Załączenie przez inicjatora tego tematu szkicu z pocz. XIX w. jako argumentu w dyskusji o realiach XVI - XVII w.oceeniam jako postępek nierzetelny.

Najpierw dlatego,że to wyraźnie satyryczny komentarz do jakiejś dawno wybrzmialej sytuacji.

Tytułowanie zaś szlachcicem p.Baidelrocka vel Beidelbrocka, najpewniej żyda,  - to kolejna ułomność argumentacji.

Kusy kabaciki ogromna torba przy boku też nie liczyły się do szlacheckiej(narodowej)mody.

Osobnik ten wyczynia jakieś pląsy które dla mnie (widać odmiennie mniema p.Sikora)niewiele mają wspólnego z stropolskim szermowaniem.

A zauważył Pan to, co napisałem "Jak w swojej "Wielkiej encyklopedii staropolskiej" podaje Jacek Kowalski, Kielisiński inspirowany był XVIII-wieczną grafiką."?

A co w tym rysunku jest satyrycznego?

A na jakiej podstawie sądzi Pan, że jest to nazwisko szlachcica z rysunku? Czemu na przykład nie autora tegoż rysunku? Kielisiński tylko przerysował rysunek. Autorem oryginału był kto inny.

Szlachta nie tylko w stroju kontuszowym chadzała. Poza tym, temat jest o leworęczności w dawnej Polsce a nie wyłącznie o leworęczności wśród szlachty.

Czyli jest Pan w stanie udowodnić, że wszyscy mieszkańcy Polski fechtowali według tej samej szkoły? Nie było żadnych lokalnych odmian, a na technikę szermierczą poszczególnych jednostek nie wpływały ani jej pomysłowość i fantazja, ani predyspozycje, ani aktualny stan ich umiejętności, lub zdrowia? Ciekawe...

A co do mojego mniemania, to biorę pod uwagę wiele czynników i możliwości. Na przykład taką, że jest to scena pokazująca nie pojedynek, ale naukę. Towarzysz uczy swojego czeladnika walki. Stąd "dziwna" postawa ucznia.undefined

Rzecz cała w tym, że mamy kilka źródeł graficznych pokazujących ludzi z pochwami przy prawym boku i jedno źródło tekstowe o mańkucie w dawnej Polsce. Ich wszystkich jednym komentarzem ("to bzdura") Pan nie wytłumaczy

Pojęcie grafika XVIII w. jest rozciagliwe. A jesli rzeczona inspiracja (o ile w ogóle była) powstała w 1799 r?

Co jest w nim satyrycznego? Bardzo wiele. Wystarczy popatrzeć. W zakres historii sztuki wchodzi również interpretacja obrazu.

Nie spotkalem się z tym, aby jakikolwiek rysownik sygnował prace podpisem wiekszym, niż ona sama.

Prosze wybaczyć, ale to Pan tytułuje pociesznego podskoczka

szlachcicem.

Zaś przypuszczenie, że napisy mogą oznaczać nazwisko autora rysunku, jest po prostu żenujące. Niby co? Nie był pewien jak się nazywa, więc zapisał to w dwóch wersjach? 

To dość nieudolny wybieg. Sądzę, że na tyle orientuje się Pan w staropolskich realiach, iż dostrzega zauważalne różnice między stanami - a były one zasadnicze.

Nic nie będe udowadniał, ponieważ nic podobnego nie twierdzę.

Akurat kończę "Gawęde o szabli", gdzie dość obszernie omawiam ta kwestię.

O jakich źródłach mowa? Dwie grafiki i szkic? Przy czym jedna przedstawia piechura, a polemika dotyczyła stanu szlacheckiego

(i tylko taka ma sens), zaś źródeł tekstowych o "mańkach" jest kilka, a to wymienione dość różnie można interpretować.

Prosze mi wykazać, gdzie w powyższych postach użyłem sformułowania "to bzdura"?

Pozwolę sobie zauważyć, że zmiany, jakie dotyczyły szabel, koni, rzędów, a nawet budownictwa drzewnego nie liczymy do rewolucji, a ewolucji.

Chodziło mi o to, że rzucenie hasła XVIII w., gdy chodzi o zachowania obyczajowe, jest nazbyt ogólne.

Proszę zaproponować, jak można naukowo uzasadnić tezę, że ktoś ma, a ktoś inny nie ma poczucia humoru.

Zatem w jakim celu Kielisiński umieścił konkurujący z postaciami napis Lohrendzi Bejdelrock BEJDELRCK i Lublin?

Ponawiam też pytanie skąd pewność, że inspirował się osiemansowieczną grafiką? O ile pamiętam, w jego czasach ubarwianie twórczości sarmacką prowiniencją było w modzie.

Wystarczy spojrzeć, albo proszę zapytać o to instruktora którejkolwiek z szermierczych szkół.

Więc ja również skoryguję swoją wstępną opinię. To może być Żyd. Nie musi, lecz może.

A co jakikolwiek z instruktorów szkoły szermierczej wie o osiemnastowiecznym fechtunku w Polsce?

wskazuję na grafikę mańkuta (szabla w lewej dłoni, pochwa przy prawym boku

Z całym szacunkiem, ale wydaje mi się, że te grafiki (zwłaszcza dwie pierwsze) nie są najmocniejszym dowodem na leworęczność.
Kolorowa grafika, autor umieścił szlachcica po prawej stronie, gdyby szablę przypasał mu do lewego boku to byłaby całkowicie niewidoczna, zasłonięta przez kobitkę a co to za szlachcic bez szabli. Siłą rzeczy musiał umieścić szablę na prawym boku.
Druga, ten "pląsający", mamy sytuację podobną, autor chcąc umieścić na grafice (rysunku) jak najwięcej szczegółów musiał z jednego z szermierzy zrobić mańkuta.
Jedynie trzecia, ta ze skrzydlatym jeźdźcem, może świadczyć (z większą pewnością) o leworęczności. Szabla byłaby znacznie lepiej widoczna gdyby przypiął ją do lewego boku.

To tylko takie moje spostrzeżenia, mogło chodzić o lepsze ukazanie szczegółów a nie oddanie sytuacji prawdziwej.
Można się z tym nie zgadzać. Nie mam dowodów na poparcie moich słów. Wszystko zależy od intencji autorów, co chcieli pokazać, tego się jednak nie dowiemy.

Jako że dopiero co minęła rocznica Kircholmu, wspomnę anegdotę zamieszczoną przez Jana Meysztowicza w tomiku BKD "Husaria pod Kircholmem". Przed bitwą doszło do zwady między dwoma towarzyszami husarskimi: jeden wyśmiewał drugiego (pozbawionego ucha), że obciął mu je "mańkut" - drugi potraktował to jako obrazę. Pierwszy prowokował dalej, sugerując, że ów "mańkut" był do tego Cyganem. Do pojedynku nie doszło wskutek interwencji dowództwa: obaj mieli się wzajemnie wspierać podczas bitwy a po niej dopiero stoczyć pojedynek. Jeden dostał kulę muszkietową w korpus a drugi nadziany został na szwedzką pikę usiłując podtrzymać upadającego towarzysza-przeciwnika. Nie pamiętam, czy i na jakie źródło powoływał się tu Meysztowicz. Jednak historyjka zawiera parę ciekawych obserwacji.

skoro wstydem było dać się pokrajać mańkutowi.

Pod warunkiem, że Meysztowicz sobie tego nie zmyślił na potrzeby swojej opowieści

Na moją logikę w "solówce" na szable, mańkut miałby przewagę nad praworęcznym.

Wystarczy przecież obrócić postać