodyjnością.
W sumie i tak czuje się niekompetentny w tym temacie