Po pierwsze, działania II Korpusu należy rozpatrywać w szerszym kontekście - należy uwzględnić działania korpusu francuskiego w masywie Monti Aurunci, działania brytyjczyków w dolinie rzeki Liri i działania II Korpusu w masywie Monte Cassino. O zwycięstwie zdecydowały sukcesy na tych trzech teatrach.
Po drugie, natarcie II Korpusu działało bezpośrednio na korzyść XIII Korpusu Brytyjskiego walczącego w dolinie Liri - ściągnęło niemieckie odwody, które nie mogły być wykorzystane przeciwko brytyjczykom forsującym Liri.
Po trzecie, II Korpus Polski był jednostką stosunkowo słabszą - obie dywizje - 3 i 5 nie miały trzecich brygad, co skutkowało ograniczeniem pasu natarcia - pominięto Passo Corno i Monte Cairo.
Po czwarte klęska I natarcia spowodowana była brakiem rozpoznania pozycji niemieckich w masywie Monte Cassino - co obciąża dowódcę 8 Armii gen. Leesa, wykonaniem go w dacie, gdy trwało luzowanie jednostek niemieckich w masywie - atakujące bataliony 3 i 5 dywizji walczyły z 9 batalionami niemieckimi, działaniem jednostek polskich w zbyt dużych, mało mobilnych i nieelastycznych grupach - co obciąża już gen. Andresa. Pierwsze natarcie bywa nazywane nawet kosztownym rozpoznaniem walką pozycji niemieckich. Zresztą w toku tych walk niemcy ponieśli znaczne straty.
Po piąte, sukces II natarcia spowodowany był rozpoznaniem pozycji niemieckich w masywie, zmianą taktyki działania na atakowanie niewielkimi grupami szturmowymi wielkości drużyny lub plutonu. Gwoli przykładu - bodajże Widmo zostało zdobyte przez jedną kompanię (50 - 60 żołnierzy) wspartych w drugiej fazie szturmu przez drugą kompanię. II Korpus zdobył 593, 569, Widmo, Massa Albaneta, St. Angelo - spowodowało to, że pozycje niemieckie stały się nie do utrzymania - dalsze przedłużenie natarcia na Piedimonte izolowałoby klasztor i czyniłoby wyłom w niemieckiej obronie, którego nie można było zatkać.
Po szóste, fakt że francuzi wbili się głęboko w masyw Monti Aurunci nie miał wpływu na zmniejszenie chęci niemieckich spadochroniarzy do walki. Głębokie obejście pozycji niemieckich przez marokańczyków spowodowało, że dalsza obrona masywu była bezsensowna i dlatego niemcy odeszli z pozycji nocą z 17 na 18 maja nie niepokojeni przez polaków - co zresztą było bardzo przytomną decyzją Andersa - po co miał wykrwawiać jednostki, jeżeli niemcy mieli być zniszczeni w kotle jaki miał być zamknięty na skutek natarcia z rejonu Monti Aurunci i Anzio - że do tego nie doszło było winą Marka Clarka któremu spieszyło się do Rzymu.
Po siódme, klasztor nie został zdobyty lecz zajęty przez polski patrol dowodzony przez por. Gurbiela.