Oba U-Booty miały operować przeciwko flocie inwazyjnej aliantów w pobliżu Sycylii. Dlatego obowiązywał absolutny zakaz zanurzenia, a cała broń plot. miała być obsadzona.

Trzymałem się przy tym prawdy we wszystkich szczegółach

to autorzy pisząc o dalszej służbie członka załogi próbują (choć może to kwestia tłumaczenia?) nam wmówić że Kriegsmarine wystawiła jednostkę o nazwie: morski batalion czołgów "Cremer".

Bardzo dobrym uzupełnieniem tej pozycji jest książka wydana lata temu w serii z kotwiczką pt. "Pancernik Bismarck". Autor jest niemieckim oficerem, który przeżył rejs. Niestety nie pamiętam w tej chwili danych autora bo książkę zostawiłem w starym mieszkaniu.

Gdy ustanowiono Kadrę Marynarki Wojennej, w Świeciu odbywały się kursy rekruckie. Z początku towarzyszyły im trudne warunki zaopatrzeniowe, ale "ducha marynarskiego" im nie brakowało. Fatalnie odczuwali to mieszkańcy tego cichego wówczas miasteczka. Różne próby interwencji nie przynosiły sukcesu. Uczulony na marynarzy był tamtejszy proboszcz i szczególnie wymyślał im podczas kazania na niedzielnej mszy. Jednego razu na taką mszę przyszło kilku podoficerów z bsmt. Arterem na czele, osiłkiem i znanym awanturnikiem. Ksiądz jak zwykle zaczął mówić, co sobie myśli o marynarzach. Słysząc to, bsmt Arter chwycił parasolkę siedzącej obok kobiety, otworzył ją i z parasolką nad głową przesiedział przez całe kazanie. Ku zgorszeniu wiernych powiedział jeszcze że te wszystkie złorzeczenia księdza spłyną po parasolu jak deszcz.

Przed wojną na Polance Redłowskiej odbywały się festyny i zabawy na wolnym powietrzu. Grała orkiestra wojskowa, byli mieszkańcy Gdyni, marynarze i żołnierze dywizjonu artylerii nadbrzeżnej. Gdy raz miałem służbę na ORP Burza, trwała właśnie na Polance taka zabawa. Chodziłem po pokładzie z dużą lunetą, gdy zauważyłem coś dziwnego. Od strony Oksywia, w wielkim pospiechu, wszelkimi możliwymi środkami, płynęła armada marynarzy! Kierowali się przez kanał portowy na drugą stronę Gdyni. Płynęli żaglówkami, łodziami okrętowymi, wiosłowali na pontonach, a nawet na kajakach. Wszyscy kierowali się w stronę Polanki Redłowskiej. Co się stało? Otóż nadszedł stamtąd sygnał: NA POMOC, NA POLANCE REDŁOWSKIEJ BIJĄ MARYNARZY. Posiłki, które widziałem, przechyliły losy bitwy na naszą stronę.

Najwięcej jednak kłopotu sprawiali rezerwiści, powoływani raz w roku na rejs, przeważnie z marynarki handlowej, awanturnicy i pijacy, których żaden okręt nie chciał przyjąć. I tak trafiali na ORP Wilia. Jednym z nich był marynarz Ulowski. Pewnego razu stanął do raportu z prośbą do dowódcy kmdr. ppor. Umeckiego o udzielenie mu urlopu okolicznościowego, aby w Łodzi odwiedzić żonę. Ponieważ był w moim oddziale okrętowym, więc przedstawiłem go do raportu. Wyjaśnienia Ulowskiego sprowadzały się do tego, że on na Bałutach musi zrobić porządek... toporkiem. Dowódca nawet nie chciał słuchać reszty. Ale ja wstawiłem się za Ulowskim, bo był dobrym specjalistą i na okręcie zachowywał się przyzwoicie. W końcu komandor Umecki zgodził się na zwolnienie marynarza w piątek, pod warunkiem że wróci w niedzielę na rutynowy przegląd okrętu i za ten powrót zrobił mnie odpowiedzialnym. Powiedziałem o tym Ulowskiemu, a ten dał mi "słowo marynarza", że wróci w niedzielę na 10:00. Dowódca powątpiewał, czy tak się stanie. Ale gdy w niedzielę wachtowy wybijał 10:00, na schodkach zobaczyłem marynarza Ulowskiego, ubranego na granatowo, z walizeczką. To było moje małe zwycięstwo.

Po zaopatrzenie poszliśmy do Reykjaviku. Nie mówiąc już o braku żywności, brakowało nam także... alkoholu. Wysyłając bsmt. Roszkowskiego z pocztą, powiedziałem mu, by kupił na lądzie kilka butelek whisky. Ten powrócił bez niczego i powiedział, że w Islandii panuje prohibicja. Wobec tego wysłałem go jeszcze raz do apteki po litr alkoholu etylowego dla izby chorych. Bosmanmat znowu wrócił, bo aptekarz kazał mu iść do burmistrza, aby ten zaparafował to zapotrzebowanie. Aptekarz okazał się podejrzliwy, czyżby abstynent? Zapytał do jakich celów chcemy używać spirytusu, a Roszkowski odpowiedział mu, że do obmywania ran. Wtedy aptekarz oznajmił, że w taki razie doda do spirytusu więcej chloroformu, gdyż to nie zaszkodzi. Po powrocie bosmanmat opowiedział mi o wszystkim. Wyglądało, że aptekarz postawił na swoim. No, ale od czego chemia, której mnie uczono? Zdaje mi się, że chloroform ma niższą temperaturę wrzenia i parowania aniżeli spirytus etylowy. Kazałem więc Roszkowskiemu przynieść naczynie do sterylizacji narzędzi chirurgicznych i wlałem do niego tę mieszaninę.
- Ile aptekarz mógł wlać tego chloroformu?
- Tak z dziesięć procent, panie poruczniku.
No i wtedy zaczęło się odparowywanie chloroformu. Gdy płyn zmniejszył się o tych dziesięć procent, uznaliśmy, że można już z niego robić wódkę, mieszając z jakimś sokiem. Okazało się jednak, że wódka miała w dalszym ciągu właściwości usypiające. Albo Roszkowski się pomylił w ocenie, albo za mało płynu odparowaliśmy.

Pewnego razu ORP Błyskawica stał przy kei w porcie Gourock przy ujściu rzeki Clyde. W ten wieczór miałem służbę. Nic nie zapowiadało kłopotów, gdy nagle przy trapie pojawił się policjant, prosząc o rozmowę z dowódcą okrętu. Zaprowadziłem go do kmdr. ppor. Wojciecha Franckiego. Gdy skończyli rozmawiać, komandor zawołał swojego zastępce, kpt. mar. Bohdana Wrońskiego, i kazał mu mnie zastąpić na służbie. Mnie zaś kazał iść z policjantem na posterunek, gdzie znajdują się nasi ludzie - oczywiście zatrzymani. Szliśmy z policjantem krętymi uliczkami małego miasteczka, w kompletnych ciemnościach, bo przecież obowiązywało zaciemnienie. W końcu doszliśmy do posterunku, który miał na froncie kulistą lampę z przyciemnionym czerwonym światłem i napisem "Police". Otworzyliśmy drzwi...
.. i tu buchnęło w nas jaskrawe światło, a z jeszcze większa siłą chóralny śpiew: "NIE RZUCIM ZIEMI, SKĄD NASZ RÓD..."
W hallu pełno policjantów, ale naszych marynarzy nie widać, a tylko słychać ten gromki śpiew. Nasi chłopcy pozamykani w celach dookoła tego hallu. Na piętrze w swoim gabinecie przyjął mnie komendant posterunku, porucznik policji, siwy, szczupły i uprzejmy. Wyjaśnił, że chce, abym był tłumaczem i świadkiem przesłuchania naszych marynarzy, aby nikt nie mógł mu zarzucić, że coś było no fair. Gdy wprowadzono pierwszego zatrzymanego, zdziwiłem się. Był to zawsze cichy podoficer artylerii, bsmt Młodzik, człowiek, o którym mówiono, że nikomu nie wadził. Zacząłem zadawać pytania. Odpowiedzi tłumaczyłem komendantowi. Tak powoli zacząłem wyjaśniać sytuację. Młodzik wytłumaczył krótko, że właściwie to on nic nie wie. I nie wie, jak zaczęła się awantura w knajpie (bo za to zostali zatrzymani), on tylko stał w kącie. Wierzyłem mu, bo to właśnie do niego pasowało. Następny zeznawał podoficer maszynowy bsmt Wąs. Siedział sobie z kolegami na okręcie, gdy ktoś rzucił pomysł, by wyskoczyć gdzieś na fish and chips oraz piwo do najbliższej knajpy. No to poszli. Tam spotkali innych kolegów i wesoło spędzali czas, gdy nagle w głębi lokalu doszło do sprzeczki między marynarzami a jakimiś cywilami, w której on naturalnie wziął udział w obronie naszych. Z kolei podoficer broni podwodnej, bsmt Franciszek Werner, wcale nie miał ochoty leźć do knajpy, ale go koledzy namówili. Siedział przy stoliku w rogu i tyłem do sali, więc początku draki nie widział. Zerwał się dopiero na okrzyk: "Biją naszych!". Chwycił krzesło za nogę i z takim taranem rzucił się w wir walki. Werner zaczął nawet pokazywać, jak to z krzesłem walczył, ale komendant powiedział, że nie trzeba i żeby opowiadał dalej. Opowiedział niewiele, tylko to, że za pomocą krzesła bił się z jakimiś cywilami, nie wiedząc dokładnie, z kim i dlaczego. Jako czwarty wszedł na przesłuchanie artylerzysta mat Olko i on rzucił więcej światła na całą sprawę.
- Siedzieliśmy sobie spokojnie, panie poruczniku, jedliśmy fish and chips, piliśmy piwo, a czasem to i coś mocniejszego. Gdy nam zabrakło, koledzy wysłali mnie do baru po nową kolejkę. Koło baru siedzieli jacyś cywile, z dziesięciu ich było. No i zdenerwowali mnie, bo mówili po niemiecku i przeciw Polsce. Więc co miałem zrobić? Wziąłem ten ich stół i rzuciłem nim. Zaczęła się draka. Na sali mieli jeszcze innych kumpli i dalejże oni wszyscy na nas, Polaków. Ale myśmy ich rozpirzyli na cztery wiatry, panie poruczniku. No, dostało się przy okazji właścicielowi lokalu, co nam przeszkadzał walczyć, i jakiejś kurwie, którą ktoś dziabnął widelcem w dupę, ha ha ha...
Musiałem komendantowi to wszystko trochę inaczej opowiedzieć. Usłyszał, że polscy marynarze zostali sprowokowani i napadnięci przez tych cywilów, więc bili się w obronie własnej. Na koniec do pokoju wszedł kapral wojsk lądowych. Wyjaśnił mi, że przyjechał z głębi Szkocji z obozu polskiego, aby odwiedzić kolegów marynarzy, no i został zaproszony do tej knajpy "na drinka". Był to raczej chłopiec wątły w porównaniu z naszymi podoficerami, więc któryś z marynarzy wręczył mu nogę od krzesła i ustawił go przy drzwiach. Tam miał tych, co to jeszcze mają siły uciekać na zewnątrz, odpowiednio "poczęstować na pożegnanie". Przesłuchanie dobiegło końca. Komendant nie chciał jednak zwolnić marynarzy na okręt, gdzie jak obiecałem, zostaną odpowiednio ukarani. Argumentował, ze awantura miała miejsce na terenie Wielkiej Brytanii, wyrządzono duże szkody obywatelom brytyjskim i obcokrajowcom, czyli... holenderskim rybakom, bo to oni byli tymi cywilami. Dlatego, dodał, o wszystkim rozstrzygnie sąd i to już nazajutrz. Następnego dnia w sądzie zjawili się wszyscy zainteresowani. Dwunastu Holendrów z obandażowanymi głowami, właściciel lokalu, sześciu naszych marynarzy, por.mar. Józef Wróbel z Błyskawicy, wyznaczony przez dowódcę na obrońcę i tłumacza, a nawet ranna w pośladek panienka lekkich obyczajów. Po wysłuchaniu wszystkich stron sędzia uderzył młotkiem w stół.
- Na Boga, czegoś podobnego jeszcze nie sądziłem! Nie słyszałem także, by sześciu ludzi pobiło dwunastu, czego dowodem są te bandaże. Jednak, w czasach wojny i cierpienia Polaków, rozumiem ich, że nienawidzą wszystkiego, co niemczyzną trąci i podziwiam ich wolę walki, zawsze i wszędzie. Wobec tego uznaję polskich marynarzy winnych jedynie szkód lokalowych w wysokości stu funtów szterlingów, co należy wypłacić właścicielowi lokalu, a pretensję holenderskich rybaków oddalam. Byli w większości, mogli się obronić.
Komandor Francki zdecydował, że nie pociągnie marynarzy do dodatkowej odpowiedzialności na okręcie za wywołanie tej awantury "w duchu patriotycznym". Poinstruował za to swego zastępce, by potrącił im z ich gaż sto funtów.

Dodam że w kotwiczkach mamy także taką pozycję https://historia.org.pl/2012/03/13/w-poscig...pocko-recenzja/ na którą składa się wojenna twórczość, niestety poległego na pokładzie Orkana, oficera PMW. O innej jego książce tutaj -> http://www.historycy.org/index.php?showtop...dpost&p=1719977

Bierze mnie złość, a jednocześnie podziw. Złość, że Bismarck nie chce zatonąć czy wylecieć w powietrze. Podziw? Tak, ten jest podwójny. Nigdy w życiu nie widziałem piękniejszego okrętu. Ideał proporcji... Długi dziób, pomost - trudno o tym pisać, bo jest w ruinach, jeden szeroki, dosyć niski komin, zgrabna, nie za wysoka i nie za niska rufa. Ale to oczywiście nie jest głównym powodem mego podziwu (...) Wszystko zależy od ludzi. Trzeba być sprawiedliwym. Ciężko mi napisać następne zdanie - ale nieprzyjaciel zaimponował nam swym fanatyzmem i zaciętością.

Ocean i kobieta to dwie wielkie niewiadome - tym niebezpieczniejsze, im spokojniejsze na pozór i bardziej piękne.

- Pal!
- Sześć poszło! - zameldował po chwili Logan.
- Zanurzenie alarmowe! Zalać zbiorniki! - rzucił Daeley ponaglająco. -Ster prawo na burt!
Harder poszedł w dół jak kamień. Szło mu bardzo dobrze do chwili, kiedy znalazł się na głębokości 25 metrów - ponad okrętem nastąpiła niszczycielska eksplozja, która pchnęła go w dół, roztrzaskując głębokościomierz, druzgocąc gniazdo anteny i rozrywając główny zawór poboru powietrza, co sprawiło, że woda wielkim strumieniem zaczęła zalewać przedni przedział silnikowy. Harder znajdował się dokładnie pod niszczycielem, kiedy pierwsza torpeda znalazła swój cel.