Znowu żartujesz. Przecież pojęcie "dobra" i "zła" jest całkowicie umowne !
I w rożnych kulturach oznacza coś zupełnie innego, czasem przeciwstawnego. To właśnie w procesie socjalizacji nabywasz wiedzę, co w twoim otoczeniu, w twojej kulturze, jest uważane za postępowanie właściwe, "dobre", a za posterowanie niewłaściwe "złe".
W kulturze Azteków, wyrwanie żywcem serca z ciała jeńca, na ołtarzu boga kukurydzy, było słuszne, właściwe i uzasadnione, czyli "dobre". Bo w ich mniemaniu zapewniało dobre plony. Dla nas, dzisiaj, już nie wydaje się to takie dobre.

To na elektronice uczą fizjologii?

A czy ja coś takiego napisałem, że człowiek jest pozbawiony wolnej woli?
Wręcz przeciwnie, napisałem że człowiek charakteryzuje się, w odróznieniu od innych zwierząt, możliwością hamowania instynktów.
Tyle tylko, że wiedzę o tym, które instynkty trzeba hamować i w jakich okolicznosciach, nabywa w procesie nauki i socjalizacji. "Dzikie dzieci" o których tu wspominaliśmy, tej wiedzy nie mają.

Ależ bez danych wejściowych nie zrobisz niczego. Nie podejmiesz, żadnej decyzji.

Ale to jest twoje zdanie, nie prawda objawiona. To że w kulturze Azteków jakakolwiek czynność była uważana za dobrą nie znaczy że taka jest, podobnie jest i z naszą kultura. Dobro jest w moim rozumowaniu punktem do którego nigdy nie dojdziemy, jedynie możemy się do niego zbliżać. Jednak nie to jest tematem dyskusji. Tematem jest motyw ludzkiej decyzji.

Nie muszą, myślenia sam doświadczam na co dzień.

Ale zrozumiałem to tak że wszystkie działania jakie człowiek podejmuje są uwarunkowane jego procesem socjalizacji, a z tym się nie zgodzę. A czy nie jest przypadkiem tak że człowiek do swojego rozwoju potrzebuje przebyć drogę socjalizacji, jednak ta socjalizacja nie warunkuje jego wszystkich decyzji?

Zgoda. Ale jeżeli posiadam już te dane wejściowe, nie muszą one całkowicie wpływać na moje decyzje.

2. Twierdzenie, że pojęcie "dobra" i "zła" jest subiektywne, umowne i zależne od uwarunkowań społecznych, kulturowych, religijnych i jakichś tam jeszcze, równiez nie jest moim "odkryciem".

Twierdzenie, że coś jest obiektywnie "dobre", albo obiektywnie "złe", zawsze i w każdych warunkach, to jest właśnie prawda objawiona.

Dążenie do "dobra", jako do punktu w nieskończoności, ma sens tylko wtedy, gdy ustalimy wpierw, co jest obiektywnie "dobre", a tego własnie bezapelacyjnie i ponadczasowo ustalić sie nie da.

No to wytęż swoje myśli i nie czytając nic na ten temat i nie goglując, sam z siebie, zapodaj nam tu ciemnym nieukom, troche prawdziwej wiedzy o neuroinformatyce, neurokognitywistyce, i informatycznych układach sieci neuronalnych

Dane nie warunkują decyzji. Dane ją tylko umożliwiają. Optymalizacja decyzji to inna bajka.

Oznacza to że WIE że to robi, empirycznym dowodem świadomości jest w moim przekonaniu moje JA, którego doświadczam na co dzień. Trudno jest to też wytłumaczyć, bo i definicja w moim przekonaniu nie jest łatwa.

Błagam, tylko nie fanatycznie zideologizowana "Wyborcza" jako autorytet !
Podzielam na jej temat (brak znamion honoru) znane stwierdzenie Herberta po wyzwaniu na pojedynek komunistycznych generałów (jak się okazało tchórzliwych - żaden nie podjął wyzwania):
.
Wybór broni, zgodnie z ko­deksem honorowym, należy do obrażonych, ale nie uważam za broń pepeszy, pobicia przez nieznanych sprawców i pyskówki w „Gazecie Wyborczej".
.

"Naukowiec podglądający aktywność naszego mózgu mógłby więc wcześniej od nas wiedzieć o naszych intencjach! Takie doświadczenie zresztą opisano w zeszłym roku - uczeni z Instytutu Maksa Plancka potrafili przewidzieć, którą ręką badany naciśnie guzik, kilka sekund wcześniej, niż ten o tym "dobrowolnie" zdecydował."

To teraz pojawia się nam pytanie czy działa tutaj nasza świadomość czy podświadomość...

Właśnie co to znaczy że wiem o moich intencjach? W jaki sposób stwierdzić że naukowiec widząc iskrę wie wcześniej, i w jaki sposób zbadać czy ta iskra nie jest tą moją wiedzą?

Co to jest świadomość, już sobie mniej więcej powiedzieliśmy.
Natomiast to co wydaje nam sie działaniem świadomym, uświadomionym, celowym, czy jak to jeszcze sobie określimy, jest w rzeczywistości tylko wykonaniem polecenia, wydanego nam wcześniej przez nasz mózg. To polecenie, to owa wspominana tu wcześniej "iskra", albo "potencjał przygotowujący". Wiemy już, że to nie my decydujemy, ale nasz mózg, bez udziału naszego "ja", bez naszej świadomości. "Ja" pojawia się dopiero wtedy gdy, uświadomimy sobie, że mózg kazał nam wykonac jakąś czynność. Na szczęście, jest to polecenie wydane przez nasz własny mózg, a więc nie odczuwamy tego jako polecenie zewnetrzne, lecz jako nakaz wewnetrzny.
Tak więc to nie "ja" rządzi naszymi poczynaniami , lecz nasz mózg. A gdzie tzw. wolna wola "ja" wink.gif
Trudny orzech do zgryzienia dla filozofów. Prawda?

To nie Ty wiesz wcześniej o swoich własnych intencjach, lecz to naukowiec podglądający Twój mózg, wie wcześniej. To naukowiec, wcześniej może się zorientować w Twoich intencjach, niz ty sam.

Tak więc to nie "ja" rządzi naszymi poczynaniami , lecz nasz mózg.

Teraz kolej na pojęcie podświadomości. A co to takiego?

To jest w moim przekonaniu to co TY nazwałeś świadomością.

MY = ludzie.
Czyżbyś nie był człowiekiem?

Czy tego chcesz, czy nie, człowiek składa się wyłącznie z materii. Głównie z węgla, azotu i tlenu. Jest też trochę siarki, żelaza i wapnia, oraz minimalne ilości innych pierwiastków tzw. śladowych.
Czyżbyś miał co do tego wątpliwości?

Doświadczenie przeprowadzano z użyciem elektrod wszczepianych do określonych ośrodków w mózgu. Siłą rzeczy ten sposób badawczy ma swoje istotne ograniczenia. Jak widać można ta metodą, określić intencje ruchu palcem, bo ośrodek mózu w korze ruchowej, odpowiadający za ruch palcem jest ściśle określony i niewielki. Ta metodą nie da się jednak określić intencji bardziej złozonych, wieloośrodkowych. To wina dość prymitywnej metody badawczej. Nie przekreśla to jednak samego wnioskowania. Jeśli udało się dowieść, że prosty ruch palcem może być przewidziany przez badacza, zanim badany uświadomi sobie, że chce ten ruch wykonać, to można wnioskować, że podobny jest mechanizm wykonywania czynności bardziej złozonych. Potrzebna jest tylko, bardziej wyrafinowana metoda badawcza, aby to empirycznie potwierdzić.

Naprawdę niewielki. biggrin.gif
Nawet przy pomocy takiej prymitywnej metody, jak opisane powyżej wszczepianie elektrod do mózgu, można by Twoim ciałem sterować jak marinetką, bez Twej świdomości, a nawet wbrew Twej woli. Nawet bez takich radykalnych metod, chośby za pomocą zmiany natężenia silnego pola magnetycznego wokół twojej głowy, można dowolnie zmieniać Twój nastrój i sprawić, że wbrew twojemu aktualnemu nastawieniu, będziesz się czuł szcześliwszy/nieszczęśliwy.

Miałbym, bo składa się również z duszy.

A masz na to jakis empiryczny dowód?
Tak się przypadkowo składa, że ja równierz wierzę, że ludzie mają duszę. Ale jest to tylko moja wiara, nie poparta żadnymi empirycznymi dowodami naukowymi. Nie mogę posiadania duszy traktować za pewnik. Wiara, nawet najgłębsza, to jednak nie to samo co dowód naukowy.

Nie mam żadnego empirycznego dowodu. I nie będę miał, bo dusza w moim mniemaniu to nie materia. A zatem jeżeli w to wierzę to naturalnie wierzę również w to że ludzkie decyzje tą nie materią są również spowodowane, czyli czymś czego naukowo zbadać nie można.
Nie szukam dowodu na wszystko, i wszystkiego na typowo empirycznym dowodzie nie opieram.

Rozumiem Twoje stanowisko. W Dziale Historia Filozofi jest ono nawet całkowicie uprawnione.
Lecz jest ono tak daleko oddalone od banalnej biologicznej rzeczywistości, jak sama filozofia od nauki. 
Niestety, najwznioślejsze i najbłyskotliwsze dywagacje filozoficzne, nie zastąpią rzetelnej pracy naukowej. "Dumał nie dumał, carem nie budiesz" - nie wystarczy wykonypować jakąś teoryjkę, trzeba ją jeszcze naukowo udowodnić.