Witaj GOŚCIU ( Zaloguj się | Rejestracja )
 
 
Reply to this topicStart new topicStart Poll

> Królestwo Kongresowe: wątek zbiorczy, Opracowanie ogólne
     
Jeremak
 

VI ranga
******
Grupa: Użytkownik
Postów: 855
Nr użytkownika: 62.319

Jacek J
Stopień akademicki: Mgr
Zawód: geobelfer
 
 
post 4/08/2010, 14:51 Quote Post

WĄTEK NIE DO DYSKUSJI. Dyskusję proszę prowadzić w pierwotnym wątku:
http://www.historycy.org/index.php?showtopic=67895
W tym wątku znajdą się już opracowane i uznane za "obowiązujące" kalendaria, mapy i teksty użytkowników wybrane z historii alternatywnej "Królestwo Kongresowe", w celu łatwiejszej orientacji w jego realiach.

Od Kongresu Wiedeńskiego do 1870:
http://www.speedyshare.com/files/23658626/..._kongresowe.doc
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #1

     
Jeremak
 

VI ranga
******
Grupa: Użytkownik
Postów: 855
Nr użytkownika: 62.319

Jacek J
Stopień akademicki: Mgr
Zawód: geobelfer
 
 
post 7/08/2010, 16:24 Quote Post

Kalendarium: spisane przez Okszę na podstawie:

Wiosna Ludów i wojna krymska - kolega Chassepot
Lata 60-te w Europie - kolega Realchief
Królestwo Polskie 1815 - 1870

9 VI 1815 – koniec kongresu wiedeńskiego. Dla Polski wielce radosne wydarzenie. Mocarstwa uzgodniły utworzenie Królestwa Polskiego z ziem byłego Księstwa Warszawskiego. Wielkie zwycięstwo dyplomatyczne cara Aleksandra I gdyż Królestwo po wsze czasy ma być połączone więzami zależności z Rosją.
27 XI 1815 – nadanie przez Aleksandra I konstytucji Królestwu Polskiemu. Szokująco liberalny dokument dający daleko idące swobody polityczne polskim poddanym.
Sugestie strony polskiej odnośnie koronacji w Warszawie na króla Polski. Car odpowiada wymijająco, jednocześnie powołując namiestnika w Królestwie w osobie wielkiego księcia Konstantego. Konstanty jest jednocześnie naczelnym dowódcą wojska polskiego.
Prorosyjska cześć polskiej elity politycznej żywi nadzieję na dalsze gesty Aleksandra I mające przywiązać do niego Polaków. Chodzi o niesprecyzowaną obietnicę cara odnośnie przekazania Królestwu ziem zachodnich guberni rosyjskich (de facto ziem II zaboru).
1820 – rozwód Konstantego i Julii Sachsen-Coburg. Ich 12-sto letni syn Paweł Aleksander (późniejszy Kazimierz V) zostaje odesłany na dwór do Petersburga.
W tym samym roku Konstanty pojął za żonę Joannę Grudzińską.
Strona polska, coraz bardziej zniecierpliwiona niezdecydowaniem cara odnośnie koronacji, zwraca uwagę na Konstantego, który początkowo niechętny, ostatecznie zgadza się pod warunkiem uzyskania akceptacji od brata-cara. Delegacja polska pod przewodnictwem księcia Adama Jerzego Czartoryskiego jedzie do Petersburga. Przy silnej wewnętrznej opozycji Aleksander ostatecznie przychyla się do propozycji polskiej i daje zgodę na koronację pod pewnymi warunkami:
- w mocy pozostają zapisy o podporządkowaniu polityki polskiej woli cara;
- sojusz militarny z przewodnią rolą Rosji, faktycznie Polska nie może go wypowiedzieć;
- Konstanty zrzeka się praw do korony carskiej;
- dysponentem korony polskiej pozostaje car;
- Konstanty nie może przejść na katolicyzm;
- książę Paweł Aleksander do osiągnięcia pełnoletności będzie przebywał na dworze rosyjskim.
15 VIII 1821 – koronacja wielkiego księcia Konstantego na króla Polski, jako Konstanty I.
1821 – książę Franciszek Drucki-Lubecki zostaje powołany na stanowisko ministra skarbu
1825 – założenie Towarzystwa Kredytowego Ziemskiego
26 XII 1825 – wstąpienie na tron Mikołaja I.
W sprawach polskich potwierdza wszystkie zawarte przez poprzednika traktaty.
W 1829 r. wraz z małżonką i synem Aleksandrem odwiedza Warszawę. Wraz z nimi do kraju wraca książę Paweł Aleksander syn Konstantego.
1828 – założenie Banku Polskiego
29 XI 1830 – próba zamachu na króla przeprowadzona przez grupę oficerów z tzw. Stowarzyszenia Podchorążych. Ostrzeżona rodzina królewska zdołała wymknąć się z pałacu.
Próba przewrotu została zduszona w zarodku przez wojsko wierne królowi. Czystka w wojsku. Szeroko zakrojone śledztwo doprowadza do ujęcia sprawców i większości inspiratorów. Kara śmierci dla przywódców, dożywotnie więzienia i zesłania na katorgę dla pozostałych. Sytuacja uspokaja się do połowy 1830 r.
1836 – zakończenie programu rozbudowy dróg w Królestwie
1837 – ślub księcia Pawła z Marią Teresą Habsburg, córką księcia cieszyńskiego Karola Ludwika. Konwersja Pawła Aleksandra na katolicyzm.
1839 – książę Franciszek Drucki-Lubecki z powodów zdrowotnych rezygnuje z funkcji prezesa Rady Administracyjnej i przechodzi na emeryturę
1840 – narodziny Władysława, pierwszego syna Pawła i Marii Teresy
1842 - narodziny córki Anny
1845 – śmierć Konstantego I. Za zgoda Mikołaja I, cara Rosji na tron wstępuje Paweł Aleksander, przyjmując imię Kazimierza V.
1848 - narodziny Mikołaja, drugiego syna (już) królewskiej pary
1848 – 1849 Wiosna Ludów w Europie.

Wiosna Ludów w Królestwie Polskim
IV 1848 - początek ruchów społecznych na ziemiach Królestwa Polskiego, chłopi masowo odmawiają wykonywania pańszczyzny, żądania powszechnego uwłaszczenia. Uaktywniają się ruchy polityczne domagające się rozszerzenia prawa wyborczego.
V – VII 1848 - próby zdławienia ruchu uwłaszczeniowego, przymusowe kwaterunki wojska, car Mikołaj I żąda od bratanka Kazimierza V energiczniejszych działań w kierunku ustablilizowania sytuacji
X 1848 - Sejm w Polsce uchwala powszechne uwłaszczenie chłopów za odszkodowaniem, zniesienie serwitutów - okres spłaty odszkodowań dla właścicieli rozłożony na 24 lata

Wiosna Ludów na Węgrzech czyli dlaczego Galicja jest nasza!
III 1848 - radykałowie węgierscy żądają zniesienia cenzury, pańszczyzny i powstania rządu narodowego w ramach monarchii habsburskiej. Ferdynad I godzi się na żądania radykałów
IV 1848 - W Austrii ogłoszona zostaje konstytucja Pillersdorfa. Mniejszości słowacka, rumuńska, serbska i chorwacka stają po stronie dworu przeciwko Węgrom.
VIII 1848- wystąpienie Jelacica na Węgrzech, po bezskutecznych próbach porozumienia z dworem wiedeńskim upada rząd Battyhany'ego
IX 1848 - powołanie Komitetu Obrony Narodowej na Węgrzech, pod koniec września Jelacic ponosi klęskę pod Pakozd
2 XII 1848 - na tron wstępuje Franciszek Józef I.
XII 1848 - II 1849 ofensywa zimowa wojsk cesarskich, Austriacy zajmują Budę.
II 1849 - klęska Węgrów pod Kapolną
III - IV 1849 - wiosenna ofensywa Węgrów, Buda oblężona, car nosi się z zamiarem interwencji na Węgrzech po stronie Habsburgów. Politycy polscy proponują carowi interwencję rozjemczą w zamian za Galicję. Car nie jest zdecydowany. W Polsce (za aprobatą) cara rozpoczyna się jednakże mobilizacja sił zbrojnych na stopę wojenną
19 IV 1849 - sejm w Debreczynie ogłasza niepodległość i detronizację Habsburgów. Wśród Węgrów jednak istnieje silna opozycja do której zalicza się wódz naczelny sił węgierskich Artur Görgey - ten odmawia przyjęcia buławy marszałkowskiej z rąk prezydenta Kossutha, aczkolwiek przyjmuje tekę ministra wojny.
koniec IV/V 1849 r. na dworze rosyjskim (pod wpływem polskim) dojrzewa koncepcja zbrojnej mediacji - propozycje rosyjskie: porozumienie Franciszka Józefa z Węgrami na zasadzie odrębny rząd, parlament, skarb i wojsko, wspólna polityka zagraniczna, wspólny monarcha. Monarchia habsburska zrzeka się Galicji na rzecz Rosji. Rosja zobowiązuje się wspierać status quo w Niemczech, we Włoszech oraz daje wolną rękę monarchii naddunajskiej na zachodnich Bałkanach. Wspólna polityka wschodnia. Reakcja Franciszka Józefa negatywna. Pozytywnie reagują ugodowcy węgierscy.
21 V 1849 r.- wojska węgierskie zdobywają Budę
koniec czerwca 1849 r. - pod wpływem klęsk wojennych i przedłużającą się wojnę Franciszek Józef zgadza się na propozycje rosyjskie
VII 1849 wojska rosyjskie i koprus polski wkraczają do Galicji i Siedmiogrodu.
13 VIII 1849 - zamach stanu na Węgrzech, obalenie Rządu Narodowego, Kossuth udaje się na emigrację. Zawieszenie broni.
koniec 1849 r. - Galicja przekazana Rosji, ta oddaje zachodnią część z Lwowem Królestwu Polskiemu. Powstają Austro-Węgry. Zostaje zawarte porozumienie pomiędzy Cesarzem a Węgrami (na kształt 1867 r. - modyfikacja: wyodrębnienie wojsk węgierskich) tajne porozumienie pomiędzy Cesarstwem Rosji - Cesarstwem Austro-Węgier. Rosja gwarantuje poparcie dla polityki austriackiej we Włoszech i Niemczech (charakter antypruski), porozumienie odnośnie wspólnych interesów na Bałkanach.

W przededniu wojny
V 1852 - Danilo Njegos ogłasza się świeckim księciem Czarnogóry. Austro-Węgry uniemożliwiają poprzez groźbę interwencji zbrojnej kontrakcję sułtana. Jakkolwiek Czarnogóra leży w austro-węgierskiej strefie wpływów (w myśl traktatu ołomunieckiego z grudnia 1849 r.) w Rosji pojawia się lekkie niezadowolenie z faktu wystąpienia monarchii naddunajskiej w roli protektora Słowian południowych.
maj 1852 - konferencja w Londynie: rozwiązanie kwestii Szlezwiku i Holsztyna, Dania musi ustąpić z w/w księstw, które zostają przyznane Prusom. O werdykcie mocarstw zadecydowała postawa Rosji chcącej zapewnić sobie życzliwą neutralność Prus w kwestii wschodniej. Niepokój w Austro-Węgrach.
koniec 1852 r. - rozmowa premiera Wielkiej Brytanii lorda Aberdeen z ambasadorem rosyjskim Filipem Brunnowem. Brunnow odnosi wrażenie, że Wielka Brytania niechętnie odnosi się do wywołanej przez Napoleona III awantury o opiekę nad miejscami świętymi w Jerozolimie (słusznie) i że w żadnym wypadku nie wystąpi przeciwko Rosji w razie jej ewentualnej interwencji w Turcji (błędnie). Wysyła stosowny raport carowi. Car jest bardzo zadowolony.
I – II 1853 rozmowy sondażowe Mikołaja I z ambasadorem brytyjskim Seymourem. Propozycje carskie ba wypadek upadku Turcji: Konstantynopol wolnym miastem, niepodległa Bułgaria i Serbia, Grecja niepowiększona. Rosja obsadza Bosfor, Egipt Kreta i Rodos dla Wielkiej Brytanii, terytorium Turcji ma poza tym pozostać integralne. Propozycje są naruszeniem konwencji ołomunieckiej - bowiem Mołdawia, Wołoszczyzna, Serbia i Bułgaria mają pozostać pod opieką Rosji. Jednocześnie wypowiedział się o Austro-Węgrach jako o rosyjskim kliencie (później koalicjanci przekażą te informacje do prasy).
wiosna 1853 - misja ks. Mienszykowa, żądanie aby Rosji zostało przyznane prawo do opieki nad prawosławną ludnością Imperium Ottomańskiego (z częściowym wyłączeniem jurysdykcji tureckiej) opieka nad miejscami świętymi w Jerozolimie ma zostać przywrócona duchownym prawosławnym.
IV 1853 - francuskie okręty na Morzu Egejskim
V 1853 - niepowodzenie misji Mienszykowa, car stosuje bezpośrednio notę do sułtana - odpowiedź sułtana (firman z 8 czerwca 1853 r. nie satysfakcjonuje cara)
VI 1853 - flota brytyjska i francuska na Dardanelach
VII 1853 r. - armia rosyjska przekracza Prut, spotkanie przedstawicieli Wielkiej Brytanii, Francji, Austro-Węgier i Prus
28 VII 1853 r. – oficjalne żądanie 4 mocarstw skierowane do Turcji aby ta potwierdziła dotychczasowe przywileje Rosji, za namową Wielkiej Brytanii i Francji Turcja żąda rewizji dotychczasowych traktatów (28 sierpnia 1853 r.); dyplomaci mocarstw zachodnich dokonują sondaży odnośnie ewentualnego przystąpienia Prus do wojny z Rosją
20 IX 1853 r. – zamknięcie konferencji w Wiedniu

Wojna krymska (zwana też wojna polsko-krymską)
16 X 1853 r. – Turcja wypowiada wojnę Rosji
koniec X – połowa XI 1853 r. – wkroczenie wojsk tureckich do Wołoszczyzny, przekroczenie granicy rosyjskiej na froncie azjatyckim; drobne sukcesy wojsk tureckich (Oltenica, fort św. Mikołaja, Bajandur) wywierają wrażenie na opinii publicznej w Wielkiej Brytanii i Francji, Prusy zaczynają poważnie traktować propozycje mocarstw zachodnich – ich cena to wolna ręka w Niemczech w przypadku ewentualnego konfliktu z Austro-Węgrami oraz uznanie roszczeń wobec Królestwa Polskiego (Wielkopolska)
koniec XI – początek XII 1853 r. zwycięstwa wojsk rosyjskich (Achałcych, Baszkadyklar) wyparcie wojsk tureckich z terytorium rosyjskiego, koniec kampanii na Kaukazie
30 XI 1853 r. – klęska tureckiej floty pod Synopą,
początek I 1854 r. – flota brytyjsko-francuska wpływa na Bosfor
6 I 1854 – zwycięstwo wojsk rosyjskich pod Czetami (Wołoszczyzna) – koniec kampanii na Wołoszczyźnie
Początek 1854 r. – misja hr. Orłowa do Wiednia, Austro-Węgry żądają od Rosji gwarancji integralności terytorialnej Turcji i nie ingerowania w stosunki pomiędzy sułtanem a jego chrześcijańskimi poddanymi. A-W nie żądają wycofania się wojsk rosyjskich z Mołdawii i Wołoszczyzny i nie mobilizują armii w Siedmiogrodzie. Car wypowiada wojnę Wielkiej Brytanii i Francji.
III – IV 1854 – ukonstytuowanie się sojuszu brytyjsko – francusko- tureckiego (ostatecznie 15 kwietnia 1854 r.). Prusy deklarują przystąpienie do wojny w przypadku przekroczenia Dunaju przez Rosjan i marszu na Konstantynopol. Królestwo Polskie deklaruje przystąpienie do wojny po stronie Rosji w przypadku agresji Prus. W wyniku tej deklaracji marszałek Paskiewicz dowodzący wojskami rosyjskimi na terenach guberni zachodnich otrzymuje rozkaz wsparcia armii Dunaju ks. Gorczakowa oraz objęcia naczelnego dowództwa.
koniec V 1854 r. – w Warnie lądują wojska sprzymierzonych (2 dywizje francuskie, jedna brytyjska), ofensywa tureckiej Armii Anatolijskiej w kierunku Tbilisi. Po serii porażek (Nigojti, rzeka Czoroch, Kiurjuk-Dara) wojska tureckie wycofują się z terytorium rosyjskiego. Pod koniec lipca działania wojenne zamierają. Rosjanie pozostają na terytorium tureckim planując w przyszłym roku ofensywę na Kars i Batumi.
22 VI 1854 r. – flota brytyjsko-francuska pod dowództwem adm. Napiera blokuje Kronsztad. Nie decyduje się na dalsze działania ofensywne, liczy na wyjście w morze floty rosyjskiej, bezskutecznie.
29 VI 1854 r. – szturm Sylistrii, wojska rosyjskie zdobywają twierdzę. Do armii Dunaju docierają posiłki znad granicy Królestwa Polskiego.
VII 1854 – Prusy uznają zdobycie Sylistrii jako casus belli. Wypowiadają wojnę Rosji. Królestwo Polskie wypowiada wojnę Prusom.
17 VIII 1854 r. – francuska oraz brytyjska piechota morska zdobywa Bomersund na wyspach Alandzkich. Szwedzi decydują się na przejęcie twierdzy pod osłoną floty sprzymierzonych. Zamrożenie stosunków rosyjsko-szwedzkich, żadna strona nie decyduje się jednak na oficjalne wypowiedzenie wojny.
VII/VIII 1854 r. – armia pruska wkracza na terytorium Królestwa Polskiego, Toruń zablokowany. Będące w trakcie organizacji nowe pułki piechoty i strzelców pieszych z województwa poznańskiego, bydgoskiego, kaliskiego pospiesznie się wycofują (będą stanowiły uzupełnienia dla jednostek liniowych), częściowo zasilą partyzantkę. Toczą się walki odwrotowe. Ujawnia się znakomite wyszkolenie taktyczne wojsk polskich w szczególności starych pułków piechoty, w przypadku nielicznych starć na bagnety Polacy deklasują adwersarzy. Niestety kontrataki kończą się bolesnymi stratami w ogniu iglicówek Dreyse’go. W polskim dowództwie pod wpływem pierwszych doświadczeń z boju tworzy się koncepcja bitwy obronnej w rejonie Bzury. Kazimierz V zwraca się do cara Mikołaja o pomoc (proponuje użyć pozostawionego z byłej rosyjskiej Armii Zachodniej korpusu stacjonującego na Wołyniu) oraz o akcję dywersyjną w Prusach Wschodnich ze strony Armii Bałtyckiej. Car decyduje się na uruchomienie korpusu wołyńskiego.
20 IX 1854 r. bitwa pod Łowiczem/Sochaczewem . Plan pruski przewiduje związanie walką wojsk polskich siłami armii Śląskiej (5 koprusów) a następnie oskrzydlenie i zamknięcie w kotle przeciwnika siłami armii „Prusy Wschodnie” (2 korpusy, korpus gwardii). Dowództwo polskie nie daje się wciągnąć w pułapkę. W przeciwieństwie do zachowania się II i IV korpusu austriackiego pod Koniggratz jednostki pozostają na wybranych pozycjach. Prusacy ponoszą duże straty od ognia licznej i dobrze rozmieszczonej artylerii polskiej. Kontrataki wojaków Kazimierza V w szczególności na odcinkach zajmowanych przez jednostki nie zaopatrzone w broń odtylcową powodują po stronie pruskiej lokalne kryzysy. Ostatecznie ze względu na przewagę ilościową i jakościową armii pruskiej armia polska dokonuje uporządkowanego odwrotu w kierunku Warszawy. Obie strony poniosły dotkliwe straty po ok. 20.000 żołnierzy z każdej strony. Bitwa ta staje się największą bitwą w całej wojnie (łącznie uczestniczyło w niej około 400.000 żołnierzy i prawie 1,5 tys. dział). 30 września w rejon Warszawy przybywa korpus wołyński – dodatkowo 35.000 żołnierzy i 100 dział.
Broni się skutecznie Toruń. Prusacy wkraczają do Śląska Cieszyńskiego i Zagłębia Dąbrowskiego. Dalsze postępy zostają zahamowane przez drugorzutowe oddziały polskie. Austro-Węgry zaniepokojone pojawieniem się Prusaków na Śląsku Cieszyńskim. W okolicach Cadcy koncentuje się korpus węgierski.
grudzień 1854 r./styczeń 1855 r. – sprzymierzeni szykują się do lądowania na Krymie.
Następuje upadek rządu Aberdeena, gabinet pod kierownictwem Palmerstona – zwolennika ściślejszej współpracy z Francją (nota bene twórcy pojęcia entente cordiale)
połowa stycznia 1855 r. Wielki Książę Aleksander przybywa z kurtuazyjną wizytą do Warszawy. Wizytuje jednostki polskie oraz korpus wołyński. Spotyka się z serdecznym przyjęciem, jest zachwycony postawą i lojalnością sojusznika. Stosowne informacje zostają zawarte w liście do ojca.
25 I 1855 r. – układ sojuszniczy pomiędzy Królestwem Sardynii a Wielką Brytanią i Francją. Cavour w zamian za obietnicę mocarstw poruszenia na przyszłym kongresie pokojowym kwestii włoskiej zobowiązuje się wyekspediować na Krym 15.000 żołnierzy piemonckich pod gen. La Marmorą.
I/II 1855 – Prusacy są w dość nieprzyjemnej sytuacji, znaleźli się u wrót Warszawy – ponieśli dość duże straty, morale armii spadło. Mają trudności z zaopatrzeniem i są w impasie. Obawiają się zająć Zagłębie Staropolskie z uwagi na postawę Austro-Węgier oraz przybycie Korpusu Wołyńskiego. Wywiad informuje o koncentracji oddziałów carskich nad Niemnem. Upadek Torunia w połowie lutego nie poprawił zbytnio sytuacji. Jednostki ladwehry zwalczają opór partyzantów w Wielkopolsce. Siły armii głównej liczą około 220.000 żołnierzy, którzy mają przeciwko sobie ok. 160.000 żołnierzy polskich i 35.000 rosyjskich.
połowa lutego 1855 r. Sprzymierzeni lądują na Krymie
26 II 1855 r. – bitwa nad Almą – klęska Rosjan, sprzymierzeni maszerują na Sewastopol
2 III 1855 r. – umiera car Mikołaj I, na łożu śmierci podpisuje manifest o dziedziczności tronu polskiego – potomkowie Kazimierza V uzyskują automatyczną sukcesję tronu. Ostatnie słowa umierającego cara :"Utrzymaj wszystko, trzymaj wszystko" zostały uzupełnione o: "Pamiętaj też o Polakach, źle ich oceniałem. Oni pomogą Ci wykonać testament Elżbiety" Tron obejmuje Aleksander II
20 III 1855 – pierwszy nieudany szturm Sewastopola,
30 III 1855 r. – bitwa pod Bałakławą, zagłada lekkiej brygady, Rosjanom nie udaje się zdobyć portu w Bałakławie.

5 IV 1855 r. – bitwa pod Inkermanem, blokada Sewastopola utrzymana
koniec marca/początek kwietnia 1855 r. – 60.000 rosyjskich żołnierzy wkracza do Prus wschodnich. Pozostawione oddziały landwery zamykają się w Królewcu. W Niemczech Prusacy rozpętują nacjonalistyczną histerię o powtórce Tannenbergu. Austro-Węgry w tej sytuacji ze względów propagandowych – pozycja w Niemczech wycofują korpus węgierski znad granicy. Ze względu, że opowiedzenie się po stronie sprzymierzonych niebezpiecznie wzmocniłoby Prusy ostatecznie decydują się na neutralność wzywając strony konfliktu do rokowań. Postawa Austro-Węgier budzi wściekłość i pogardę obu stron konfliktu. Na odsiecz Prusom Wschodnim rusza Korpus Gwardii (ok. 20-25.000 ludzi) wzmocniony o elementy landwery, które dotychczas blokowały Toruń. Ze względu na fakt, że Gwardia Pruska jest w całości wyposażona w karabiny iglicowe spada „współczynnik przewagi Dreyse’go” na kierunku głównym. Prusacy wycofują się na linię Warty.
20 IV 1855 r. – klęska armii rosyjskiej pod Gąbinem, koniec inwazji Prus Wschodnich. Korpus Gwardii pozostaje jednak nad Niemnem.
maj-czerwiec 1855 r. – ekspedycja francusko-angielsko-turecka na Kercz, cel: odcięcie Rosjan od zaplecza oraz podniesienie nastrojów w społeczeństwie. Kercz zostaje zdobyty. W tym samym czasie kolejna akcja sprzymierzonych na Bałtyku -Kronsztad, na morzu dają im się we znaki parowe kanonierki rosyjskie, część okrętów (w tym ten, na którym znajdują się admirałowie) wpada na miny i zostaje uszkodzonych. Rezygnacja z ataku na Kronsztad. Szukanie celów zastępczych. Koncepcja ataku na Helsingofors i Sveaborgu. Fortyfikacje Sveaborgu wytrzymują ostrzał (sierpień 1855), alianci nie decydują się na wysadzenie desantu. Szwedzi markują ruchy wojsk na pograniczu szwedzko-fińskim. Rosjanie trafnie odgadują ich intencje (pozory współpracy z aliantami) i nie panikują. Kończy się na przygranicznych utarczkach.
17-18 VI 1855 – w 40 letnią rocznicę bitwy pod Waterloo (data wybrana celowo jako symbol pojednania armii brytyjskiej i francuskiej) szturm Sewastopola. Obie strony ponoszą krwawe straty. Ciężko ranny płk. Todtleben (inżynier kierujący pracami fortyfikacyjnymi). Śmierć admirała Nachimowa.
16 VIII 1855 – ostatnia próba przerwania blokady Sewastopola – bitwa nad rzeką Czarną. Brak koordynacji działań rosyjskich dywizji powoduje klęskę i hekatombę ofiar. Rozgoryczenie w armii. Ks. Gorczakow (nowy dowódca, który zastąpił po pierwszych niepowodzeniach ks. Mienszykowa) oskarżany o nieudolność. Ten z kolei oskarża gen. Reada. Dowódca armii Dunaju Paskiewicz komentuje „Bez celu, bez kalkulacji, bez potrzeby”. Co gorsza sam nie potrafi wykazać się sukcesami (francuski generał Canrobert – odwołany z frontu krymskiego na skutek tarć personalnych z generalicją brytyjską i sardyńską na rzecz Pellisier’a) okazuje się godnym i kompetentnym przeciwnikiem. Tarcia, niesnaski i rozgoryczenie w dowództwie rosyjskim. Armia rosyjska cierpi na braki zaopatrzeniowe. Braki w dostawach (także prochu) staje się przyczynkiem do złośliwego komentarza ks. Gorczakowa odnośnie osoby ministra wojny („…nie wąchał prochu, nie wymyślił prochu i nie dostarczył prochu…”
maj-sierpień 1855 – uskrzydlona odwrotem Prusaków oraz osłabieniem ich sił głównych armia polska próbuje przystąpić do kontrofensywy. Po serii porażek we wschodniej Wielkopolsce następuje kontruderzenie Prusaków. Armia polska zmuszona jest wycofać się na linię Wisły.
8 IX 1855 r. – Mac Mahon zdobywa Kurhan Małachowski – praktyczny koniec oblężenia Sewastopola.
późna jesień 1855 – zamierają walki na Krymie. Omar-pasza lekceważony przez sojuszników postanowił już latem 1855 r. opuścić Krym i poszukać sukcesów w Anatolii (zlikwidować zagrożenie twierdzy Kars).Wojska tureckie nie odnoszą sukcesów. Kars oblężony. W listopadzie sytuacja w twierdzy Kars stała się dramatyczna. Dowódca garnizonu nie odważył się na wyjście z twierdzy w celu jej ewakuacji i przebicia się. Pod koniec listopada następują rozmowy mające na celu ustalenie warunków kapitulacji. Do niewoli poszło 8,5 tys. wojsk regularnych, milicji oraz cudzoziemcom (w tym emigrantom węgierskim – zwolennikom Kossutha) pozwolono wyjść z twierdzy.
2 XII 1855 r. traktat zacieśniający współpracę polityczną Austro-Węgier z Wielką Brytanią i Francją. Austro-Węgry wystosowują ultimatum do Rosji (ogłoszenie Morza Czarnego neutralnym, wolna żegluga na Dunaju, zrzeczenie się protektoratu nad Mołdawią i Wołoszczyzną, opieka nad chrześcijanami w Imperium Otomańskim ma być sprawowana przez ogół mocarstw. Austria dystansuje się natomiast od żądań pruskich). Car jest zmuszony przyjąć dyktat. Jego wojska na zasadniczych kierunkach działań nie odnotowały sukcesów. Rosja jest izolowana. Upadek polskiego sojusznika jest jedynie kwestią czasu. Rosja decyduje się na negocjacje. Politycy i generałowie polscy obawiając się przyszłorocznej kampanii oddychają z ulgą.

Zawieszenie działań wojennych na wszystkich frontach.

25 II 1856 – rozpoczyna się Kongres Paryski. Wzięli w nim udział przedstawiciele Francji, Rosji, Wielkiej Brytanii, Prus, Austro-Węgier, Polski, Sardynii. Na czele delegacji rosyjskiej staje hr. Orłow. Szybko nawiązuje kontakty z dyplomatami innych krajów z wyjątkiem Prus i Austro-Węgier, nie ukrywając pogardliwego stosunku do tych państw oraz ich przedstawicieli dyplomatycznych. Do Colonny-Walewskiego odezwał się „…skakaliśmy sobie do gardła jak dwa uczciwe, rasowe buldogi. Teraz wspólnymi siłami musimy się postarać aby te wilcze Prusy i ta kundlowata Austria nic na naszej bójce nie skorzystała….” W związku z życzliwym i dyskretnym poparciem dyplomatów francuskich Rosja uzyskała łagodne warunki:
- neutralność Morza Czarnego, zakaz fortyfikacji i utrzymywania floty
- w zamian za zwrot Krymu, Rosja wycofuje się z Księstw Naddunajskich, wraz z Serbią uzyskują autonomię, Turcja nie może utrzymywać tam jednostek wojskowych
- Rosja utrzymuje zdobycze na Zakaukaziu
- powrót do status quo na granicy prusko-polskiej
- zostaje poruszona kwestia włoska

Królestwo Polskie
1856 - 1858 Kryzys finansowy spowodowany wydatkami wojennymi. Rozpoczynają się potajemne rozmowy dotyczące tzw. "donacji Aleksandra". Polacy już wiedzą, że będą obdarowani pewnym terytorium. W Radzie Stanu toczą się zaciekłe dyskusje, które ziemie chcielibyśmy dostać.
1857 Rozpoczęcie programu "polska iglicówka"
1858 Reformy wojskowe w zakresie organizacji i poboru. (co jeszcze?)
1858 Księżniczka polska Anna poślubia króla portugalskiego Piotra V
1859 Finalizacja rozmów rosyjsko-polskich. W podzielonej Radzie Stanu przewagę zdobywają zwolennicy zajęcia Wilna. Ostre wystąpienia niektórych członków potępiające decyzję oraz wskazujące na skazanie na zagładę Polaków w Wielkim Księstwie Litewskim.
Gest Aleksandra II. Przyjeżdża do Warszawy by osobiście w towarzystwie Kazimierza ogłosić decyzję o przekazaniu białostocczyzny, grodzieńszczyzny i wileńszczyzny we władanie Królestwa Polskiego. W kraju euforia! Część ziemiaństwa i arystokracji w Królestwie jest niezadowolona. Polska szlachta na ziemiach zabranych nie zostawia suchej nitki na polskim rządzie.
1860 Prezesem Rady Administracyjnej zostaje hrabia Aleksander Wielopolski. Człowiek niezależny ale lojalny wobec króla. Zwolennik dotychczasowej polityki prorosyjskiej.
1861 – 1863 Reformy wewnętrzne: samorządowa, edukacji, równouprawnienie Żydów, reforma prawa wyborczego (jedynym wyznacznikiem staje się cenzus majątkowy).
Od początku lat 60-tych silny lobbing na rzecz ściągnięcia do Polski kapitału zagranicznego. Dynamiczny rozwój kolei.
1865 Koniec przezbrajania armii na ulepszone karabiny iglicowe.
1865 Rozwiązanie unii brzeskiej na Ziemiach Zabranych. Narastanie nastrojów antyrosyjskich w społeczeństwie polskim.
1868 Ślub następcy tronu Władysława z księżniczką hiszpańską Izabelą Marią Burbon (ur. 1851 r.)
jesień 1869 Nasilenie nagonki prasowej w Polsce i Rosji. Pewne kręgi osób zaczynają wypowiadać się w sposób wysoce konfrontacyjny. W Królestwie szczególnie aktywnie zaczynają działać przedstawiciele konserwatywnych kół ziemiańskich, powiązani więzami rodzinnymi z polskimi ziemianami w Wielkim Księstwie. W Rosji uaktywnia się antypolskie stronnictwo na dworze cara.
zima 1869/1870 Eskalacja incydentów. Rosjanie wzmacniają siły w WKL. Chwilowa panika w Polsce.
marzec 1870 Wzmożone działania tajnych służb przynoszą efekty. Coraz więcej przesłanek wskazuje na inspirację pruską w obydwu krajach. Opada napięcie na linii Warszawa-Petersburg. Następuje koordynacja działań.
kwiecień/maj 1870 rozpracowywanie przez tajną policję polską pruskiej siatki agenturalnej po aresztowaniu młodego dziennikarza Henryka Sienkiewicza. Aresztowania w Rosji
Wywiad docieka o co chodzi tym razem.
maj 1870 agentka polskiego wywiadu w Berlinie wchodzi w posiadanie dokumentów wskazujących na rzeczywiste cele pruskiej polityki: atak na Francję.
O akcji wiedzą tylko wściekli Kazimierz, Aleksander i ich najbardziej zaufani doradcy.
13 VII 1870 Wzajemne odwołanie ambasadorów z Warszawy i Sankt Petersburga
19 lipca 1870 Sprowokowana Francja wypowiada wojnę Prusom.
koniec lipca 1870 Grając dalej znaczonymi kartami rząd polski mobilizuje armię. W kraju niepewność co do przyszłości.
Na Litwie koncentrują się już siły rosyjskie.
sierpień 1870 Następuje słynna konferencja monarchów na barce nad Niemnem Oficjalnie Kazimierz uspokaja Aleksandra, korzy się przed nim, zapewnia o wiecznej przyjaźni. Gazety relacjonują to narodowi. Kraj oddycha z ulgą.
W rzeczywistości Polacy i Rosjanie finalizują plany ataku na Prusy!
W Polsce bomba. Król przedstawia w Sejmie całą sprawę prowokacji pruskiej. Gazety grzmią! Wzywają do wojny z "pruskim gadem". W całym zamieszaniu sprawa praw polskiej ludności na Ziemiach Zabranych odchodzi w (tymczasowe) zapomnienie.
22 VIII 1870 Królestwo Polskie wypowiadają wojnę Prusom.

Europa
1860 - zawarcie sojuszu obronnego Piemontu z Francją w Plombières
1861 - marzec prowokacja Piemontu wobec A-W te wypowiadają wojnę
Piemont obrywa od Austrii do wojny włącza się Francja
4 czerwca przegrana Austriaków pod Magentą, wycofują się i
obsadzają twierdze, Francuzi grzęzną, szybka wojenka się
przedłuża (a miała być tylko jednam miła bitwa), Napoleon III
zachęca Prusy do włączenia się do walki
16 czerwca 1861 Prus wypowiadają wojnę Austrii i posuwają się w
głąb kraju
24 czerwca 1861 bitwa pod Solferino ostatnia desperacka próba
przechylenia losów wojny na południu przez Austriaków na swoją
korzyść, bitwa bardzo krwawa i nierozstrzygnięta, Francja,
Piemont i Austria mają dosyć siadają do stolika rokowań
3 lipca 1861 klęska Austriaków pod Sadową, przyspieszenie
negocjacji z Napoleonem III
11 lipca 1861 osobiste spotkanie Napoleona z Franciszkiem Józefem
w Villafranca, zawarte porozumienie: w zamian za zrzeczenie
się Lombardii i części Wenecji Napoleon nie poprze pruskich żądań , sam jest zaniepokojony ich zbytnimi sukcesami.
23 sierpnia 1861 po osobistej interwencji Napoleona zostaje
podpisany pokój Austriacko-Pruski w Pradze. Austria wycofuje
się z aktywnej polityki w Niemczech, Prusy anektują niektóre
państewka niemieckie, powstaje Związek Północnoniemiecki.
1862 - Prusy organizują nowe włości, Piemont wymienia się z Francją
ziemiami i dostaje zgodę na aneksję państw w środkowych
Włoszech.
Na wiosnę Galibardi wyprawia się na południowe Włochy.
wrzesień 1862 król Obojga Sycylii Franciszek II Burbon ucieka
z Neapolu
marzec 1863 Ogłoszenie powstania Zjednoczonego Królestwa Włoch i
koronowano Wiktora Emanuela II na króla Włoch, bez Rzymu i
okolic będących pod protekcją Francuzów
1863-66 Uwagę Wielkiej Brytanii i Francji zaprząta wojna secesyjna. Obie strony wspierają południe.
Łamanie blokady Unii doprowadza do quasi wojny na morzu.
Wobec przetrzebienia części floty Unii i dostarczania
materiałów Konfederacji wojna się przedłuża, mający za
zadanie złamać ducha południa masz na Atlantę nie dochodzi
do skutku w ostatniej chwili wobec gróźb mocarstw
europejskich, generał Lee kapituluje 9 kwietnia 1866 roku w
Appomattox, na skutek kolejnych nacisków Wielkiej Brytanii i
Francji południe zostaje potraktowane bardzo łagodnie
1867 - wiosna osobiste spotkanie Napoleona i Franciszka Józefa, oficjalny powód, zaniepokojenie losem Cesarza Meksyku Maksymiliana I, w rzeczywistości obaj Panowie są zaniepokojeni rośnięciem w siłę Prus, rozmowy pomiędzy monarchami toczone są prywatnie o ich rzeczywistym przebiegu poinformowane jest tylko kila osób, zawarcie tajnego sojuszu obronnego przeciw Prusom. Bismarck podejrzewa jakieś ustalenia w sprawie Prus. Niestety nie dowiaduje się niczego, pozostają jedynie przypuszczenia. Prusy postanawiają się zabezpieczyć i zawierają antyaustriacki sojusz obronny z Włochami.
1868 - starcia pomiędzy wojskami Brytyjskimi i Rosyjskimi w Afganistanie, do oficjalnej wojny nie dochodzi, ale stosunki są bardzo wrogie, nie lepiej jest w stosunku do Francuzów z powodu zatargów kolonialnych.
1869 - Bismarck planuje powstanie II Rzeszy w tym celu musi pokonać Francję, sonduje Brytyjczyków, ci zapewniają, że nie będą się wtrącać, wobec niepokoju o reakcję Rosji, Brytyjczycy informują Prusy, że w razie wojny z Rosją nie pozostawią Prus samych. Bismarck nie chce jednak ryzykować, przygotowania trwają, ale wyczekiwany jest odpowiedni moment to ataku
19 VII 1870 Francja wypowiada wojnę Prusom

lato 1870-lato 1871: Wojna Pruska
kampania jesienna: "Bitwa Tysiąclecia" pod Głogowem. Polacy oblegają twierdzę, Pruska próba jej odblokowania zostaje powstrzymana za cenę potężnych strat przez siły polsko-rosyjskie
kampania zimowa: polski rajd na Szczecin, Prusacy utrzymują miasto, ale Polacy odcinają Prusy Wschodnie i Pomorze od reszty kraju.
kampania wiosenna: nieudane,krwawe próby przerwania frontu polskiego na Pomorzu Zachodnie. Ewakuacja sił pruskich z Pomorza i Prus przy udziale okrętów Royal Navy
kampania wiosenno-letnia: walki nad Odrą ostatecznie wyczerpują siły Pruskie. Moltke ginie pod Poczdamem, w Hannoverze powstaje nowy rząd Związku Północnoniemieckiego po przywództwem Ludwiga Windhorsta.
1871-1872: Kongres Poczdamski mający na celu uporządkowanie Europy po wojnie. Zostają poruszone również sprawy podziału Turcji i Chin na strefy wpływów.

Ciąg dalszy, spisany przeze mnie:

1872-1876: Trzecia wojna karlistowska
1873: Proklamowanie republiki w Hiszpanii
1875: Alfonso XII królem Hiszpanii
1876: Japońskie okręty zawijają do Pusan i wymuszają na Korei otwarcie tego portu w celu handlu pomiędzy Japonią i Koreą. Niemcy, teoretyczny „opiekun” Korei, reagują, wysyłając do Seulu swoją pierwszą misję dyplomatyczną i handlową, co oznacza początek otwarcia Korei i obecności Niemiec w tym kraju.
1878: Wielopolski podaje się do dymisji, koniec polskiej „Wojny o kulturę”.
1879: Wojna Angielsko-Zuluska, rozmowy o umowie obronnej pomiędzy Niemcami, a Austro-Węgrami, traktat o nieagresji.
1879-1881: Pierwsza wojna burska
1881: Aleksander II ginie w zamachu, carem zostaje Aleksander III. Pogromy na Ukrainie, fala emigracji żydowskiej
1882: Podpisanie traktatu obronnego pomiędzy Niemcami, a Włochami
1883: Umiera Kazimierz V, na tron wstępuje Władysław V
1884: Oblężenie Chartumu. Powstanie Mahdiego zostanie ostatecznie stłumione w 1890.
Konferencja Londyńska Niemcy otrzymają Somalię (Mogadiszu) i Tanganikę (wg mnie Ruandę, Burundi i południowo-wschodnią część kraju wokół J. Rukawa i brzeg jeziora Tanganika utrzymają Brytyjczycy. W Chinach Austro-Węgry odstępują Niemcom Półwysep Szantung, a Niemcy Japonii Koreę, która pozostaje formalnie niepodległa.
1888: Wybór Wilhelma II na tron cesarski.
1889: „Wydarzenia w Wiśle”: wypadek i rekonwalescencja Rudolfa Habsburga podczas wizyty u Mikołaja Romanowa (polskiego następcy tronu) w Wiśle. Przyjęcie konstytucji Meiji w Japonii.
1890: Zostaje wydana książka „Wpływ potęgi morskiej na historię 1660-1783” Mahana
1891: Rewolucja republikańska w Portugalii. Rozmowy o sojuszu wojskowym pomiędzy Francją i Rosją kończą się na razie nieformalnymi ustaleniami.
1894: Początek Afery Dreyfusa. Umiera Aleksander III. Na Kubie wybucha powstanie niepodległościowe.
1895: Kryzys w handlu zbożem, ostateczny upadek poczdamskiego układu o wolnym handlu
1896: Rewolucja na Filipinach, pierwsze nowożytne igrzyska olimpijskie. Koronacja Mikołaja II: panika na Chodynce staje się pretekstem do wystąpień w całej Rosji.
1897: Szczyt "rewolucji majowej” w Rosji: „Krwawa Niedziela” w Kijowie: protesty robotników pacyfikowane przez wojsko, walki uliczne z anarchistami, bunt marynarzy Floty Czarnomorskiej w Odessie. Rewolucja będzie wygasać do 1988. Początek gorączki złota w Klondike, Pierwszy Kongres Syjonistyczny
1898: List Emila Zoli „Oskarżam”. Kuba i Filipiny otrzymują niepodległość od Hiszpanii w wyniku wygranych powstań. Zamach stanu cesarzowej wdowy Cixi w Chinach
1899: I Konwencja Haska. Druga Wojna Burska. Odkrycie złota na Alasce (nadal rosyjskiej). USA kupuje od Hiszpanii Puerto Rico.
1900: Powstanie Bokserów w Chinach. Po zamachu na króla Humberta I wybucha w Mediolanie fala zamieszek i strajków o podłożu anarchistycznym, po kilku dniach stłumione przez wojsko.
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #2

     
Jeremak
 

VI ranga
******
Grupa: Użytkownik
Postów: 855
Nr użytkownika: 62.319

Jacek J
Stopień akademicki: Mgr
Zawód: geobelfer
 
 
post 10/10/2010, 12:40 Quote Post

Kolejna część kalendarium:
1901: Franciszek Józef II abdykuje na rzecz arcyksięcia Rudolfa
1904: Theodor Roosevelt zostaje wybrany na prezydenta USA
1905: Norwegia uzyskuje niepodległość. Ślub księcia Jana Romanowa (z dynastii Romanowów Polskich) z królową Niderlandów Wilhelminą. Uroczystość zapisała się w pamięci nieśmiałym zachowaniem młodego jeszcze Jana, speszonego oprawą (izapewne zawiedzionego końcem jego krótkiej warszawskiej kariery ułana-playboya), oraz napiętą atmosferą pomiędzy cesarzem niemieckim Wilhelmem, a ojcem pana młodego, polskim następcą tronu,księciem Mikołajem i jego synem Aleksandrem.
1906: Ślub księcia Aleksandra i księżniczki serbskiej Heleny Karadziordziewić, wychowanej w Rosji, spokrewnionej z rosyjską cesarzową (również Heleną).
Wojna Japońsko-Hiszpańska. W 1899 Hiszpania sprzedała jedynie Puerto Rico. Dzięki tym funduszom m.in. zakupiła w USA 2 nowoczesne okręty liniowe typu Maine. Jednak w wyniku pojawiającego się na horyzoncie zbliżenia hiszpańsko-francuskiego, Wielka Brytania przymknęła oko na działania Japonii. W pierwszym uderzeniu flota cesarska zajmuje Mariany. Hiszpania wysyła swoją flotę na Pacyfik: po przepłynięciu przez Kanał Sueski i Cieśninę Malakka, Hiszpanie kierują się na północ: ich dowódca woli stoczyć ewentualną bitwę bliżej Japonii, niż dać się wciągnąć w cieśniny między Filipinami a Borneo. Jednak gdy zbliża się do Guam, na tyły Hiszpanów wychodzą Japończycy i niszczą hiszpańską flotę. Wkrótce potem jeden z zespołów japońskich (drugi zajmuje Wyspy Marshalla) wpływa do Zatoki Manilskiej i wymusza na Filipińczykach prawo do stacjonowania japońskich okrętów, oraz preferencyjne umowy handlowe.
Brytyjczycy reagują na zatopienie dwóch bardzo nowoczesnych okrętów przez artylerię główną japońskich pancerników, projektując Dreadnoughta.
1908: Umiera Władysław V, na tron polski wstępuje jego brat Mikołaj I. Roosevelt wybrany na 2 kadencję.
1909: Większość w parlamencie, po kryzysie rządowym wywołanym próbą zmiany konstytucji przez Napoleona IV (na swoją korzyść), przejmują liberałowie.
1910: Rodzi się pierwszy syn księcia Aleksandra i księżnej Heleny. Wprowadzenie reformy administracyjnej w „przedlitawskiej” części Austro-Węgier: wydzielenie Czech: „korony św. Wacława” jako oddzielnej jednostki administracyjnej o sporej autonomii (parlament krajowy, nadzór nad szkolnictwem, poborem podatków, policją i sądownictwem, język czeski w administracji, wojsko nadal w rękach Wiednia), uznanie autonomii regionu włoskiego w ramach części „niemieckiej” monarchii
1912: Prezydentem USA zostaje William Taft, były wiceprezydent Roosevelta. Po długich sporach, Chorwacja zostaje wydzielona z Węgier jako kraj koronny o statucie równym Czechom, oraz zostaje do niej włączona Bośnia i Hercegowina. Oznacza to sfinalizowanie „wstępnej” reformy monarchii przez cesarza Rudolfa. Pod koniec roku umiera Rudolf, a jego następcą na tronie Austro-Węgier (monarchia pozostaje pod tą nazwą ponieważ oba kraje stanowią niejako jej formalny „rdzeń”) zostaje Franciszek Ferdynand.
1915: Podczas swojej drugiej zwycięskiej kadencji, francuscy liberałowie doprowadzają do zmiany konstytucji: zwiększa ona rolę parlamentu kosztem uprawnień cesarza.
1916: Wybory prezydenckie w Stanach wygrywa demokrata Woodrow Wilson.
1917: Umiera król polski Mikołaj I, jego następcą zostaje Aleksander II.
Oraz opracowanie "Świat w 1910":
http://jeremak-j.deviantart.com/art/Kroles...-1910-177648355
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #3

     
Realchief
 

X ranga
**********
Grupa: Użytkownik
Postów: 15.867
Nr użytkownika: 63.111

 
 
post 1/12/2010, 13:03 Quote Post

Polskie kolonie

W czasie konferencji poczdamskiej mimo nalegań Polski nie udało się jej uzyskać przy okazji podziału wpływów w Chinach własnej strefy. Mocarstwa ustaliły, że Polska będzie mogła swobodnie operować w strefie Rosyjskiej i w ramach punktu oparcia otrzyma miasto Huludao z okolicami.
W roku 1873 powstaje Polsko-Rosyjska Kompania Dalekowschodnia. Jej celem jest penetracja Syberii i Chin w poszukiwaniu rzecz jasna dobrych i zyskownych interesów.Po uporaniu się z z kryzysem finansów publicznych i przejściu z pozycji tragiczna na nie najlepsza, na wniosek członków Kompanii, rząd za pośrednictwem Rosyjskim nawiązał w roku 1876 kontakty dyplomatyczne z Chinami. Otwarto w Pekinie ambasadę i misję handlową, oczywiście personel był nadal skromny i ograniczał się do kilkunastu osób. Skromny budyneczek przycupnął tuż obok Rosyjskiej placówki i korzystał z jej ochrony. Dzięki szerszemu otwarciu rynku Chińskiego zaczynają tam gościć nasi kupcy. Szybko okazuje się, że Chińczycy wolą handlować z Polakami niż z Rosjanami czy Anglikami. Powodów tego było kilka lecz tylko jedna przyczyna Królestwo Polskie nie było mocarstwem, dzięki temu stosunki Polaków z Chińczykami były bardziej partnerskie, Polska nie była także postrzegana jako zagrożenie dla integralności czy samodzielności Cesarstwa. W roku 1878 pierwszy Polak pojawił się w Huludao. Opisał on miasto i zatokę idealną na duży port, a także możliwości handlowe i inwestycyjne w okolicy. Po tymże raporcie rząd postanowił się w końcu zainteresować przyznanym na konferencji poczdamskiej obszarem. Jako, że możliwości były skromne, a budżet bardzo napięty nasza obecność tam miała być na razie symboliczna. W roku 1878 wynajęto na udającym się do Chin francuskim statu przestrzeń ładunkową i kabiny i wysłano do Huludao gubernatora ze skromnym kilkunastoosobowym personelem i pluton żołnierzy dla ochrony. Na miejscu zbudowano dom gubernatora, niewielkie koszary oraz misję handlową mającą pełnić także rolę hotelu dla polskich kupców goszczących w okolicy. Gościło ich zresztą co raz więcej, w pierwszej połowie lat 80- tych sporadycznie pojawiały się tam także polskie statki z prężnie rozwijającej się floty handlowej Królestwa. Te wzmożone zainteresowanie Azją było nie tylko zasługą doskonałych interesów, ale przede wszystkim Mikołaja Romanowa, o czym nieco dalej. W roku 1886 w Huludao mieszka już koło 60 polskich rodzin (kupców oraz urzędników). W tymże roku powstaje Polska Kompania Wschodnio-azjatycka, otwarte zostaje też regularne połączanie Gdańsk-Huludao. Wraz z rosnącym obrotem handlowym z Chinami i powiększającą się liczbą Polaków w naszej azjatyckiej miejscowości, zwiększa się także zaangażowanie rządu, który ma już do dyspozycji większy i nie tak napięty jak 10 lat wcześniej budżet. W roku 1889 zostaje nieco rozszerzony personel placówki, kontyngent wojskowy zwiększa się do 2 kompanii żołnierzy z kilkoma działkami, starej kanonierki I klasy wycofanej już ze służby na Bałtyku z powodu wprowadzenia torpedowców oraz personelu technicznego do jej obsługi. Pociąga to też za sobą rozbudowę siedziby gubernatora, koszar oraz innych budynków. W międzyczasie Polska Kompania Wschodnio-azjatycka buduje na miejscu swoją siedzibę, magazyny i nabrzeże handlowe, z kawałka którego korzysta kanonierka. W roku 1890 łączna liczba Polaków w Huludao sięga 1200 osób.
Tymczasem wracamy do kraju, do którego wraca także na początku roku 1878 Mikołaj Romanow. Ściska on w ręku dyplom Akademii Marynarki Wojennej Francji, którą skończył z 3 lokatą. Nasz książę, oczywiście nie może zostać byle oficerem, na wiosennych promocjach oficerskich zostaje kontradmirałem oczywiście reszta naszej kadry morskiej także dostaje odpowiednie promocje. Wraz ze stopniem dostaje także odpowiednio "ważne" lecz mało decyzyjne stanowisko w admiralicji w Warszawie. Marzyły się mu: bitwy morskie i odkrycia, a tymczasem przewala papiery od czasu do czasu udaje się mu wyrwać nad morze i ku utrapieniu kapitanów mających taką figurę na pokładzie wziąć udział w krótkim patrolu. Zniechęcony do marynarki zapewne byłby zrezygnował, lecz w ręce wpadła mu: "Reise der österreichischen Fregatte Novara um die Erde" opisujące Austriacką wyprawę dookoła świata odbytą w latach 1857-59. Lektura była rzecz jasna inspirująca, jeśli mogli Austriacy to tym bardziej mogli Polacy. Wyprawa na pewno miała same zalety: promowała kraj za granicą, ukazywała jego znaczenie, pozwalała rozszerzyć wiedzę o świecie i co najważniejsze pozwalała się zrealizować księciu. Po kilku tygodniach dumania i wyliczeń koszt wyprawy stanął na sumie 4 mln złotych. Mikuś udał się z teczuchą dokumentów do rządu, tam postukali się w czoło i odesłali go z kwitkiem z powodu braku funduszy. Papa nawet jakby miał chęć sfinansowania tej eskapady nie miał takich funduszy na zbyciu. Oczywiście do projektu zapaliła się Królewska Liga Morska, ale nie była to zbyt rozbudowana organizacja ani tym bardziej posiadająca odpowiednie fundusze. Pieniądze Ligi, osobiste Mikołaja i jeszcze kilku zamożnych entuzjastów stanowiły niestety ułamek potrzebnej sumy. Sprawa by na tym upadła, gdyby nie powrót do kraju także innej znanej osoby. Na Boże Narodzenie roku 1878 do kraju po wojażach po USA powrócił Henryk Sienkiewicz. Sławnemu aczkolwiek niekoniecznie w pozytywnym sensie dziennikarzowi wybaczono już dawane błędy i pozwolono wrócić co zawodu byleby trzymał się z dala od polityki. Traf chciał, że na Sylwestrowym przyjęciu zetknął się on z Mikołajem Romanowem, który wyłuszczył mu cały projekt. Pisarz oczywiście poparł aspiracje księcia. W styczniu w rozmaitych gazetach i czasopismach ukazywały się artykuły Sienkiewicza promujące wyprawę i roztaczające wspaniałą wizję przyszłości, która dzięki tej wyprawie ma czekać Królestwo Polskie. Odzew społeczeństwa był szeroki, na specjalny fundusz KLM zaczęły wpływać spore kwoty, składali się zarówno zwykli obywatele jak i ci zamożniejsi. W lutym do Mikołaja zgłosił się hrabia Jan Kanty Działyński współwłaściciel i wiceprezes założonego przed kilku laty w Poznaniu Banku Przemysłowo-Handlowego, w młodości odbył on kilka podróży i został mu do nich sentyment. Bank zgodził się na udzielenie nieoprocentowanej pożyczki na 2/3 potrzebnej kwoty na tak szczytny cel (mnie szczytna była oczywiście reklama dla banku i podwojenie się liczby klientów w ciągu dwóch miesięcy po ogłoszeniu tej decyzji). W tych okolicznościach i widząc tak duże poparcie społeczne rząd musiał zareagować. Na potrzeby wyprawy zostały przeznaczone 2 drewniane korwety parowe OKJM Głogów i OKJM Szczecin wraz z załogami. Przygotowania ruszyły pełną parą. Szybko okazało się, że dzięki ofiarności społeczeństwa zebrano większą kwotę niż przypuszczano i łącznie z pożyczką do dyspozycji było więcej niż wymagane 4 mln. Chęć uczestnictwa w wyprawie zgłosiło kilkunastu wybitnych polskich naukowców: geografów i geologów, botaników i zoologów oraz rzecz jasna etnografów. Nie mogło także zabraknąć Sienkiewicza, który został kronikarzem wyprawy, która miała wyruszyć 30 lipca 1879 roku.
Mikołaj Romanow oczywiście musiał się obejść jedynie smakiem i satysfakcją ze swojego dzieła i nie wziął udziału w wyprawie. Nie oznaczało, to jednak, że nic poza tym nie zyskał. Zarówno głównodowodzący flotą jak i Kazimierz V zdecydowali, że marnuje się on przy biurku wobec czego został wysłany do Gdańska by zając się czynną pracą. Okaże się tam być dobrym organizatorem i kompetentnym dowódcą, w rezultacie w przyszłości awansuje do stopnia pełnego admirała i stanie się Głównodowodzącym Marynarki Wojennej Królestwa Polskiego. To jednak dopiero pieśń przyszłości, a nasz Mikołaj pojawi się jeszcze w historii związanej z koloniami.
Pierwsza polska wypraw dookoła świata rozpoczęła się 30 lipca 1879 roku. Szlak żeglugo wyglądał następująco: Kopenhaga, Londyn, Cherbourg, Nowy Jork, Rio de Janeiro, Buenos Aires, Valparaiso, Tahiti. Wszędzie gdzie zawijały polskie okręty budziły ciekawość po raz pierwszy widzianą biało-czerwoną banderą, dzięki temu wiele osób po raz pierwszy dowiadywało się o istnieniu takiego państwa jak Królestwo Polskie. Po drodze rzecz jasna Sienkiewicz pisał artykuły do prasy opisujące wyprawę i wysyłał je do kraju. Ukazywały się one w kilku poczytnych tytułach, co podtrzymywało morską gorączkę wśród Polaków. Liczba członków Ligi Morskiej powoli rosła. Szczególne zainteresowanie wzbudzało przekroczenie po raz pierwszy w historii przez polskie okręty równika. Nie obeszło się oczywiście bez wielkiej uroczystości połączonej z chrztem morskim niemalże całej załogi. Mrożące krew w żyłach opisy opływania burzliwego przylądka Horn budziły fascynację wielu czytelników podobnie jak opisy uroków życia na Tahiti. Po wizycie w Auckland i Sydney rozpoczęła się zasadnicza, najbardziej pracowita część wyprawy. Przez pół roku okręty krążyły po jednych z ostatnich niepoznanych zakątków naszego globu: wodach wokół Nowej Gwinei, Archipelagu Salomona oraz leżącego na północ od nich Archipelagu Zamoyskiego nazwanego tak przez członków wyprawy od słynnego polskiego kanclerza. Oprócz sporządzania map, zajęto się także analizą geologiczną, zbieraniem i opisywaniem próbek fauny i flory oraz wstępnymi badaniami nad kulturą tubylców. Kolejnym celem stało się Huludao gdzie zawinięto pod koniec roku 1880. Spotkanie z nielicznymi przebywającymi tam polskimi kupcami oraz oczywiście obsadą placówki było wzruszające. Sienkiewicz jak zwykle swoim niezrównany stylem opisał ten mały spłachetek ziemi oddany Polsce w opiekę. Nakreślił piórem piękno zatoki i jej wspaniałe właściwości jako portu, opisał ciągnące się nad nią malownicze wzgórza, także jakoż inna od naszej chińską kulturę. Nie mogło także oczywiście zabraknąć scen z życia naszych rodaków w tym dalekim zakątku świata oraz zachęty do robienia z Chinami zyskownych interesów co było do tej pory dostępne dla jedynie wąskiej grupy, mogło być teraz dostępne dla liczniejszego grona. Ten artykuł w większym stopniu niż cokolwiek innego wzmógł zainteresowanie w kraju Huludao i sprawił, że zawitało tam więcej kupców oraz pierwsze polskie statki handlowe. On także zainspirował twórców Polskiej Kompanii Wschodnio-azjatyckiej, która powstanie po kilku latach.
Rozpoczął się powrót do kraju, było on nie mniej ciekawy niż droga do Azji, a artykuły Sienkiewicza dalej opisywały egzotyczne dla Polaków miejsca. Poprzez Hong-kong, Singapur, Bombaj, Aden, Aleksandrię, Marsylię i po raz kolejny Londyn wyprawa wróciła 10 października 1881 roku do kraju. W dniu powrotu na Gdańskich nabrzeżach zgromadziły się tłumy, schodzących na ląd członków załóg traktowano jak bohaterów. Zły stan zdrowia Kazimierza V nie pozwalał mu na podróż, lecz godnie reprezentował go pomysłodawca całej wyprawy książę Mikołaj. Na uczestników posypała się fala awansów i orderów. Uczestniczący w wyprawie naukowcy otrzymali nagrody państwowe.
Opis całej wyprawy wydany w kolejnym roku w formie książkowej stał się bestsellerem. Naukowe opracowania dotyczące zasadniczej strony wyprawy: geografii, geologii, botaniki, zoologi i etnografii nieznanych szerzej ziem ukazywały się przez kolejne lata. Sprzedaż książek oraz eksponatów do muzeów pozwolił na spłacenie zaciągniętej pożyczki, a nawet odzyskanie części zainwestowanej kwoty przez Mikołaja Romanowa i jego znajomych. Teraz zaś trzeba było na niej zarobić, oczywiście nie bezpośrednio lecz na tym co ze sobą przyniosła.
Rząd otrzymał raport z informacjami o badanych terenach: mapy, opisy klimatu, możliwych do zastosowania upraw, prawdopodobieństwa występowania minerałów oraz oczywiście tyczące się tubylców. Wnioski były oczywiste, te tereny doskonale nadawały się na kolonizację. Strona rządowa nie wykazała jednak najmniejszego zainteresowania. Kraj dopiero co wyszedł z głębokiego kryzysu finansowego, inwestycji potrzebowały duże obszary państwa, miraże bogactwa na drugim końcu globu nie wchodziły w grę.
Po opublikowaniu w roku 1882 opisu wyprawy rosnąca w siłę i liczbę członków Liga Morska przekształciła się w Ligę Morską i Kolonialną. Intencje były oczywiste – Królestwo Polskie jak każda licząca się siła europejska musi mieć kolonie. Rząd oczywiście nie przejął się naciskami ze strony Ligi – odpowiedź stale brzmiała: Nie!
W odcinkach na łamach Słowa od 2 maja 1883 do 1 marca 1884 roku ukazuje się historyczno-przygodowa powieść Henryka Sienkiewicza: Czarna bandera. Opisuje ona przygody XVI wiecznego korsarza rodem z Gdańska Jana Kuny. Nie tylko podtrzymuje ona zainteresowanie morzem u naszych rodaków ale jeszcze bardziej je roznieca. Kolejne tomy trylogii cieszyły się nie mniejszą popularnością. W roku 1885 LMiK liczy już sobie 0,5 mln członków.
W roku 1886 część udziałowców z Polsko-Rosyjskiej Kompanii Dalekowschodniej zakłada Polską Kompanię Wschodnio-azjatycką. Jej celem jest morski handel z Chinami z pominięciem niedogodnego szlaku syberyjskiego. Dzięki dynamicznie rosnącej wielkości floty handlowej Królestwa Polskiego staje się to możliwe w połowie lat 80- tych. Drugą oprócz Gdańska siedzibą Kompanii staje się Huludao. W połowie roku 1888 jeden z parowców Kampanii zostaje oddelegowany na wody wokół Nowej Gwinei, na brzegu Nowej Brytanii wysadza członków kompanii, którzy wzniosą niewielką faktorię handlową, w ten sposób polska spółka postanowiła się włączyć do lukratywnego handlu koprą. Dwa razy do roku parowiec Kompanii płynący do lub z Huludao dopływał do wyspy i zabierał koprę dostarczał zaś zapasy dla pracowników faktorii oraz towary dla tubylców na wymianę.
W roku 1889 wobec niemożności przekonania rządu w sprawie kolonizacji Nowego Pomorza Mikołaj Romanow i jego przyjaciele postanawiają wziąć sprawy w swoje ręce, czas by kosztowna wyprawa dookoła świata w końcu przyniosła im zyski.
Wobec oporu rządu w sprawie założenia kolonii Mikołaj Romanow postanowił pójść śladem króla Belgów Leopolda II i rozpocząć prywatną kolonizację. W roku 1889 zostaje założona Polska Kompania Nowo Pomorska. Głównym udziałowcem jest książę, resztę miejsc w spółce obejmuje kilku z jego bogatych przyjaciół w tym część z tych, którzy finansowali wyprawę dookoła świata, 20% akcji otrzymała LmiK, kolejne 20% Polska Kompania Wschodnio-azjatycka. Cel konsorcjum: nawiązanie stosunków z tubylcami, eksperymenty z uprawami, przygotowanie kolonizacji i położenie podwalin pod administrację. Przewidywano, że koszty utrzymania kolonii będę się wahać od 1 do 1,5 mln złotych rocznie i przez okres pierwszych 5 lat konieczne będzie dokładanie do interesu. Dużym wkładem LMiK oprócz pieniędzy było zwerbowanie stu kilkudziesięciu rodzin gotowych do wyjazdu w nieznane. Ponieważ odzew był mniejszy niż się spodziewano od początku postanowiono nastawić się na wielkie plantacje z azjatycką siłą roboczą.
W czerwcu roku 1890 oddelegowany przez PKWA statek wysadził na północnym wybrzeżu Nowej Wielkopolski pracowników LMiK mających stanowić administrację oraz personel handlowy i techniczny na Nowym Pomorzu oraz oczywiście osadników. Ci ostatni otrzymali po 250 ha ziemi oraz pomoc w zagospodarowaniu się. Nowo założona osada została nazwana na część księcia Romanowa Mikołajewem.
Oczywiście jak zwykle całemu wydarzeniu towarzyszyła wielka pompa oraz szereg artykułów w prasie nawołujących do ogłoszenia Nowego Pomorza kolonią. Nie trzeba było zbyt daleko szukać by mieć pewność, że stała za tym Liga Morska i Kolonialna.
W listopadzie tegoż roku do polskiego rządu zgłosiła się specjalna delegacja WB. Jej celem było wysondowanie zamiarów polskiego rządu co do Nowego Pomorza. Rząd zgodnie z prawdą poinformował, że mimo tego, że znajdują się tam obywatele polscy którym należy się ochrona oraz mimo chęci znacznej części społeczeństwa by anektować te tereny nie ma żadnych zamiarów co do tego terytorium. Królestwo Polskie nie dysponuje bowiem na chwilę obecną środkami pozwalającymi na taki krok, ponadto partia rządząca nie uznaje tego za słuszne i nie ma żadnych aspiracji kolonialnych. Jest to wyłącznie prywatna inicjatywa i Wielka Brytania może swobodnie decydować o losie tego obszaru. Ku zdziwieniu polskich rządzących delegat brytyjski stwierdził, że w interesie WB byłoby anektowanie tych terytoriów przez Królestwo Polskie i w imieniu swojego rządu składa nieoficjalną prośbę by tak uczyniono. Zapewnił także, że chodzi jedynie o czysto formalne objęcie tych terenów i KP nie musi z tego powodu ponosić żadnych kosztów, dodatkowo WB zobowiąże się zapewnić obywatelem polskim na tym obszarze bezpieczeństwo przejmując ten ciężar z barków rządu polskiego. Pomimo niejasnych motywacji stojących ta deklaracją rząd KP postanowił przyjąć szczodrą ofertę Brytyjczyków. Wielka Brytania oczywiście nie postępowała altruistycznie lecz wykorzystała okazję jaką było pojawienie się polaków na Nowej Wielkopolsce do własnych celów. Rząd kolonii australijskich wykazywał bowiem w ostatnim czasie zbytnią samodzielność graniczącą z krnąbrnością. Wbrew woli rządu Zjednoczonego Królestwa rozpoczął ekspansję terytorialną na północny-wschód. Początkowo zajął południe Nowej Gwinei pod koniec zaś lat 80- tych resztę wyspy i przygotowywał się do kolejnego skoku. Terytoria australijskie zbliżały się niebezpiecznie do koloni: Holandii (zachodnia Nowa Gwinea, Francji zajmującej właśnie południowe wyspy Salomona i Hiszpanii (Filipiny i Mikronezja). Znając krewkich Australijczyków mogło to szybko stać się zarzewiem konfliktów, których WB sobie nie życzyła. Polskie Nowe Pomorze miało stanowić strefę buforową, nie było ono bowiem zagrożeniem dla żadnego z imperiów kolonialnych. Rząd londyński blokował tym także dalszą ekspansję swojej kolonii i dawał sygnał, że panuje nad sytuacją w imperium.
7 grudnia roku 1890 ku zadowoleniu sporej części obywateli i niezadowoleniu równie licznej grupy Nowe Pomorze zostało ogłoszone protektoratem Królestwa Polskiego. Wydatki rządowe ograniczyły się do mianowania komisarza dla tego terytorium i wysłania go wraz z kilkuosobowym personelem na Nową Wielkopolskę. Gospodarować i zarządzać terenami protektoratu oraz oczywiście ponosić tego koszty miała dalej PKNP.
1892 Powstają duże plantacje kawy, kakao, bawełny i tytoniu. Podstawą plantacji jest oczywiście - palma kokosowa. Ma być to etap przejściowy, tubylcy nawykną do pracy i będzie można ich zagonić do innych upraw.
1893 Tubylcy wykazują potencjał lecz na jego wdrożenie potrzeba lat. Do koloni zostaje ściągnięte koło 1000 Chińczyków, którzy mają pracować na plantacjach i szkolić Melanezyjczyków.
1894 Udaje się zdobyć sadzonki kauczukowca, powstaje pierwsza plantacja kauczuku.
1897 Pierwszy rok w którym PKNP nie musi dokładać do interesu. Niewielkie zyski budzą nadzieję na odzyskanie wkładanych w Nowe Pomorze pieniędzy i zyski.
1898 Po latach biedowania farmy osadników w końcu wychodzą na swoje. Wiadomo już co i w jaki sposób uprawiać, podstawa: zboże, figi i agawa. Po roku 1900 farmerzy będą już wieść względnie dostatnie życie, informacje o tym rzecz jasna dotrą do kraju.
1899 Rok wielkich zmian. Podupadający na zdrowiu król przekazuję większą część swoich obowiązków następcy. Książę Mikołaj Romanow. W końcu ma wolną rękę. Pod wpływem jego nacisków rząd przejmuje zarząd kolonii, zostaje mianowany pierwszy gubernator. Postanowiono upiec dwie pieczenie na jednym ogniu. W związku z zaostrzającą się sytuacją w Chinach związaną z powstaniem bokserów mimo spokoju panującego w Huludao zarządzono wzmocnienie tamtejszego garnizonu do stanu pułku wzmocnionego batalionem artylerii. Na wody chińskie ma być wysłany krążownik pancernopokładowy OJKM Lwów oraz kilka kanonierek. Ponieważ brak takowych w kraju przerobione zostają naprędce 4 krążowniki torpedowe (demontaż aparatów, rozbudowa nadbudówek, wzmocnienie artylerii) w kolejnym roku i tak miały być zastąpione będącymi na pochylni kontrtorpedowcami.
1900 Wraz z nowym rokiem władzę na Nowy Pomorzu przejmuje wyznaczony przez króla Gubernator. Podróż wraz z personelem odbywa on na Lwowie. W kolonii pozostają 2 kanonierki i kompania żołnierzy. Krążownik wraz z pozostałym wojskiem i kanonierkami przybywa w lutym do Huludo.
1901 Wraz z przerzuceniem części kosztów na państwo PKNP (a więc i książę Mikołaj) odzyskuje w końcu zainwestowane kwoty i zaczyna zarabiać.
1902 Spis ludności w obszarach zamorskich Królestwa. Huludao: 200 tyś Chińczyków, 3500 Polaków, Nowe Pomorze: 170 tyś tubylców, 2500 Chińczyków, 1200 Polaków.
1905 Otwarcie wielkiego składu i budowa portu w Mikołajewie. Pierwsze stałe połączenie morskie z metropolią. Mniej więcej wtedy zaczyna pracować fabryka mebelków z drewna tropikalnego. Pierwsza grupa 150 tubylców wysłana do Polski na przeszkolenie wojskowe.
1906 Początek budowy stolicy kolonii z prawdziwego zdarzenia. Mikołajów zaczyna przypominać miasto. Ukończenie budowy linii kolejowej Pekin-Huludao-Port Artur.
1907 Japonia i USA rozpoczynają wyścig w zajmowaniu wysp należących do tej pory do Hiszpanii. Postanawia się do tego przyłączyć także Polska anektując do Nowego Pomorza "bezpańskie" do tej pory Nauru oraz leżące między Nową Małopolską a Karolinami drobne wyspy.
1908 Wraz z rozwojem kolonii i zwiększeniem się upraw, szczególnie kauczukowca zyski z podatków zaczynają rekompensować wydatki państwa na kolonię . Do pracy ściągnięte kolejny 1000 Chińczyków z Huludao.
1909 Ekspedycja geologiczna po 7 miesiącach badań znajduje bogate złoża mineralne. W oczekiwaniu na falę kolonistów rozparcelowano 20 tyś ha ziemi na działki od 150 ha wzwyż. Rozpoczyna się eksploatacja złóż fosforytu na Nauru.

Mapa okolic Huludao. http://zapodaj.net/12a402a09f17.jpg.html
I trochę zdjęć z miasta: http://upload.wikimedia.org/wikipedia/comm...on_Tsingtau.jpg http://upload.wikimedia.org/wikipedia/comm...2C_Tsingtau.jpg http://upload.wikimedia.org/wikipedia/comm...en_im_Hafen.jpg
oraz okolic
końcowy odcinek wielkiego muru http://upload.wikimedia.org/wikipedia/comm...anGreatWall.jpg wielki mur przekracza rzekę http://www.powerhousemuseum.com/walkingthe...07/img_7399.jpg i wieli mur spotka morze http://upload.wikimedia.org/wikipedia/comm...tops_in_see.jpg http://farm1.static.flickr.com/32/55158238_e6c8566c2a.jpg krzywa pagoda http://rpmedia.ask.com/ts?u=/wikipedia/com...-_Guta_Park.jpg w całości zachowane ufortyfikowane miasto dynastii Ming http://yeschinatour.com/static/photologue/...-01_leading.jpg kompleksy świątyń http://img.chinaa2z.com/uploadpic/AboutChi...68114634375.jpg http://www.tourliaoning.com/wp-content/upl...shun-temple.jpg http://www.tourliaoning.com/wp-content/upl...un-temple-2.jpg i przyroda http://s3.amazonaws.com/hypertextopia/publ...untainChina.jpg

Mapa Nowego Pomorza http://zapodaj.net/e73a00a407fe.jpg.html
Zdjęcia z Mikołajewa: http://upload.wikimedia.org/wikipedia/comm...b/b9/Paraty.JPG http://upload.wikimedia.org/wikipedia/comm...Ansesdarlet.jpg http://upload.wikimedia.org/wikipedia/comm...iedeCayenne.JPG
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/fr/6/6c/Préfecture.JPG

i inne fotki z Nowego Pomorza
http://c.photoshelter.com/img-get/I0000fq1TQz483NU/s http://media.lonelyplanet.com/lpimg/5956/5956-38/preview.jpg http://wwwdelivery.superstock.com/WI/223/1..._1606-15400.jpg http://v24.lscache6.c.bigcache.googleapis....nal/6265226.jpg http://v6.cache4.c.bigcache.googleapis.com...irect_counter=1 http://commondatastorage.googleapis.com/st...nal/3660231.jpg http://commondatastorage.googleapis.com/st...nal/5719549.jpg http://v4.cache6.c.bigcache.googleapis.com...irect_counter=1 http://commondatastorage.googleapis.com/st...nal/6891316.jpg
 
User is online!  PMMini ProfileEmail Poster Post #4

     
Jeremak
 

VI ranga
******
Grupa: Użytkownik
Postów: 855
Nr użytkownika: 62.319

Jacek J
Stopień akademicki: Mgr
Zawód: geobelfer
 
 
post 18/01/2011, 22:27 Quote Post

Uzupełnienie i korekta dotycząca Ameryki Północnej:

Prezydenci USA po Wojnie Secesyjnej (by Anton92):
1861-1869 Abraham Lincoln
1869-1877 Ulysses S. Grant
1877-1881 Rutherford B. Hayes
1881-1886 Winfield Scott Hancock
1886-1889 William Hayden English
1889-1897 Grover Cleveland
1897-1905 William McKinley
1905-1913 Theodore Roosevelt
1913-1917 William Howard Taft
1917-... Woodrow Wilson

Uzyskanie niepodległości przez Kubę:
Po kolejnych doniesieniach o akcjach pacyfikacyjnych prowadzonych przez siły hiszpańskie, amerykańska opinia publiczna coraz głośniej naciska na rząd w sprawie interwencji. USA stawia Hiszpanii ultimatum: albo rozpocznie rozmowy z powstańcami (wspieranymi nieoficjalnie przez amerykańskich ochotników i środowiska prywatne: nie rząd, ale przedsiębiorców, stowarzyszenia itp. finansowo i materialnie), albo USA ogłosi "blokadę humanitarną" Kuby: zatrzymywane będą statki i okręty dowożące na wyspę żołnierzy i materiały wojenne. Jednak przed upłynięciem terminu ultimatum, następuje najbardziej spektakularna do tej pory akcja terrorystyczna ostatnich lat: hiszpański krążownik stacjonujący w Santiago de Cuba tonie u wejścia do portu, blokując je. O wiele późniejsza eksploracja wraku ujawniła się że jego zawory denne zostały wysadzone przez kilka bomb zegarowych. Hiszpania, pozbawiona możliwości dostarczania posiłków, upokorzona atakiem na okręt zgadza się na negocjacje: w w ich wyniku niepodległość uzyskają Filipiny i Kuba, a Puerto Rico, w zamian za rekompensatę (w tym 2 "Maine") zostaje terytorium zależnym USA. Niepodległa Kuba jest powiązana z USA gospodarczo i militarnie, ale w mniejszym stopniu niż w rzeczywistości. Filipiny: o wiele mniej niż Kuba, na razie nie interesują Amerykanów : "są za daleko".
jest jeszcze jeden skutek tego incydentu: dotychczas Kanał Panamski budowało międzynarodowe konsorcjum: po kolejnych kryzysach i groźbach bankructwa francuskiego towarzystwa, pojawił się kapitał brytyjski i amerykański. Każde z państw stara się albo nie dopuścić do wpadnięcia kanału w ręce przeciwnika, opóźniając jego budowę, albo próbuje zbudować go za nie swoje pieniądze, a po ukończeniu; wykupić towarzystwo dla siebie. Jednak kryzys kubański powoduje natychmiastowe wycofanie się kapitału brytyjskiego. Francuzi również znajdują się "w rozkroku", następuje odpływ drobnego kapitału francuskiego. Okazuje się że Ameryka zostaje pozostawiona praktycznie sama z niedokończonym kanałem, którego budowa nagle staje się "sprawą narodową".

Kalendarium powstania Kanału panamskiego (by Oksza):
1850 Układ Claytona – Bulwera. Ułożenie wzajemnych stosunków USA – WB w Ameryce Środkowej. Strony zobowiązują się do przestrzegania zakazu zakupu, kolonizacji i fortyfikowania obszarów Ameryki Środkowej. Regulacje obejmują także sprawę budowy kanału łączącego oceany: Atlantycki i Spokojny.
1879 Międzynarodowy kongres geograficzny w Paryżu uchwala rezolucję wzywającą do przekopania kanału w poprzek przesmyku panamskiego. Wykonania misji dziejowej podejmuje się sławny budowniczy kanału sueskiego Ferdynand Lesseps.
1881 Kompania Panamska rozpoczyna prace na terenie budowy. Finansowanie zapewnia emisja akcji poprzedzona prowadzoną z rozmachem akcją propagandową.
1889 Bankructwo Kompanii. Wybucha zataczająca szerokie kręgi afera panamska, która unaocznia ogrom korupcji na styku biznesu i władzy. Władze robią wszystko by sprawę zatuszować. Jednym ze skutków afery jest wzrost antysemityzmu w Cesarstwie Francuskim.
Lata 90-te Ujawnia się erozja układu Claytona – Bulwera, który de facto był złamaniem doktryny Monroe’a. Postawa Wielkiej Brytanii podczas wojny secesyjnej spowodowała usztywnienie stanowiska USA. Zwycięstwo dyplomatyczne nad Hiszpanią (Kuba, Puerto Rico) pozwoliło Amerykanom nabrać wiary we własne możliwości: „dyplomacja dolarowa” połączona z „doktryną grubej pałki”. Stany Zjednoczone z powodzeniem wypychają kapitał angielski z Nikaragui, Kolumbii, Wenezueli, uzależniają Kubę i interweniują w Meksyku. Wielka Brytania stara się kontratakować na polu budowy kanału. Sonduje rząd kolumbijski w celu wykupienia koncesji w Panamie. Administracja USA, korzystając z „dyplomacji dolarowej” skutecznie torpeduje plany Brytyjczyków. Ostatecznie po kryzysie kubańskim Brytyjczycy rezygnują z prac nad budową kanału.
1899 Zostaje podpisany nowy traktat, zastępujący układ Clayton – Bulwer. USA korzystają z sytuacji zaangażowania WB w Południowej Afryce. Układ reguluje problem budowy kanału.
Główne uzgodnienia:
- unieważniono układ z 1850 roku
- budowa i całkowita kontrola na kanałem należy do USA
- USA ma prawo do budowy i obsadzenia fortyfikacji w strefie kanału oraz prowadzi wszelkie inne prace porządkowe
- wszystkie statki będą traktowane jednakowo
1902 Kongres upoważnia prezydenta to wykupienia koncesji na terenie Kolumbii. Kryzys wenezuelski spowodowany awanturniczą polityką prezydenta Wenezueli, skutkującą niewypłacalnością kraju oraz związaną z tym groźbą interwencji mocarstw europejskich. Amerykanie początkowo popierają europejskich wierzycieli Wenezueli (słynne zdanie T. Roosevelta: Jeśli jakikolwiek południowoamerykański kraj zachowa się niewłaściwie w stosunku do jakiegokolwiek kraju europejskiego, niechże ten kraj europejski da mu klapsa). Później de facto zmuszają Europejczyków do polubownego załatwienia sprawy w Trybunale Rozjemczym w Hadze.
1903 Zostaje podpisana umowa dzierżawy strefy kanału o szerokości 16 km na okres 100 lat za sumę 10 mln $ i opłatę roczną w wysokości 250 tys. $. Kongres kolumbijski nie ratyfikuje umowy. Decyzja parlamentu staje się przyczyną sfingowanego powstania separatystów panamskich. Amerykanie podejmują działania zbrojne powołując się na traktat z 1848 roku o ochronie kolei panamskiej.
W listopadzie 1903 r. zostaje proklamowana Republika Panamy, z którą USA podpisują umowę dzierżawy kanału.
1904 Rozpoczęcie prac przez Kompanię Kanału Panamskiego.
1909 Kongres uchwala Panama Canal Act
1914 Oddanie kanału do użytku.
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #5

     
Jeremak
 

VI ranga
******
Grupa: Użytkownik
Postów: 855
Nr użytkownika: 62.319

Jacek J
Stopień akademicki: Mgr
Zawód: geobelfer
 
 
post 11/04/2011, 23:15 Quote Post

W nawiasach podani forumowicze, którzy oprócz mnie brali udział w tworzeniu tych treści.
Armie europejskie (opracowane w większości przez Chassepota): [attachmentid=14291]
Floty: spis okrętów liniowych, dyslokacja (Ramond, Realchief): [attachmentid=14292]
Historia Wojska Polskiego do 1870 (spisana w większości przez Orkana): Dodany plik  historia_WP.doc ( 1.85mb ) Liczba pobrań: 1259

Historia polskiego lotnictwa wojskowego, wraz z krótkimi charakterystykami maszyn (Orkan, Jostein): http://jeremak-j.deviantart.com/#/d3drv8c

Ten post był edytowany przez Jeremak: 11/04/2011, 23:25
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #6

     
Jeremak
 

VI ranga
******
Grupa: Użytkownik
Postów: 855
Nr użytkownika: 62.319

Jacek J
Stopień akademicki: Mgr
Zawód: geobelfer
 
 
post 5/05/2011, 21:05 Quote Post

Reuploploadowany plik z pierwszego postu: http://jeremak-j.deviantart.com/art/Kroles...-1870-207590137
Poprawione zestawienia: "lądowe": https://docs.google.com/leaf?id=0B_09xshWcb...uthkey=CIPirdAE "morskie": https://docs.google.com/leaf?id=0B_09xshWcb...uthkey=CLvZvJQN

Oraz kalendarium kryzysu, który doprowadził do wybuchu wojny światowej:
Czerwiec 1918:
Albania od czasu uzyskania niepodległości na Kongresie Poczdamskim nie mogła pochwalić się stabilną sytuacją polityczną: walki klanowe, kolejne przewroty, na przemian zasiadanie na tronie kolejnych przywódców i ogłaszanie republiki. To Albania nazywana jest u nas "Chorym człowiekiem Europy", bo Turcja jest niejako "utrzymywana w śpiączce". I na dodatek ,tak na prawdę nikt nie miał pomysłu co z tym górzystym krajem zrobić. Po Kongresie Londyńskim na tronie albańskim zasiadł młody książę Leopold Ferdynand Habsburg, syn Ferdynanda, byłego Wielkiego Księcia Toskanii. Jednak nie zdobył poparcia i w 1908 nastąpił przewrót republikański po którym władca wyjechał z kraju. A ponieważ miał opinię alkoholika i kobieciarza, trwoniącego pieniądze, Austro-Węgry nie zareagowały na zmianę rządów, zwłaszcza że nowy premier zagwarantował ochronę interesów austriackich w Albanii. Jednak struktura władzy, oparta o kliki i klany pękła po 10 latach: nastąpił kolejny zamach stanu. W lipcu, na podstawie tajnego porozumienia pomiędzy Włochami, a Grecją, krajami które od dawna ostrzyły sobie zęby na Albanię, rzekomo w celu „zaprowadzenia porządku”, do kraju wkraczają od południa wojska greckie, a na wybrzeżu lądują żołnierze włoscy. Wg. porozumienia Grecja miała włączyć w swoje granice rejony miast Korçë, Tepelenë i Gjirokastër, zaś reszta kraju miała się stać włoskim protektoratem. Przez półtora miesiąca, kiedy to nastąpił zamach stanu, oraz interwencja włosko-grecka, Federacja Naddunajska nie mogła zareagować, ponieważ musiała sobie poradzić z innym kryzysem, rozpoczętym dosłownie tydzień przed przewrotem w Albanii, w Czarnogórze. W czasie wizyty króla Mikołaja I w Rosji, jeden z wyższych dowódców wojskowych, nacjonalista o poglądach pansłowiańskich i antyaustriackich, wynikłych z jego kontaktów z rosyjskimi wojskowymi, oraz skrajnymi kręgami chorwackimi, wkracza na czele części wojska do stolicy. Następca tronu ucieka do Serbii, nad Dunajem następuje konsternacja. Czarnogóra jest podzielona: mimo że pod kontrolą puczystów znajduje się jedynie Cetynia i jej okolice, to administracja jest sparaliżowana. Wiedeń mocno naciska na „rząd” cetyński i przygotowuje siły chorwackie do ewentualnej interwencji. Niezależnie szykuje się do niej również Serbia, przy cichym przyzwoleniu Federacji.
W Bułgarii zaniepokojenie: Grecy oprócz sił użytych do zajęcia Albanii skoncentrowali również oddziały (zapewne osłonowe)na pozycjach w rejonie Salonik, możliwe że w celu ewentualnej reakcji i zajęcia miasta w razie wybuchu wojny. Co więcej, na ostatnim spotkaniu bułgarskich i rosyjskich oficerów sztabów generalnych rozważano scenariusz "co dalej o przejściu przez cieśniny". Wśród opcji znalazły następujące opcje: przejście Floty Czarnomorskiej do Bejrutu lub Trypolisu, zajęcie Salonik jako bazy wypadowej, oraz właśnie bułgarska inwazja na Albanię i przejście części Floty wokół Grecji do Durres, skąd mogłaby blokować flotę Austro-Węgier w razie jej udziału w wojnie i organizować wypady na brytyjskie szlaki przez Morze Śródziemne. Tak więc Bułgarzy rozpoczynają na wieść o niepokojach w Czarnogórze, a tym bardziej grecko-włoskiej inwazji wstępne przygotowania do wojny, wietrząc za tą inwazją działania jakiś większych mocarstw i obawiając się "rozlania" kryzysu czarnogórskiego.
Rozwiązanie kryzysu następuje na przełomie czerwca i lipca: najpierw Czarnogórcy własnymi siłami zaprowadzają porządek w swoim kraju: oddziały zbrojne z pogranicza z Serbią, doposażone bronią z serbskich magazynów, zajmują stolicę. Razem z nimi wracają rząd, następca tronu, a wkrótce potem z Rosji wraca również król Mikołaj I. Federacja Naddunajska przenosi swoją uwagę na Albanię: siły zgrupowane w Bośni pozostają na swoich pozycjach, flota wychodzi w morze. Wiedeń przedstawia Włochom i Grecji ultimatów w sprawie ich wycofania się z Albanii. Uzyskuje również poparcie Wielkiej Brytanii, dzięki której naciskowi Grecja wycofuje się jako pierwsza, co uspokaja władze bułgarskie, które odwołują mobilizację. Włochy, pozostawione same, nie mogące liczyć na wsparcie żadnego z mocarstw również wyprowadza swoje oddziały z Albanii, której rządy przejmuje ponownie wojskowa klika, działająca w oparciu o część z największych klanów.

Grudzień 1919: na Krecie, Dodekanezie i Rodos wybuchają powstania. Ich powodem jest ograniczenie autonomii miejscowej administracji na Rodos i Dodekanezie, kontrolowanych pośrednio przez Kemala Paszę, a na Krecie, podporządkowanej rządowi stambulskiemu, chęć wykorzystania sytuacji. Jednak Grecja, pozostająca nadal w kryzysie parlamentarnym, będącym efektem awantury albańskiej nie jest w stanie realnie pomóc powstańcom. O ile Kreteńczycy, pod wodzą pro-francuskiego Eleutheriosa Venizelosa (któremu kompletnie nie po drodze z pro-brytyjskimi i pro-niemieckimi Atenami), radzą sobie na tyle dobrze, że wkrótce resztki sił tureckich zostają okrążone w Iraklionie, to na Dodekanezie i Rodos, w wyniku szybkiej i zdecydowanej akcji wojsk Kemala powstanie upada.

Styczeń 1920: po zwycięstwie na Rodos, widząc jak rząd w Stambule chwieje się po nieudanej próbie zaprowadzenia porządku na Krecie, Kemal Pasza nakazuje dowódcy garnizonu i bazy marynarki w Smyrnie przygotowanie środków wystarczających do przerzucenia i zaopatrywania ewentualnych sił Kemala na Kretę. Dowódca bazy odmawia, tłumacząc się że podlega jedynie rozkazom ze Stambułu. Rozpoczyna się lądowa blokada Smyrny (dziś. Izmir). W odpowiedzi rząd sułtański próbuje zmienić na własną rękę dowódcę korpusu faktycznie podległego Kemalowi (a jedynie teoretycznie rządowi) i stacjonującego najbliżej cieśnin, mając nadzieję że tym samym zmieni stosunek sił na swoją korzyść. Dowódca odmawia i samowolnie rozpoczyna na swoim obszarze mobilizację do poziomu wojennego. Stambuł stoi w obliczu jawnego buntu jednego z wyższych dowódców wojskowych. To kompletnie inna sytuacja niż do tej pory, ponieważ nawet Kemal Pasza "formalnie" uznawał władzę sułtana i w pewnym stopniu jego rozkazom, jednocześnie zachowując praktyczną niezależność.
początek marca 1920: Rząd stambulski mobilizuje swoje oddziały w europejskiej części imperium i rozpoczyna negocjacje z mocarstwami nt. ewentualnej zgody na ich przerzut przez cieśniny do Azji Mniejszej. Rokowania jednak przedłużają się, a siły skoncentrowane w Tracji nadal czekają. W tym samym czasie trwają już pierwsze walki o miasto Bursa i nad rzeką Sakkaria, siły Kemala zajmują blokowaną do tej pory Smyrnę, jednak z generalnym uderzeniem Kemal czeka na koniec zimy w górach Anatolii, aby można było rozpocząć mobilizację.

19 marca: W Ankarze Kemal Pasza powołuje Wielkie Zgromadzenie Narodowe i w jego imieniu ogłasza oficjalnie generalną mobilizację na kontrolowanych przez siebie terenach.

2 kwietnia: Rozpoczyna się ofensywa kemalistów w kierunku Stambułu. Rząd sułtański, bez porozumienia z mocarstwami rozpoczyna mobilizację oddziałów milicji w strefie zdemilitaryzowanej i część z nich rzuca na front. Panika w dowództwach brytyjskiego i rosyjskiego kontyngentu w strefie, oraz w ministerstwach spraw zagranicznych tych krajów, gorączkowe dyskusje: „Czy interweniować? Czy strona sułtańska pogwałciła ustalenia traktatowe?, Co mają robić oddziały w Stambule, jak zachować się wobec kemalistów, którzy wkraczają do strefy zdemilitaryzowanej i nadal nacierają?” Dowódca zmobilizowanej przez rząd stambulski milicji na półwyspie Dardanele przechodzi na stronę Kemala: jego siły rozbrajają słabą brytyjską obsadę fortów na brzegu cieśniny i same obsadzają te fortyfikacje: Cieśnina Dardanele znajduje się de facto pod kontrolą buntowników.

16 kwietnia: Całe azjatyckie wybrzeże strefy cieśnin znajduje się w rękach kemalistów.

17 kwietnia: W Stambule wybucha powstanie: zwolennicy Kemala zajmują większość miasta i przedstawiają ultimatum de facto okrążonym kontyngentom brytyjskiemu i rosyjskiemu: mają się ewakuować ze strefy cieśnin w ciągu 50 godzin. Jeśli to zrobią, zapewnione zostanie im bezpieczeństwo wyjścia, a nowy rząd Turcji zagwarantuje nienaruszalność cieśnin na zasadach określonych w Traktacie Poczdamskim. Brytyjski dowódca, w porozumieniu z dyplomatami będącymi w mieście (lecz bez wiedzy Londynu), którzy prowadzili nieoficjalne rozmowy z przedstawicielami Kemala, wycofuje się ze Stambułu i maszeruje w stronę z Dedegac (dzisiejsze Alexandorupolis), skąd ma nadzieję zostać ewakuowany wraz ze swoim kontyngentem. Zaś dowódca rosyjski odmawia wycofania się, wysyła radiogram o sytuacji do Rosji i szykuje się do obrony pałacu Tokapi, gdzie do tej pory znajdowały się urzędy i koszary międzynarodowego zarządu strefy cieśnin (oraz dowództwo całości i garnizon części obu kontyngentów. Sułtan rezydował w pałacu Dolmabahce). Na terenie szykowanego do obrony kompleksu znajdują się również Sułtan z rządem, którzy uciekli przed powstańcami, oraz gromadzą się cywile obawiający się nowej władzy: głównie Ormianie Grecy i Turkmeni. Wraz z wkroczeniem Kemalistów do Stambułu, zajęli oni również kilka przebywających akurat w porcie frachtowców bułgarskich, oraz całkowicie zamknęli cieśniny dla żeglugi "do czasu przywrócenia porządku w portach cieśnin i Morza Marmara". Oznacza to narastające z każdym dniem straty dla handlu rosyjskiego i bułgarskiego. Petersburg decyduje się na interwencję przeciw Kemalowi.

19 kwietnia: Kemal Pasza triumfalnie wkracza do Stambułu. Nadal walki z kontyngentem rosyjskim. Brytyjczycy ewakuują się z Turcji

22 kwietnia: 51 Dywizja Piechoty wysadza desant w Synopie, a pierwsze oddziały XXVIII Korpusu lądują nad Bosforem i wkrótce odblokowują oblężony garnizon. Kemal Pasza ucieka ze Stambułu do Izmiru. Bułgaria ogłasza mobilizację.

23 kwietnia: Na wieść o desancie rosyjskim, zostaje ogłoszona mobilizacja Royal Navy

25 kwietnia pierwsze oddziały wkraczają do Tracji. W toku interwencji,
29 kwietnia Bułgarzy wkraczają do Salonik "W celu zapewnienia bezpiecznego dostępu bułgarskiego handlu do rynku międzynarodowego". Powszechną mobilizację ogłasza Serbia, która znajduje się od ok. roku w sporze z Bułgarią, obawiając się że zostanie zaatakowana. Z racji małego terytorium, serbski plan wojny z Bułgarią zakładał uderzenie prewencyjne w kierunku Sofii, mające na celu zdestabilizowanie państwa bułgarskiego i narzucenie mu swoich warunków pokoju, zanim przybędą Rosjanie.

7 maja: pierwsze oddziały serbskie przekraczają granicę: początek wojny serbsko-bułgarskiej. Bułgarzy w panice przerzucają siły z Tracji pod Sofię i do Macedonii, pozostawiając na terytorium tureckim jedynie 2 dywizje. Rosjanie, których korpus już okopał się nad Bosforem i Dardanelami, decyduje się w celu odciążenia Bułgarów na przerzucenie Floty Czarnomorskiej do Salonik i innych portów Tracji i wsparcia sił okupacyjnych. 9 maja przejście na Morze Egejskie jest zakończone i prowadzone są regularne patrole. Rozpoczyna się mobilizacja w Odesskim, Kijowskim i Kaukaskim OW: XXVIII Korpus ma związane ręce zadaniami okupacyjnymi i nie może prowadzić działań ofensywnych przeciw Kemalistom. Potrzebne są uzupełnienia.

10 maja Wielka Brytania przedstawia Rosji ultimatum: w ciągu 24 godzin na rozpocząć wycofywanie Floty Czarnomorskiej z terytorium Turcji. Brak odpowiedzi w tym terminie będzie oznaczał wojnę

11 maja: Wielka Brytania ogłasza że "W związku z naruszeniem neutralności cieśnin, oraz okupacją terytorium Imperium Osmańskiego, chronionego traktatami międzynarodowymi, które ratyfikowała również Rosja i Wielka Brytania, Wielka Brytania jest zmuszona wypowiedzieć wojnę Rosji."

13 maja: Francja wypowiada wojnę Wielkiej Brytanii.
Serbowie nie są w stanie złamać oporu zmotywowanych Bułgarów i utykają, nie osiągnąwszy założonych celów. Przerzucona koleją z rejonu Konstantynopola 2 dywizja tracka wraz ze zmobilizowanymi jednostkami z głębi kraju kończą koncentrację na północ od Sofii i uderza z zaskoczenia na osłonę serbską (2 Armia operująca w rejonie Timok-Braniczewo-Widyń).

16 maja wieczór - Bułgarzy rozbijają 2 Armię serbską składającą się wyłącznie z wojsk drugorzutowych, Serbowie wiedzą, że już nie tylko nie są w stanie nie tylko osiągnąć założony cel, ale również nie są w stanie samodzielnie prowadzić wojny.

17 maja - Serbowie zarządzają generalny odwrót na wszystkich frontach, główne siły serbskie (1 Armia) wycofują się na Nisz, zaś oddziały operujące w Macedonii na Kosowo i dalej w stronę sandżaku nowopazarskiego. Wieczorem, Federacja Naddunajska stawia Bułgarii ultimatum: w ciągu 24 godzin ma wycofać swoje siły z Serbii. Bułgaria nie odpowiada: 18 maja Federacja Naddunajska wypowiada wojnę Bułgarii.

18 maja - 9 Plewneńska dywizja bułgarska zajmuje Knjazevac niebezpiecznie zagrażając wycofującym się siłom serbskim. Odwrót serbski przyjmuje cechy chaosu. Bułgaria nie reaguje na ultimatum Federacji Naddunajskiej, która w związku z tym wypowiada jej wojnę.

19 maja: Polska stawia Federacji Naddunajskiej ultimatum co do wojny z Bułgarią. Kilka godzin później Rosja wypowiada Federacji wojnę.

20 maja: Z powodu braku odpowiedzi na ultimatum, Polska wypowiada wojnę Federacji Naddunajskiej. Niemcy wypowiadają wojnę Polsce i Rosji.

22 maja - Serbowie ewakuują Nisz.

początek czerwca - stabilizacja frontu na linii Novi Pazar- Aleksinac - Karpaty (Braniczewo) aż do Dunaju, oddziały Federacji (1ID, 18 ID, 40 HID, 47 ID i 48 ID) wkraczają do Serbii.

Ten post był edytowany przez chassepot: 9/06/2013, 20:17
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #7

     
chassepot
 

Tata Kubusia
*******
Grupa: Użytkownik
Postów: 2.660
Nr użytkownika: 4.559

Przemek Czarnecki
Stopień akademicki: wyksztalciuch
Zawód: zatwardzia³y ojkofob
 
 
post 7/06/2013, 12:57 Quote Post

Armia bułgarska w przededniu wybuchu wojny światowej:

Podstawą do wyliczeń był realny stan armii bułgarskiej z września 1912 r. (w przededniu wybuchu pierwszej wojny bałkańskiej). Bułgarzy zmobilizowali łącznie z jednostkami fortecznymi, pospolitego ruszenia i straży granicznej prawie 7 tysięcy oficerów i 593 tys. żołnierzy niższych stopni, armia była wyposażona w 1116 dział i 244 karabiny maszynowe. Przełożyło się to na (pominąwszy oddziały forteczne, straży granicznej i pospolitego ruszenia) na 11 dywizji piechoty, 1 dywizję kawalerii i dwie samodzielne brygady kawalerii oraz oddziały wydzielone.

Aczkolwiek klasyczny etat bułgarskiej dywizji piechoty obejmował 3 brygady piechoty po dwa czterobatalionowe pułki piechoty, to utworzenie zbiorczej (nr 10) oraz 11 (bez nazwy) dywizji piechoty spowodowało, iż liczne dywizje piechoty posiadały strukturę dwubrygadową. Ogólnie można rzec, iż w realnym 1912 r. Bułgaria posiadała 9 pokaźnych (odpowiadających korpusom w innych armiach) dywizji piechoty;

Ze względu na fakt, iż Bułgaria a.d. 1920 ATL jest bogatsza w stosunku do realnej z 1912 r. (większość obszarów dzisiejszej Macedonii) możemy przyjąć, iż Bułgaria wystawi pełnych 12 dywizji piechoty o strukturze:

3 brygady po dwa pułki po 4 bataliony (24 bataliony - każdemy pułkowi piechoty była przydzielona kompania karabinów maszynowych po 4 k.m.-y)
2 pułki artylerii (po 36 dział każdy - jeden tzw. artylerii szybkostrzelnej, drugi działa starszych typów)
pułk kawalerii
oraz pozostałe służby

Na przykładzie 3 Bałkańskiej dywizji piechoty (z realnego 20 września 1912 r.), która nie oddała swoich jednostek do dywizji zbiorczej, oddziałów wydzielonych itp. dywizja bułgarska liczyła 36 tys. oficerów i żołnierzy (504 oficerów, 35532 pozostałych stopni). Na bagnety i szable przedstawiało się to w sposób następujący:
25186 bagnetów, 1364 szable.

Na wyposażeniu dywizji było 24 karabiny maszynowe (po 1 na batalion), 72 działa (połowa szybkostrzelnych) 8 tys. zwierząt tj. konie i woły (wierzchowych i pociągowych) 2 tys. pojazdów.

Dywizje bułgarskie z 1912 r. nosiły następujące nazwy:
Nr 1 - Sofijska
Nr 2 - Tracka
Nr 3 - Bałkańska
Nr 4 - Presławska
Nr 5 - Dunajska
Nr 6 - Bdinska
Nr 7 - Rilska
Nr 8 - Tundżańska
Nr 9 - Pleweńska

My dodamy dodatkowe trzy:
Nr 10 - Czarnomorska
Nr 11 - Ochrydzka
Nr 12 - Strumicka

W dwunastu dywizjach piechoty będzie zatem służyło 432 tys. żołnierzy i oficerów (318 tys. bagnetów i szabel, 864 działa i 288 karabinów maszynowych, 96 tys. zwierząt pociągowych, 24 tys. pojazdów).

Kawaleria poza strukturą dywizji piechoty obejmowała dywizję i dwie samodzielne brygady - tutaj stanu nie zmieniamy. Liczyła ona 6,5 tys. żołnierzy i oficerów oraz 5 tys. szabel

Poza strukturą dywizyjną istniały dywizjony haubic polowych przydzielane dopiero na szczeblu armijnym - w stosunku do zwiększonej liczby dywizji piechoty proporcjonalnie do stanu realnego liczebność tych jednostek będzie wynosić 9 tys. oficerów i żołnierzy oraz 99 dział.

Podobna sytuacja miała miejsce w przypadku artylerii górskiej - proporcjonalnie do powiększonej armii 17 tys. oficerów i żołnierzy oraz 220 dział)

Artyleria forteczna bez zmian - 7 tys. oficerów i żołnierzy 248 dział.

W straży granicznej, załogach twierdz, jednostkach pospolitego ruszenia i tyłowych służyło w realnym 1912 r. 233,5 tys. żołnierzy, proporcjonalnie do przyrostu Bułgarii - 311 tys. żołnierzy i oficerów.

Razem Bułgaria zmobilizuje ok. 800 tys. żołnierzy (600 tys. w realu) z czego 311 tys. w załogach twierdz, batalionach marszowych, pospolitym ruszeniu, służbach tyłowych. W polu będzie dysponować siłą 323 tys. bagnetów i szabel 1183 dział i 288 karabinów maszynowych. Z artylerią forteczną - 1431 dział.

Użycie armii bułgarskiej w pierwszych dniach kryzysu

Na kierunku adrianopolskim zostaną użyte zapewne 3 dywizje piechoty (2 Tracka, 8 Tundżańska, 10 Czarnomorska) i brygada kawalerii - po ataku serbskim i po przybyciu rosyjskich dywizji piechoty (1-2) Tracka i Tundżańska zostaną przerzucone na front serbski

Na kierunku salonickim zostanie uaktywniona 7 Rilska dywizja piechoty, 1 brygada piechoty z dywizji 12 Monastyrskiej i brygada kawalerii.

Bułgarom pozostaje 7 i 2/3 dywizji piechoty gotowych do użycia przeciwko Serbii, co stanowi około 200 tys. bagnetów i szabel - siła odpowiadająca analogicznej sile bagnetów i szabel serbskich w 1912 r. (czyli odpowiadająca serbskiemu stanowi posiadania z alternatywnego 1920 r.). Raczej po stronie bułgarskiej nie będzie jakiejś szczególnej paniki spowodowanej atakiem serbskim, niemniej jednak przewidywany przez Jeremaka przebieg wydarzeń jest dość prawdopodobny.


Położenie oddziałów serbskich i bułgarskich w dniu 7 maja 1920 r.


1 Armia serbska:
Dywizja piechoty „Drina” I poziva
Dywizja piechoty „Dunav” I poziva
Dywizja piechoty „Timok” I poziva
Dywizja piechoty „Morava” I poziva
Dywizja piechoty „Drina” II poziva
Samodzielna dywizja kawalerii
pułki okręgu „Morava” III poziva
(138 tys żołnierzy, 92 tys. bagnetów i szabel – bezpośrednio do ataku przeznaczonych jest 120 tys. żołnierzy – 80 tys. żołnierzy, 96 karabinów maszynowych, ok. 240 dział)

Oddziały 1 Armii są skoncentrowane w okolicy Niška Banja i Knjaževac z zadaniem uderzenia na Pirot oraz po uzyskaniu powodzenia dalszego uderzenia na Sofię.

2 Armia serbska
Dywizja piechoty Timok II poziva
Dywizja piechoty Dunav II poziva
pułki okręgu Timok III poziva
(54 tys. żołnierzy – 36 tys. bagnetów i szabel, 48 karabinów maszynowych, 72 działa)
Oddziały 2 Armii są skoncentrowane w rejonie Zaječar – Negotin, w dolinie rzeki Timok, mają za zadanie absorbować twierdzę widyńską oraz odciągnąć oddziały bułgarskie od głównego kierunku natarcia.

3 Armia serbska
Dywizja piechoty Šumadija I poziva
Dywizja piechoty Šumadija II poziva
Dywizja piechoty Morava II poziva
pułki okręgu Šumadija III poziva
(81 tys. żołnierzy – 54 tys. bagnetów i szabel, 64 karabiny maszynowe, 108 dział)
Odziały 3 Armii są skoncentrowane w rejonie Skopije – Kumanowo, mają za zadanie dokonać inwazji na Macedonię – pokonać tamtejsze jednostki bułgarskie i zająć teren jako karta przetargowa w przyszłych rokowaniach pokojowych.

Naprzeciwko 1 Armii serbskiej wokół miasteczka Pirot były zgrupowane
1 Sofijska dywizja piechoty
3 Bałkańska dywizja piechoty
1 batalion ochrony pogranicza
tj. 75.000 żołnierzy (54000 bagnetów i szabel, 48 karabinów maszynowych, 144 działa, 36 dział górskich)

W Macedonii po odejściu 2 brygady piechoty z 12 Strumickiej dywizji piechoty pozostała 11 Ochrydzka dywizja piechoty 1 i 3 brygada Strumickiej dywizji piechoty, 11 i 12 batalion ochrony pogranicza oraz macedońskie pospolite ruszenie tj. 80 tys. żołnierzy – w tym 20 tys. pospolitego ruszenia (56 tys. bagnetów i szabel, 40 karabinów maszynowych, 60 dział i 12 dział górskich)

Naprzeciwko 2 Armii serbskiej, osłaniając podejście do twierdzy w Widyniu stacjonowała 6 Bdinska dywizja piechoty, zaś we Vracy 4 Presławska Dywizja piechoty. W Plewnie stacjonowała 5 Dunajska i 9 Plewnieńska dywizje piechoty. Oznaczało to, że w przeciągu tygodnia (a przy założeniu forsownego marszu w ciągu 4 dni od dnia powzięcia wiadomości o ataku serbskim) na kierunku głównego serbskiego natarcia mogło przybyć dodatkowe 36 tys. żołnierzy (26,5 tys. bagnetów i szabel), zaś po 10 dniach (7 dniach forsownych marszów) kolejne 72 tys. żołnierzy (53 tys. bagnetów i szabel). 6 dywizja piechoty Bdin wraz z załogą twierdzy widyńskiej oraz pospolitym ruszeniem równoważyła siły 2 Armii serbskiej składającej się wyłącznie z jednostek 2 poziva i nie specjalnie nadających się do samodzielnego prowadzenia akcji ofensywnych. Główną przyczyną było nie tyle różnice w uzbrojeniu, co dramatyczny w stosunku do jednostek I poziva spadek ilości kadry oficerskiej i podoficerskiej.

Z jednostek aktywnych w odwodzie pozostaje dywizja kawalerii.

7 maja – przekroczenie granic przez oddziały serbskie, od południa 7 maja do późnego wieczora 8 maja trwają walki o Pirot; wobec przewagi nacierających oddziałów serbskich, wyczerpania rezerw oraz zagrożenia potencjalnych dróg odwrotowych oddziały bułgarskie w nocy z 8 na 9 maja 1920 r. opuszczają Pirot.

Do wieczora 8 maja oddziały 2 Armii serbskiej osiągają linię Kuła – Bieła Rada-przedpola Widynia gdzie utykają powstrzymywane przez 6 Bdinską dywizję piechoty oraz załogę twierdzy Widyń.

3 Armia serbska osiągnęła linię Veleš-Kočani.

Wieczorem 7 maja 1920 r. Presławska dywizja piechoty otrzymuje rozkaz opuszczenia Vracy i marszu na odsiecz zgrupowaniu pirockiemu. Jednocześnie trwają rozmowy pomiędzy dowództwem bułgarskim i dowódcą rosyjskiego XXVI korpusu interweniującego w Konstantynopolu. Bułgarzy żądają zatrzymania ofensywy przeciwko kemalistom, aby umożliwić przerzucenie sił armii Dymitriewa na front serbski. Dowódca rosyjski zasłania się brakiem stosownych upoważnień i kontaktuje się ze swoimi przełożonymi. Niezależnie od powyższego bułgarskie naczelne dowództwo nakazuje przygotować 2 dywizję tracką do załadunku na magistralę Konstantynopol-Adrianopol-Płowdiw-Sofia.

Wieczorem 8 maja 4 dywizja presławska osiąga w marszu Zamfirowo. Dywizje 5 Dunajska i 9 Plewneńska osiągają Iskar.

Bułgarskie dowództwo przygotowuje dwa warianty działania w przypadku, gdyby nie było możliwe zwolnienie 8 Tundżańskiej dywizji piechoty z przedpól Konstantynopola – 1 brygada tej dywizji ma zostać przerzucona linią kolejową Konstantynopol-Dedagacz-Saloniki-Monastyr do Macedonii celem usztywnienia obrony w tym rejonie. 1 Sofijska oraz 3 Bałkańska dywizja piechoty mają opóźniać marsz 1 Armii serbskiej w kierunku Sofii i nie dopuścić jej dalej niż do linii Vrbacza-Dragoman-Godecz , do grupy tej przemianowanej na 1 Armię Bułgarską zostaje włączona samodzielna dywizja kawalerii. 4 Dywizja Presławska ma w zależności od postępów armii serbskiej albo wyjść na prawe skrzydło 1 Armii Serbskiej w rejonie Komiszticy, albo wesprzeć 1 armię w rejonie Godecz.

Dywizje 5 Dunajska i 9 Plewneńska wraz z 6 dywziją Bdińską tworzą 2 Armię bułgarską i wraz prowadzą kontruderzenie przeciwko serbskiej 2 Armii z zadaniem rozbicia tejże i rozwinięcia natarcia w dwóch kierunkach – w górę Dunaju, oraz w kierunku Zaječar-Knjaževac.

2 Tracka dywizja piechoty ma przybyć 13/14 maja do Sofii. Kontruderzenie sił z rejonu Vrbacza-Dragoman-Godecz ma zostać zsynchronizowane wraz z natarciem 2 Armii rankiem 15 maja 1920 r.
W przypadku, gdyby było możliwe zwolnienie także 8 Tundżańskiej dywizji piechoty wówczas 2 Tracka i 2 brygady 8 Tundżańskiej dywizji piechoty tworzą 3 Armię bułgarską i nacierają z Vrbaczy na Klisurę w kierunku docelowym Vranje w celu likwidacji serbskiej 3 Armii.
Do 14 maja 1920 r. 1 armia bułgarska osiągnęła linię non-plus ultra, jednocześnie 4 dywizja Presławska znalazła się w rejonie Godecz. W tym momencie następuje zrównoważenie sił na kierunku sofijskim – po stronie bułgarskiej są 72 bataliony piechoty regularnej , 216 dział i 90 dział górskich, w przeciągu doby zajmie pozycje 2 dywizja tracka (dodatkowe 24 bataliony i 72 działa). Po stronie serbskiej znajduje się 96 batalionów (w tym 24 drugiego i trzeciego poziva). Natarcie serbskie utyka.

Rankiem 15 maja 1920 r. Bułgarzy przechodzą do przeciwuderzenia na kierunku sofiskim i widyńskim, do wieczora 16 maja 2 Armia serbska zostaje kompletnie pobita, a Bułgarzy zajmują Negotin i Zaječar. Serbia zwraca się z prośbą o mediację do Federacji Naddunajskiej. Następnego dnia Federacja wysyła ultimatum do rządu bułgarskiego. 18 maja wobec braku reakcji rządu bułgarskiego zostaje wypowiedziana wojna.

18 maja oddziały serbskie znajdują się w pełnym odwrocie. Bułgarzy zajmują Knjaževaž, co bardzo komplikuję sytuację 1 armii serbskiej. Wymusza na niej pospieszny odwrót na Nisz, w której traci sporo sprzętu i jeńców. 22 maja oddziały serbskie opuszczają Nisz. Ostatecznie około 30 maja front stabilizuje się na linii: Novi Pazar-Aleksandrovac-Aleksinac i dalej wzdłuż Karpat przecinających Braniczewo do Dunaju.

Bułgarzy nie kontynuowali ofensywy ze względu na poważne (acz nie tak wielkie jak serbskie) straty w ludziach, znaczne wydłużenie się linii komunikacyjnych, konieczność okupacji zajętych terytoriów oraz przegrupowania (w tym przesunięciu najbardziej poszkodowanych dywizji Sofijskiej i Bałkańskiej do zadań okupacyjnych na terytorium imperium otomańskiego). Ponadto mieli poważne kłopoty z uzupełnianiem rezerw – niewielki kraj, liczący około 5,5 mln mieszkańców , a wliczając w to zajęte terytoria trackie ok. 7 mln mieszkańców zmobilizował w szeregi armii 800 tys. mężczyzn. Na początku czerwca 1920 r. na terytorium serbskie zaczęły napływać jednostki 6 armii Federacji Naddunajskiej w składzie:
1 DP,48 DP, 18DP, 47 DP i 40 DP Honvedu.

Straty oddziałów bułgarskich i serbskich 7 maja – 22 maja 1920 r.

Straty serbskie:

I Armia serbska:
40.000 zabitych, rannych, zaginionych, wziętych do niewoli, z czego 28.000 bagnetów i szabel, 80 dział, 32 karabiny maszynowe

II Armia serbska:
20.000 zabitych, rannych, zaginionych, wziętych do niewoli, z czego 15.000 bagnetów i szabel, 20 dział i tyleż karabinów maszynowych

III Armia Serbska
5000 zabitych, rannych, zaginionych, wziętych do niewoli, z czego 3000 bagnetów i szabel

Ogółem: 65.000 zabitych, rannych i zaginionych, wziętych do niewoli, z czego 46.000 bagnetów i szabel 100 dział, 53 karabiny maszynowe.


Straty bułgarskie:
1 Sofijska i 3 Bałkańska dywizje piechoty:
15.000 zabitych, rannych, zaginionych, wziętych do niewoli z czego 12.000 bagnetów i szabel

11 Ochrydzka, brygada 8 Tundżańskiej, brygada 12 Strumickiej – 3000 zabitych, rannych, zagonionych, wziętych do niewoli ( 2500 bagnetów i szabel)

2 Tracka – 1500 zabitych, rannych, zaginionych (1500 bagnetów i szabel)

4 Presławska – 1500 zabitych, rannych, zaginionych (1500 bagnetów i szabel)

6 Bdinska, 9 Plewneńska, 5 Dunajska – 4000 zabitych, rannych, zaginionych (2500 bagnetów i szabel)

Ogółem: 25.000 zabitych, rannych, zaginionych, wziętych do niewoli, z czego 20.000 bagnetów i szabel


Na dzień 22 maja armia serbska dysponuje jeszcze 153 tys. bagnetów i szabel i około 400 dział (łącznie z niebiorącymi udziału w dotychczasowych operacjach pułkach III poziva okręgów Dunav i Drina). Stan oddziałów bułgarskich zaangażowanych w działania przeciwko Serbii wynosi 188 tys. bagnetów i szabel i około 700 dział. 1 i 3 dywizje piechoty zostają zredukowane do brygad, ich pozostałe poddodziały wraz z brygadami dywizji strumickiej i tundżańskiej zostają wykorzystane do okupacji zajętych terytoriów.

Operacja Welbudż 10-19 czerwca 1920 r.

Na 30 maja 1920 r. oddziały bułgarskie są zorganizowane następująco:

Grupa „Braniczewo” (kwatera główna – Zaječar.
6 Bdinska dywizja piechoty, brygada 5 dywizji Dunajskiej, brygada kawalerii – 35.000 bagnetów i szabel
1 Armia (kwatera główna – Aleksinac)
1 Dywizja Sofijska (brygada)
2 Dywizja Tracka
3 Dywizja Bałkańska (brygada)
4 Dywizja Presławska
Dywizja kawalerii – 66.000 bagnetów i szabel

2 Armia (kwatera główna – Soko Banja):
2 brygady 5 dywizji Dunajskiej wraz z kawalerią dywizyjną
9 dywizja Plewneńska
- 43.000 bagnetów i szabel

Grupa „Kosovo” – kwatera główna (Kosovska Mitrovica)

25.000 bagnetów i szabel – 11 Ochrydzka dywizja piechoty

Oddziały serbskie – 3 Armia – kwatera główna Novi Pazar
Dywizja I poziva Šumadija – 16.000
Dywizja II poziva Šumadija – 11.000
Pułki III poziva Šumadija – 11.000
Pułki III poziva Morava – 11.000
Razem: 49.000 bagnetów i szabel

1 Armia – kwatera główna - Paracin
Dywizja I poziva Dunav -11.000
Dywizja I poziva Drina – 10.000
Dywizja II poziva Drina- 8.000
Dywizja I poziva Timok – 10.000
Dywizja I poziva Morawa – 10.000
Dywizja II poziva Morava – 8000
Oddziały III poziva Drina – 12.000
Samodzielna dywizja kawalerii - 2000
Razem: 71.000 bagnetów i szabel

2 Armia – kwatera główna Majdanpek
Dywizja II poziva Timok – 7.000
Dywizja II poziva Dunaj - 7000
Oddziały III poziva Timok – 7000
Oddziały III poziva Dunaj – 12.000
Razem: 33.000 bagnetów i szabel

Przybywające oddziały austriackiej 6 Armii – 70.000 bagnetów i szabel, docelowo wraz brygadami górskimi XVI Korpusu armijnego oraz brygadami marszowymi 90.000 bagnetów i szabel i 234 działa w tym 42 haubice.

Dowództwo serbskie po uzgodnieniu z Conradem von Hotzendorfem postanawia dokonać pobicia armii bułgarskiej. Cel polityczny – zmuszenie Bułgarii do wycofania się z wojny, aktywizacja po stronie „Państw Centralnych” Grecji, co spowodowałoby uniemożliwienie rosyjskiej flocie operowania na Morzu Egejskim.

6 Armia Federacji miała za zadanie uderzyć na 2 Armię bułgarską w rejonie Soko Banja – zaś odziały serbskiej 1 i 3 Armii miały wiązać 1 Armię bułgarską i grupę kosowską. Pobicie 2 Armii bułgarskiej spowodowałoby w zamiarze sojuszników konieczność głębokiego odwrotu 1 armii bułgarskiej przy jednoczesnym zagrożeniu grupy braniczewskiej. Dowództwo serbskie nie wzięło jednak pod uwagę faktu, iż grupa baniczewska i 1 armia bułgarska były w stanie bez większego uszczerbku dla własnej siły defensywnej przekazać 2 Armii w stosunkowo krótkim okresie czasu 16 batalionów piechoty oraz dywizję kawalerii, co zmniejszało lokalną przewagę na kierunku natarcia z 10 do 6 na 10 do 8,5. Operacja „Welbużd” – nawiązująca swą nazwą do bitwy sprzed 590 lat, w wyniku której Serbowie przy pomocy zachodniego rycerstwa zdobyli na Bułgarach dominację na Bałkanach, zakończyła się nie tyle spektakularną klęską, co niepowodzeniem. Po stronie bułgarskiej po raz pierwszy w tej wojnie odznaczył się świeżo mianowany dowódca 9 Plewneńskiej dywizji piechoty generał Vladimir Vazov. Generał Vazov przyjmowany po wojnie przez stowarzyszenia weteranów w Wiedniu i Wielkiej Brytanii usłyszy znamienne słowa „Jest Pan jedynym z obcych oficerów, którzy zdobyli szacunek i trwałe miejsce w historii naszego kraju”. Jedynymi sukcesami wojsk serbsko-naddunajskich było odbicie Kosovskiej Mitrovicy i zbliżenie się na przedpola Prištiny.

W trzecim tygodniu czerwca 1920 r. – gdy kilkaset kilometrów na północny zachód rozpoczynała się pierwsza batalia morawska obie wyczerpane strony przeszły do obrony i do walk – z uwagi na rozległość terenu i stosunkowo niewielką zaangażowanych jednostek – quasi pozycyjnych.

O ile dla Bułgarii straty w sile żywej były do odrobienia –rocznik 1902 liczył sobie 30.000 zdolnych do służby, to Serbowie byli w znacznie gorszej sytuacji, jako kraj znacznie mniejszy oraz w 1/3 okupowany przez przeciwnika. Do uzupełnienia strat nie wystarczałoby nawet powołanie wszystkich roczników od 1902 do 1905 włącznie (byłoby to na terytoriach dostępnych dla władz serbskich ok. 25.500 nastolatków).
 
User is offline  PMMini Profile Post #8

     
orkan
 

IX ranga
*********
Grupa: Użytkownik
Postów: 7.563
Nr użytkownika: 58.347

Stopień akademicki: mgr
 
 
post 20/02/2016, 0:50 Quote Post

Nie mogę znaleźć mojego tematu "Rozwój transportu Królestwa Kongresowego" więc publikuję zaproszenie tu. Zainspirowany kolegami JKS i de Villars zwodowałem swój blog o hipotetycznej flocie KK. Zapraszam do czytania. http://flotakp.blogspot.com/

Ten post był edytowany przez orkan: 20/02/2016, 0:51
 
User is offline  PMMini Profile Post #9

     
Rino
 

II ranga
**
Grupa: Użytkownik
Postów: 82
Nr użytkownika: 78.570

Zawód: Student
 
 
post 4/08/2017, 10:00 Quote Post

Czy mógłbym prosić o reupload pliku z syntetyczną historią Królestwa? Link z pierwszego postu już nie działa sad.gif .
 
User is offline  PMMini Profile Post #10

     
Jeremak
 

VI ranga
******
Grupa: Użytkownik
Postów: 855
Nr użytkownika: 62.319

Jacek J
Stopień akademicki: Mgr
Zawód: geobelfer
 
 
post 8/08/2017, 18:30 Quote Post

https://drive.google.com/file/d/0B_09xshWcb...iew?usp=sharing
Swego czasu przerzuciłem ważniejsze posty z pierwszych 200 stron do jednego pliku. Wyszło prawie 350 stron A4... Obejmują okres od 1815 do początków XX wieku. Plus mniejszy, starszy, podobny plik w załączniku.

Załączony/e plik/i
Dodany plik  Kr_lestwo_kongresowe.pdf ( 1.27mb ) Liczba pobrań: 381
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #11

 
2 Użytkowników czyta ten temat (2 Gości i 0 Anonimowych użytkowników)
0 Zarejestrowanych:


Topic Options
Reply to this topicStart new topic

 

 
Copyright © 2003 - 2023 Historycy.org
historycy@historycy.org, tel: 12 346-54-06

Kolokacja serwera, łącza internetowe:
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej