Owszem. Nie tak zaczynał ale tak skończył gdy się ogłosił Cesarzem.

Pojmanie Konstantego (ukatrupienie go albo ogłoszenie królem) spaliłoby wszelkie mosty i stanowiłoby impuls do szybkiego działania. A tak sytuacja trwała w zawieszeniu prawie 2 miesiące, kiedy lud Warszawy niemal wymusił na Sejmie detronizacje cara.

Powstanie przegrało najpierw w głowach przywódców, a potem na polach bitew.

chyba nieprzeciętny??

Co za sojusznicy!!!
Wykorzystali naszych ludzi na wojsko które miało ”im”, tj głównie Napoleonowi, pomóc w dążeniu do jego celu pobicia Anglii i ”zjednoczenia” Europy. Oczywiście pod jego władzą. [...]Czas byśmy więcej o sobie i swoich sprawach byli wtedy rozsądnie myśleli bez romantycznych pojęciach obowiązku do byłych sprzymierzonych, których myśmy i wtedy i w 1796-1815 nic a nic nie obchodzili poza tym tylko jak nasze siły jak najtaniej mogą oni użyć. . Zawsze tak jest i zawsze tak będzie z tak odległymi ”aliantami”.

Myślenie o sojuszniku idealnym, który nie dbając o swoje i swego narodu interesy będzie nas wspierał, bo nas niezwykle kocha, podziwia i żyć bez nas nie może, to właśnie jest absurdalna odmiana romantyzmu.

Dwie sprawy - po pierwsze, ci ludzie BYLI romantykami. Od Zaliwskiego po Haukego - pierwszy gotów był ginąć dla romantycznej idei powstania, drugi dla niewiele mniej romantycznej idei Królestwa Polskiego pod berłem Romanowa, bądź co bądź - do lipca 1830 najbardziej liberalnego skrawka Europy.

To będzie OT, ale jak czytam takie coś to krew mnie mnie zalewa. Wg. Ciebie dzień przed ogłoszeniem się nie był potworem a w momencie koronacji już był. Poza tym może lepiej nie rozpowszechniajmy czarnej legendy że Napoleon był zły a cała Europa cacy.



Tu zgoda. Pojmanie Konstantego było błędem ale

jak dla mnie to w ogóle szans nie miało-Święte Przymierze, Metternich, te sprawy.
No i znowu OT zrobiłem

Tu zgoda. Pojmanie Konstantego było błędem ale

jak dla mnie to w ogóle szans nie miało-Święte Przymierze, Metternich, te sprawy.

Nie łapię.

Ano to z tego, że nie tylko Francja i Belgia, ale także W. Brytania i, co najważniejsze, Austria miała z Rosją na pieńku, czyli był wyraźny konflikt interesów.

A Polska, która zrobiła coś, czego nie udało się Napoleonowi - rozbić GŁÓWNĄ armię rosyjską

Zabrakło wiary w ..., no może nie w cuda

stawała się bardzo atrakcyjnym sojusznikiem i lipiec nad Sekwaną z listopadem nad Wisłą mogłyby stać się zaczynem wojny europejskiej w układzie: Rosja, Prusy, Holandia versus reszta Europy i Turcja na dokładkę.

Nie powiesz, że dołączenie IV batalionów do armii głównej było nierealne? A wtedy naprawdę mogliśmy się w maju zatrzymać nad Dźwiną lub Dnieprem.

Myślę że pomoc Prus była mało realna, ale Austriaków jak najbardziej. Metternich by tego płazem nie puścił. Takie były założenia ŚP i czas pokazał że nawet po powstaniu list. było utrzymywane. Nie zapominaj kto wspomógł Austriaków w walce z Węgrami, mimo że nie można raczej mówić o miłości między Austrią a Rosją .

A Polska, która zrobiła coś, czego nie udało się Napoleonowi - rozbić GŁÓWNĄ armię rosyjską

TY tak na serio? [...]Polacy nie potrafili wygrać nawet 1 kampanii a nawet jeśli to co by było dalej? Myślisz że nie została by wysłana nowa, większa armia?

Polacy prowadzili wtedy tak niemrawą dyplomację, że śmiem wątpić.

Nie powiesz, że dołączenie IV batalionów do armii głównej było nierealne? A wtedy naprawdę mogliśmy się w maju zatrzymać nad Dźwiną lub Dnieprem.

Jasne że mogliśmy, ale byłoby to bezsensowne. Napoleonowi nie udało się zabezpieczyć flanek armii a małej armii KP miałoby się to udać?

Znów nie łapię. Pomoc Prus dla kogo? Dla powstania zupełnie nierealna, dla Rosji - wystarczyłoby jedno słowo cara.

Pomoc Austrii dla powstania była faktem, udzielana po cichu i w ograniczonym zakresie, ale była. Galicyjscy ochotnicy konno i zbrojno przekraczali granicę Królestwa niemal kiedy chcieli i gdzie chcieli, byleby Austriacy mogli udawać, że o niczym nie wiedzą.

Austria jakoś nie udzieliła pomocy Rosji na początku niedawnej wojny tureckiej. Pomoc w 1849 roku przyjęła bardzo niechętnie i niezbyt była za nią wdzięczna

Na serio, tylko nie przypisuj mi myśli, których nie wypowiedziałem.

nadarzyła nam się okazja do rozbicia armii Dybicza, którą wszyscy uważali za GŁÓWNĄ armię Rosji

Nie jest tak łatwo kierować dyplomacją państwa, które nie istnieje. Nie da się zmienić ambasadora, wysłać noty, wyrazić sprzeciw. Wszystko dzieje się tajnie i poufnie i zapewne wiele działań tej tajnej dyplomacji pozostanie nieznane, ale wiele zdarzeń potraktowałbym jako wielki sukces dyplomatyczny powstania, które PRZEGRYWA wojnę

Sorry, o jakim zabezpieczaniu flank myślisz?

Nie powiesz, że dołączenie IV batalionów do armii głównej było nierealne? A wtedy naprawdę mogliśmy się w maju zatrzymać nad Dźwiną lub Dnieprem.

Mógłbyś rozwinąć tą myśl?

O ile mi wiadomo, w ciągu powstania przerzucano dużo broni również przy granicy z Prusami.

Spokojnie, nic nie przypisuję.

Prusy chyba już w grudniu deklarowały gotowość zbrojnej interwencji w Królestwie. Car zdecydowanie nie chciał skorzystać z takiej pomocy. Nic dziwnego - przecież połowa Królestwa to dawny zabór pruski.

Rozumiem, że nie tyle "przy", co "przez" granicę pruską.

1. Idea powstania miała dość szerokie poparcie społeczne, choć i lęk, i pragnienie zachowania status quo były też bardzo silne.

2. Racjonalnie rzecz biorąc trudno było w listopadzie 30 roku dostrzec jakiekolwiek szanse militarnego sukcesu powstania, więc tych, którzy usiłowali do niego nie dopuścić, nie należy pochopnie oskarżać o brak patriotyzmu.

3. W trakcie działań, na skutek błędów przeciwnika, nadarzyły się okazje do rozbicia głównej armii rosyjskiej i przeniesienia działań za Bug i Niemen.

4. Gdyby to się stało, to nasza dyplomacja, której działania oceniam i tak jako niezwykle skuteczne, nie musiałaby się przemęczać, bo tajne misje dyplomatyczne kilku krajów rwałyby ekstrapocztą, ścigając się, która pierwsza dotrze do Warszawy, a może raczej do Wilna czy Brześcia.

Jeśli chodzi o mój pogląd, to regularne wojsko należałoby koncentrować pod Brześciem lub Pińskiem, a dalej wysyłać tylko lekkie kolumny w celu wywoływania powstań na obszarze po Dźwinę i Dniepr.

Obawiam się, że jednak uzgodnimy poglądy. Szkoda, bo tak niewiele się tu dzieje

Czytałem dość dawno że władze pruskie, niezbyt dobrze przeszkadzały Polakom w przerzucie broni.

Inna sprawa przed wybuchem. Wtedy chyba tylko szlachta  chciała, bynajmniej nie chodziło tylko o patriotyzm, ale w sporej części o przywrócenie dla niej przywilejów.

Jedynym problemem jest czas. Ale tego nie da się już przewidzieć.

te powstania to głównie w celach politycznych.

Ale czy szlachcie brakowało przywilejów? W latach 1795-1830 szlachcie w zaborze rosyjskim żyło się dobrze. Tej z Królestwa - na pewno lepiej, niż pod władzą Prus (1795-1806) lub Austrii (1795-1809). Więc przejście pod berło cara raczej kojarzyło się z przysporzeniem przywilejów, niż z ich ubytkiem.

Szlachta się temu stanowczo sprzeciwiła i stanęło na tym, że wołów to w ogóle nie da, a inne materiały to tak, ale za gotówkę, i to nie do Uściługa, ale każdy powiat do swojej stolicy. Podano też konkretny termin - zgodny z planowanym terminem powstania, bowiem liczono na to, że dzięki temu nie tylko zapasy, ale i ruble wpadną w ręce powstańców.

Natomiast z lektur, szczególnie pamiętników, wynika obraz, że pruscy pogranicznicy starali się temu przeciwdziałać, a Austriaccy byli głusi i ślepi.

Przesadzasz. Samo zagrożenie wybuchem powstania powodowało, że korpusy Rydygiera, Rotha i Kajsarowa były trzymane na na Wołyniu, Podolu i Ukrainie. Powstania miały też duże znaczenie militarne.

To będzie OT, ale jak czytam takie coś to krew mnie mnie zalewa. Wg. Ciebie dzień przed ogłoszeniem się nie był potworem a w momencie koronacji już był. Poza tym może lepiej nie rozpowszechniajmy czarnej legendy że Napoleon był zły a cała Europa cacy.

Myślenie o sojuszniku idealnym, który nie dbając o swoje i swego narodu interesy będzie nas wspierał, bo nas niezwykle kocha, podziwia i żyć bez nas nie może, to właśnie jest absurdalna odmiana romantyzmu.


No właśnie jak można w ogóle myśleć że dla sojusznika PRIORYTETEM będą sprawy sojusznika a nie jego państwa-to jakiś absurd. Nic dziwnego, że dalej czytamy brednie typu "Napoleon to krwiopijca"

ale Fryderyk w pewnym momencie nie miał żadnych zauważalnych szans na wygranie Wojny Siedmioletniej. Grał na czas, to uciekał, to gdzieś atakował, ale tak, by nie dać się rozbić. Czekał na cud i cud się stał - Caryca zmarła, a następca był dlań pełen uwielbienia.

Ano to z tego, że nie tylko Francja i Belgia, ale także W. Brytania i, co najważniejsze, Austria miała z Rosją na pieńku, czyli był wyraźny konflikt interesów. A Polska, która zrobiła coś, czego nie udało się Napoleonowi - rozbić GŁÓWNĄ armię rosyjską, jej dywizje stoją choćby nad Berezyną, czyli ma obszar operacyjny, stawała się bardzo atrakcyjnym sojusznikiem i lipiec nad Sekwaną z listopadem nad Wisłą mogłyby stać się zaczynem wojny europejskiej w układzie: Rosja, Prusy, Holandia versus reszta Europy i Turcja na dokładkę.

Demokratą, który niósł Libérté, Egalité, Fraternité, ludom Europy?