Ty dalej nie przyjmujesz do wiadomości że takiej struktury regiment-skwadron nie było.

Zgodnie z dyspozycją królewską chorągwie jazdy zgrupowano głównie na skrzydłach, natomiast w centrum
ustawiono dragonie, piechotę i rajtarię z arkebuzerią, a więc wojsko cudzoziemskiego autoramentu wzmocnione chorągwiami husarii.

Centrum armii polskiej, wysunięte nieco do przodu w stosunku do skrzydeł, stanowiła dywizja królewska. W pierwszej linii umieścił król artylerię pod dowództwem Zygmunta Przyjemskiego, złożoną głównie z 3- i 6-funtowych dział regimentowych, 5-funtowych haubic, szrotownic strzelających odłamkami żelaznymi lub tłuczonymi kamieniami, bardzo skutecznych na niewielką odległość,oraz tzw. organków — dział wielolufowych stanowiących prototyp dzisiejszej broni maszynowej. Asekurowały artylerię oddziały dragonii, między innymi regiment Mikołaja
Korffa (około 235 żołnierzy) i regiment wojewody malborskiego Ludwika Weyhera (197 żołnierzy). Oba brały udział w kampanii zimowej hetmana Kalinowskiego, w której poniosły znaczne straty, stąd tak niskie stany osobowe Za dragonia w pierwszej linii „korpusu", czyli centrum, stanęły pułki piechoty niemieckiej. Na prawym skrzydle regiment Bogusława Radziwiłła liczący 1152 żołnierzy (a według wykazu w AGAD nawet więcej, bo 1600), na lewym Krzysztofa Houwaldta (około 1000 żołnierzy).Drugą linię tworzyły stojące na przemian oddziały rajtarii (8 chorągwi liczących łącznie około 2500 żołnierzy) oraz piechoty polskiej i węgierskiej (także 8 chorągwi, około 1700 żołnierzy). Umieszczono tu również trzy silne chorągwie husarii, w tym nadworną Jana Kazimierza (500 husarzy wybranych z całego wojska) pod dowództwem krajczego litewskiego Kazimierza Tyszkiewicza. Wśród nich znajdował się król, którego straż przyboczną tworzyło czterech doświadczonych i zaufanych rycerzy. W trzeciej linii ustawiono gwardię królewską (1800 żołnierzy) pod dowództwem gen. Fromholda von Ludingshausen Wolffa, a obok niej oddziały rajtarskie wojewody malborskiego Jakuba Weyhera i Bogusława Radziwiłła. Głównym zadaniem oddziałów jazdy — rajtarii, kozaków i husarii — zajmujących pola szachownicy między piechotą było zapewnienie jej ochrony przed atakami kawalerii przeciwnika. Jak pamiętamy, kompanie piechoty niemieckiej miały w swym składzie pikinierów usytuowanych w centrum szyku i uzbrojonych w piki (spisy) długości około 7 łokci (czyli 3 m), których zadaniem była osłona muszkieterów przed uderzeniami jazdy. Doświadczenia wojny trzydziestoletniej wykazały jednak, że ochrona ta nie była dostateczna. Walki wręcz piechoty z jazdą przeciwnika nie przewidywały nawet instrukcje wydane dla piechoty, właśnie ze względu na brak właściwej broni. Ochrony ze strony jazdy wymagała zwłaszcza piechota węgierska złożona tylko ze strzelców, dysponująca dużą siłą ognia, ale mało odporna na ataki kawalerii. W rezerwie stanęła posiłkowa rajtaria elektora brandenburskiego oraz pozostałe oddziały pospolitego ruszenia, a zwłaszcza sieradzkie i łęczyckie, które tworzyło jakby łączniki między centrum a lewym skrzydłem. W obozie pozostawiono 3000 piechoty polskiej, która z czeladzią obsadziła wały i stanęła obok wetkniętych w ziemię kopii husarskich niezbyt przydatnych w walce z szybkimi i zwrotnymi oddziałami tatarskimi. Z daleka sprawiało to wrażenie wojska stojącego w rezerwie poza główną armią. Na szańcach obozowych ulokowano cięższe działa tworząc w ten sposób rezerwę artylerii na wypadek przerwania szyku polskiego

1. Regiment RON w bitwie mógł stawać do walki w całości ustawiony a la cesarski Lützen skwadron (może z uszykowaniem 6-cio rzędowym) co byłoby normalne jako że w końcu te regimenty formowane były na wzór niemiecki często przy znacznym udziale niemieckiej kadry. Lub mógł być podzielony na dwa mniejsze skwadrony.
2. Mniejszy regiment mógł być albo samodzielnym skwadronem albo po prostu dodawano do niego samodzielne kompanie by uzyskać cesarski Lützen skwadron.
Batalionów w RON czasów Wazów nie było - i tyle.

Pod koniec panowania JIIIS osiągnęliśmy wyż naszych możliwości organizacyjnych i taktycznych