Woysznar,umiesz czytac ,gdzie masz wczesniejsze?

Na Pomorzu mogło być co innego ,jak sam autor tego tekstu glosi nie ma na to dowodu ze Diwan i Przybysław na pewno mieli w herbie Kota Morskiego czy Malpke.

Wszyscy oni, a więc zarówno Swarożyńscy na Pomorzu, jak też Stembarscy w Prusach, Dolscy i Sokołowscy w ziemi dobrzyńskiej, używali herbu Cattus marinus, który istniał już w czasach Diwana i Przybysława, właścicieli Kopytkowa. Herb przedstawiał pierwotnie małpkę,

natomiast nadal żyli potomkowie Piotra Stembarskiego. Trzymali oni dobra w Dolsku i Sokołowie, stąd też ich potomkowie przyjęli nazwisko Dolskich i Sokołowskich. Pierwsi wymarli w pierwszej połowie XVII w., drudzy już przed 1538 r. Z nich wywodziło się wielu urzędników ziemskich (kasztelanów, łowczych, podłowczych). 

Ze źródeł krzyżackich znamy nadto pieczęć Janusza (starszego) i Piotra Stembarskich, zachowaną przy dokumencie z 1391 r.211 Przedstawia ona zwierzę czworonożne z ogonem zwrócone heraldycznie w prawą stronę (zatem dla patrzącego w lewo), jakby wspinające się, ewentualnie siedzące na tylnych łapach. Prawie identyczną pieczęcią posługiwał się Jakub Sokołowski w 1466/1467 r. (Ryc. 3), tyle że zwierzę zostało ukazane niemal pionowo (wzdłuż tarczy)

Całą dyskusję wokół tego wyobrażenia pieczętnego, które w historiografii budziło duże kontrowersje, omówił Błażej Śliwiński, opowiadając się zdecydowanie za herbem Kot Morski213. Wiadomo bowiem, że herbem tym posługiwała się rodzina Swarożyńskich, dziedziców na Kopytkowie oraz osoba przyjmująca do herbu Wojsznara w 1413 r. Nie mogła ona być przedstawicielem Swarożyńskich, gdyż wówczas byli oni przecież poddanymi zakonu krzyżackiego. W grę wchodzili więc tylko potomkowie Diwana I, którzy wyemigrowali na ziemię dobrzyńską, a dokładniej zapewne wspomniany Janusz (starszy) Stembarski. Identyfikacja jest tym bardziej prawdopodobna, że opis herbu zgadza się z pieczęcią Janusza przywieszoną do dokumentu z 1391 r. Jest to jednocześnie przesłanka do wspólnego pochodzenia Swarożyńskich i Stembarskich, gdyż innych rodów posługujących się w tym czasie tym herbem nie znamy.

przyjmuje się, że herb Kot Morski przedstawia małpę ukrytą pod nazwą kota morskiego i stanowił jawny import z Zachodu214. Identyfikację taką wprowadził do historiografii Adam Heymowski215. Zauważył on bowiem, że określenie ‘kot morski, kotawiec’, niem. ‘Meerkatze’ stanowiło odpowiednik nazwy małpy, co zresztą potwierdzały najstarsze wizerunki herbu, np. w redakcji arsenalskiej "Klejnotów” Długosza i herbarzu Marka Ambrożego z Nysy (Ryc. 4)216. Mimo to nie udało mu się ustalić genezy tego herbu w Polsce, choć jego używanie przypisał m.in. rodzinie Swarożyńskich i ewentualnie Dolskich. Ponadto stwierdził, że używany później przez tych ostatnich lis mógł stanowić efekt zamiany pierwotnego wizerunku małpki jako zwierzęcia niedostatecznie szlachetnego. Natomiast w herbach innych rodzin, np. Swarożyńskich, doszło do zamiany małpki na domowego kota, zgodnie z brzmieniem nazwy herbu217. Ostatecznie autor przypuszczał też, że herb mógł zostać zapożyczony z Niemiec, najpewniej poprzez Pomorze i Gdańsk

herb musiał być znany już w pokoleniu Diwana i Przybysława, gdyż używali go potomkowie ich obu.

W grę wchodzili więc tylko potomkowie Diwana I, którzy wyemigrowali na ziemię dobrzyńską, a dokładniej zapewne wspomniany Janusz (starszy) Stembarski. Identyfikacja jest tym bardziej prawdopodobna, że opis herbu zgadza się z pieczęcią Janusza przywieszoną do dokumentu z 1391 r. Jest to jednocześnie przesłanka do wspólnego pochodzenia Swarożyńskich i Stembarskich, gdyż innych rodów posługujących się w tym czasie tym herbem nie znamy.

To jest tylko mozliwosc ze Diwan i Stembarski pochodzili z jednego rodu,mogli tez nie pochodzic z jednego rodu,są jakieś dowody ze to jeden ród ?I czy na pewno od nich Woysznar przyjął ten sam herb.
Jak brzmi ten opis i czy pieczeć to jest to samo,nie widze tutaj na to zadnych dowodow.

Żoną Diwana była Adelajda, córka Michała z Lnisk, a wnuczka Dytryka Stangona, właściciela wielkich dóbr w państwie zakonu krzyżackiego

na Kopytkowie siedział w 1324 r. syn Przybysława – Jan (Ieschko – – Przibislai filius)25. Oznaczałoby to, że Przybysław opowiedział się dosyć szybko po stronie Zakonu26, dlatego też jego syn Jan bezproblemowo otrzymał od mistrza krajo- wego Fryderyka von Wildenberga potwierdzenie nadania w Kopytkowie27. Nic pewnego nie wiadomo o losach działu Diwana, choć należy się raczej domyślać, że w 1324 r. całość dóbr należała już do Jana. Na to zdaje się wskazywać dosłow- ne przytoczenie przywileju Mściwoja z 1290 r. w dokumencie z 1324 r. i zawsze równoczesne, obok Jana, powoływanie się na jego przodków (Ieschkoni et suis pro- genitoribus), pod którym kryli się zapewne łącznie Przybysław i Diwan. Wkrót- ce potem na Kopytkowie osiadła także inna rodzina, która posługiwała się pie- częcią z wizerunkiem chomąta, co wskazuje na jej powiązania z Cegenbergami28. Według przypuszczeń Klemensa Bruskiego, nowym właścicielem Kopytkowa (a raczej jakiegoś działu) został Bartosz z ziemi chełmińskiej (herbu Chomąto), syn lub zięć Jana (syna Przybysława)29. Naszym zdaniem należy przychylić się do tej drugiej propozycji. Jego synem był rycerz Lanczko (1385). Późniejszy zaś właściciel, również o imieniu Lanczko, w 1434 r. sprzedał swój dział rycerzowi Staszkowi z Drożdzienicy, zresztą swojemu szwagrowi30. W 1534 r. dobra te po- siadali już Jan i Stanisław Kopyccy, zaś w 1570 r. Wawrzyniec i Stanisław Kopyc- cy31, sądząc po pieczęci, zapewne potomkowie Wajsylewiców32.

Część działu w Kopytkowie (dokładnie: 6 z 28 łanów) w drugiej połowie XVI i w XVII w. posiadała również rodzina Swarożyńskich, używająca herbu Kot Morski33. Niejaki Mikołaj Swarożyński (Nicolaus Schwarosinski, Schwarczin- ski, a Schwaroszin) posiadał w 1570 r. aż 58 łanów w sześciu wsiach, w tym wspo- mniane łany w Kopytkowie, zaś Paweł Swarożyński (Paul Swarzinski) 10 łanów w Chwarzczenku34. Wiemy też, że jakaś Swarożyńska poślubiła Jana Czapskiego, syna Juliusza35. Rodzina ta wymagałaby oddzielnych badań, dla nas ważne jest to, że używała herbu Kot Morski, którego – jak za chwilę to wykażemy – używa- li też potomkowie Diwana na ziemi dobrzyńskiej. Wszystko to w zasadzie roz- strzyga przynależność Diwana i Przybysława z Kopytkowa do tego nienazwane- go dotąd pomorskiego rodu o pruskich korzeniach36

Potomkami Diwana byli najpewniej bracia Janusz i Piotr Diwanowie, wzmiankowani po raz pierwszy w 1366 r. na Sypanicy i Orkuszu w Pomezanii44. Wtedy biskup pomezański Mikołaj i kapituła pomezańska potwierdzili podział wspomnianych dóbr. Połowę z nich otrzymali rycerz Sambor Stango, Mikołaj z Plemiąt oraz Hanko Bundon, drugą zaś połowę Małgorzata, wdowa po An- drzeju Stango, ich córka Elżbieta oraz właśnie bracia Janusz i Piotr, dzieci Diwa- na. Wszyscy byli w jakiś sposób powiązani rodzinnie z byłym właścicielem tych dóbr Michałem z Lnisk i ze Stębarka. Jak już wiemy, Diwan poślubił jego córkę – Adelajdę, zaś jej braćmi byli wzmiankowani tutaj Sambor i Andrzej Stango45. Mikołaj z Plemiąt i Hanko Bundon byli najpewniej zięciami Sambora46. W ten też sposób na skutek działów rodzinnych potomkowie Diwana weszli w posia- danie części dóbr w Sypanicy i Okruszu.

Należy przyjąć, że Piotr i Janusz byli najprawdopodobniej wnukami Diwa- na znanego ze wzmianki w 1290 r.56, a ich ojciec nosił takie samo imię, ale już w wersji – Schyban. Można też przyjąć, że Schyban był jedynym synem Diwa- na i Adelajdy, a przynajmniej jedynym, który przeżył rodziców. Zastanawiają- ce, że brakuje o nim wzmianek w źródłach. Być może pewien ślad odnajdujemy w nadaniu biskupa Bertolda z listopada 1340 r. Wtedy nadał on 4 łany nad Liwą koło Kwidzyna niejakiemu Wawrzyńcowi, ale dokument w nagłówku zatytuło- wano jako Privilegium Schybani circa parvam mericam in Merginwerdir57. Mogło- by to wskazywać na wcześniejsze (lub ewentualnie późniejsze) posiadanie tych dóbr przez Diwana młodszego. Nazwa ta wobec tych dóbr używana była jeszcze w 1394 r. (Schiban)58. Dobra leżały między Tychnowami, Baldramem, Kwidzy- nem a Kamionką. Tymczasem na obszarze tym (między Tychnowami, Kamion- ką i Brokowem) majątki swoje posiadał Dytryk II Stango. Choć dobra te odzie- dziczyli inni potomkowie Dytryka (najpierw Chocimir Święca z Tuchomia, potem zapewne jego zięć Jachant z Plemiąt), to nie można wykluczyć, że i inni spadkobiercy zachowali do nich jakieś prawa59.

Wspomniani bracia Piotr i Janusz Diwanowice, zwani też Stembarskimi, osiedlili się w końcu XIV w. w ziemi dobrzyńskiej. Pierwsze nadanie otrzymali w 1386 r. od ówczesnego władcy ziemi dobrzyńskiej księcia Władysława Opol- czyka. Nadanie obejmowało dobra Dolsk (obecnie Dulsk), a także nieistnieją- ce dzisiaj Modrzyn i Kawęczyn oraz pozwalało na połowy w Drwęcy, jak również na budowę młyna i wiatraka61. Na tym obszarze przed 1413 r. powstały dodat- kowo nowe dobra – Sokołowo62. Wkrótce po zakupie nowych dóbr bracia przenie- śli się na stałe do ziemi dobrzyńskiej; już w 1389 r. za jakieś wyrządzone krzywdy skarżyli się na nich sąsiedzi, mieszczanie golubscy63. Warto podkreślić, że w 1386 r. Piotr był pasowanym rycerzem, a Janusz został nim przed 1391 r.64 Wtedy obaj wy- stępowali jako świadkowie na dokumentach księcia Władysława Opolczyka, wysta- wionych w Toruniu 7 maja

Niedługo przed 14 lipca 1407 r. Janusz (Janussii Stambarczski, pan Janus) był ponadto tenutariuszem Kłecka w powiecie gnieźnieńskim w Wielkopolsce, o czym świadczą jego spory z mieszczanami przed sądem gnieźnieńskim73. Już wtedy był na usługach dyplomatycznych polskiego króla, gdyż ten 25 czerwca 1407 r. zakazał roczkowi gnieźnieńskiemu sądzenia sporów Janusza z mieszcza- nami Kłecka oraz szlachcicami z Zakrzewa do czasu przybycia króla do Gniezna. Król motywował ten zakaz pilnymi czynnościami Janusza w służbie królewskiej74. Następnie w służbie królewskiej znajdujemy go w marcu 1413 r., kiedy dostarczył pozew komisarza Zygmunta Luksemburskiego – Benedykta Makraia wicekomtu- rom w Brodnicy i Golubiu75. W kwietniu 1414 r., przed zjazdem polsko-krzyżac- kim w Grabiu, dostarczył zaś wielkiemu mistrzowi propozycję Władysława Ja- gielły o oddzielnym rezydowaniu obu delegacji – polskiej w Grabiu, krzyżackiej w Murzynnie76. W tym samym roku król polski prowadził potajemne rozmo- wy z byłym wielkim mistrzem Henrykiem von Plauen. Z misją do niego, do Po- krzywna, udał się właśnie rycerz Janusz Stembarski

Pieczęcie Janusza (młodszego) z Sokołowa i Gotarda z Dolska zostały przywieszone na dokumencie w 1434 r.207 Zachowała się jednak tylko pieczęć Gotarda, o której wydawca napisał: „9. sig. exhibet effigiem quasi leonis, verba in ambitu non possunt legi”. Adam Heymowski opisał herb tam zamieszczony dokładniej, jako „zwierzę czworonożne o długim ogonie, wspięte na tylne łapy (a więc nie kroczące)”208. Uznał więc, że nie mógł to być lis209. Rysunek zaginio- nej pieczęci Janusza z Sokołowa zachował się w zbiorach Jana Zamoyskiego, a opisał go Franciszek Piekosiński – jako zwierzę siedzące na tylnych łapach i stąd dopatrywał się w nim herbu Lewart, zatem optował za wyobrażeniem lam- parta210. Ze źródeł krzyżackich znamy nadto pieczęć Janusza (starszego) i Pio- tra Stembarskich, zachowaną przy dokumencie z 1391 r.211 Przedstawia ona jakieś zwierzę czworonożne z ogonem zwrócone heraldycznie w prawą stronę (za- tem dla patrzącego w lewo), jakby wspinające się, ewentualnie siedzące na tylnych łapach. Prawie identyczną pieczęcią posługiwał się Jakub Sokołowski w 1466/1467 r. (Ryc. 3), tyle że zwierzę zostało ukazane niemal pionowo (wzdłuż tarczy)212.
Całą dyskusję wokół tego wyobrażenia pieczętnego, które w historiografii budziło duże kontrowersje, omówił Błażej Śliwiński, opowiadając się zdecydo-pwanie za herbem Kot Morski213. Wiadomo bowiem, że herbem tym posługiwała się rodzina Swarożyńskich, dziedziców na Kopytkowie oraz osoba przyjmująca do herbu Wojsznara w 1413 r. Nie mogła ona być przedstawicielem Swarożyń- skich, gdyż wówczas byli oni przecież poddanymi zakonu krzyżackiego. W grę wchodzili więc tylko potomkowie Diwana I, którzy wyemigrowali na ziemię do- brzyńską, a dokładniej zapewne wspomniany Janusz (starszy) Stembarski. Iden- tyfikacja jest tym bardziej prawdopodobna, że opis herbu zgadza się z pieczęcią Janusza przywieszoną do dokumentu z 1391 r. Jest to jednocześnie przesłanka do wspólnego pochodzenia Swarożyńskich i Stembarskich, gdyż innych rodów posługujących się w tym czasie tym herbem nie znamy

nic nie dostrzeżesz dopóty dopóki nie przeczytasz literatury, kpiną z naukowców jest twierdzenie, że się mylą w sytuacji gdy się nie zna ich prac. Temat jest chyba dla ciebie za trudny. Podałem fakty i co w zamian? Absurdalne zaprzeczenia. Żadnych argumentów merytorycznych. Poza tym nawet gdyby to były dwa rody odrębne to jednak oba polskie czyż nie? A to był problem sporny. Czy to ród polski czy litewski. Czy dalej twierdzisz, że ród Kot Morski to ród litewski? Jeśli tak to kpisz z faktów

W legendzie pieczęci Diwana znajdujemy napis: „S ...ivani de Pra...”, zaś na tarczy po prawej wizerunek połowy orła, a po lewej róg

Na Litwie kot był ceniony jeszcze za pogaństwa ,był godłem dla ludu litewskiego i prawą ręką bogini Laima.

Herb Kot Morski pochodzi z Litwy popatrz na liste herbowych.

To jest przedchrześcijańskie godło

Skąd pochodzi Kot Morski?? Z Polski??

To są bzdury ,małpka na Litwie ,Polsce czy Prusach

I o czym tu z takim przedszkolakiem gadać? A sam to żąda podania pełnego lineażu od Diwana Starszego aż do Janusza Stembarskiego z Sokołowa.

Przypomnijmy cóż to wypisywał Arheim: QUOTE Na Litwie kot był ceniony jeszcze za pogaństwa ,był godłem dla ludu litewskiego i prawą ręką bogini Laima. Herb Kot Morski pochodzi z Litwy popatrz na liste herbowych. To jest przedchrześcijańskie godło Skąd pochodzi Kot Morski?? Z Polski?? To są bzdury ,małpka na Litwie ,Polsce czy Prusach A sam to żąda podania pełnego lineażu od Diwana Starszego aż do Janusza Stembarskiego z Sokołowa.

zapodaj mi werescie ten dowod od kogo zaadoptowal Woysznar herb a nie podajesz caly plik pozycji.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Unia_horodelska

Masz tam napisane jak Byk ,adoptak czy nie?tujácy nieznany.Musi byc jakis dowód zeby mozna bylo tam cos wpisac.

Teodor Narbutt historyk polsko-litewski w "Mitologii Litewskiej" opisuje ciekawe nadanie z 1483 roku szlachcicowi Rynwidowi i reakcje bunownikow na zadana im niewole:"za nagrode usmierzenia rozruchow kmieci wlosci mereckiej,dobijajacych sie wolnosci,wzwyz nad te,ktore im prawo zabezpieczylo,tudziez za pojmanie dowodce buntownikow,zwanego Lejczis,ktorey nie baczac na godnosc i powage majestatu krolewskiego,smial kota podnosic Krolowi,mieniac to bydz znakiem poganskiej wolnosci Lietwi

kot był godłem dla ludu litewskiego
Herb Kot Morski pochodzi z Litwy
To jest przedchrześcijańskie godło
Skąd pochodzi Kot Morski?? Z Polski??
To są bzdury ,małpka na Litwie ,Polsce czy Prusach

Ta historyjka nie ma żadnego źródła podobnie jak mnóstwo opowiastek z prac powstałych w pierwszej połowie XIX wieku. To po prostu bajki zmyślenia itp ale nawet gdyby to była najprawdziwsza prawda to nie ma ona nic wspólnego z herbem Kot Morski. jesteś w stanie to pojąć i przestać spamować czy dalej się upierasz, że

Jakie to ma znaczenie od kogo? Z pewnością z Polski. S

Co nie oznacza, że możemy sobie wymyślać co Arheimowi do głowy przyjdzie. Jednym rodek herbu Kot Morski jet ten pochodzący z Pomorza. Wszelkie rody herbowe na Litwie pochodzą z Polski. Czy więc dalej twierdzisz, że herb Kot Morski pochodzi z Litwy? Powiedz jasno tak czy nie.

Na zrodlo nadania z roku 1483,dla rycerza Rynwida powolywal sie Teodor Narbutt,dzis byc moze nadanie zaginelo.Tego nie wiem.



Skąd ta pewnosc? Daj dowod.

QUOTE
kot był godłem dla ludu litewskiego
Herb Kot Morski pochodzi z Litwy
To jest przedchrześcijańskie godło
Skąd pochodzi Kot Morski?? Z Polski??
To są bzdury ,małpka na Litwie ,Polsce czy Prusach
Jeśli dalej się trzymasz tych bzdur to współczuję - zwłaszcza twoim nauczycielom

Ide za Teodorem Narbuttem jak wyzej ,teoria z malpka wydaje mi sie smieszna,gdzie bojar litewski bralby za swoj herb Malpke z mórz poludniowych
Przypomne ze Litwini prowadzili wojne z Zakonem i od Krzyzakow czy od ich gosci takich herbow egzotycznych raczej by nieprzyjmowali.




Bardzo mozliwe ze herb Kot pochodzi z Litwy,nie wiem tylko czy Kot czy Kot Morski.W legendzie pieczęci Diwana znajdujemy natomiast napis: „S ...ivani de Pra...”, zaś na tarczy po prawej wizerunek połowy orła, a po lewej róg.