| |
|
|
 Święty w średniowieczu - jak nim zostać ?
| |
|
|
|
dubito ergosum
|
| |
|
| II ranga |
|
 |
|
| Grupa: Użytkownik |
|
| Postów: 50 |
|
| Nr użytkownika: 38.808 |
|
|
|
damian |
|
|
| |
|
cześc potrzebuję namiarów żródłowych na temat procesów kanonizacyjnych w średniowieczu
kto zostawał świętym?
czy były jakieś procedury?
kto decydował o nadaniu takiego miana?
z góry dziekuje za podpowiedz
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
Początkowo kult świętych rozwijał się spontanicznie. Aby zapobiec naduzyciom (że grupka ludzi może ogłosić daną osobę świątobliwą) kontrolę nad kultem przejęli biskupi lokalnych Kościołów, którzy wyrażali zgodę na to aby jakaś osoba mogła być czczona jako święta. Przez ponad tysiąc lat formalnym aktem kanonizacyjnym była translacja - przeniesienie ciała świętego z miejsca pierwotnego pochówku, gdzie złozono je zanim rozwinął się kult świętego, do miejsca bardziej szacownego np. osobna kaplica w kościele, miejsce w prezbiterium itp.
Kanonizacje w formie translacji były w gestii lokalnych biskupów aż do końca XII wieku. Pierwsza kanonizacja pod przewodnictwem papieża, ale z udziałem biskupów miała miejsce w 993 roku i dotyczyła św. Udalryka (+973) biskupa Augsburga. Przyjmuje się per analogiam, że kanonizacja św. Wojciecha przebiegała przy udziale papieża Sylwestra II, ale nie ma na to żadnej wzmianki źródłowej. W XI w. wzrasta liczba kanonizacji z udziałem papieży, ale dopiero w 1146 roku papież Eugeniusz III przy okazji kanonizacji cesarza Henryka II (+1024) zastrzegł prawo kanonizacji wyłącznie dla papieży. Papież Aleksander III dekretem "Audivimus" (1171) zastrzegł Stolicy Apostolskiej udzielanie zezwolenia na oddawanie kultu publicznego. Natomiast rozróznienie między kanonizacją (święty) a beatyfikacją (błogosławiony) dokonał papież Urban VIII w trzech aktach z lat 1625, 1631. 1634.
Polecam także
M. Banaszak, Historia Kościoła T. II
D. Knowles, D. Obolensky, Historia Kościoła T.II (600-1500), Warszawa 1986
oraz dwa tomy Dzieje Chrześcijaństwa (600-1200) red. A. Vauchez,
a także; Duchowość średniowiecza tegoż samego autora (A.Vauchez)
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
Jak podaje C. Erdmann pierwszym swietym rycerzem byl Erlembald, przywodca ruchu spoleczno-religijnego Pataria. Powodem dla ktorego stal sie on "swietym" byla jego meczenska smierc w obronie Stolicy Piotrowej.
|
| |
|
|
| |
|
|
|
dubito ergosum
|
| |
|
| II ranga |
|
|
|
| Grupa: Użytkownik |
|
| Postów: 50 |
|
| Nr użytkownika: 38.808 |
|
|
|
damian |
|
|
| |
|
podałeś zakres i podręczniki rozumiem że wiecej szczegółów w bibliografii do tych książek
dzięki
chociaż jeśli podałbys jakiś konkretny przykład takiego procesu kanonizacyjnego najlepiej żródłem podparty zacznę wierzyć w św mikołaja pozdrawiam
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
Dobrze znamy sprawę kanonizacji naszego rodzimego świętego: biskupa krakowskiego Stanisława. Na potrzeby kanonizacji dominikanin Wincenty z Kielczy spisał dwa żywoty świętego: mniejszy i większy. Dostępne w Monumenta Poloniae Historica t.IV Lwów 1884.
Bł. Wincenty Kadłubek napisał w swojej Kronice , że kroki wstępne do kanonizacji św. Stanisława rozpoczął papież Grzegorz VII. Jednak jego wygnanie z Rzymu nie pomogło sprawie, o której wkrótce zapomniano w Kurii Rzymskiej.
Formalnie dopiero biskup krakowski, Iwo Odrowąż w 1229 roku rozpoczął starania o kanonizację.Polecił właśnie dominikaninowi Wincentemu z Kielczy napisać żywot Stanisława. Tego żądał Rzym do kanonizacji.I właśnie w Rzymie biskup Iwo rozpoczął zabiegi wokół kanonizacji Stanisława. Starania kontynuował biskup krakowski, Prandota. Rozpoczęto wówczas spisywanie księgi cudów. W roku 1250 papież Innocenty IV wyznaczył do przeprowadzenia procesu specjalną komisję, do której powołał: arcybiskupa gnieźnieńskiego, Pełkę; biskupa wrocławskiego, Tomasza, i opata z Lubiąża, Henryka. Wynikiem ich pracy był sporządzany protokół, z którym w raku 125I zostali wysłani do Rzymu mistrz Jakub ze Skarszewa, doktor dekretów, i mistrz Gerard, w towarzystwie franciszkanów i dominikanów. Jednak wyniki komisji nie zadowoliły papieża. Wysłał do Polski franciszkanina, Jakuba z Velletri, aby zbadał księgę cudów i czy była Świętemu oddawana cześć nieprzerwanie. Po dokonaniu rewizji procesu w roku 1253 wyruszyło do Rzymu nowe poselstwo, któremu towarzyszyli świadkowie cudów, zdziałanych za przyczyną Stanisława.Z nieznanych przyczyn stanowczy opór postawił kardynał Jan Gaetani, późniejszy papież Aleksander IV (1254-126I), bardzo wpływowy w kurii. Właśnie od procesu św. Stanisława wprowadzona została praktyka tzw. „adwokata diabła", którego zadaniem było wyciąganie na jaw wszystkich niejasności i zarzutów przeciw kanonizacji. W koncu opór kardynała przełamano i dnia 11 września 1253 roku w kościele Św. Franciszka z Asyżu Innocenty IV dokonał kanonizacji.Odprawiono uroczystą mszę podczas której zaliczono Stanisława w poczet Świętych, wyznaczono dzień w którym miano obchodzić wspomnienie świętego, udzielono obecnym odpustu wreszcie na zakończenie uroczystości zanoszono uroczyste modły do nowego świętego. Dostojnikom kościelnym z Polski papież wręczył bullę kanonizacyjną. Wracających z uroczystości posłów Kraków powitał uroczystą procesją ze wszystkich kościołów.W nastepnym roku biskup krakowski Prandota wyznaczył uroczystość podniesienia relikwii Świętego i ogłoszenia jego kanonizacji.Uroczystość odbyła się dnia 8 maja 1254 roku. W uroczystości brali udział: nuncjusz papieski w Polsce, Opiso; arcybiskup gnieźnieński, Pełka; biskup wrocławski Tomasz; poznański - Bogusław; płocki - Andrzej; litewski - Wit; ruski - Gerard i miejscowy krakowski Prandota. Z książąt byli obecni: Bolesław Wstydliwy, Kazimierz książę kujawsko-łęczycki, Przemysław wielkopolski i Ziemowit mazowiecki. Po raz pierwszy dostojnicy ze wszystkich dzielnic Polski spotkali się razem przy trumnie św. Stanisława co oczywiście miało wymowę symboliczną. Przybyło także wielu pielgrzymów z Węgier i Czech. Relikwie wydobyto z grobu w katedrze, obmyto je w winie i część ich rozdzielono po kościołach.
O tym pisze prof. G. Labuda, Święty Stanisław, biskup krakowski, patron Polski. Śladami zabójstwa, męczeństwa i kanonizacji. Poznań 2000, i tam właśnie cyt. źródła i dalsza literatura
Trochę informacji odnośnie innych świętych można znależć w:
Polscy święci, T.1 i nast., Warszawa 1983,
J. Pleziowa, Średniowieczne żywoty i cuda patronów Polski
Strzelczyk Jerzy, Pest Czesław, Polak Wojciech (red.),Kanonizacja świętego Wojciecha i dziedzictwo jego kultu, wyd. Instytut Europy Środkowo-Wschodniej 2001
A. Kiełbasa, Jadwiga Śląska,
dotyczące kanonizacji innych świętych średniowiecznych z Europy np.: św. Klary zob:
Źródła Franciszkańskie", pod red. Rolanda Prejsa OFMCap i Zdzisława Kijasa OFMConv, Wydawnictwo "Bratni Zew", Kraków 2005, ss. 2608. (rozdział bodajże III i tam zachowane akta procesu kanonizacyjnego tej świętej), a ogólnie o kanonizacji pisał H. Misztal w:
Świętość kanonizowana, rys historyczny procesu kanonizacyjnego, „Niedziela" 26(1983) nr 21.
|
| |
|
|
| |
|
|
|
dubito ergosum
|
| |
|
| II ranga |
|
|
|
| Grupa: Użytkownik |
|
| Postów: 50 |
|
| Nr użytkownika: 38.808 |
|
|
|
damian |
|
|
| |
|
QUOTE(paulus @ 14/12/2007, 19:57) Jak podaje C. Erdmann pierwszym swietym rycerzem byl Erlembald, przywodca ruchu spoleczno-religijnego Pataria. Powodem dla ktorego stal sie on "swietym" byla jego meczenska smierc w obronie Stolicy Piotrowej.
c erdmann nie znam możesz podać tytuł?
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
Carl Erdmann, Die Entstehung des Kreuzzugsgedankens, Stuttgart, 1935.
|
| |
|
|
1 Użytkowników czyta ten temat (1 Gości i 0 Anonimowych użytkowników)
0 Zarejestrowanych:
Śledź ten temat
Dostarczaj powiadomienie na email, gdy w tym temacie dodano odpowiedź, a ty nie jesteś online na forum.
Subskrybuj to forum
Dostarczaj powiadomienie na email, gdy w tym forum tworzony jest nowy temat, a ty nie jesteś online na forum.
Ściągnij / Wydrukuj ten temat
Pobierz ten temat w innym formacie lub zobacz wersję 'do druku'.
|
|
|
|
|
14/12/2007, 15:35
