@ Justyna
W dyskusji o czym? O zbrodniach UPA czy o liście? O zbrodniach pisałam już w kilku wątkach, z tego co pamiętam na tym Forum cytowałam fragmenty dokumentów. Po co mam powtarzać się i bić pianę. O liście nie mam nic więcej do powiedzenia, dla mnie nie jest źródłem.

Ci, którzy widzieli rzeź Polaków, uważają jednak, że ludziom trzeba wprost pokazywać, jakie piekło przeżyli ludzie na Wschodzie. Marian Łoziński z Głubczyc w czasie wojny był żołnierzem polskich oddziałów samoobrony, które walczyły z bandami UPA. Widział wiele zmasakrowanych trupów.

- Nigdy nie zapomnę pierwszego - mówi Łoziński. - W wiosce Paryszcze mieszkały dwie polskie rodziny. Reszta to byli sami Ukraińcy. Dostaliśmy meldunek, że Polacy zostali wymordowani przez sąsiadów, a w lesie, obok wsi, leży ciało kobiety z obciętymi piersiami. Na początku nie uwierzyłem.

Poszedł jednak we wskazane miejsce i znalazł ciało. Było okaleczone dokładnie tak, jak podano w meldunku. Później okaleczone trupy oglądał jeszcze wiele razy.
Majdan Górny, leżący na terenie dzisiejszej Lubelszczyzny, zamieszkiwali Ukraińcy, a przylegającą do niego kolonię - Polacy.

- Pewnej nocy dostaliśmy informację, że "coś będzie się działo". Sygnał okazał się prawdziwy. Ukraińcy przyszli z bronią, z budynków wypuścili tylko bydło, a ludzi zamknęli wewnątrz. Podpalili około 50 domów. Ci, którzy w nich zostali, spłonęli żywcem - wspomina Łoziński.

Po ataku na kolonię pan Marian wraz z innymi osobami, którym udało się uciec z pogromu, wrócił do spalonych domów.

- Z popiołów wygrzebywaliśmy tylko ludzkie korpusy. Później widziałem jeszcze ciała powieszonych na płotach Polaków, szczątki osób rozerwanych końmi i inne okropności.

- Kiedy Niemcy rozstrzelali pod teatrem w Stanisławowie kilkudziesięciu Ukraińców, którzy chcieli wzniecić powstanie, myśleli, że Polacy będą się z tego cieszyć. Nikt się nie cieszył - opowiada Marian Łoziński. - Taka była między nami a Ukraińcami różnica. Dlatego prawda o tym, co działo się w tamtych czasach, musi być pokazywana wprost.

Nie wiem dlatego ten temat budzi we mnie obrzydzenie, nie chcę brać w nim udziału. Czuję się podle, jak jakaś cmentarna hiena.

Fot. 11. Zdjęcie ze zbiorów dr Aleksandra Kormana z wyjaśnieniem: Pomordowani mieszkańcy wsi Połowce obok miasteczka Jagielnica, pow. Czortków. W nocy na 16 stycznia 1944 r. uprowadzeni przez terrorystów-banderowców, znalezione w lesie. Stwierdzono urzędowo, że ofiary były rozebrane, torturowane, twarze ofiar zmasakrowane przez obcięcie uszu, nosów rozcięcie szyi, wydłubanie oczu, duszenie za pomocą sznurów. Na zdjęciu ciała 26 zamordowanych Polaków, mieszkańców wsi Połowce

Cześć Ich Pamięci:

http://genocide.pl/php/1_dzial.php?ID3=217...=&s=1&li=&sort=


Zwróćcie uwagę na opis ostatniego ze zdjęć:

Ludwik Wrodarczyk urodził się w wielodzietnej rodzinie górniczej, w Radzionkowie na Górnym Śląsku. 10 czerwca 1933 otrzymał święcenia kapłańskie z rąk bpa Walentego Dymka w Obrze. Po święceniach kapłańskich pracował jako wikary, katecheta i ekonom w parafii Matki Boskiej w Kodniu nad Bugiem, od 1939 ekonom parafii w Markowicach.

17 sierpnia 1939 dekretem władz zakonnych został posłany jako administrator parafii w Okopach w województwie wołyńskim. Był aktywnym animatorem życia religijnego parafii: organizował pielgrzymki, wyprawy misyjne na wschód, wspomagał biednych i chorych bez względu na narodowość. Leczył ludzi wykorzystując swoją znajomość zielarstwa.

Gdy w sierpniu 1942 Niemcy wraz z ukraińską policją pomocniczą, rozpoczęli likwidację getta w Rokitnie o. Ludwik ukrywał i przechowywał wielu Żydów m.in. braci Samuela i Aleksandra Levinów.

W nocy z 6 na 7 grudnia 1943 banda UPA napadła na polskie wsie należące do parafii Okopy. Wsie zostały doszczętnie spalone, a większość ludności wymordowana. O. Wrodarczyk, choć świadomy zagrożenia, pozostał w kościele i modlił się przed ołtarzem, skąd został porwany przez ukraińskich napastników.

Bezdyskusyjne ustalenie okoliczności śmierci kapłana jest niemożliwe wobec faktu, że jego ciało nigdy nie zostało odnalezione, mimo wielu wysiłków. Istnieje kilka wersji wydarzeń.

Według ustaleń Leona Żura ukraińscy nacjonaliści porwali księdza i zawlekli do oddalonej o 7 km ukraińskiej wsi Karpiłówki. Tam przesłuchiwali go i okrutnie torturowali. Następnie jeden z oprawców rozrąbał mu klatkę piersiową siekierą i wyjął serce. Ta wersja śmierci zakonnika jest uznawana za najbardziej wiarygodną.

Istnieje również opis śmierci kapłana autorstwa o. Augustyna Miodka, według którego po wtargnięciu do kościoła upowcy w kościele zamordowali dwie kobiety - 18-letnią Weronikę Kosińską i 90-letnią Łucję Skurzyńską - które prosiły ich o darowanie księdzu życia. Następnie porwali o. Ludwika, którego po torturach – był nakłuwany igłami, chłostany, przypalany gorącym żelazem - został w końcu żywcem przepiłowany przez kobiety ukraińskie 6 grudnia 1943 we wsi Moczulanka.

Ksiądz biskup Wincenty Urban twierdzi natomiast, że ks. Wrodarczyk został zabity przez kobiety ukraińskie w lesie Ostrówek koło Karpiłówki. Obnażyły one księdza, na jego głowę włożyły koronę uplecioną z drutu kolczastego, i zbitego do omdlenia ukrzyżowały głową w dół na dębie.

Andrzej Leon Sowa podaje wersję podobną do wersji drugiej - dwanaście ubranych w czerwone spódnice ukraińskich dziewcząt położyło księdza na ziemi i przywiązało do leżącej kłody. Następnie rozpoczęły przecinanie ojca Wrodarczyka piłą. Przerżniętego do połowy, dającego jeszcze oznaki życia, postawiły na nogi, przywiązały do rosnącego drzewa, i z odległości kilkunastu metrów otworzyły ogień karabinowy.