|
|
Powojnie, Tony Judt
|
|
|
|
Tony Judt "Powojnie. Historia Europy od roku 1945", Rebis, 2013 - w księgarniach ukazało się trzecie już polskie wydanie tego wybitnego dzieła. Wspaniała narracja, błyskotliwe analizy, zaskakujące skojarzenia i interesujące fakty czynią z tej książki prawdziwe arcydzieło. Lektura obowiązkowa dla każdego zainteresowanego historią najnowszą ( trochę jestem zdziwiony, że tak mało o tej pozycji na historycy.org ) !!!
z opisu: "W 1945 roku Europa była zdruzgotana. Znaczną jej część spustoszyły wojna, masowe rzezie i bombardowania. Panował chaos. Wschodnia część kontynentu dostała się pod panowanie Związku Radzieckiego - jeden despotyzm zastąpił drugi. Dzisiaj ZSRR już nie ma, a demokratyczna Unia Europejska sięga granic Rosji. Powojnie przedstawia wspaniałe i skomplikowane dzieje, na które wciąż pada cień wojny. Opowiada o podnoszeniu się kontynentu z gruzów, o upadku radzieckiego komunizmu, powstaniu Wspólnot Europejskich i UE, o końcu imperiów kolonialnych oraz niełatwym i zmieniającym się stosunku do związanych z Europą supermocarstw: Rosji i Ameryki. Tony Judt docieka przyczyn rozkwitu niemieckiego i upadku brytyjskiego przemysłu motoryzacyjnego, łączy paryskie wydarzenia 1968 roku z tym, co się wtedy działo w Pradze, w Warszawie i we Włoszech, porównuje dyktaturę Salazara w Portugalii, Hiszpanię Franco i Rumunię Ceauşescu. Jasno i zwięźle opowiada o nowych zjawiskach ogarniających całą Europę, a zarazem o różnicach doświadczeń jej wschodniej i zachodniej części. Autor zapoznaje czytelnika z grecką wojną domową, skandynawską demokracją socjalną, napięciami w wielojęzycznej Belgii, walkami w Irlandii Północnej i kraju Basków. Snuje jednak nie tylko historię narodów, ale i ludzi, Churchilla i Mitteranda, generałów Franco i Jaruzelskiego, Silvia Berlusconiego i Józefa Stalina. Powojnie mówi też o historii kultury i społeczeństw: o francuskim i czeskim kinie, o powstaniu lodówki i upadku autorytetu intelektualisty, o imigracji i gastarbeiterach, egzystencjalizmie i punk rocku, Montym Pythonie i architekturze brutalistycznej."
opinie: - "Naprawdę znakomita - wspaniałe osiągnięcie. Trudno sobie wyobrazić lepszą - i przyjemniejszą w lekturze - historię powstania dzisiejszej Europy z popiołów 1945 roku. Nie przychodzi mi na myśl żadna inna praca poświęcona drugiej połowie XX w., która mogłaby się z nią równać. Ujmując rzecz ogólnie - prawdziwe arcydzieło". / Ian Kershaw - historyk, autor monumentalnej biografii Hitlera - "Tony Judt błyskotliwie dowodzi szczególnego wyczulenia na prawdziwą Europę i szacunku dla niej - dla, jak to ujmuje, «odrębnego smaku narodów i tradycji». Ta rzetelna i autorytatywna książka tworzy jasne i bardzo potrzebne ramy wytyczające drogę tego kontynentu". / David Owen - były minister spraw zagranicznych Wielkiej Brytanii
o autorze: "Tony Judt urodził się w Londynie w 1948 roku. Po studiach w King’s College w Cambridge oraz w École Normale Supérieure w Paryżu wykładał w Oxfordzie, Berkeley, Cambridge i Nowym Jorku, gdzie kierował także założonym przez siebie Instytutem Studiów Europejskich im. Remarque'a. Jest autorem trzynastu książek, w tym monumentalnej pracy Powojnie. Historia Europy od roku 1945 oraz wydanej na krótko przed śmiercią Reappraisals: Reflections on the Forgotten Twentieth Century. Był publicystą "The New York Review of Books", "London Review of Books" oraz "The New York Times". W 2007 roku uhonorowano go Nagrodą im. Hannah Arendt, a w 2009 roku otrzymał Nagrodę im.George'a Orwella za dokonania całego życia. Zmarł 6 sierpnia 2010 roku."
o książce: - Jakub Radecki "'Powojnie. Historia Europy od roku 1945' - Tony Judt" / Konflikty.pl - Michał Wysocki "'Powojnie': przywrócić Europie historię" / Ośrodek Myśli Politycznej - Adam Krzemiński "Zdrowy zanik pamięci" / "Polityka" - Norman Davies "The new European century" / "Guardian" - Neal Ascherson "The Atlantic Gap" / "London Review of Books" - Anthony Gottlieb "'Postwar': Picking Up the Pieces" / "The New York Times"
|
|
|
|
|
|
|
|
jeszcze dwa teksty o książce Judta: - Piotr Wróbel "Dwie Europy Tony'ego Judta" - Annemarie Franke "Powojnie. 'Rozmowa' z Tonym Judt'em"
w artykule Franke czytamy m.in.:
"Judt tej strategii „radzenia sobie” nie osądza, pokazuje natomiast jak oceniać fakty: Kiedy piszę jako historyk, dostrzegam, że zapomnienie czyniło cuda, gdy chodzi o stabilizowanie powojennej Europy. Gdyby w latach 1945-1960 ludzi zmuszano do pamiętania wszystkiego, co wydarzyło się w ciągu pięciu lat wojny, wiele krajów miałoby poważny problem z utrzymaniem politycznej jedności – Francja, Włochy, Holandia, nie mówiąc już o obszarach położonych dalej na wschód.
Zarazem jednak trzeba być ostrożnym, ponieważ równie dobrze można by powiedzieć, że jednym z powodów, dla których w powojennej Europie panowała taka stabilność, był fakt, że Hitler i Stalin we własnym gronie rozwiązali problem mniejszości, po prostu eliminując je. Rzecz jasna nie można zalecać tego jako skutecznego rozwiązania. Muszę więc nieustannie zmieniać pozycję: jako historyk pokazuję, że z takich właśnie powodów zapominanie było skuteczne, ale jako zaangażowany obywatel pokazuję jednocześnie, że tego rodzaju działania są nie do przyjęcia. Judt mówi dalej o znaczeniu nauczania o niedawnej przeszłości w szkołach średnich, sygnalizując bardzo poważny problem: upadek edukacji historycznej.
Zastąpiliśmy prawdziwą historię użytkami z niej, mającymi służyć moralnemu pouczaniu. W Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych bardzo często nie uczy się już nowożytnej historii Europy w młodszych i starszych klasach liceum. Uczniom oferuje się tylko jeden kurs dotyczący albo dziejów Niemiec w latach 1933-1945, albo II wojny światowej, albo zagłady Żydów. Ma to fatalne konsekwencje, ponieważ wytwarza w ich umysłach nieadekwatny obraz przeszłości zogniskowany wokół jednego straszliwego wydarzenia pozbawionego odniesień do szerszego kontekstu, a przez to rozumianego całkiem opacznie.(...) Uczenie historii Europy jest koniecznym warunkiem tego, by Europejczycy byli świadomi, dlaczego robią to, co robią i skąd pochodzą.
Ta wypowiedź charakteryzuje Judta jako naukowca-historyka. Widzi on swoją rolę nie tylko w badaniu dziejów, ale również w życiu publicznym i politycznym, zwłaszcza jako historyk dziejów XX wieku. Jeśli wszakże jest się, powiedzmy, historykiem życia społecznego w średniowieczu, nie ma się moralnego obowiązku zajęcia miejsca w publicznej przestrzeni i przedstawienia swoich poglądów na temat tego, jak źle jest topienie niewiernych żon. To zdarzało się dawno temu i nie stanowi już problemu; historyk może się tą kwestią zajmować po prostu jako badacz i nie musi odczuwać moralnej odpowiedziałności właściwej członkowi społecznej wspólnoty. Nie sądzę jednak, by historycy zajmujący się XX wiekiem, zwłaszcza europejskiem XX wiekiem, mogli postąpić w ten sposób.
Judt krytykuje takich historyków, którzy piszą tylko dla siebie nawzajem, ponieważ widzi odpowiedzialność historyka wobec społeczeństwa, które powinno znać prawdę o sobie samym i nie opowiadać na ten temat kojących kłamstw, do tego są potrzebni badacze, którzy opisują, jak doszło do danej sytuacji w kraju czy społeczeństwa."
Ten post był edytowany przez septimanus79: 2/06/2013, 8:39
|
|
|
|
|
|
|
|
Szukam właśnie książki poświęconej Europie w okresie zimnowojennym i waham się pomiędzy "Powojniem" Judta a "Europą zimnej wojny" Holzera... Z tego, co doczytałem, to Judt nie poświęca za wiele Europie Wschodniej, a i o Polsce Judt się raczej mało wypowiada (recenzja Wróbla).
Ten post był edytowany przez master86: 17/11/2013, 14:59
|
|
|
|
1 Użytkowników czyta ten temat (1 Gości i 0 Anonimowych użytkowników)
0 Zarejestrowanych:
Śledź ten temat
Dostarczaj powiadomienie na email, gdy w tym temacie dodano odpowiedź, a ty nie jesteś online na forum.
Subskrybuj to forum
Dostarczaj powiadomienie na email, gdy w tym forum tworzony jest nowy temat, a ty nie jesteś online na forum.
Ściągnij / Wydrukuj ten temat
Pobierz ten temat w innym formacie lub zobacz wersję 'do druku'.
|
|
|
|