Na mapce jest błędna informacja jakoby Sudan należał bezpośrednio do Egiptu, a nie był turecko-egipskim kondominium i granica między Egiptem, a Sudanem powinna być zaznaczona.

Co by było gdyby. Tylko się na to nie zanosiło.

A czy gospodarka Erytrei leżała wtedy w gestii Addis Abeby? Nie leżała.

Nie mógłby. Rozwój demograficzny autochtonów całą włoską imigrację by zjadł.

W 1935 r. w Erytrei mieszkało zaledwie 3100 Włochów. W 1939 r. było to już 76 tyś. Nawet zatem przyjmując liniową kontynuację trendu imigracyjnego (wzrost o 73 tyś. ludzi co 4 lata), co jest dość konserwatywnym założeniem, to w ciągu kolejnych 20 lat europejska populacja Erytrei powinna wzrosnąć do 368 tyś. a uwzględniając przyrost naturalny kolonistów, dobrze powyżej 400 tyś. Dane demograficzne wskazują, że Erytreę zamieszkiwało w 1960 r. ok. 1,4 miliona ludzi, więc po dodaniu do tej liczby europejskich kolonistów otrzymujemy odsetek białych na poziomie ok. 25%.

Po drugie, Włosi planowali, że Erytrea ma stać się przemysłowym centrum kompleksu ich kolonii we Wschodniej Afryce. Przyspieszona industrializacja podniosłaby poziom życia i wykształcenia Erytrejczyków, a jak wiadomo im bogatsze i bardziej wyedukowane społeczeństwo, tym mniejszy przyrost naturalny. Więc aż takiej eksplozji demograficznej jak OTL Erytrea w II poł. XX w. by nie doświadczyła.

Ma to tyle wspólnego, że przykłady państw nieislamskich, które były na podobnym poziomie rozwoju i były dla muzułmanów nie do podbicia podałem. Jeśli podobne wynalazki przejęli by muzułmanie to równie dobrze zrobiłyby to Aszanti, Benin, Madagaskar czy Etiopia. Bez podniesienia poziomu gospodarczego afrykańskich państw podbój interioru był niemożliwy gdyż nie byliby go w stanie utrzymać mając jeszcze swoich sąsiadów na karku.