| |
|
|
 Remilitaryzacja Niemiec, ponowne dozbrojenie Niemiec
| |
|
|
|
zap.pawel
|
| |
|
| Nowicjusz |
|
|
|
| Grupa: Użytkownik |
|
| Postów: 2 |
|
| Nr użytkownika: 7.887 |
|
|
|
Zawód: student |
|
|
| |
|
1. Remilitaryzacja Niemiec
Podział Niemiec i Europy oraz utworzenie NATO wzmogły procesy „zimnej wojny" na naszym kontynencie. Ośrodkiem tych tendencji stała się Republika Federalna Niemiec. Walka polityczna o jej militaryzację była najdalej idącym naruszeniem poczdamskich uzgodnieni Wielkiej Trójki.
Waszyngton, Londyn i Paryż wyszły z założenia, że rozwój ekonomiczny RFN stanowi warunek jej skutecznego wykorzystania w strategii „powstrzymywania komunizmu". Uznano, więc, że oprócz udziału RFN w „planie Marshalla" należy znieść wobec niej wszelkie ograniczenia ekonomiczne, które obowiązywały z racji statutu okupacyjnego. Pod presją USA, Wielkiej Brytanii i Francji już 22 listopada 1949 r. podpisały w Petersburgu (gdzie mieściła się siedziba Wysokiej Komisji Sojuszniczej) porozumienia, które przewidywały wstrzymanie demontażu fabryk zbrojeniowych, zezwalały w pewnym zakresie na rozwój budownictwa okrętowego i dopuszczały RFN do Międzynarodowej Władzy Ruhry. Porozumienia te faktycznie położyły kres reparacjom, aczkolwiek formalnie sprawa była jeszcze podnoszona i dyskutowaną w następnych latach. Mocarstwa zachodnie zaczęty też zaspokajać stopniowo polityczne ambicje RFN. Francja toczyła spór z RFN z powodu traktowania Saary jako kraju autonomicznego oraz zaproszenia jej niezależnie od państwa zachodnioniemieckiego do Rady Europy (31 II1 1950 r.). Wyraziła jednak zgodę na udział RFN na równi z Saarą jako członka stowarzyszonego, tzn. reprezentowanego w Zgromadzeniu Doradczym (przez 18 osób, a Saara przez 3 osoby) i nieobecnego w Komitecie Ministrów. Mocarstwa zachodnie dawały stopniowo Bonn większą samodzielność polityczną. W porozumieniach londyńskich z 11 - 12 maja 1950 r. ministrowie spraw zagranicznych USA, Wielkiej Brytanii i Francji zapowiedzieli rychle rozluźnienie statusu okupacyjnego RFN. Szło de facja o przyśpieszoną integrację tego państwa z resztą Europy Zachodniej, aczkolwiek w charakterze zasłony dymnej wysuwano od czasu do czasu postulat zjednoczenia Niemiec. Kanclerz Adenauer od jesieni 1949 r. proponował udział kontjmgentu żołnierzy niemieckich w zachodnioeuropejskich siłach zbrojnych. Jak to wyznał w swoich pamiętnikach, traktował remilitaryzację jako drogę do zdobycia „całkowitej suwerenności RFN". Oferta stała się aktualna po wybuchu wojny koreańskiej. Rząd boński (29 VIII 1950 r.) skierowali do rządów trzech mocarstw zachodnich specjalne memorandum, w którym proponował oparcie stosunków między tymi mocarstwami a RFN na uznaniu zakończenia stanu wojny, na uzasadnieniu okupacji jedynie względami bezpieczeństwa zewnętrznego RFN oraz na regulowaniu wzajemnych stosunków nowymi układami i porozumieniami.
Memorandum bońskie (najprawdopodobniej inspirowane przez Waszyngton) spotkało się z życzliwym przyjęciem trzech mocarstw zachodnich. Na naradzie nowojorskiej (12 - 18 IX 1950 r.) ich ministrowie wyrazili zamiar zakończenia stanu wojny z Niemcami, zapowiedzieli rewizję ograniczeń w produkcji przemysłowej i zgodzili się na „udział niemiecki" w arnuach zachodnioeuropejskich. Kolejna sesja Rady NATO w Nowym Jorku, która odbyła się bezpośrednio po naradzie ministrów spraw zagranicznych, zaleciła organom bloku opracowanie sposobu „udziału niemieckiego". Na brukselskiej sesji Rady NATO (18 - 19 XII 1950 r.) przyjęto już plan remilitaryzacji RFN.
Należy podkreślić, że Francja starała się równolegle chronić swe interesy wobec RFN. Minister spraw zagranicznych Robert Schuman zawarł to stanowisko w tryptyku: bezpieczeństwo - równość - pojednanie. W piątą rocznicę kapitulacji Niemiec (9 V 1950 r.) polityk ten wystąpił z projektem „podporządkowania francuskiej i niemieckiej produkcji węgla i stali wspólnej Wysokiej Władzy". Miało to stanowić pierwszy krok na drodze do szerszej federalizacji europejskiej i gwarancję „zmiany przeznaczenia obszaru, będącego tak długo siedliskiem zbrojeń i ich stalą ofiarą". Projekt ten, który natychmiast zyskał miano „planu Schumana", przewidywał obalenie barier celnych i zespolenie rynku dwóch wielkich dziedzin produkcji w sześciu państwach: Francji, RFN, Wloszech, Belgii, Holandii i Luksemburgu. 18 kwietnia 1951 r. podpisały one układ w sprawie utworzenia Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali. W objętych regulacją dziedzinach układ zrównywał RFN z pozostałymi sygnatariuszami i realizował ich pojednanie wzajemne, pozostawiając wszakże otwartym trzeci komponent tryptyku Schumana, tzn. kwestię bezpieczeństwa. Dokonane kroki wywołały gorące polemiki we Francji i RFN. Jednakże parlamenty wszystkich zainteresowanych państw ratyfikowały układ (od października 1951 do czerwca 1952 r.) i w lipcu 1952 r. wszedł on w życie.
Równoległe z przygotowaniami do sformalizowania „planu Schumana" i realizacji uzgodnień nowojorskich rząd francuski podjął wojskowy aspekt swego bezpieczeństwa ze strony RFN. Nie mogąc oprzeć się militaryzacji RFN, dążył do „roztopienia" jej sił zbrojnych w „armii europejskiej". Wobec opinii publicznej potrzeba militaryzacji państwa bońskiego była uzasadniana tworzeniem w NRD Policji Ludowej. Powoływano się także na „pustkę wojskową" w Europie Zachodniej w czasie wojny koreańskiej. Teza ta miała jednak licznych przeciwników w samej Francji i w krajach sąsiednich. Również w RFN przeciwstawiali się jej nie tylko komuniści, lecz także socjaldemokraci (Kurt Schumacher) i wpływowi działacze protestanccy (Marlin Niemtiller). W takiej sytuacji rząd francuski odrzucił możliwość przyjęcia RFN do NATO; premier Rene Pleven wystąpił (24 października 1950 r.) z inicjatywą utworzenia „armii europejskiej", w której znajdowałyby się jednostki niemieckie.
|
| |
|
|
| |
|
|
|
|
Demilitaryzacja to inaczej rozbrojenie faszystowkich Niemiec po zakończeniu wojny. Było to podobne do rozbrojenia Niemiec po I wojnie św. kiedy odebrano Niemcom cały nowoczesny sprzęt wojskowy i zakazano utrzymywać armii większej niż 100 tys. żołnierzy. Połączona ona była z całkowitą likwidacją przemysłu zbrojeniowego.
A remilitaryzacja to ponowne dozbrojenie Niemiec, a konkretnie RFN, które w 1955 r. zostało przyjęte do NATO. W 1951 r. mocarstwa zachodnie ogłosiły zakończenie stanu wojny z Niemcami (ZSRR i Polska uczyniły to w 1955 r.). Po podpisaniu układów paryskich (1954) zniesiono statut okupacyjny i RFN przystąpiła do Unii Zachodnioeuropejskiej i NATO (1955). W tym samym roku rozpoczęto tworzenie własnej armii Bundeswehry.
A literatura to np.:
1. W. Materski, Teheran-Jałta-San Francisko-Poczdam, Warszawa 1987
2. J. Krassuski, Historia RFN, Warszawa 1981
3. W. CZAPLIŃSKI, A. GALOS, W. KORTA, Historia Niemiec, Wrocław 1990
4. E. CZIOMER, Historia Niemiec 1945-1991, Kraków 1992.
|
| |
|
|
| |
|
|
|
q_ba87
|
| |
|
| Nowicjusz |
|
|
|
| Grupa: Użytkownik |
|
| Postów: 1 |
|
| Nr użytkownika: 92.094 |
|
|
|
Jakub Gortat |
|
Stopień akademicki: mgr |
|
|
| |
|
Wszystko się zgadza, z jednym zastrzeżeniem. Porozumienie podpisane 22.11.1949 między RFN a mocarstwami zachodnimi miało miejsce nie w Petersburgu (wtedy zresztą nie było miasta o takiej nazwie), tylko w Petersbergu, od nazwy wzgórza położonego niedaleko Bonn.
|
| |
|
|
2 Użytkowników czyta ten temat (2 Gości i 0 Anonimowych użytkowników)
0 Zarejestrowanych:
Śledź ten temat
Dostarczaj powiadomienie na email, gdy w tym temacie dodano odpowiedź, a ty nie jesteś online na forum.
Subskrybuj to forum
Dostarczaj powiadomienie na email, gdy w tym forum tworzony jest nowy temat, a ty nie jesteś online na forum.
Ściągnij / Wydrukuj ten temat
Pobierz ten temat w innym formacie lub zobacz wersję 'do druku'.
|
|
|
|
|
16/07/2005, 9:57
