Czy jednak wyrwanie Białorusi spod wpływów Moskwy jest w ogóle możliwe? Pal licho nastawienie Białorusinów, którym pewnie tak czy inaczej bliżej do Rosjan niż Zachodu, ale co z gospodarką? Białoruś ma silne powiązania ekonomiczne z Rosją, których zastąpienie kontaktami gospodarczymi z Zachodem byłoby bardzo trudne. Ponadto jest ona pod stałą kroplówką rosyjskich pieniędzy - wątpię, czy Polskę stać na podłączenie tam kroplówki złotówek. Dochodzi też problem rosyjskich baz wojskowych, które czynią ten teren nawet bardziej zapalnym niż Ukraina.

Jedyna szansa byśmy dobrze Sowietów wspominali to scenariusz fiński z polityczną niezależnością i brakiem prześladowań na co nie było szans z racji naszego położenia i zaszłości historycznych.

Gdyby Stalin pozostawił w Polsce wyżej wymienione ziemie oraz dodał niewielki skrawek Łużyc, czy Pomorza Przedniego (były plany mocnego wybrzuszenia granicy przy Szczecinie), Polska znalazłaby się w stanie permanentnego napięcia z Niemcami. W narodzie nie byłoby aż takiego poczucia krzywdy, a dla zachodu Ziemie Odzyskane niekoniecznie byłby traktowane jako rekompensata, lecz zbyt wielka zdobycz wojenna. Skoro bowiem straciliśmy ziemie, które i tak nie były uważane za polskie, to czemu dostaliśmy aż tak dużo na zachodzie?

Prosty patent na związanie Polski byłby po mojemu zupełnie inny - zostawić na ziemiach odzyskanych większość Niemców.

Czy jednak wyrwanie Białorusi spod wpływów Moskwy jest w ogóle możliwe? Pal licho nastawienie Białorusinów, którym pewnie tak czy inaczej bliżej do Rosjan niż Zachodu, ale co z gospodarką? Białoruś ma silne powiązania ekonomiczne z Rosją, których zastąpienie kontaktami gospodarczymi z Zachodem byłoby bardzo trudne. Ponadto jest ona pod stałą kroplówką rosyjskich pieniędzy - wątpię, czy Polskę stać na podłączenie tam kroplówki złotówek. Dochodzi też problem rosyjskich baz wojskowych, które czynią ten teren nawet bardziej zapalnym niż Ukraina.

No i jaka byłaby reakcja Rosji na działania Polski? Czy nie oberwalibyśmy zbyt mocno?

To nie było niewykonalne w warunkach logicznie myślących Rosjan.

Sikorski zakładał ułożenie się z Rosją po wsze czasy, a sama powojenna Polska miała być tak samo blisko zachodu, jak i wschodu jako jądro Sonfederacji Środkowoeuropejskiej wspieranej ideologicznie przez Związek Radziecki i Wielką Brytanię jako przeciwwaga dla Niemiec w regionie.

Co śmieszniejsze - Sikorski zakładał przesunięcie Polski na zachód przy ostatecznym ustaleniu granicy polsko-rosyjskiej oraz pozbyciu się z grubsza kłopotliwych mniejszości. Sikorskiemu zależało tylko na zachowaniu Lwowa i zagłębia Drohobycko-Borysławskiego, kawałka Grodzieńszczyzny, Brześcia nad Bugiem oraz linii kolejowej Kowel-Włodzimierz Wołyński. Realnie było to 30-35 tys. km^2, które było zamieszkiwane w większości przez Polaków i stanowiło o naszej historii oraz kulturze. Oczywiście myślano jednocześnie nad dużymi nabytkami na zachodzie jednak o zdrowych zmysłach nikt nie chciał odpuszczać Lwowa za niepewny Wrocław, tym bardziej, że już w sierpniu 1940 roku pogodzono się z utratą Wilna w razie sowieckiego zwycięstwa w wojnie, której jeszcze nie było.

Gdyby Stalin pozostawił w Polsce wyżej wymienione ziemie oraz dodał niewielki skrawek Łużyc, czy Pomorza Przedniego (były plany mocnego wybrzuszenia granicy przy Szczecinie), Polska znalazłaby się w stanie permanentnego napięcia z Niemcami. W narodzie nie byłoby aż takiego poczucia krzywdy, a dla zachodu Ziemie Odzyskane niekoniecznie byłby traktowane jako rekompensata, lecz zbyt wielka zdobycz wojenna. Skoro bowiem straciliśmy ziemie, które i tak nie były uważane za polskie, to czemu dostaliśmy aż tak dużo na zachodzie?

Oczywiście ważne w tym wszystkim jest zachowanie Stalina wobec Polaków, ale nie wierzę, że był w stanie trzymać za twarz Armii Czerwonej, jak również dobrać odpowiednio polskie władze, aby tylko nie myślały o zbytnim brataniu się z zachodem (mówię tu przede wszystkim o sojuszach militarnych). Samą kwestię zwrotu mienia i wymiany ludności można przeciągnąć na kilka dobrych lat, co przy pewności, że Polska będzie chciała odzyskać wszystkich Polaków, można skrzętnie i niebrutalnie wykorzystać do infiltracji kraju nad Wisłą.

Tromp

Nie sądzę. To wbrew pozorom nieszczególnie cokolwiek zmienia, z jednej strony jeśli Niemcy łyknęły stratę Śląska, Pomorza i Prus to i Łużyce by łyknęły, z drugiej strony gdy komuna padała, Polska obrała kurs na NATO, to o tych Kresach nikt w zasadzie już nie pamiętał. Zresztą dopieszczono nimi Litwę, Białoruś i Ukrainę, a nie Rosję. Prosty patent na związanie Polski byłby po mojemu zupełnie inny - zostawić na ziemiach odzyskanych większość Niemców.

Kurcze, no ta analiza jest wręcz genialna...

Masz stuprocentową rację.

Mam wrażenie, że my drażnimy ich bardziej niż inni. Nie wiem z czego to wynika ale jakoś niezależna Polska kole ich szczególnie.

*


Po mojemu to jest pozostałość (taka pamięć komórkowa smile.gif) z dawnych czasów kiedy to Rzeczpospolita długo pozostawała nieprzebytą zaporą. A nie raz i nie dwa dawała porządne klapsy Moskwie.
Dwa "narody" słowiańskie, "bratnie" bo u Moskali wszyscy to "bracia", a jednocześnie tak różne. Dwie przeciwstawne koncepcje cywilizacyjne oferowane temu co pomiędzy. I sobie nawzajem. Ot i przyczyna...

trzy gdzie się mieli pomieścić wysiedleni z Kresów Polacy?

Histeryczne powracanie do roku 1612, kiedy to polska załoga (raczej litewska) była na Kremlu jest wyrazem nieprzezwyciężonego kompleksu, jest wyrazem bezsilnej nienawiści czerpiącej swoje soki w odległej przeszłości.

Skąd te 10 mln, skoro według oficjalnych danych

Polska warcząca

Nie udało mi się zobaczyć-usłyszeć-przeczytać w mediach nikogo, kto nie uważałby za oczywiste, że Borys Niemcow zamordowany został przez Władimira Putina. Przekonanie o sprawczej roli kremlowskiego autokraty w tej zbrodni demonstruje się w tak zwanych elitach opiniotwórczych równie intensywnie, jak pewność, że tenże sam Władimir Putin absolutnie nie mógł mieć nic wspólnego ze śmiercią Lecha Kaczyńskiego i innych ofiar katastrofy w Smoleńsku, a kto takiego związku nie wyklucza, ten - cytując najdelikatniejsze z niezliczonych stosowanych tu przez "elity" określeń - "żyje w jakimś innym wymiarze".

Jest to warte zastanowienia o tyle, że przesłanki przemawiające za winą Putina w obu wypadkach są identyczne i równie dalekie od "twardych" dowodów. Pewność, że to Putin kazał zlikwidować Niemcowa, płynie z przekonania, że, po pierwsze, Putin to gangster zdolny do każdej zbrodni i niejedną już mający na sumieniu, a po drugie, Niemcow miał u niego przechlapane.

Dokładnie to samo stało za przekonaniem tych, którzy od razu po katastrofie w Smoleńsku, jeszcze wtedy, gdy prezydent Miedwiediew proponował powierzenie śledztwa międzynarodowej komisji, jeszcze zanim zaczęły się wszystkie kłamstwa o naciskach, pijanym generale w kokpicie czy kłótni na lotnisku, jeszcze zanim zaczęło się niszczenie wraku i zasypywanie śladów - mówili od razu: to oni zrobili, to zemsta Putina za Gruzję, ludzie, jak możecie wątpić, nie znacie Ruskich, nie znacie Putina!? I przypominali Politkowską, Litwinienkę czy wysadzonych w powietrze heksogenem przypadkowych moskwicinów, których trupy dały Putinowi pretekst do pierwszego z jego imperialnych podbojów: spacyfikowania i ponownego przyłączenia Czeczenii.

Zarówno po Smoleńsku, jak i teraz Putin okazywał głęboką żałobę i współczucie. Dziś idzie nawet dalej, nazywając zbrodnię na Niemcowie "hańbą dla Rosji". Zarówno wtedy, jak i dziś obiecał rzetelne śledztwo. Zarówno wtedy, jak i dziś natychmiast znikają świadkowe, kamery miejskiego monitoringu okazują się przypadkiem niesprawne jak lotniskowy radar na Sewiernym, i dzieją się wszelkie inne typowo rosyjskie cuda. A jednak w Warszawie odbiór tej żałoby, obietnic i cudów wtedy i teraz jest krańcowo odmienny.

Putin nie zmienił się na pewno. Co się zmieniło w Polsce, że ci sami, którzy gorliwie sekundowali kłamstwom o "przekopywaniu ziemi na metr w głąb", zapewniali, że żaden wrak do niczego nam niepotrzebny, co najwyżej jako pamiątka, i w ogóle na wszelkie sposoby starali się Smoleńsk zbagatelizować, przekonać, że od pierwszej chwili wszystko jest "najboleściwiej oczywiste" - teraz z taką dezynwolturą grzmią, że Putin to drugi Hitler, Mińsk to drugie Monachium, śmierć Niemcowa powinna zbadać międzynarodowa komisja, i wreszcie, co najważniejsze, to, że podporządkowanie całej naszej polityki zagranicznej sprzeciwowi przeciwko Rosji i jej powstrzymywaniu musi być przedmiotem "ponadpartyjnej zgody"?

Nie chcę drążyć tematu "tragedii posmoleńskiej", czyli tej wielkiej kompromitacji naszego państwa, jego elit, a w końcu i szarych obywateli w starciu z ruską brutalnością - pisałem o tym wielokrotnie. Przypomnę tylko, że kluczem do zrozumienia jest jedno słowo: strach. A mówiąc ściślej, kilka różnych strachów.

Tusk i jego ekipa bali się, że przyjęcie wspomnianej propozycji Miedwiediewa, by umiędzynarodowić śledztwo, odsłoni ich ocierające się o zdradę państwa knowania z Putinem w celu ogrania i upokorzenia własnego prezydenta; a przy okazji jeszcze postawi pytanie o odpowiedzialność za bezmiar zadawnionych zaniedbań i bałaganu w organizacji lotów najważniejszych osób w państwie.

Elity opiniotwórcze, wszystkie te Michniki, Kutze, Olbrychskie etc., bały się do usrania (sorry, tak właśnie było i nie da się tego powiedzieć ładniej), że - jak to ujął redaktor Miecugow - "podniesie łeb demon polskiego patriotyzmu", że męczeństwo Kaczyńskiego, jego wawelski pochówek i tłumy na Krakowskim Przedmieściu przyniosą zwycięstwo "IV Rzeczpospolitej", która dobierze się dotychczasowym elitom do stołków i tej najważniejszej części ciała, która na nich spoczywa.

Wreszcie, szerokie masy Polactwa przestraszyły się "wojny z ruskimi", do której musiałoby dojść, gdyby przyczyny katastrofy uczciwie zbadano, i gdyby to badanie przyniosło takie wnioski, na jakie z bezczelnym poczuciem swej siły wskazywali Rosjanie całym swym postępowaniem po tragedii.

W atmosferze tego wielkiego strachu łatwo było Antygonę opluć i wyrzucić za drzwi, wątpliwości zakrzyczeć, a ofiary i ich bliskich propagandowo zgnoić.

W sprawie Niemcowa nie ma strachu, przynajmniej w elitach. Jest luzik i poczucie bezpieczeństwa - nam przecież nic się nie stanie, jesteśmy częścią NATO i Unii. A Niemcow nie był z PiS i żadne tłumy nie wylegną się o niego ujmować, gdyby zresztą wyległy, to III ani IV RP nic z tym nie mają wspólnego. Można więc spokojnie oddać się temu, co medialne zaplecze władzy najbardziej kocha: chóralnemu prezentowaniu jedynej słuszności. Pryncypialnie potępiać ruskiego dyktatora i jego ohydny reżim, pouczać wyłamującego się z antyputinowskiej jedności Orbana czy sprzedających Rosji broń Czechów, serce krwawić, duszę krwawić i tak dalej.

Jeden ze znajomych ma psa, który podczas spacerów bardzo groźnie i bojowo warczy na większe psy. Pewnego razu, opowiadał mi ze śmiechem, zrobił eksperyment - gdy pies najbardziej się pienił i wyrywał z bezpiecznej odległości do rotweillera, spuścił go ze smyczy. I wtedy jego pupil nagle zamilkł, a potem przestraszony schował się za nogi swego pana...

Cysterny pomyj wylali politycy PO i jej media na Kaczyńskich za "pobrzękiwanie szabelką", jak szyderczo nazywano starania śp. prezydenta o zbudowanie antyrosyjskiego bloku z Polski, Gruzji, Ukrainy i państw bałtyckich. Ale tamta polityka, nawet jeśli chybiona, obliczona była na jakąś konkretną korzyść dla kraju. Pyskówka o rolę Rosji w wyzwalaniu Auschwitz, w którą zaangażował się cały rządowy agit-prop, jest zupełnie o nic, tylko dla samego szumu i dla wspierania pana Schetyny w tym, co powiedział, bo coś chciał jako minister powiedzieć (niestety, na pytanie, jak długo nasz minister z frakcyjnego parytetu zbiera doświadczenia w polityce międzynarodowej, odpowiedzieć trzeba pytaniem: a która to godzina?).

I to samo można powiedzieć o całej polskiej polityce wschodniej. Gdy mieliśmy na bieg wydarzeń jakiś wpływ, polski minister straszył Ukraińców, że jak się nie podporządkują Janukowyczowi, to wszyscy będą martwi. Pyskujemy teraz, gdy nasz głos zupełnie się nie liczy i gromkie słowa niczego za sobą nie pociągają. Pyskujemy, jakbyśmy naprawdę nie rozumieli, że cały Zachód, analizując dostępne dane, po prostu głęboko nie wierzy w zdolność Ukrainy do przeciwstawienia się Putinowi, a że polityka nie polega na inwestowaniu w źle rokujące interesy, tylko przeciwnie - dawno już na jej suwerenności i integralności postawił krzyżyk. A moralne wzmożenia zawsze miał, ma i będzie miał w de.

Bardzo jesteśmy antyputinowscy teraz, kiedy nic z tego nie może wyniknąć. Za bardzo, by nie dało się zauważyć, że buńczucznością w sprawach czysto symbolicznych rekompensujemy sobie niedawną tchórzliwość w sprawach żywotnych. W chwili próby, jaką była gra o to, czy katastrofa w Smoleńsku zostanie zbadana według cywilizowanych standardów, czy nie, dostaliśmy przez pysk i podkuliliśmy ze skamleniem ogon. Teraz nawet pan Bogdan Klich opowiada portalowi braci Karnowskich, że żaden uczciwy Polak nie wierzy Ruskim już od XVII wieku, że raport Anodiny to był pic i polityczna hucpa, i w ogóle... Bo teraz nic z tego nie wynika, i elity mają błogie przekonanie, że wyniknąć nie może. W czym się, mówiąc nawiasem, mylą...

Łatwość, z jaką każdy może puścić z dymem warszawski most albo wejść do wodociągów i dowolnie przyprawić milionowi ludzi wodę pitna czy z pierwszej z brzegu awionetki opylić ich dowolną substancją (by przypomnieć tylko dwie dziennikarskie prowokacje "Superexpressu") pokazuje, że dla ponownego zdzielenia nas przez pysk Putin ani ktokolwiek inny nie potrzebuje naprawdę żadnych czołgów ani szczególnych nakładów finansowych.