Wydaje mi się, że w rozważaniach o ewentualnej wojnie ze Szwecją koledzy trochę po macoszemu potraktowali sprawę wsparcia ze strony sojuszników. Postaram się nadrobić to niedociągnięcie.

Jednak najpierw ogólna uwaga dotycząca stosunku Cesarza oraz Króla Hiszpanii do tej kwestii.
O ile król Hiszpanii robił co mógł aby zachęcić Władysława do tej wojny o tyle Cesarz zachowywał daleko posuniętą rezerwę.
Na co mógł Władysław liczyć ze strony tych dwóch władców.
Cesarz w zasadzie nie chciał udzielić żadnego wsparcia, nie godził się też na żadną koordynację działań przeciwko Szwedom nie mówiąc już o możliwości działania naszych wojsk na terenie Cesarstwa. Dopiero, kiedy stało się już jasnym, że rozejm może zostać przedłużony zdecydował się obiecać 500 tys florenów z których 100 tys miała dać Hiszpania w pierwszym roku wojny. O jakichkolwiek cesjach na Śląsku nie mogło być mowy.

W przeciwieństwie do Cesarza król Hiszpanii wysłał poselstwo, które nie zdążyło co prawda dotrzeć na czas do Warszawy ale wiozło ze sobą wsparcie finansowe na około 200 tys skudów. Obietnice wypłaty zaległych należności za cła Neapolitańskie (100 tys dukatów) oraz zapłatę za 8 okrętów przejętych przez Hiszpanię w Wismarze. Ponadto miano zaciągnąć 20 tys kozaków, którzy zostali by skierowani na front francuski.

Dania nie miała sił ani ochoty do nowej wojny ze Szwecją.