W XIV wieku, nad Bałtykiem? Chyba jeszcze za wcześnie... Adriatyk szybciej, ale teza, że Wacław dążył do tego jest bardzo odważna - szczególnie że nie podparta niczym.

Ciekawe tylko, co zrobi, gdy Otto zostanie zmuszony do powrotu do Bawarii - czy wtedy zdecyduje się dalej walczyć o węgierską koronę z Karolem Robertem, czy jednak zrezygnuje.

Cóż perspektywa objęcia tronu węgierskiego przez Andegawenów chyba nie była zbyt przyjemna dla Przemyślidy więc jakiejś akcji na tym froncie wykluczyć nie można.

Można by się zastanowić kto zajmie miejsce Łokietka wyzwalając Małopolskę z rąk czeskich.

Gdy w 1440 r. toczyły się rokowania w sprawie unii polsko-czeskiej, Czesi zażądali m.in. swobodnego przejazdu dla swoich kupców do Kilii i Białogrodu. Jak widać ta sprawa była dla nich bardzo ważna.

Łokietek działał w ścisłym sojuszu z Andegawenami. Sukcesy jego i Głogowczyka były możliwe wyłącznie dzięki czeskiemu zaangażowaniu na Wegrzech.  Skoro Czesi zawarliby pokój z Węgrami, ani on, ani Głogowczyk, niż żaden inny dzielnicowy władca nie miałby żadnych szans w starciu z całą potęgą Przemyślidów. Losy Łokietka przed 1300 r. dobitnie to potwierdzają.

Henryk będzie mógł liczyć na większe poparcie w Wielkopolsce gdzie już wszyscy poznali się na rządach Przemyślidów i nikomu się tam nie uśmiechał ich powrót.

I nie przesadzaj z tą czeską potęgą bo na dobrą sprawę Czesi swe rządy na dłużej utrzymać mogli co najwyżej na Śląsku oraz Ziemi Krakowskiej i to i tak głównie z powodu słabości księstw polskich.

Oczywiście, skoro nie ma Łokietka, to faktycznie Wacław III prawdopodobnie nie umrze w 1306 roku.

W tle mamy niewiadomą sytuację z Pomorzem Gdańskim oraz wiele innych wydarzeń, które nastąpiły od chwili rzeczywistej śmierci Wacława II w 1305 r.

Na Łokietku też się poznali a i tak tam powrócił. A Głogowczyk prócz czeskiego króla miał jeszcze na karku wrogich mu książąt świdnicko-jaworskich i wrocławskich, synów Henryka Brzuchatego. Jego władztwo było wręcz otoczone przez wrogów, i gdyby nie węgierska ekspedycja Wacława, poniósłby całkowitą klęskę.

Przyjemna czy nie, nie miał sił toczyć wojny na dwa fronty i stąd pokój z Andegawenami. Szybko zrozumiał że nie utrzyma trzech koron.

Łokietek działał w ścisłym sojuszu z Andegawenami. Sukcesy jego i Głogowczyka (*) były możliwe wyłącznie dzięki czeskiemu zaangażowaniu na Węgrzech. Skoro Czesi zawarliby pokój z Węgrami, ani on, ani Głogowczyk, niż żaden inny dzielnicowy władca nie miałby żadnych szans w starciu z całą potęgą Przemyślidów. Losy Łokietka przed 1300 r. dobitnie to potwierdzają.

Polska w praktyce staje się drugorzędną peryferią Czech (żadne tam przenosiny stolicy do Wrocławia)

służącą jako dostawca zasobów i miejsce nadań dla potencjalnych sojuszników.

Coś jak Anglia dla Plantagenetów, dla których Londyn był ledwie narzędziem do zdobycia Paryża.

Polityka takiej unii byłaby podporządkowana interesom Pragi - walki o tron cesarski, ekspansja na południe, tron węgierski.

Wątpię aby Czesi byli zainteresowani czymkolwiek więcej niż utrzymaniem pewnej otuliny - Kraków, Śląsk, Łużyce, Miśnia; a dalej na północy efemeryczne bufory. Pomorze gdańskie raczej na pewno by komuś zhandlowano (dostęp do Bałtyku to dla Czech Hamburg a nie Gdańsk), Wielkopolska - dominacja Brandenburgii(?), Kujawy z Mazowszem - osuwanie się w czułe ramiona pewnego zakonu, Sandomierz - cholera wie, może Czechy, Może Litwa, może zakon.

W unifikację etniczną wątpię, w praktyce Czechom nie udało się zasymilować Łużyc, o Śląsku nie wspominając.

Czy to nie nazbyt wygórowane założenie? Czesi właściwie potrzebowali tylko południa, reszta - fajnie jak jest jak nie ma to też żadna strata.

O tym jak po macoszemu Czesi traktowali ziemie polskie które trudno im było kontrolować przekonaliśmy się na przykładzie Pomorza Gdańskiego i chęci jego zbycia przez Przemyślidów.

Bariera gór jednak znacznie ogranicza możliwości kontroli północnych terenów, w końcu Wacławów pogonił raptem książę kujawski a Austria Śląsk straciła na rzecz dość badziewnych jeszcze Prus. Epoka wczesnopiastowska też jest charakterystyczna - Czesi ekspandowali za Bramę Morawską wyłącznie w okresach naszego osłabienia, a gdy to się kończyło momentalnie wylatywali na kopniakach z powrotem.

Zauważ, że przez te tyle stuleci nikt im tego Śląska nie chciał zabrać.

W 1763 roku pruski podbój Śląska został zakończony. Etnicznie jednak przez cały ten czas Śląsk, podobnie jak Łużyce, w znacznej (a na Górnym Śląsku przeważającej) liczbie zamieszkiwała ludność słowiańska, która na terenie Śląska mówiła dialektem śląskim języka polskiego. Niemieccy osadnicy przybywający na Śląsk od drugiej połowy XIII wieku nazwali rdzenną słowiańską ludność tych terenów „Wasserpolen”, a w późniejszych wiekach nazwę tę rozciągnięto także na słowiańską mowę mieszkańców Śląska: „Wasserpolnisch Mischsprache”. Niemiecki opis geograficzny Śląska z 1689 r. odnotowuje dla przykładu, że lud między Oławą a Kątami Wrocławskimi „sehr polnisch redet”. W Kątach Wrocławskich w 1641 r. prawie połowa ogółu rzemieślników należała do osobnego, polskiego cechu. [...] Germanizacja objęła początkowo teren Dolnego Śląska oraz wszystkie większe miasta znajdujące się na jego terenie. Wrocław z powodu osadnictwa niemieckiego stał się miastem dwujęzycznym. Stopniowo polska ludność była z niego wypierana tym niemniej przez długi czas jeszcze prawobrzeżną część Wrocławia na wschodnim brzegu Odry Niemcy nazywali „Polnische Seite”. Urzędowa relacja z 1789 roku donosiła o posługiwaniu się językiem polskim przez ludność zamieszkałą pod samym Wrocławiem. Jeszcze w XIX wieku Jerzy Samuel Bandtkie pisał

„Stolica Śląska ma wiele mieszkańców polskich, bo już o 1,5 mili od Wrocławia są wsie, gdzie lud mówi po polsku, a o 2 lub 3 całe parafie nad Odrą polskie”

Do takich polskich wsi należały m.in. Brochów, Gaj, Księże Małe i Księże Wielkie, Tarnogaj i Zalesie oraz ewangelickie Radwanice, Sokolniki, Zacharzyce, Święta Katarzyna, Mokry Dwór, Opatowice, Laskowice i Strachowice (kilka z nich to dzisiejsze dzielnice Wrocławia). Prowincja śląska mówiła jeszcze przez długi czas po polsku, dlatego władze pruskie usiłowały odmienić stosunki etniczne na terenach Śląska w taki sposób, w jaki robiono to kilka wieków wcześniej na ziemiach podbitych Słowian połabskich.