Podatki były bardzo wysokie, mimo że baza Yan'an otrzymywała ogromne dotacje od rządu (przez kilka pierwszych lat) oraz tajne wsparcie z Moskwy, które Stalin osobiście określił na trzysta tysięcy dolarów amerykańskich miesięcznie (w przeliczeniu na obecną wartość dolara mniej więcej 45-50 milionów rocznie).
Głównym wewnętrznym źródłem dochodów był podatek zbożowy, który w czasie komunistycznej okupacji szybko wzrastał. Według oficjalnych danych dotyczących pierwszych pięciu lat rządów czerwonych zebrano (w shi; jedno shi to mniej więcej 150 kg):
1937 - 13 859
1938 - 15 972
1939 - 52 250
1940 - 97 354
1941 - 200 000
Szybki wzrost podatków od 1939 roku był związany z koniecznością finansowania ekspansji terytorialnej i rozbudowy armii. Poborowi podatku towarzyszyła oczywiście przemoc. Sekretarz regionalnej organizacji KPCh Xie Juezai odnotował w swoim pamiętniku 21 czerwca 1939 roku, że poborcy "zamęczają [chłopów] na śmierć" (Xie był jednym z nielicznych, którzy prowadzili pamiętniki - odważył się na to z uwagi na wysokie stanowisko i wieloletnią znajomość z Mao, jeszcze z czasów jego młodości). W 1940 roku podatek zbożowy wzrósł dwukrotnie mimo złej pogody i głodu. Rok później znowu został podwyższony o sto procent, mimo że plony zmalały o 20-30% w porównaniu z rokiem poprzednim.
Mieszkańcy regionu nienawidzili Mao - o czym on wiedział, lecz nie miało to wpływu na jego politykę. Później opowiadał wysokim funkcjonariuszom powiatu anegdotę o chłopie, który narzekał na wysokie podatki. Gdy naczelnik powiatu zginął od uderzenia pioruna, chłop westchnął: "Niebiosa nie mają oczu! Dlaczego nie zabiły Mao?"
(...)
ktoś, kto - jego [Mao] zdaniem - "udawał szaleństwo", rzucił się na niego z powodu wysokich podatków.
(...)
[istnieje też anegdota] o chłopie, który wykłuł oczy na jego portrecie. Podczas przesłuchania chłop powiedział: "Przewodniczący Mao nie ma oczu", co oznaczało "pod jego rządami nie ma sprawiedliwości.
(...)
Komuniści twierdzili, że podatki w Yan'anie były znacznie niższe niż na terenach rządzonych przez narodowców, ale sekretarz regionu Xie zapisał w pamiętniku, i ż podatek zbożowy przypadający na głowę w 1943 roku "był bardzo wysoki w porównaniu z Wielkimi Tyłami [terytorium Guomindangu]". Czasami, notował, podatek zbożowy "był niemal równy całym rocznym zbiorom"; w opisanym przez niego przypadku pewnej rodziny państwo zabrało 92% plonów. Wielu ludzi "po zapłaceniu podatku nie miało co jeść". W tej sytuacji usiłowali uciekać. Według danych samych komunistów w 1943 roku z jednego powiatu Yan'an uciekło ponad tysiąc rodzin, co było niemałym osiągnięciem, biorąc pod uwagę nieprzerwany nadzór oraz fakt, że powiat ten leżał daleko od granicy regionu wielkości Francji.

Podczas exodusu z Jiangxi Przewodniczący uczepił się myśli, by przedstawiać KPCh jkako prawdziwie patriotyczny ruch, który poświęcił się walce z Japończykami. Ze spokojem ducha mógł głosić swoje prawdy z bazy w Yan'anie, dobrze wiedząc, że jej geograficzne położenie oznacza, iż Partia nie była w stanie zrealizować żadnej z rzeczy, o których bajduirzył. Główny ciężar działań wojennych przeciw Japończykom spoczął na barkach Chiang Kai-sheka i rządu w Nankinie.

Walczcie z rywalami i z Chiangiem, nie z Japonią

Komuniści zaostrzyli swoje żądania w stosunku do rolników i chłopów, by w ten sposób wzmocnić nadwątlone podstawy ekonomiczne. Wymuszano ciężką pracę fizyczną i wszczynano nagonki na każdego, kogo podejrzewano o nielojalność. Po fiasku "ofensywy stu pułków" oraz po spustoszeniach poczynionych przez japońską akcję "3 razy wszystko", Ósma Armia Marszowa nie zamierzała ryzykować podjęcia przeciw Japończykom regularnych walk na szeroką skalę. Czuwając nad linią propagandową, zgodznie z którą jedynym celem była walka z nmajeźdźcą, KPCh ograniczyła się de facto do pojedynczych ziałań partyzanckich i była znacznie mniej aktywna niż nacjonaliści. Mao Zedong skupił się na formowaniu zaplecza politycznego, dzięki któremu byłby w stanie podjąć walkę o najwyższą władzę w Chinach, licząc, że ktoś inny pokona Japonię.