Witaj GOŚCIU ( Zaloguj się | Rejestracja )
 
 
Reply to this topicStart new topicStart Poll

> Gotyk wczesny, dojrzały, późny,
     
agrafnngus
 

Nowicjusz
Grupa: Użytkownik
Postów: 6
Nr użytkownika: 41.509

agrafnn gus
Zawód: uczen/student
 
 
post 28/12/2008, 20:02 Quote Post

Mam na zadanie zrobić referat dotyczący gotyku wczesnego, dojrzałego i późnego w arch. mal. i rzeżbie na razie mam tyle prosze o podpowiedzi co moge jeszcze dodać lub co sie nie zgadza i powinnam usunąć


Styl gotycki
jego kolebką był rejon Ile-de-France. Jest najwyższym osiągnięciem kultury sakralnej, rycerskiej, dworskiej i mieszczańskiej. Jego rozwój obejmował kilka faz trwających od połowy XII w. do końca XV w. Nazwę tego stylu stworzyli artyści renesansowi, znalazła się ona w pismach L.Ghibertiego oraz G.Vasariego. Miała być negatywnym określeniem dla sztuki rozwijającej się pomiędzy sztuką romańską a sztuką odrodzenia. Była mylnie uznawana za wytwór barbarzyńskiego plemienia Gotów gardzących osiągnięciami tradycji starożytnej.

W XIII w. gotyk rozpowszechnił się na większości terenów Europy zachodniej, czyli we Francji i północnej Hiszpanii Niemczech, Szwajcarii, środkowej - w Czechach, na Węgrzech, w Polsce, Europy południowej - we Włoszech i północnej - Anglia aż po południową Skandynawię. Znana była na Cyprze i Bliskim Wschodzie, dzięki dotarciu tam rycerzy biorących udział w wyprawach krzyżowych.
Podstawowe układy przestrzenne: bazylika i kościół halowy; katedry, kościoły miejskie (fary) i zespoły klasztorne (cystersi, dominikanie, franciszkanie); regularne założenia miejskie, ratusze, zespoły uniwersyteckie, szpitale, sukiennice, kamienice mieszczańskie, mury miejskie z basztami i barbakanami, okazałe zamki król., rycerskie i zakonne.


Najsławniejszymi architektami gotyku byli: Wilhelm z Sens, Villard de Honnecourt, Mateusz z Arras i Piotr Parler.

Cechy architektury gotyckiej.

o zdecydowane wyodrębnienie elementów konstrukcyjnych, którymi są żebra i filary, ode elementów wypełniających, tj. pól wypełniających sklepienia i murów ściennych
o przez zastosowanie zasady konstrukcji szkieletowej, możliwość uzyskania dużych rozpiętości przy rozstawie podpór i znacznej wysokości, co gwarantuje przestrzenność wnętrz.
o strzelistość, wertykalizm
o łuk ostry
o maswerk (dekoracyjny, kamienny szkielet okna)
o duże, wysokie okna (możliwość dobrego oświetlenia wnętrz otworami o dużych powierzchniach przeszklenia)
o system przyporowy (zapewnienie stateczności nawet bardzo, wysokim nawom, przez zastosowanie systemu łuków przyporowych i skarp)
o sklepienia oparte na ostrym łuku
o system przechodzący (jedno przęsło - sklepienie - nawy głównej
na jedno przęsło naw bocznych)
o lekkość sklepienia i jego konstrukcja pozwalająca na przekrywanie dużych przestrzeni o dowolnych rzutach
o znacznie uproszczenie rzutu w odniesieniu do poprzedniego okresu.
Niewiele ma gotyk cech wspólnych dla całej europy. Każdy region tworzył swój własny styl. Mówimy o narodowych szkołach gotyku, ale zasięg niektórych stylów nie zawsze pokrywa się z granicami państw

cechy architektury gotyckiej:

- strzelistość budynków, wież, okien itd.
- ostre łuki
- maswerk czyli kamienne, dekoracyjne obramowanie okien
- system przyporowy
- sklepienia krzyżowe i krzyżowo- żebrowe
- na jedno przęsło sklepienia nawy głównej przypada jedno przęsło naw bocznych, tzw. system przechodzący

W sztuce gotyckiej można wyodrębnić trzy fazy rozwojowe:

1. wczesną - (1144-1200)

- francuska primaire trwająca w latach 1150-1200

- angielska early english z lat 1175-1270

- niemiecka früchgotik datowaną na lata 1230-1300

2. dojrzałą - (1200-1400)

- francuska rayonnant z lat 1200-1250

- angielska decorated style datowaną na 1270-1350

- niemiecka hochgotik trwającą między latami 1300-1350)

3. późną trwającą we wszystkich państwach na przełomie XV/XVI wieku - (1400-1500).

- francuska flamboyant - płomienisty

- angielska perpendicular style

- niemiecką spätgotik

1.Styl romański posiadał swoisty rodzaj sklepień kolebkowych i klasztornych, których ciężar musiały utrzymywać ściany. Gotyk zrewolucjonizował sposób podpierania stropów. Zaczęto stosować sklepienia krzyżowe i krzyżowo- żebrowe. Dzięki temu ściany, wspierane przyporami, podpierały tylko fragmenty sufitu. Ściany stały się mniej ważne i można je było wykorzystać do innych celów. Bardzo szybko pojawiły się, więc, okna, ozdabiane witrażami.

W europejskich kościołach, zwłaszcza na zachodzie, architekci stosowali kondygnacyjny układ ozdabiania ścian. Dekoracje, w zależności od wielkości budynku, znajdowały się na dwóch do czterech kondygnacji. Posłużę się tutaj przykładem katedry Notce Dame w Paryżu. Tam na najniższej kondygnacji są arkady, która łączy główną nawę z bocznymi. Nad arkadami zamontowane są empory. Empory to rodzaj krużganka. W tych specyficznych krużgankach znajdują się prześwity do empor, które wyglądają jak potrójne okna. Wyżej, nad emporami są jeszcze prawdziwe okna.

Ponieważ nagle zaczęto budować duże okna, architekci zaczęli szukać sposobu zagospodarowania tej przestrzeni. Tak więc często okno jest znakiem rozpoznawczym gotyckich budowli.

Charakterystyczną częścią okna jest tzw. maswerk- zdobienie górnej części okna, znajdującej się w polu, ujętym ostrym łukiem. Maswerk, przeważnie, podzielony jest na figury geometryczne.

Innym rodzajem okna jest rozeta. Najczęściej spotykana we Francji. Rozety to duże, okrągłe okna, zapełnione witrażami.

Kościoły gotyckie budowane były wysoko i strzeliście, przeważnie, zwłaszcza w zachodniej Europie, złożone z dwóch wieży fasad.

W Polsce można zauważyć dwa nurty rozwoju gotyckiej architektury. Na pierwszy nurt, największy wpływ ma architektura niemiecka. Przykładem jest Wrocław i zachodni rejon Polski. Katedry i ratusze tam powstałe to dzieła inspirowane niemieckim gotykiem. Drugi nurt rozwijający się w naszym kraju to gotyk nadwiślański. Budowle powstałe w Gdańsku, Elblągu, Bydgoszczy, Warszawy i Toruniu ukształtowały swój styl. Przejawiało się to w budowanych kościołach halowych. Charakterystyczna jest prosta bryła, z trzema nawami. Całość pokrywa wysoki, wspólny dach.

Laonie (1155-1235)-francuska katedra. Budowla która zamyka romanizm, doprowadzając go do niemal gotyckiej formy. Romańskie detale do złudzenia przypominają już gotyk, jednak detale detali są romańskie. Rewolucję w budownictwie przyniosło połączenie systemu przyporowego ze sklepieniem krzyżowym a później krzyżowo-żebrowym, opartym na łuku ostrym.


Saint-Denis z 1137r. Za początek gotyku w historii sztuki przyjmuje się datę 1140 - 11 VI 1144, kiedy to w St. Denis nastąpiło poświęcenie nowego chóru. Opat Suger chciał odbudować obejście chóru z powodu spalenia starego.
W architekturze gotyku charakterystyczne są krzyżowo-żebrowe sklepienia i ostre łuki, znacznie wzrasta wysokość ówczesnych budowli. Przykładem są m.in.: katedra Notre Dame (1163 - 1250), katedra w Reims (1210), katedra w Canterbury (1120), katedra w Mediolanie (XV w.), czy kościół Mariacki w Krakowie (XV w.).Sklepienie krzyżowo-żebrowe z XIV w.Najsławniejszymi architektami gotyku byli: Wilhelm z Sens, Villard de Honnecourt, Mateusz z Arras i Piotr Parler.

Katedra w Canterbury Anglia, chór 1183
Katedra w Senlis
Katedry w Sens i Noyon
Katedra Notre-Damme, Paryż, 1163.
Katedra Notre-Dame w Laon, 1170






Gotyk Francuski (północne Włochy, środkowa i północna Francja, północno-zachodnie Niemcy, niderlandy) czyli pierwowzór gotyku, to przede wszystkim wielkie katedry. Były to bazyliki z transeptem, budowane z kamienia a kryte blachą miedzianą. System przyporowy tworzy we Francji prawdziwą pajęczynę, rozkład sił, które spływają po przyporach, odciążając ściany.

W Bazylikach, środkowa nawa główna jest wyższa niż boczne i posiada własne okna. Nad nawami bocznymi, prześwity do nawy głównej to pseudoempory (pseudogaleryjki nad nawą boczną). Z zewnętrznych ścian naw bocznych, wystrzelają w górę słupy. To właśnie przypory. Każda zwieńczona jest ozdobnym, strzelistym daszkiem. Taki daszek-sterczyna to pinakiel (mn. pinakle), inaczej fiala. Pinakiel zwieńczony jest kwiatonem w kształcie krzyża. Między przyporami a ścianą nawy głównej rozpięty jest łuk przyporowy,( jeden, ale mogło być ich kilka).

Plan katedry w Chartes. Podobnie wyglądają inne francuskie katedry. Dlatego taki plan nazywa się francuskim układem przestrzennym, albo planem francuskim. Chodzi o trzy, lub pięć naw, z których każda boczna przechodzi później w obejście chóru, czyli ambit. Z ambitu wejścia wiodą do promieniście ustawionych względem ołtarza głównego, półokrągłych bądź okrągłych kaplic.

Fasada gotyckiej francuskiej katedry, była płaska, dwuwieżowa. Wieże nie posiadały chełmów (wyj. Chartes) czyli były zwieńczone prosto (miały kształt prostokąta). Między wieżami, nad głównym wejściem, a także w zamknięciach transeptu (nawy poprzecznej) znajdowały się rozety (wielkie okrągłe, zdobione witrażami okna).
· Chartes, katedra XII/XIIIw.
· Paryż, katedra Notre-Dame XII/XIIIw.
· Reims, katedra XIIIw.
· Paryż, Ste-Chapelle XIIIw.
o Mediolan (Włochy), katedra XIVw.
o Korpus katedry w Kolonii (Niemcy), XIIIw.
o Bruksela (Belgia), katedra XIII-XVw.
o Utrecht (Holandia), katedra XIII-XVIw.
Sztuka gotycka we Francji

W architekturze styl gotycki stanowi kontynuację dotychczasowej drogi rozwoju konstrukcji architektonicznych i stylu dekoracyjnego. Dotychczas stosowane kolebkowe i krzyżowe sklepienia romańskie były przekształcane poprzez rozwieranie spoin i załamanie zworników, bardziej popularne okazały się sklepienia o łuku prostym podwyższonym. W Ile-de-France zaczęto więc konstruować ostrołukowe sklepienia żebrowe współpracujące z system podpór na który składają się filary, szkarpy, łuki. Dzięki temu wprowadzono system szkieletowy, zdjęto część ciężaru ze ścian, które podwyższono, zaczęto także stosować duże okna witrażowe.

Pierwszym budynkiem w stylu gotyckim był kościół Saint Denis, znajdujący się pod Paryżem, powstały ok. 1140. Kolejne budowle to katedry: w Sens, Paryżu, Noyon, Chartres, Laon, Beauvais, Amiens.

Typowa francuska katedra ma postać 3-nawowej (rzadko 5-cio), transeptowej bazyliki, posiada półkolisty chór oraz obejście, które otacza wieniec kaplic. Jego fasada zachodnia zwykle ma dwie wieże oraz 3 portale, z ogromną rozetą nad nimi. Wewnętrzny układ ścian na początku miał charakter 3-strefowy, później dodano Trioforie i tak powstały 4-strefy.

2.
Katedra Notre-Dame w Chartres Paryż, 1195 - 1260
Notre-Damme w Reims 1211
Katedra Notre-Dame w Amiens Paryż, 1220
Katedra w Beauvais, 1247
Katedra Saint-Pierre w Beauvais
Saint-Chapelle w Paryżu, dawna królewska kaplica pałacowa, 1246
Kościół św. Elżbiety w Marburgu
Kat. w Lincoln, 1220-40
Fasada katedry w Wells, 1230-1240
Katedra w Salisbury, 1220-1266


3.
Katedra w Lincoln, Angel Choir, 1256-80
Katedra w Bristol, 1332
Katedra w Wells, nożycowate łęki oporowe, 1338
Katedra w Ely, plan i skrzyżowanie naw, 1322-35
Katedra w Gloucester, 1337-1360
King's College Chapelle w Cambridge, 1466-1515
Kościół opacki Westminster, Londyn, kaplica Henryka VII, 1502-1507
Wesminster Hall w Londynie, drewniana więźba dachowa Hugh Herlanda, 1394-1401
Fasada katedry w Sienie, dekoracje - Giovanni Pisano, 1284-1299
Plan kościoła San Francesco
Katedra w Albi, od 1283
Kość. cystersów w Heiligenkreutz, 1288
Katedra w Kolonii, XIII w
Erwin von Steinbach, fasada zachodnia katedry w Strassburgu, od 1277
Sklepienie kość. św. Anny w Annabergu, 1525
Benedykt Rejt, Sala Władysławowska na zamku w Pradze, 1493-1515
Piotr Parler, katedra Św. Wita w Pradze, 1353
Kość. Saint-Urbain w Troyes, 1262
Fasada transeptu kat. Notre-Damme w Rouen, 1300-1330
Katedra Saint-Etienne w Sens, 1490-1512
Katedra Saint-Gatien w Tours, 1440-1537
Kość. dominikanów w Tuluzie, 1385
Guillermo Boffiy, kat. w Geronie, od 1417
Katedra w Mediolanie, od 1387
Palazzo Vecchio we Florencji, 1299-1320
Palazzo Munizipale, Siena, 1288-1309
Zachodni portal katedry w Reims, 1252-75










Gotyk europejski

Francuskim gotyk stał się wzorem dla architektury prawie całej Europy. W różnych państwach nabierała ona jednak pewnych cech regionalnych. W Anglii zauważamy dominację horyzontalizmu i budowle są długie, stosuje się podwójne transepty. Architekturą tą charakteryzują także różnorodne sklepienia i duże, przeszklone płaszczyzny. Najpiękniejsze angielskie katedry powstały w Cantenbury około roku 1174, w Lincoln po roku 1192, w Wells, w Salisbury. We Włoszech, kraju pod ty względem dość konserwatywnym, przyjęły się tylko niektóre elementy architektury gotyckiej, jak np. sklepienie żebrowe. Inną koncepcję gotyckiej przestrzeni zastosowano w kościele św. Franciszka w Asyżu.

Najbardziej widoczny był wpływ gotyku we Florencji. Przykłady to: wnętrze kościoła S. Maria Novella z roku 1246, kościół S. Maria del Fiore, gdzie zastosowano 3-portalową fasadą w typie francuskim, oraz kościół Santa Croce. Katedra w Mediolanie z 1387 miała już charakter zachodnioeuropejski. Podobnie fasada katedry w Orvieto.

Niemiecka architektura była różna w zależności od środowiska społecznego w jakim powstawała. Zasadniczą rolę w kształtowaniu się niemieckiego odegrali dominikanie, a ponadto cystersom i, szczególnie w zakresie budownictwa obronnego zakonowi krzyżackiemu.

Powstał typ farnego kościoła miejskiego, budownictwo klasztorne natomiast wyróżniały zwarte proporcje i redukcja planów. Kraje Niemieckie zastosowały w swojej architekturze osiągnięcia gotyku francuskiego, najdoskonalszymi przykładami są katedry: w Ratyzbonie, w Kolonii, w Naumburgu. W Trewirze natomiast zastosowano francuski model gotyckiej budowli centralnej.

Gotyk w Polsce

W Europie północnej dominował tzw. ceglany nurt architektury gotyckiej. Charakteryzował się wielobarwną dekoracją i ażurowymi szczytami. Przykłady to katedra w Lubece powstałą w latach 1261-1263 oraz kościół św. Mikołaja w Stralsundzie.

Architektura gotycka w Polsce wiąże swe początki z powstaniem budowli należących do klasztoru cystersów w takich miejscowościach jak Jędrzejów, Koprzywnica, Wąchock, Sulejów. Tworzyły one tzw. grupę małopolską, która oparta była na wzorach budowli burgundzkich. Klasyczne budowle w stylu gotyckim to kościoły cystersów w Lubiążu, Trzebnicy i na Śląsku.

W XIV w. w budowlach gotyckich powstających na południu Europy używano zarówno w elementach konstrukcyjnych jak i w detalu i cegły i kamienia. Katedra na Wawelu powstała w 1320 roku zapoczątkowała tę odrębność. Inne krakowskie budowle w stylu gotyckim to: wieża ratuszowa, fortyfikacje z barbakanem, sukiennice, miejskie rezydencje rycerskie.

Rzeźba gotycka

Gotycka rzeźba miała przeważnie charakter sakralny. Stosowano układy typologiczne mające swe źródło w Starym i Nowym Testamencie. Proces jej kształtowania się przechodził przez kilka etapów: idealizm, następnie realizm aż do ekspresjonizmu. W swoich początkach była ściśle powiązana z architekturą, miała ze zadanie zdoić portale-głowice, z biegiem czasu nabrała samodzielności. Nowością było wprowadzenie postaci ludzkiej naturalnej wielkości przy filarach a także w rzeźbie nagrobnej. Najbardziej znane motywy realizowano najczęściej w kamieniu bądź w polichromowanym drewnie. Były to :Pieta, Madonna z Dzieciątkiem na ręku, krucyfiks, Chrystus Bolesny.

Najwybitniejszymi gotyckimi rzeźbiarzami byli: P. Parler, M. Pacher, C. Sluter, W. Stwosz, N. Pisano, T. Riemensneider.

Malarstwo gotyckie

Ścienne malarstwo gotyckie najprężniej rozwijało się we włoskiej Toskanii, jego szczytowymi osiągnięcia to freski D.B.Giotta, który na przełomie XIII i XIV stworzył styl zwany monumentalnym (monumentalizm) dramatyzmem oraz nowy sposób przedstawiania świętych, a szczególnie św. Franciszka z Asyżu. Spoza Włochami malarstwo ścienne był rzadziej spotykane ze względu na to, że przeznaczano tam do dekoracji mniejsze powierzchnie ścian. Częstszym elementem dekoracyjnym były duże, barwne witraże, były to szklane obrazy, charakterystyczne ozdoba gotyckich kościołów. Najpiękniejsze z nich znajdują się w północnej Francji: w paryskiej St. Chapelle, w Chartres oraz w Bourges.

W tym okresie rozwijało się również malarstwo miniaturowe, czyli miniatura. Do tej pory elementy przedstawiane na tych miniaturach były płaskie (linearyzm), w gotyku pojawiło się obrazy te zyskały głębię i przestrzeń. Sztuka ta rozwijała się głównie w Paryżu i w Dijon, gdzie tworzyli bracia Limburg - była to tzw. szkoła burgundzka.

Miniatury książkowe stawały się coraz bardziej realistyczne, była to zapowiedź późniejszego rozwoju realistycznego malarstwa sztalugowego. Rozwijało się malarstwo tablicowe. Powstawały kompozycje wieloskrzydłowe. We Włoszech powstał malarski styl narracyjny, charakteryzował się wedutami oraz samodzielnym pejzażem, przykładami są dzieła Duccia di Buoninsegna a także S.Martini. Wielcy mistrzowie gotyckiego malarstwa to: J.Fouquet (Francja), Mistrz Teodoryk (Czechy) - był twórcą wizerunków świętych, którymi ozdobiony jest zamek w Karlstejnie a także Mistrz z Trzebonii, zwolennik tzw. stylu pięknego.

Najbardziej doniosła rola przypadła jednak malarstwu flamandzkiemu. Otworzyło ono drogę dla nowożytnego realizmu. Rzeczywistość, którą ukazywało łączyła elementy pochodzące ze świata biblijnego ze współczesnymi realiami. Niosło głębokie treści religijne oraz symboliczne. Najbardziej znani twórcy: M. Broederlam, H. Van Eyck, R. Campin, H. van der Goes, J.Van Eyck, H. Memling. Na XV w. przypada też najbujniejszy okres rozwoju malarstwa niemieckiego. Powstają realistyczne dzieła K. Witza oraz H. Pleydenwurfa, przepojone liryzmem obrazy S. Lochnera, a także pełne ekspresji M. Grünewalda.

Gotyckie rzemiosło

W rzemiośle artystycznym możemy zauważyć zwiększenie produkcji, będące wynikiem rozpowszechnienia wzorników. Przedmioty wytwarzane były seryjnie, niejednokrotnie wiązało się ze spadkiem jakości, przykładem są francuskie relefie z kości słoniowej. Znaczną rolę odgrywało złotnictwo i emalierstwo, gdyż wytwarzano wiele przedmiotów liturgicznych i wchodzących w skład wyposażenia ołtarza. Centrum tych rzemiosł stanowił Paryż, który w 1292 liczył 116 złotników, duże znaczenie miały również warsztaty w Limoges. Nowością wśród sprzętów liturgicznych były monstrancje. Ich pojawienie się związane było z wprowadzeniem w 1246 roku święta Bożego Ciała. Późne średniowiecze to czas się kultu różnorodnych relikwii, szczególnie św. Krzyża, stąd duża popularność relikwiarzy. Późne średniowiecze to także czas rozwoju tkactwa i hafciarstwa, najbardziej znane pracownie znajdowały się we Florencji, Londynie, Paryżu, a w XV w. w Tournai i Arras, wreszcie pod koniec XV wieku w Brukseli. Z brązy wytwarzano głównie chrzcielnice, nagrobne płyty i inne przedmioty, największą popularnością cieszyła się w XV wieku norymberska pracownia Vischerów.


Chodzi mi przede wszystkim o malarstwo i rzeźbę, co mogę o tym napisać??

łączenie postów.
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #1

     
Kamila989
 

I ranga
*
Grupa: Użytkownik
Postów: 30
Nr użytkownika: 49.809

 
 
post 29/12/2008, 1:16 Quote Post

Ja bym napisała na co i po co stosowano te wszystkie zabiegi typu system przyporowy, wielkie okna z witrażami etc. - po to by zerwać ostatecznie z przeszłością, i wiązało się to z dążeniem do pozbywania się ścian, ich masywnej struktury oraz opieraniem się większym na także diagonalnych liniach , które też dodają architekturze dynamizmu, którego wcześniej nie znano. No i oczywiście nowością linie wertykalne, tak dominujące. ( nie wiem czy to pisałaś bo troszkę pobieżnie czytałam ) I czym tak naprawdę miał by kościół - repliką boskiego raju stąd tez ta ogromna dominacja światła w kościołach - epoka mistycyzmu i iluminacji boskich, filozofie- scholastyka Tomasza z Akwinu. Kościoły strzeliste, monumentalne - niemal sięgające nieba - też symbolika.

Może tez warto nakreślić ważność miejsca gdzie narodził się gotyk - opactwo Saint-Denis było miejscem pochówku królów z dynastii Kapetyngów - nadanie mu świetności miało mieć znaczenie na arenie międzynarodowej. Już opat Sugeriusz zwracał uwagę na oświetlenie, nowo powstałe przez wybudowanie cz. wsch. Wszystko w architekturze miało przypominać prawdy wiary - np. chór Saint-Denis posiada 12 kolumn między obejściem a kaplicami.

Wspomnij o świeckiej arch. - donżonach, Pałacu Dożów, zamkach.
I nie wymieniałabym mnóstwa katedr, bo to nie zostaje w pamięci a omówiłabym pokrótce najważniejsze, to co wprowadzają nowego.

Omów Ołtarz Mariacki, co on zwiastuje renesansowego. Odejście od typizacji średniowiecznej i idealizacji ku naturalizacji. Rzeźbiarze gotyccy zaczynają czerpać ze wzorców antycznych wysubtelniają postacie, na dają im smukłe proporcje, łagodne pozy, uśmiech na twarzy (uśmiechnięty anioł bodajże z Chartres)- co kontrastuje z brutalnością rzeźby romańskiej która miała budzi grozę u wiernych i przybliżać piekło. Prawo ram - rzeźba podporządkowana architekturze, nigdy odwrotnie, tworzy z nią organiczną całość - np. w uskokowych ościeżach. I tam biblia pauperum może. Wspomnij o Studni Mojżesza.
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #2

     
Anakin
 

Premier RP wg Historyków.org
********
Grupa: Przyjaciel forum
Postów: 4.355
Nr użytkownika: 1.334

 
 
post 29/12/2008, 9:22 Quote Post

chyba będzie na miejscu podanie jako wspaniałego przykładu gotyku płomienistego kościoła św. Anny w Wilnie.
 
User is offline  PMMini ProfileEmail Poster Post #3

 
1 Użytkowników czyta ten temat (1 Gości i 0 Anonimowych użytkowników)
0 Zarejestrowanych:


Topic Options
Reply to this topicStart new topic

 

 
Copyright © 2003 - 2023 Historycy.org
historycy@historycy.org, tel: 12 346-54-06

Kolokacja serwera, łącza internetowe:
Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej